ကာရံ ပျက် ကဗျာ

ကာရံ ပျက် ကဗျာ

January 9th, 3:59am January 9th, 3:59am

admin

ကာရံပျက် ကဗျာ

အခန်း(၁)

ညနေစောင်းလ.ို နေရောင်ပျောက်လုလုအချိန်လောက်ဆိုရင်ကေခိုင်တစ်ယောက ် ခြံထဲကဒန်းကလေးပေါ်ကိုရောက်နေနှင့်ပြီ။ ရေလောင်းထားတာမကြာသေးတဲ့ ပန်းခြံလေး ထဲဖြတ်သန်းလာသောလေပြည်လေညင်းလေးတွေကိုရှုရှိုက်ရင်း ”ကိုကြီး” ကိုစောင့်တာ ကေခိုင်နေ.တိုင်းလုပ်နေကျအလုပ်ပေဲ လ။ဒါပေမယ့် သိပ်ကြာအောင်တော့မစောင့်လိုက်ရ ပါဘူးကေခိုင်ခြံထကဲိုရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပ ဲ ကိုကြီး မောင်းလာတဲ့ ဂျစ်ကားက ခြဝံ ကိုရောက်လာပြီလေ။ အိမ်ထောင်ကျကာစရက်တေတွုန်းကတော့ ဒီလိုမျိုးကေခိုင်ထွက်ထွက်ပြီးမစောင့်နေ တတ်ဘူး ရှက်လ.ို ။ခုတော့လကဲိုယ့်ယောင်္ကျားက ို ကိုယ်စောင့်ကြိုတတ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက ် ဘဝမှာ နေသားကျနေခတဲ့ာကြာပါပြီလေ။ ဒီနေ.လ ဲ ဒန်းလေးပေါ်မှာ တောင်တောင်အီအီန.ဲ အားရအောင်လျှောက်မတွေးရသေး ခင်မှာပ ဲ ကိုကြီးကပြန်ရောက်လာတာန.ဲ ခြံတံခါးဖငွ့်ပေးဖ.ို အပြေးလေးန.ဲ ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ သွက်သွက်ကလေးပြေးလာလ.ို ကေခိုင့်တကိုယ်လုံး အသားဆိုင်တွေက တသိမ့်သိမ့်ခါနေတာ ကိုမျက်စေ့အရသာခံရင်းကြည့်နေတ့ ဲ ကိုကြီးကပြုံးပြုံးကြီးလုပ်နေတယ်လေ။ ကေခိုင်သိလိုက ် တာပေါ့ဒီလောက်မျက်နှာချိုနေပုံထောက်ရင် ကိုကြီးတော့သောက်လာပြန်ပြီ။ ဒါ့ကြောင့်ဒီနေ. အရင်ထက်နဲနဲပိုနောက်ကျနေတာပြဲဖစ်မယ်လ.ို စဉ်းစားရင်း ခြံတခံ ါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုကြီးကကေခိုင့်ကိုမျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြပြီး ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးန.ဲ အိမ်ရေ.ှ အထိကားကိုမောင်းဝင ် သွားတယ်။

”ကေလေး စောင့်နေရတာကြာပြီလား ဟင”်

”မစောင့်ရပါဘူး ကိုကြီးရ.ဲ ကေလေးခုနလေးတင်မှဆင်းလာတာ” ”မသိပါဘူး ကိုကြီးကကေလေးစောင့်နေတော့မှာပဆဲိုပြီး

ကားကိုအတင်းမောင်းလာတာ” ”သွားပါဆိုငဝ် င်နေတာမဟုတ်လား”

”ခဏပါသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် နယ်ကရောက်နေလ.ို ဟဲဟဲ လာပါဦးသနပ်ခါးလေးကလေဲ မွှးပါ့ မှန်း..”

ပြောပြောဆိုဆိုန.ဲ အနားရောက်လာတ့ေဲ ကခိုင်ကိုလှမ်းဖက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို တအားနမ်းပစ်တော့တာပ။ဲ

”အိုး.. ကိုကြီးကလဲ အိမ်ရေ.ှ ကြီးမှာကာွ ”

”ကိုယ့်မိန်းမကိုယ်နမ်းတာဘာဖြစ်လကဲာွ ကေလေးကလဘဲာကိုဂရုစိုက်ရမှာလ”ဲ

”အရက်စော်နံတယ်”

ကေခိုင်ကစူစူလေးပြောလိုက်တော့ကိုကြီးကတဟဟဲရဲ ယ်ရင်းန.ဲ ကေခိုင့်ပါးလေးကိုလိမ်ဆွဲ ပြီးစပြန်တယ်။

”က ဲ …တော်ပါတော့၊ ထမင်းစားတော့မလား”

”စားမယ်လေ ၊ ကိုယ့်မိန်းမလက်ရာစားချင်လနွ ်းလ.ို ဆိုင်မှာသူငယ်ချင်းတေေွ ကျွးတာ

တောင်မစားပဲန.ဲ ပြန်လာတာ၊ကေလေးလကဲိုရီးယားကားကြည့်ဦးမှာ မဟုတ်လား”

”ဒါဆို ရေသွားချိုး၊ ကေလေးပြင်ထားလိုက်မယ်လေ…နော”် ကိုကြီးရေချိုးနေတုန်းကေခိုင်ထမင်းပ ွဲ ပြင်ထားလိုက်တယ်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့

ရေချိုးပြီးလ.ို ကိုကြီးရောက်လာတယ်။

”ဒီမှာနော…် ကေလေး အရက်န.ံ မနံတော့ဘူး” ”ကဲပါ စားမှာသာစားစမ်းပါ နောက်ကျနေဦးမယ”် ထမင်းစားရင်း ကိုကြီးကနောက်နေပြောင်နေပေမယ့်ကိုရီးယားကားဆီစိတ်ကရောက ် နေပြီဆိုတော့ကေခိုင်ကသိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ သ.ူ မိန်းမအကြောင်းကသိုတဲ့ ကိုကြီးက ထမင်းကိုခပ်သကွ်သွက်ပစဲ ားလိုက်ရှာပါတယ်။ကေခိုင်လက်ရာကောင်းကြောင်းကိုလည်းပြော ရှာပါသေးတယ်။ကေခိုင်ကတော့ပြုံးရုံပြဲပုံးနေလိုက်တယ်။ ထမင်းစားပြီးလ.ို ကေခိုင်နောက်ဖေးမှာဆေးကြောသိမ်းဆည်းနေတဲ့အချိန်မှာကိုကြီး ကအိမ်ရေ.ှ မှာတီဗဖွီ ငွ့်ပြီး စောင့်နေပေးပါတယ်။ ကိုရီးယားကားလာပြီဆိုရင်လုပ်လက်စတန်း လန်းကိုပစ်ချပြီးကေခိုင်ပြေးထကွ်လာနေကျလေ။ ဒီနေ.တော့ကေခိုင်နောက်ဖေးကထွက်လာ တဲ့အထိတောင်ဇာတ်လမ်းကမလာသေးဘူး။ ကြော်ညာတွေလာနေတုန်းပ ဲ ရှိသေးတယ်။

”လာ ကေလေး ၊ ဇာတ်လမ်းကမစသေးပါဘူး”

”ကိုကြီးရော ကြည့်မလ.ို လား”

”အင်း…….ခဏတော့ထိုင်လိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးရင်တော့အလုပ်နဲနရဲ ှိသေးတယ”် ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တ့ ဲ ကေခိုင်ပုခုံးလေးကိုဖက်လိုက်ရင်းကိုကြီးကပြောတယ်။ ဒါနဲ.

ကေခိုင်လဲကိုကြီးကိုအလိုက်သင့်ကလေးပြန်မှီထားလိုက်ရင်းမျက်လုံးတွေကိုတော့တီဗွီ screen

ပေါ်ပ.ို ထားရင်းငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ကိုကြီးလက်တွေကကေခိုင့်ပုခုံးတွေန.ဲ ကျောပြင ် တွေကိုပွတ်သပ်လာလ.ို တားမယ်ကြံလိုက်သေးပေမယ့်ကြော်ညာတွေပြီးသွားပြီးဇာတ်လမ်း လဲစလာနေပြီမ.ို မပြောဖြစ်တော့ပါဘူး။ သူစိတဝ် င်စားတ့ဆဲီမှာစိတ်တေေွ ရာက်နေလ.ို ဘေးကိုအာရုံမပျ.ံ ပေမယ့်ကိုကြီးရဲ.အား နေတဲ့လက်တစ်ဖက်ကကေခိုင့်ရငသ်ားတေကွိုပါပတွ်သပ်လာတော့ကေခိုင်နဲနဲတွန.် သွားတယ်။

”ကိုကြီးကလဲကာွ ၊ ဒီမှာအာရုံပျက်အောင်လုပ်တယ”်

”ကေလေးကလ ဲ ဆက်ကြည့်နေပေါ့ ကိုကြီးက အသာလေးပဲကိုင်တဲ့ဟာက”ို ကိုကြီးကချော.ချော့မော့မော့န.ဲ ပြောလာတော့ကေခိုင်လဲမငြင်းသာတော့ဘူး။ ဒါန.ဲ ဘာ မှထပ်မပြောနေတော့ပြဲငိမ်နေလိုက်တော့တယ်။စစချင်းတော့ကိုကြီးကအသာလေးပါပ ဲ နောက်တော့တဖြေးဖြေးအကိုင်းအတယွ်တေကွကြမ်းလာတယ်။ ကိုကြီးသောက်လာရင်ဒီလိုပ ဲ ဇာတ်လမ်းအဆက်ပြတ်သာွ းမှာစိုးလ.ို ငြိမ်နေပေမယ့်ကိုကြီးလက်တွေက ကေခိုငဝ် တ်ထားတ ဲ့ တီရှပ်အောက်ကိုလျှိုဝင်ပြီးရင်သားတေကွိုလာနယ်နေတော့ ကေခိုင် စိတည်စ်သွားတယ်။

”ကိုကြီးနော်၊ ပြောလ.ို ကိုမရဘူးလား ဒီမှာသူများအာရုံပျက်တယ်”

”ကေလေးရယ် အသာလေးပါဆို”

”ကိုကြီးကတကယ်ပကဲာွ ၊ အလုပ်ရှိသေးတယ်ဆို သွားလုပ်တော့လေ

”လုပ်မှာပေါ့၊ အေးအေးဆေးဆေးမှပ ဲ လုပ်တော့မယ”်

”ခက်တော့တာပ”ဲ

ဒီလိုပဲကိုကြီးကမူးလာရင်ဇတွ်တရတွ်နိုင်တတ်တော့ ကေခိုင်လသဲူန.ဲ ပြိုင်ပြီးငြင်းမနေချင်တော့ ဘူး။ စိတ်ကိုလျှော.ပြီးဇာတ်လမ်းကိုပဆဲက်ကြည့်နေလိုက်တော့တယ်။ကိုကြီးအကြိုက်ဖြစ်သွား တာပေါ့။ကေခိုင်မတားတော့မှန်းသိပြီး ပိုရတဲင်းလာတယ်။ ဘရာဇီယာလေးကိုပါ အပေါ်မတင လိုက်ပြီးရင်သားနှစ်ဖက်ကိုစိတ်ရှိလက်ရှိကိုဆုပ်နယ်လိုက် ညှစ်လိုက်န.ဲ လုပ်ချင်တိုင်းကိုလုပ ် နေတော့တာပါပ။ဲ ဇာတ်လမ်းမှာစိတ်ရောက်နေတ့ ဲ ကေခိုင့်ကိုယ်လုံးလေးတောင် တခါတခါ တွန.် ကနဲတွန.် ကနြဲဖစ်ဖြစ်သာွ းတယ်။တားချင်ပေမယ့်တားမရမှန်းသိတော့မပြောချင်တော့ဘူး

ဒီအတိုင်းပဲငြိမ်နေလိုက်တော့တယ်။သူ စိတ်ရှိတိုင်းကိုင်လ.ို တွယ်လ.ို ပြီးမှ ကိုကြီးက

”က ဲ အလုပ်လေးနနဲ သဲာွ းလုပ်လိုက်ဦးမယ် ညကျမှဆက်မယ်နော် ကေလေး”

ကေခိုင့်နဖူးလေးကိုရွှတ်ကနနဲ မ်းပြီး ကိုကြီးထကွ်သွားတော့ ကေခိုင်သက်ပြင်းလေးချရင်းတီဗ ွီ

ရေ.ှ မှာငူငူလေးကျန်နေခ့တဲယ်။

အပိုင်း(၂)

ညရှစ်နာရီမထိုးခင်ကထကဲ အလုပ်ရှိတယ်ဆိုပြီးစာကြည့်ခန်းထဝဲ င်သွားတဲ့ ကိုကြီး ကိုးနာရီးခွဲတဲ့အထိအခန်းထဲကပြန်ထကွ်မလာသေးဘူး။ ညဘက်လာတဲ့တရုတ်သိုင်းကားကို

ကေခိုင်ကမကြိုက်တော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာန.ဲ အိပ်ယာထဲပဝဲ င်ခေေွ နမိတယ်။ အိပ်လိုက်တော့မယ်စိတ်ကူးပေမယ့် မျက်လုံးကကြောင်နေတာန.ဲ အိပ်လ.ို မပျော်ပြန ် ဘူး။ ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်န.ဲ အတေးွ တေမွ ျားနေတုန်းမှာပ ဲ ကိုကြီးအခန်းထဲကိုဝင်လာတယ်။

”ကေလေး အိပ်ပြီလား”

”အိပ်တော့မလ.ို ပ ဲ မျက်စေ့ကြောင်နေတာန.ဲ ”

”မီးဖငွ့်ထားလို.န.ဲ တူတယ် ၊ မီးပိတ်လိုက်တော့မယ်နော”် မီးပိတ်ပြီး ကိုကြီးကုတင်ပေါ်ကိုတက်လာတယ်။

ကေခိုင်လဲဟိုဒီမလှိမ့်တော့ဘအဲသာ

လေးငြိမ်နေတုန်း ကိုကြီးကကေခိုင့်က ို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ပြီးတော့နှစ်ကိုယ်ကြားအသံန.ဲ

”ကေလေး”

”ရှင ် ၊ ဘာလကဲိုကြီး”

”ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ၊ အိပ်ပျော်သာွ းပြီလားလ.ို ခေါ်ကြည့်တာ”

”ခုမှမီးပိတ်တာ ချက်ချင်းတော့ဘယ်အိပ်ပျော်မှာလဲလ.ို ”

”ဒါဆိုလဲ အိပ်ပျော်သာွ းအောင်အိပ်ဆေးပေးရဦးမှာပေါ”့

ကေခိုင်သက်ပြင်းလေးတစ်ခုအသာကျိပ်ပြီးချလိုက်မိတယ်။ ကိုကြီးလက်တွေကကေခိုင့်ကိုယ ် ပေါ်ကိုရောက်လာပြီးတော့ ဟိုရောက်ဒီရောက်ဆော့ကစားလာတော့ အသက်ရှုတာအောင့် ထားပြီးငြိမ်နေလိုက်ရတယ်။

ကိုကြီးကကေခိုင့်ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ပြီးတော့ ပါးလေးကိုနမ်းတယ်။အိမ်ထောင ် ဦးကလတွေတုန်းက ကိုကြီးရ.ဲ အနမ်းတေေွ ကြာင့် ရင်တေခွ ုန ် မောပန်းနွမ်းနယ်ခဲ့ရပေမယ့် အခ ု အချိန်မှာတော့ဒါတေဟွာ ဆားမပါတ့ဟဲင်းတစ်ခကွ်ကိုစားနေရသလ ို ပေါ့ပျက်ပျက်ကိုဖြစ်လ.ို ။ ကိုကြီးကေခိုင့်ကိုနှုတ်ခမ်းတေကွ ို နမ်းတယ် တကယ့်ကိုအကြာကြီးပ။ဲ ကေခိုင်လုပ်နိုင ်

တာကတော့မျက်နှာလေးက ို အလိုက်သင့်မော့ထားပေးဖ.ို တစ်ခုပေဲ လ။ ပြီးရင်ဆက်တိုက်ဖြစ ် လာမှာတွေက သူ.အစီအစဉ်တကျရောက်လာတော့မယ်။ ကိုကြီးရ.ဲ အယုအယ အကြင်နာတေ ွ က ကေခိုင့်အတကွ်တော့ နိဗ္ဗာန်လား ငရခဲ န်းပလဲား ဆိုတာကိုတောင်မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။ အသက်ရှုရပ်သာွ းလောက်အောင ် ကေခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုအကြာကြီးစုပ်နမ်းပြီးတ ဲ့ နောက်ကိုကြီးလက်တေကွကေခိုင့်ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်လာပြန်တယ်။ဒါဒုတိယအဆင့်။ကေခိုင် တကိုယ်လုံးကိုဖြေလျှော့ထားလိုက်တော့တယ်။ ဒါတွေကိုကေခိုင်ညစဉ်တိုင်းနီးပါးကြုံတေ.ွ နေ ရတာပေဲ လ။ ပထမဆုံးအင်္ကျီအပြင်ကနေ ကေခိုင့်ရင်သားတွေကိုပွတ်တယ ် ချေတယ ် နောက် တော့တီရှပ်ကိုဆလွဲှန်လိုက်ပြီး ဘရာဇီယာပေါ်ကနေပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်တယ်။ ဒီလိုလုပ်နေ ရင်းန.ဲ ဟင်းလင်းပေါ်နေတ့ဲ ကေခိုင့်ဗိုက်သားဖေးွ ဖွေးလေးတွေက ို သ.ူ မျက်နှာတစ်ခုလုံးန.ဲ အား ပါးတရပွတ်နေလိုက်သေးတယ်။ ဒီလိုလုပ်လ.ို သူအားရမ ှ ဘရာဇီယာကိုအပေါ်တွန်းတင်လိုက ် ပြီး ကေခိုင့်ရင်သားထိပ်ဖျားလေးတေကွိုသူ.ပါးစပ်ကြီးန.ဲ အားရပါးရငုံခဲထားတော့တာပါပ။ဲ ကျဉ်ကနဲဖြစ်သာွ းရတ့ဲ ဝေဒနာကြောင့် ကေခိုင့်နှုတ်ကနေ တခါတခါ တိုးတိုးလေးညည်းမိတယ် သ.ူ ရဲ့စုပ်အားကိုမခံနိုင်တာကြောင့်ရော ဒီလိုမှမညည်းရင ် ကိုကြီးကသဘောမကျဖြစ်ပြီးဒီ့ထက ် ပိုကြမ်းလာမှာကြောက်တာကြောင့်ရော ကေခိုငည်ည်းမိတာပါ။

ကေခိုင့်ညည်းသံလေးတေနွ ဲ.အတ ူ ကိုကြီးဆီကအသက်ရှုသံကလဲပိုပြီး ပြင်းပြင်းလာ တယ်။ ကေခိုင့်ရင်ဘတ်၊ လည်တိုင ် န.ဲ မေးဖျားလေးတွေက ို ကိုကြီးနှာခေါင်းကမှုတ်ထုတ်လိုက် တဲ့လေပူကြီးတေကွလာလာတိုးနေတော့ ကိုကြီးစိတ်တေအွရမ်းတက်ကြွေ နပြီဆိုတာ ကေခိုင ် ရိပ်မိလိုက်တယ်။ ဒါဆိုရင…် …………….

အပိုင်း(၃)

ကေခိုင်အံလေးကိုကြိတ်ထားလိုက်မိတအဲ့ချိန်မှာပ ဲ ကိုကြီးရ.ဲ လက်တွေကကေခိုင့် လုံချည်ကိုဆွဲလှန်ပစ်လိုက်တယ်။ အဒဲ ီနောက်ကိုကြီးရ.ဲ လက်တွေကကေခိုင့်ကိုယ်အောက ် ပိုင်းမှာ စုန်ချည်ဆန်ချည်ရေ.ွ ရှားရင်း အလုပ်ရှုပ်နေတော့တာပါပ။ဲ တစ်ခါမှတော့ကိုကြီးရ.ဲ လက်

တွေကရေ.ွ ရှားရင်း ပေါင်ကြားထမဲ ှာခဏရပ်သာွ းတယ်။

”အား………ကျွတ် ကျွတ်”

ပေါင်ခွကြားက ို လက်န.ဲ အုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရဖိညှစ်ချလိုက်တော့ ကေခိုင်ဘယ်မှာငြိမ်နေနိုင ် တော့မှာလ။ဲ အောင့်မထားနိုင်တော့ဘူးလေ အသံထွက်သွားတော့တာပေါ့။ ကိုကြီးလက်ကို တွန်းဖယ်ပေမယ့်မရဘူး ဆက်ခါဆက်ခါ အတင်းညှစ်နေတော့တာပ။ဲ လိမ္မော်သီးတွေ သံပရာ သီးတွေကိုအရည်ညှစ်ချနေသလိုမျိုးပ။ဲ ”တော်ပါတော့ ကိုကြီးရယ ် ကေခိုင်နာလနွ ်းလ.ို ပါ” တုန်တုန်ရီရီအသံလေးန.ဲ တောင်းပန်မိတော့ ကိုကြီးကသဘောကျသလိုလ ို ခပ်တိုးတိုးရယ်ပြီး နာသွားတဲ့နေရာက ို ပြန်ချော့သလ ို နှစ်သိမ့်မှုမျိုးနဲ. အသာအယာပွတ်ပေးနေရင်းက

”ချစ်လ.ို ပါ ကလေးရယ်၊ ကေလေးလဲ ကိုကြီးကိုချစ်တယ်မဟုတ်လား” ”ချစ…် …ချစ…် …..ချစ်ပါတယ်၊ နာအောင်တော့မလုပ်ပါန.ဲ ကိုကြီးရယ”်

”မနာစေရပါဘူး ကလေးရယ်၊ မကြာခင်အားလုံးကောင်းသွားစေရမယ ်ဟုတ်ပြီလား

ကေလေးလသဲိသားနဲ……..ဟဟဲ”ဲ

ဒါကိုကြီးကေခိုင့်က ို အမြနဲ ှစ်သိမ့်နေကျ စကား။ ပြီးရင်တော့သူကေခိုင့်ကိုမညှာမတာသူကစား ချင်သလိုကစားတာပါပ။ဲ အိမ်ထောင်သက်တောင်ငါးနှစ်ပြည့်တော့မယ ် ကေခိုင့်အတွက်ကဒီလို ကိစ္စတေရွ ိုးနေပါပြီ။ မရိုးနိုင်သေးတာက ကိုကြီးဆိုတော့ ဒီလိုညမျိုးတွေကိုနောက်ထပ်ဘယ် လောက်ထိအောင ် ဖြတ်ကျော်နေရဦးမယ်ဆိုတာ မသိနိုင်သေးတဲ့ကေခိုင့်ဘဝဟာ တခါတခါ

ကျရင်ကိုကြီးမသိအောင ် မှောင်ထမဲ ှာကျိတ်ငိုနေရတယ်။

”အရမ်းချစ်တယ ် ကလေးရယ်”

နူးညံ့တဲ့လေသံန.ဲ နားနားကိုကပ်ပြီးတီးတိုးပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာပ ဲ ကေခိုင့်ခန္ဓာကိုယ်အောက် ဖက်ပိုင်းဆီကနင်တင်တင်ခံစားမှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရတော့ မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်ထားလိုက်မိ တယ်။ ကိုကြီးရ.ဲ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက ကေခိုင့်ကိုယ်ထဲကိုတိုးဝင်လာနေပြီ။ ပြီးရင်ဒီလက ် ချောင်းက ကေခိုင့်ကိုယ်ထမဲ ှာဗြောင်းဆန်အောင ် လှုပ်ရှားဆော့ကစားတော့မယ်လေ။ လှုပ်ရှားကစားနေတ့ဲ လက်ချောင်း၊ ဖိဖိပြီးချေနေတ ဲ့ ကိုကြီးရ.ဲ လက်မ၊ ကေခိုင်ဘာများ တတ်နိုင်မှာလဲ လုပ်နေကျထုံးစံအတိုင်း အိပ်ယာခင်းကိုပ ဲ လက်တွေန.ဲ တင်းတင်းဆုပ်ထား လိုက်တယ်။

”ဟင…့် …..ဟင…့် ……..ဟင…့် ….” ကြုံနေကျမ.ို စိတ်ကိုတင်းထားပေမယ့်မရပါဘူး။ ကိုကြီးကကြမ်းလွန်းလာတဲ့အခါ မနေနိုင်ပ ဲ နှုတ်ကနေညည်းမိတယ်။ နဂိုကထကဲညည်းမ ှ အော်မသှဘောကျတဲ့ ကိုကြီးကိုမီးလောင်ရာ လေပင့်သလိုဖြစ်သာွ းမှာစိုးရိမ်ရပေမယ့် မနေသာပ ဲ ပငွ့်ထွက်သွားရတဲ့နောက်မှာတော့ ထင ် တဲ့အတိုင်းပဲ ကိုကြီးပိုဆိုးလာတယ်။ ကိုကြီးအသက်ရှုသံကပိုပြီးပြင်းထန်လာတယ ် ပိုပြီးကြမ်းတမ်းလာတယ်။ နှာခေါင်းက ထွက်တဲ့လေတေကွို ဟူးကန ဲ ဟူးကန ဲ မှုတ်ထုတ်နေတဲ့ကိုကြီးက ဒေါသထွက်နေတဲ့တောဝက ် ကြီးတစ်ကောင်လိုပလဲ.ို ကေခိုင့်စိတ်ထမဲ ှာခံစားရတယ်။

”ကေလေး အရမ်းကောင်းနေပြ ီ မဟုတ်လား မှန်မှန်ပြောစမ်း”

မှောင်ထဲမှာ ကိုကြီးမမြင်အောင်အံကိုကြိတ်ပြီးခေါင်းက ို တငွ ်တငွ ်ကြီးရမ်းနေပေမယ့် ကိုကြီးက မရဘူး။

”ပြောလေ ကေလေးရ.ဲ ၊ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား”

ကေခိုင့်မေးဖျားလေးကိုလက်နဲ. အတင်းဆလွဲှုပ်ခါပြီးမေးလာတော့ မနေသာတော့ပ ဲ

”ကောင်း……………ကောင်းပါတယ ် ကိုကြီး” ”သိတယ ် သိတယ ် ကေလေးအရမ်းကောင်းနေပြီဆိုတာ”

ကိုကြီးရ.ဲ အသံတုန်တုန်ကြီးထမဲ ှာ မောဟိုက်သံတွေက အထင်းသားပေါ်နေတယ်။

”အင်း…………….”

ဒီတစခ် ါတော့ လက်နှစ်ချောင်းပူးပြီးထိုးသငွ ်းလိုက်တော့ ကေခိုင့်ရင်ထဲမှာလှပ်ကနဲဖြစ်သွားပြီး လန.် အော်လိုက်မိတယ်။ပြီးတော့ကိုကြီးကသူ.လက်ချောင်းတွေက ို သော့ဖငွ့်သလိုဘယ်ညာ တဖျတ်ဖျတ်လှည့်နေတော့ ကေခိုင်လည်းတချက်တချက် မူးသလိုမိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး ဘယ ် လိုနေရမှန်းကိုမသိတော့တာန.ဲ မျက်နှာကိုလကဝ် ါးနဲ.အုပ်ပြီးငြိမ်နေမိတယ်။ ငြိမ်နေတာကိုကိုကြီးမကြိုက်တတ်မှန်းသိပေမယ့် ကေခိုင်ကဒီလိုပေဲ နလိုက်ချင်တယ ် လေ။ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ကိုကြီးကကေခိုင်ငြိမ်နေလိုက်တာန.ဲ သ.ူ အစွမ်းကိုပိုပြလာတာ နောက ် ဆုံးကေခိုင်ဘယ်လိုမှမခံစားနိုင်တော့ဘူး။

”တော်ပါတော့ ကိုကြီးရယ ် ကေခိုင်မနေတတ်တော့ဘူး၊ ကိုကြီးလအဲရမ်းပင်ပန်းနေပြ”ီ အတတ်နိုင်ဆုံးလေသံချိုချိုလေးန.ဲ ပြောပြီး တောင်းပန်လိုက်တော့မ ှ ကိုကြီးကအရှိန်ပြန်လျှော့ ပေးတယ်။ ရပ်တော့ရပ်မသာွ းဘူး။ ပြီးတော့ကေခိုင့်ဗိုက်သားပေါ်မှာ ခေါင်းတင်ပြီး နားရင်းန.ဲ စိမ်ပြေနပြေကိုဆက်ပြီးလကသ်ရမ်းနေပါတယ်။ အဒဲ ီအချိန်မှာပအဲလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတ့ေဲ နရာတွေက အသံတွေတစွိစွိမြည်လာတယ်။

ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး အဒဲ ီလိုအသံတြွေမည်ရင်ကေခိုင်သိပ်ရှက်တာပ။ဲ ကိုကြီးကတော့ဒါကို အရသာခ ံ နားသောတဆင်နေလေရ.ဲ ။

”ငါ့နှယ်နော”်

ကေခိုင်အသံမထကွ်ဘဲ ရင်ထကဲကြိပ်ပြီးမချိတင်ကေဲ ရရွတ်လိုက်မိတယ်။ လက်တေ.ွ မှာတော့ ကိုကြီးခေါင်းကိုအသာလက်နဲ.ပတွ်ပေးရင်း နှုတ်ဖျားကလေသံချိုကလေးန.ဲ ကိုကြီးကိုချော.ရ တယ်။

”တော်ပါတော့ကိုကြီးရယ်၊ ကေခိုင်မရတော့လို.ပါနော.် .နော်လို…. ဒီမှာနူံးချိနေပြ”ီ

တမင ် ကိုကြီးအကြိုက်ညုတုတုခရာတာတာအသံလေးန.ဲ ပြောလိုက်တော့ ကိုကြီးစိတ်ကျေနပ ် သွားပုံရတယ်။

”အင်းပါ အင်းပါ ကေလေးရ.ဲ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား”

”ပြေပါတယ်ကိုကြီးရယ ် ဒီ့ထက်အဆင်ပြေရင ် ကေခိုင်မနက်ထနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး”

မှောင်ထဲမှာ ကိုကြီးရ.ဲ ကျေကျေနပ်နပ်ရယ်သံကိုကြားလိုက်ရပြီး ကေခိုင့်ကိုယ်လေဲ ပါ့ပါးသွား

တော့တယ်။

”ဒါဆိုလဲ အိပ်တော့နော ် ကေလေး၊ အရမ်းချစ်တာပ ဲ ကလေးရယ”်

ကေခိုင့်အောက်ပိုင်းက ို ရတွ်ကနတဲချက်နမ်းလိုက်ပြီး ကိုကြီးအိပ်ယာပေါ်ကထထွက်သွားတယ် ကေခိုင်လဲ ကပျာကယာထထိုင်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး စောင်က ို တစ်ကိုယ်လုံးခြုံလိုက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ။် ကိုကြီးလက်ဆေးပြီးလို.ပြန ် လာရင ် ကေခိုင်မအိပ်သေးတာ တေ.ွ လ.ို မဖြစ်ဘူးလေ။

အပိုင်း(၄)

ခုချိန်မှာအရာရှိကတော်လေးတစ်ယောက်အနေန.ဲ တည်ငြိမ်အေးချမ်းနေသယောင်ရ ှိ နေတဲ့ ကေခိုင့်ဘဝဟာ တချိန်တုန်းကတော့ ခက်ခဲပင်ပန်းခဲ့ဖူးပါတယ်။ ကေခိုင်ခြောက်တန်းကျောင်းသူဘဝမှာ အဖေဆုံးသွားတော့လောကအလယ်မှာ သားအမိနှစ်ယောက်ထ ဲ မျက်နှာငယ်ကျန်ရစ်ခ့ရဲ ပြီးတော့ အဖေရှိတုန်းကမချမ်းသာပေမယ့် မချို.ငဲ့ခဲ့ရတဲ့အခြေအနေကနေ အခက်အခအဲကျပ်အတည်းတွေကြားထဲကိုဗြုန်းကနေဲ ရာက ် သွားရသလိုပါပ။ဲ အရင်ကငှားနေတ့အဲိမ်ကို ပြန်အပ်လိုက်ရပြီး အမေ့ညီမအငယ်ဆုံးရဲ့အိမ်ကိုရောက်လာ ခဲ့ရတယ။် လူမချမ်းသာပေမယ့်စိတ်ကောင်းရှိတ့ ဲ ဒေါ်လေးက ကေခိုင့်တ.ို သားအမိနှစ်ယောက ် ကိုသ.ူ အိမ်ဘေးမှာ အဖီလေးဆယွ်ပြီးနေခငွ့်ပေးခ့တဲယ်လေ။ သားအမိနှစ်ယောက်နေစရာ အဆင်ပြေသွားပြီး အမေကဈေးရောင်းပြီး ကေခိုင့်ကိုကျောင်းဆက်ထားရှာတယ်။ အဖေဆုံးသွားတ့အဲချိန်က အတန်းတင်စာမေးပေွဲ တွေ ဖြနေတုန်းဆိုတော့စာမေးပဆွဲက် မဖြေဖြစ်တဲ့ကေခိုင် ခြောက်တန်းကိုနောက်တနှစ်ထပ်နေရပြီပေါ့။သူငယ်ချင်းတေအွတန်းတက် သွားချိန်မှာ နှစ်ကျဆိုပြီးကျန်ခ့ရဲ တော့ အဖေဆုံးလ.ို အားငယ်နေရတဲ့ကေခိုင်အတွက်အရမ်းက ို ခံရဆိုးစေခဲ့ပါတယ်။ဒါ့ကြောင့်ကေခိုင်စာကိုဖိကြိုးစားခဲ့တယ်။အမေဈေးရောင်းလ.ို ရတဲ့ငေေွ လး ကလ ဲ သားအမိနှစ်ယောက်ချွေချွေတာတာသုံးစရွဲ င် လောက်ငှနိုင်နေတော့ ကေခိုင့်တာဝန်က စာကြိုးစားဖ.ို ပရဲ ှိတယ်လေ။ ဒီလိုန.ဲ ပအဲချိန်တေဘွာမှမကြာလိုက်သလိုန.ဲ ကေခိုင်ကိုးတန်းကျောင်းသူဖြစ်လာတယ်။ မိန်းမငယ်လေးဘဝကနေ မိန်းကပျိုလေးဘဝကိုပြောင်းလဲလာတဲ့အခါ ထုံးစံအတိုင်းရင်ထဲမှာ ဟိုလိုဒီလိုလှုပ်ရှားရိုက်ခတ်တတ်တဲ့စိတ်ကလေးကိုမတွန်းလှန်နိုင်တော့ ကေခိုင်ကောင်လေး တစ်ယောက်န.ဲ ချစ်သူတြွေဖစ်ခ့ြဲကတယ်။အရယွ်ရောက်လာတာန.ဲ အမျှပိုပြီးလှလှလာတဲ့ အမို. အမောက်ကောက်ကြောင်းလေးတေကွ ပီပြင်ထင်ရှားလာတဲ့ကေခိုင့်ကို စိတဝ် င်စားတဲ့သူတေ ွ လအဲများကြီးပေဲ ပါ့။ အဒဲ ီအများကြီးထကဲမှ ကေခိုင်ကိုယ်တိုင်လဲပြန်ပြီးရင်ခုန်မိတဲ့ ကောင်လေး

တစ်ယောက်ကိုမေတ္တာတုန.် ပြန်မိခ့တဲယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ဒီကြည်နှုးစရာချစ်ဇာတ်လမ်းလေးဟာသိပ်တော့တာရှည်မခံခဲ့ပါဘူး။ သူနဲ. ပထမဆုံးစချိန်းတေ.ွ တ့ေဲ န.မှာပ ဲ တခန်းရပ်ဇာတ်သိမ်းသွားခဲ့တယ်။ ဖြစ်ပုံကဒီလို ၊ ကျောင်းနေ. ဝက်လွှတ်လ.ို ချစ်သူနှစ်ယောက်မြို.ထမဲ ှာလျှောက်လည်ပြီးပြန်လာတဲ့လမ်းမှာ ကေခိုင့်အမေန.ဲ ဆုံခဲ့ကြတယ်လေ။ဟင်းရကွ်တေေွ တာင်းကြီးန.ဲ အပြည့်ထည့်ပြီးခေါင်းပေါ်မှာရွက်လာတဲ့အမေ့ကို နေပူကျဲကျဲမှာတေ.ွ လိုက်ရတော့ ကေခိုင့်ရင်ထဆဲ.ို သွားတယ်။အမေကဒီလိုပင်ပင်ပန်းပန်း ရှာဖွေလုပ်ကိုင်နေရချိန်မှာ သမီးအလိမ္မာလေးကရည်းစားန.ဲ လျှောက်လည်နေမိတယ်။အမေ့ကို အရမ်းသနားတာပ ဲ အရမ်းလေဲ နာင်တရမိတယ်။ နောက်တစ်နေ.မှာတော့ရည်းစားန.ဲ လမ်းခွဲ လိုက်တော့တယ်။ တဖက်ကအတင်းပြန်ဆက်ချင်ပေမယ့် ကေခိုင်ကတော့မဖြစ်သင့်ဘူးထင ်

လ.ို ခါးခါးသီးသီးပြဲငင်းဆန်နေလိုက်တယ်။ကြာတော့လသဲ.ူ ဘက်ကလက်လျှော့သွားပါတယ်။

ဒါဟာကေခိုင့်ဘဝမှာ ပထမဆုံးန.ဲ နောက်ဆုံးရည်းစားထားခဲ့ခြင်းပါပ။ဲ

ကေခိုင်ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ပထမနှစ်တက်တဲ့အချိန်အထိယောင်္ကျားလေးတွေက ို

ယောင်လ.ို တောင်လှည့်မကြည့်ဖြစ်တော့ဘူး။မှန်တာပြောရရင် ကေခိုင်ကဘယ်ရောက်ရောက ် ယောင်္ကျားလေးတေရွ .ဲ စိတဝ် င်စားမှု၊ ဦးစားပေးမှုကိုရခဲ့တာချည်းပါပဲ။ ကေခိုင်ကလှတယ ် ဆိုတာထက်ဆေွဲ ဆာင်မှုရှိတယ်ဆိုပိုမှန်မယ်။ ဒါပေမယ့်ကေခိုင်ယောင်္ကျားလေးတွေနဲ.မပတ ် သက်ခဲ့ပါဘူး အမေ့ကိုသနားတ့စဲ ိတ်န.ဲ စာကိုပဖဲ ိကြိုးစားခဲ့တယ်။ ကေခိုင့်ရဲ့မျှော်လင့်ချက ် အိပ်မက်ကလေးတေဟွာသ.ူ ရ့တဲက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝပထမနှစ်မှာပ ဲ ရိုက်ချိုးခံခဲ့ရရှာတယ ် အမေဆုံးပါးသာွ းခ့တဲယ်လေ။

နှစ်ပေါင်းများစွာ နေပူမရှောင်မိုးရာွ မရှောင် ဈေးရောင်းထွက်ခဲ့တဲ့အမေဟာ ပင်ပန်းမ ှု ဒါဏ်တွေကိုတောင့်မခံနိုင်တော့ဘူးထင်ပါရ့။ဲ ကေခိုင့်အတွက်တော့အားကိုးရာရွှေတောင်ကြီး ပြိုကျသွားသလိုပါပဲ။ အမေဆုံးပြီးတစ်လကျော်လောက်ထိဆောက်တည်ရာမရ ပူဆွေးနေခ ဲ့

တယ်။ကိုယ့်သားသမီးကိုပြုစုပျိုးထောင်ပေးပြီး အသီးအပငွ့်လေးမှခံစားခငွ့်မရသွားရှာတဲ့အမေ့ အဖြစ်ကိုတွေးမိတိုင်း မျက်ရည်တွေကကျကျလာတယ်။

ဒေါ်လေးကတော့ကေခိုင့်ကိုဆက်ပြီးစောင့်ရှောက်ပါတယ် ဒါပေမယ့်သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သိပ်ပြေလည်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးကအစိုးရဝန်ထမ်း ၊ သူတ.ို သား သမီးတွေကလရဲ ှိသေးတယ်။ဒီတော့ကေခိုင့်ကို သူတ.ို ရုံးမှာအလုပ်သငွ ်းပေးခဲ့တယ်။ ကေခိုင်လ ဲ

ကျောင်းဆက်မတက်နိုင်တော့ဘူးဆိုတော့ ရုံးစာရေးမလေးဘဝကိုပဲလက်ခံလိုက်ရတယ်။အဒဲ ီ မှာကေခိုင် “ကိုကြီး” လ.ို ခေါ်တ့ ဲ ဦးစိုးလငွ ်န.ဲ ဆုံခ့ြဲကတာပေါ့။

စာရေးမအသစ်ချောချောလေးတစ်ယောက်ရောက်လာလို.ရုံးကလူပျိုလူလွတဝ် န်ထမ်း တွေလည်းအလုပ်ရှုပ်ကုန်ကြတော့တာပေါ့။သိပ်မကြာခင်အချိန်အတငွ ်းမှာပ ဲ ကေခိုင်ဟာသူတို. ရုံးကယောင်္ကျားလေးတေရွ ဲ.စကားဝိုင်းမှာ မပါမပြီးတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ကေခိုင့်ကိုစိတဝ် င်စားတ့သဲူတေထွမဲ ှာ သူတ.ို အရာရှိလူပျိုကြီး ဦးစိုးလွင်လဲပါတာပေါ့။ သူက အိန္ဒြေကြီးန.ဲ နေနေလ.ို တခြားသူတေမွ ရိပ်မိပေမယ့် ကာယကံရှင်လဲဖြစ ် ဒါမျိုးဆိုရင်မိန်းမ သားတေအွလိုလိုသိတတ်တဲ့ ညဉ်ကလေးကလရဲ ှိတာကြောင့် ကေခိုင်ကတော့ရိပ်မိတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်ကိုယ့်အထက်လူကြီးဖြစ်နေတ့အဲပြင်အနေအထငို ်လဲတည်လွန်းတဲ့ဦးစိုးလငွ ်ဟာ ကေခိုင့်ကိုဘာစိတ်အနှောက်အယှက်မှမပေးခပဲ့ ါဘူး။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ကေခိုင့်က ို ချမ်းသာမပေးကြဘူးလေ။ဒေါ်လေးတ.ို လင်မယားန.ဲ ရုံးတက်ရုံးဆင်းအတူတူမ.ို သာတော်တော့ တယ်။ တစ်ယောက်ထသဲာဆိုရင်လမ်းတောင်ကောင်းကောင်းသွားရဲမှာမဟုတ်ဘူး။ နေ.ခင်း ဆိုလေဲ ကခိုင့်စားပနွဲ ားမှာရစ်သီရစ်သီန.ဲ ရတဲ့သဲူတေဆွိုရေ.ှ ကကုလားထိုင်မှာအသားလွတ်ကြီး ခပ်တည်တည်နဲ.လာထိုင်နေကြသေးတာ။ဒေါ်လေးကလသဲဘောကောင်းတဲ့သူဆိုတော့သူတို. ကမကြောက်ကြဘူးလေ။တခါတလေဦးစိုးလငွ ်ကသူတို.ကိုတိတ်တိတ်ကျိပ်ပြီးဟန.် တားလို. သာတော်တော့တယ်။ တစ်ရက်မှာတော့ ကေခိုင့်ဘဝအပြောင်းအလြဲဖစ်ဖ.ို အကြောင်းဖန်လာတယ်။အဒဲ ီနေ.

ကဒေါ်လေးဦးစိုးလငွ ်အခန်းထကဲထကွ်လာပြီး သူန.ဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်စာပွဲမှာထိုင်နေတဲ့ကေခိုင့် ကိုလှမ်းကြည့်တယ်။သူ.ကြည့်ရတာတမျိုးပ။ဲ ကေခိုင့်စိတ်ထဲထူးခြားနေလ.ို

“ဘာဖြစ်လ.ို လေဲ ဒါ်လေး ၊ဆရာဆူလိုက်လို.လား”

“မဟုတ်ပါဘူးကေခိုင်ရယ”်

ဒါလေးပဲပြန်ပြောပြီး သ.ူ အလုပ်သူဆက်လုပ်နေတယ်။ ကေခိုင်ဒီဘက်စားပွဲကနေလှမ်းပြီးအကဲ ခတ်နေမိတယ်။ တခါတလေကျရင်ဒေါ်လေးမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး တခုခုကိုစဉ်းစားနေသလ ို စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေသလိုလိုန.ဲ ၊ တခါတလေကျတော့လည်းပြုံးသွားပြန်ရော ပြုံးလိုက် ၊ မဲ့လိုက ် တည်လိုက်န.ဲ ဒေါ်လေးဖြစ်နေလ.ို ဒေါ်လေးကိုကေခိုင်တဖြည်းဖြည်းန.ဲ နားလည်ရ ခက်လာတယ်။ တခြားသူတေေွ ရ.ှ မှာမေးလ.ို မှသင့်ပါ့မလားလ.ို တွေးမိတာန.ဲ နောက်စကားစပ ်

တော့မှပေဲ မးတော့မယ်လို. ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

အိမ်ရောက်တော့ ကေခိုင်မေးစရာတောင်မလိုပါဘူး ဒေါ်လေးကသူ.ဟာသူဖငွ့်ပြော လာတယ်။ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ကိုလက်ထပ်ချင်လ.ို တဲ့။ ကေခိုင်လရဲ ုတ်တရက်ဆိုတော့ကြောင ် သွားတယ် စိတ်ထမဲ ှာလရဲ ှုပ်ထေးွ သွားရတယ်။

“ဒေါ်လေးဘာပြန်ပြောလိုက်လဟဲင”်

“ကာယကံရှင်န.ဲ တိုင်ပင်ပြီးစဉ်းစားပါရစေဦးလို.ပေဲ ပြာခဲ့ရတာပေါ”့

“ကေခိုင်ယောင်္ကျားမယူချင်သေးပါဘူးဒေါ်လေးရယ”်

“အေးလေ ဒေါ်လေးနားလည်ပါတယ ် ကေခိုင်ကအခုမ ှ ၁၉ နှစ်ပရဲ ှိသေးတာ”

ပြောပြီးဒေါ်လေးအိမ်အပြင်ကိုငေးနေတယ်။ သူမျက်နှာကလည်းနေ.ခင်းတုန်းကလိုပ ဲ အရောင ်

တွေတမျိုးပြီးတမျိုးပြောင်းနေတယ်။

“ဒေါ်လေးသဘောကရောဟင”်

ဒေါ်လေးတခုခုကိုချီတုံချတုံဖြစ်နေမှန်းရိပ်မိလ.ို ကေခိုင်မေးလိုက်တော့။

“အေး ဒေါ်လေးလအဲဒဲ ါစဉ်းစားနေတာ ဆရာဦးစိုးလငွ ်ဟာ အဖက်ဖက်ကပြည့်စုံနေတာ

တော့အမှန်ပ ဲ ကေခိုင်န.ဲ အသက်ကွာလနွ ်းတာတခုပရဲ ှိတယ”်

“ရှင…် . ဒေါ်လေးကသဘောတူတယ်ပေါ”့

“တူတယ်ရယ် မဟုတ်ပါဘူး သမီးသဘောပါဒေါ်လေးမှာလဝဲ တ္တရားတေရွ ှိတော့စဉ်းစား ရတာပေါ့ကွယ ် သမီးအမေမရှိတော့တ့ေဲ နာက်ပိုင်း သမီးကဒေါ်လေးသမီးတစ်ယောက်လိုပဆဲ ို

တော”့

ကေခငို ်နဲနေဲ တသွာွ းရပြီ။ ဒေါ်လေးမှာအိမ်ထောင်တာဝန်တေအွပြင ် ကေခိုင့်ကိုစောင့်ရှောက်ဖ.ို တာဝန်ပိုနေရပြီမဟုတ်လား။ကေခိုင်ဒေါ်လေးကိုအားနာမိတာတော့အမှန်ပ။ဲ

“ဒေါ်လေးဘာတေစွ ဉ်းစားနေတာလဟဲင”်

“ကွယ်…….ဦးစိုးလငွ ်ကတစ်ကိုယ်ထလဲူပျိုကြီး၊ မိဘတွေလဲမရှိတော့ဘူး မောင်နှမ သားချင်းလဲမရရှိ ှာဘူး၊ အကျင့်စာရိတ္တကလေဲ ကာင်းတယ်။ ဒေါ်လေးသ.ူ လက်အောက်မှာလုပ ်

လာတာကြာပြ ီ မိန်းမကိစ္စအရှုပ်အရှင်းလ ဲ တခါမှမကြားမိဘူး”

ဒေါ်လေးငါ့ကိုနားချနေတာလားလ.ို တေးွ မိတော့ကေခိုငဝ် မ်းနည်းသွားတယ်၊ ဒါ့ကြောင့်ဘာမှပြန်မပြောပဲငြိမ်နေမိတယ်။

“သ.ူ မိဘတေရွ့အဲမေအွနှစ်လ ဲ အတော်ကျန်ခ့တဲယ်ကြားတယ်။ ဒီလိုလူမျိုးဆိုရင်

ကေခိုင့်အတွက်လစဲ ိတ်ချရတာသေချာတယ်လေ”

“ရှင…် ”

ကေခိုင့်မျက်နှာငိုမ့မဲ့ြဲဖစ်သာွ းတော့ဒေါ်လေးသနားသွားပုံရတယ ်

“ဒေါ်လေးကသာပြောပြတာပါကယွ ် ယူပါလို.မတိုက်တွန်းပါဘူး သမီးသဘောပါ”

“ကေခိုင်စဉ်းစားပါရစေဦး ဒေါ်လေးရယ”်

“အေးပါကွယ် ဟိုတဖက်ကလည်းအလျှင်မလိုပါဘူး သမီးသေချာစဉ်းစားပြီးမှဆုံးဖြတ ် ဒါသမီးဘဝန.ဲ ဆိုင်တယ်။ ဒေါ်လေးတ.ို ကတော့သမီးအတွက ် ကောင်းရာမွန်ရာဖြစ်စေချင်တ ဲ့ ဆန္ဒပရဲ ှိပါတယ်ကွယ်” ဟုတ်ကဲ့လို.ပေဲ ဖြခ့ြဲပီး ကေခိုင်သူမနေတ့အဲဖီလေးထဲပြန်လာခဲ့တယ်။ဘာမှလဲမလုပ်ချင်တာန.ဲ အိပ်ရာပေါ်လှေဲ နပြီးအတေးွ နယ်ချ.ဲ နေမိတယ်။ ဟိုတုန်းကသားအမိနှစ်ယောက်နေခဲ့တဲ့ဒီအခန်း လေးထဲမှာ ခုတော့ကေခိုင်တစ်ယောက်ထဲ ဒါကိုတွေးလိုက်မိတော့အမေ့ကိုသတိရတဲ့စိတ်န.ဲ အတူအထီးကျန်ဆန်တဲ့ ခံစားမှုကစိတ်ကိုဖိစီးလာတယ်။

ဦးစိုးလငွ ်ကိုကေခိုင်မမုန်းပါဘူး ချစ်လခဲ ျစ်လ.ို မရဘူး။ အေးဆေးပြီးသဘောကောင်းတ ဲ့ အထက်လူကြီးတစ်ယောက်ကိုထားတ့ဲ လေးစားမှုမျိုးပရဲ ှိတယ်။ ဒီလိုစိတ်တစ်ခုန.ဲ တော့သ.ူ က ို လက်ထပ်လ.ို မဖြစ်ဘူးဆိုတာ ကေခိုင်ကောင်းကောင်းနားလည်ပါတယ်။ ဦးစိုးလငွ ်ဘက်ကလည်း ကေခိုင့်လိုတစ်ယောက်ထသဲမားန.ဲ လက်ထပ်ရင်ယောက္ခမ တေေွ ယာက်ဖတေ ွ စတ့အဲရှုပ်အရှင်းတေမွ ရှိမှာလည်းသေချာတယ်၊ ငေေွ ကြးမပြည့်စုံသူမ.ို ကောင်းကောင်းမနွ ်မနွ ်နေထိုင်စားသောက်မှာလေဲ သချာတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒါတွေအရေးကြီးလို. လား ကေခိုင်နားမလည်ဘူး။ အဒဲ ီညကမီးတောင်မဖငွ့်ပ ဲ အမှောင်ထဲမှာ အိပ်လို.လဲမရစိတ်တေ ွ ကယောက်ကယက်နဲ.မိုးလင်းခ့ရဲ တယ်။

မနက်ကျတော့မလန်းမဆန်းန.ဲ ရုံးကိုရောက်ပြီးမကြာခင်မှာပဥဲ ီးစိုးလငွ ်ကသ.ူ ကိုခေါ်ခငို ်း

လ.ို ကေခိုင်လစဲ ိတ်ညစ်သာွ းပြီး လေးလံတ့ေဲ ခြလှမ်းတွေန.ဲ ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ နောက်တော့

မှဦးစိုးလငွ ်ကအလုပ်ကိစ္စတေေွ ခါ်ပြောတာပြဲဖစ်နေတယ်။ ကေခိုင့်မှာသာမျက်လွှာလေးချပြီး ဦးစိုးလငွ ်မျက်နှာကိုမကြည့်ရခဲ့ဘဲူး။ အလုပ်ကိစ္စပြောလ.ို ပြီးလ.ို ကေခိုင်လှည့်အထကွ်မှ ဦးစိုးလငွ ်ကလှမ်းမေးလိုက်တယ်

“အော ် ဒါန.ဲ ကေခိုင ် ၊ ကေခိုင့်ဒေါ်လေးကဘာပြောသေးလဲဟင”်

“ရှင”်

ခေါင်းထဲမှာ ဒိန်းကနြဲဖစ်သာွ းပြီး ပူထူသာွ းတာနဲ.အတူလက်ထဲကဖိုင်တွေစာရွက်တွေလ ဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျကုန်တယ်။ ရှက်ရှက်န.ဲ မွှန်ထူပြီးကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပြန.် ကျေဲ နတဲ့ စာရွက်တွေကိုလိုက်ကောက်စုနေ တုန်း ဦးစိုးလငွ ်ကထိုင်ရာကထလာပြီးကေခိုင့်နားမှာလာထိုင်တယ်။ ပစ္စည်းတေဝွ ိုင်းကူကောက ်

ပေးနေတ ဲ့ ဦးစိုးလငွ ်ဆီကမွှေးရန.ံ သင်းသင်းလေးတစ်ခုလငွ့်လာတယ်။ သိမ်မွေ.တဲ့လူတစ ်

ယောက်န.ဲ လိုက်ဖက်တ့ရဲ န.ံ မျိုးလေး ကေခိုင့်ရင်တေခွ ုန်လာတယ်။ ကြမ်းပေါ်ကစာရကွ်တေေွ ကခိုင်န.ဲ တဝက်စီကောက်အပြီးမှာလှမ်းပေးလာတဲ့ဦးစိုးလငွ ်

လက်ထဲကစာရကွ်တေကွို ဆတ်ကန.ဲ ဆယွဲူပြီး အခန်းထဲကအမြန်ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ ခြေလှမ်းကိုမြန်နိုင်သမျှမြန်အောင်လှမ်းရင်း အပြေးတပိုင်းန.ဲ ထွက်လာတ ဲ့ သူမနောက်ပိုင်းကို ဦးစိုးလငွ ်တော့လှမ်းကြည့်နေတော့မှာပလဲ.ို တေးွ လိုက်မိတဲ့ အချိန်မှာခုနရှက်စိတ်န.ဲ ပန်းနုရောင ်

သန်းနေတဲ့မျက်နှာလေးဟာ ပန်းသီးလေးလိုရတဲတွ်သွားပြီး

“ဟဲ့….ပလုပ်တုပ”်

“အမလေးတော”့

အပြင်စင်္ကြံမှာသာွ းနေတ့အဲမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကဝို င်တိုက်မိပြန်တယ်။တော်သေး တယ ် ကိုယ့်ရုံးကလူပြဲဖစ်နေလ.ို ။ “ကေခိုင်ရယ ် ဘာတေအွရေးကြီးလာလ.ို လ”ဲ “ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဘာမှမဟုတဘ်ူး” ပျာပျာသလေဲ ဖြရှင်းပြီးဆက်စကားကျောရှည်နေမှာစိုးလ.ို ကိုယ့်စားပွဲကိုယ်တန်းပြေး လာခဲ့တယ်။ကုလားထိုင်မှာဝင်ထိုင်ပြီး အကြာကြီးနေလိုက်တော့မှကေခိုင့်စိတ်ပြန်လည်တည်

ငြိမ်သွားပြီး အလုပ်ကိုဆက်လုပ်နိုင်တော့တယ်။ ဘာကြောင့်ဒီလိုအိုးနင်းခကွ်နင်းဖြစ်ခ့ရဲ သလလဲ.ို ခေါင်းအေးသွားတဲ့အခါပြန်စဉ်းစား ကြည့်တယ်။ ဦးစိုးလငွ ်ကိုကေခိုင်ရင်ခုန်မိနေပြီလား။ ဒါတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး ဦးစိုးလငွ ်မျက်နှာ ဦးစိုးလငွ ်အကြည့်တေကွိုပြန်မြင်ယောင်ကြည့်တယ ် စိတ်ထဲမှာရင်ခုန်တာ ရင်တုန်တာမျိုးလုံး၀ မရှိဘူး။ တခုတော့ရှိတယ ် ဒီအကြောင်းတေေွ တးွ လိုက်ရင ် ရင်ခုန်မလာဘ ဲ ငိုချင်သလိုလိုစိတ် မှာမအူမလည်န.ဲ တမျိုးကြီးပ။ဲ ဒါပေမယ့်မကြာခင်မှာပ ဲ ကေခိုင်ဒီထက်ပိုပြီးမအူမလည်ဖြစ်ဖ.ို အကြောင်းကပေါ်လာပြန ် တယ်။အရာရှိလူပျိုကြီးရဲ.အခန်းထဲကနေ မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲပြီးပြေးထွက်လာတဲ့စာရေးမ ချောချောလေးအကြောင်းက ို မနက်တုန်းကဝင်တိုက်မိခဲ့တ ဲ့ အမျိုးသမီးကနေတဆင့်တစ်ရုံးလုံး ပျ.ံ န.ှံ သွားတဲ့အခါ ကေခိုင်အခုမှတကယ်ထိုင်ငိုချင်စိတ်ပေါက်လာမိတယ်။ရှက်လိုက်တာနော်။

ဒေါ်လေးကဘယ်လိုလဆဲိုတ့သဲဘောန.ဲ လှမ်းကြည့်တော့ကေခိုင်ခေါင်းကိုသာခါပြနိုင်

တော့တယ်။

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဒေါ်လေးရယ”် လ.ို အစချီပြီးအိမ်ရောက်တော့မှသေချာရှင်းပြရတယ ် ဒီတော့မှဒေါ်လေးလသဲက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။

“ကုသိုလ်ကံဆိုတာဒီလိုပေဲ ကခိုင်ရ.ဲ “လ.ို ပြောရင်းဒေါ်လေးပြုံးပြုံးကြီးလုပ်နေပြန်ရော။ ကေခိုင့်စိတ်ထမဲ ှာဘုရားတမိမလိုတောင်ဖြစ်သာွ းတယ်။ ဒေါ်လေးကိုယ်တိုင်ဖြစ်စေချင်နေပြ ီ မှန်းသိလိုက်ရလ.ို လေ။

အပိုင်း(၅)

သစ်ငုတ်တောင်တိုက်ပါများရင်န.ဲ လာတတ်တာပေဲ လ ကေခိုင်ဆိုတာကလောက

အလယ်မှာမိဘမ့ဘဲဝန.ဲ ကြိုးစားရပ်တည်နေရသူလေးပါ။ တဖြေးဖြေးန.ဲ အခြေအနေတခုဆီက ို တွန်းပိုနေသလိုကိစ္စမျိုးမှာ လနွ ်ဆန်နိုင်ဖ.ို မလယွ်ပါဘူး။ ဟိုနေ.ကကိစ္စကစလ.ို ရုံးမှာဟိုစကား ဒီစကားတွေကြားနေရတယ်။နောက်တော့ကေခိုင်န.ဲ ဦးစိုးလငွ ်ကိုပတ်ဝန်းကျင်ကသူတို.

ဖာသာအတည်ပြုလိုက်ကြတ့အဲပြင်သဘောတူနေတဲ့ဒေါ်လေးကလရဲ ှိနေပြန်တော့တဖြည်းဖြည်းန.ဲ

ကေခိုင်ခေါင်းညှိမ့်လိုက်ရတော့တယ်။

ဦးစိုးလငွ ်န.ဲ လက်ထပ်ပါ့မယ်လ.ို ဒေါ်လေးကိုကတိပေးပြီးပြီးချင်းပေဲ ကခိုင်ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သုံးသပ်ကြည့်တယ် ဦးစိုးလငွ ်န.ဲ ပတ်သက်ရင်ကေခိုင့်စိတ်ထဲမှာ အဖြူထည်သက်သက်ပါပ။ဲ ချစ်ခြင်းလဲမရှိ၊ မုန်းခြင်းလမဲ ရှိ ရှာကြံပြောရရင်တော့နုံချာတဲ့သ.ူ ဘဝအတွက်အားကိုးအားထား ပြုစရာအစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်လိုပ ဲ သတ်မှတ်ယုံကြည်မိတဲ့ စိတ်ကလေးပရဲ ှိတယ်။ တိုတိုပြောရရင်တော့ ကေခိုင်ကလက်ခံပါတယ်လ.ို ပြောပြီးမကြာခင်မှာပဥဲ ီးစိုးလွင်နဲ.

လက်ထပ်ဖြစ်ခ့ြဲကတယ်။ ဦးစိုးလငွ ်ဘက်ကလောလာတာကြောင့်ရယ်၊ သူကိုယ်တိုင်နောက ် တစ်ခါမင်္ဂလာဆောင်တော့မလားအောက်မေ့ရအောင်တက်ကြွေ နတဲ့ဒေါ်လေးရယ်၊ ဘယ် တော့စားရမလတဲမေးထေဲ မးနေကြတ့ရဲ ုံးကလူတေကွိုနားငြီးတာကြောင့်ရယ် အမြန်ဆုံးပဲ လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။

အစောတလျှင်စီစဉ်လိုက်ရတ့မဲ ဂင်္လာပမွဲ .ို ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးပဲလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ ဆွေမျိုးသားချင်းအနည်းအပါးရယ် (ကေခိုင်ရောဦးစိုးလငွ ်ပါဆွေမျိုးသားချင်းနည်းတယ်လေ) ရုံးကအဖ.ွဲ တေရွ ယ်၊ အိမ်နီးချင်းတချို.ရယ် ဘပဲ ါတယ်လေ။ ကိုယ့်လူကိုယ့်မိတ်ဆေေွ တြွကားထဲမှာမ.ို နောက်လားပြောင်လားန.ဲ မင်္ဂလာပွဲကဒီလိုပ ဲ ပြီးသွားပါတယ်။ အတက်ကြဆွုံးကတော့ဦးစိုးလငွ ်န.ဲ ဒေါ်လေးပေဲ ပါ့။ တခြားနေရာမှာမလုပ်ဘူး ဒေါ်လေးတ.ို အိမ်ရေ.ှ မှာပမဲ ဏ္ဏပ်လေးထိုးပြီးလုပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးတ.ို များဘယ်လောက် တက်ကြသွလဆဲိုရင် သတ.ို သားန.ဲ သတ.ို သမီးရေ.ှ မှာမှတ်တမ်းတင်ဓါတ်ပုံရိုက်လ.ိုမှမပြီးသေး ဘူး ဦးစိုးလငွ ်န.ဲ ထည့်ပေးလိုက်ရမယ့်ကေခငို့်ရ့ပဲ စ္စည်းလေးတွေကိုသိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးပြီးနေပြီ။ အားလုံးပြီးပြီဆိုတော့ှသာွ းမယ်လုပ်တော့မှ ဒေါ်လေးကအထုပ်ကလေးတွေထုပ်လာ တယ်။ကေခိုင့်ကိုအရမ်းသာွ းစေချင်နေသလားဒေါ်လေးရယ…် …လ.ို စမိတော့ဒေါ်လေးမျက ် ရည်ကျတယ်။ဒီတော့ကေခိုင်လစဲ ိတ်မကောင်းဘူး အတူနေခဲ့ကြတာနှစ်ပေါင်းမနေဲ တာ့ဘူးလေ ကေခိုင်လဲမျက်ရည်တေကျွလာတယ်။ဒါပေမယ့်လူဆိုတာအချိန်တန်ရင်ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား ရတာပေဲ လ။ ကေခိုင်ဦးစိုးလငွ ်မောင်းတ့ကဲားပေါ်မှာငူငူလေးလိုက်သွားရပြီ။ ကားနောက်ခန်းမှာ တော့လက်ဖ.ွဲ ပစ္စည်းတေနွ .ဲ ပေါ့။ ရုံးကအဖ.ွဲ တေပွ ါနောက်ကနေကားတစီးန.ဲ လိုက်လာလ.ို ခရီး ကသိပ်ပြီးတော့မခြောက်ကပ်လှပါဘူး။အကြံန.ဲ လိုက်လာတဲ့ရုံးကအဖ.ွဲ တွေက အိမ်ကိုရောက ် တော့ ကြိုးတားကြ ခဖဲ ိုးတောင်းကြန.ဲ တခါထဆဲူညံနေတော့တာပ။ဲ သူတ.ိုလိုချင်တာရတော့မ ှ အလျှိုလျှိုပြန်ကုန်ကြတယ်။

သူတ.ို လဲပြန်သာွ းရောကေခိုင်န.ဲ ဦးစိုးလငွ ်နှစ်ယောက်ထဲပအဲိမ်ထဲမှာကျန်ခဲ့တာပေါ့။ ဦးစိုးလငွ ်ကတော့ဘယ်ကိုရောက်နေတယ်မသိ ကေခိုင်ကတော့ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာတလုံးပေါ် မှာပေတေပြီးထိုင်နေမိတယ်။ အဝတ်အစားတောင်မလရဲ ဘူး။ အဝတ်လဲဖ.ို အခန်းထဲမသွားရ ဲ တာန.ဲ အထူးသဖြင့်အခန်းထကဲ ကေခိုင်န.ဲ ဦးစိုးလငွ ်အတူတူအိပ်ဖ.ို ပြင်ဆင်ထားတဲ့မင်္ဂလာ ကုတင်ကြီးကိုမကြည့်ရဘဲူး။

လွန်ခဲ့တဲ့သုံးလေးရက်လောက်က ဦးစိုးလငွ ်ကလိုက်ကြည့်လှည့်ပါခေါ်တာန.ဲ ဒီကိုတစ ် ခေါက်လာကြည့်ဖြစ်တယ်။ အဒဲ ီတုန်းကဒေါ်လေးလဲပါတယ်။ အခန်းပြင်ဆင်ထားတာက ို ဒေါ်လေးကစေ့စေ့စပ်စပ်လေ့လာကြည့်နေပေမယ့်ကေခိုင်ကတော့ဘာကိုမှမကြည့်ဘဲမျက်လွှာ ချလ.ို ဒေါ်လေးလက်ကိုပမဲ လွှတ်တမ်းဆုပ်ထားမိတယ်။ ကြီးကျယ်ခန်းနားတဲ့ကုတင်ကြီးရယ်၊

တစ်တောင်လောက်ထူတ့ေဲ မ.ွှ ရာကြီးရယ် မတတ်သာလ.ို မျက်လုံးလေးတချကဝ် င့်ကြည့်မိတာ

တောင် ကေခိုင့်မှာရင်တေခွ ုန်လနွ ်းလ.ို ။

“ဟယ…် …..အိနေတာပေဲ တာ့၊ ကေခိုင်ဒီမှာလာထိုင်ကြည့်စမ်း”

မေ.ွ ရာပေါ်ထိုင်ကြည့်ပြီးသဘောကျသာွ းတ့ေဲ ဒါ်လေးကကေခိုင့်လက်ကိုဆွဲပြီးထိုင်ခိုင်း ပေမယ့်ပေကပ်ကပ်န.ဲ ရပ်ပြီးနေခ့တဲာ၊ ခုတော့ကေခိုင်ဒီကုတင်ကြီးပေါ်ကိုမလွဲမသွေတက်ရ

မယ့်အခြေအနေရောက်လာပြီ။

“ကေခိုင”်

“ရှင…် ……ဆရာ”

အခန်းထဲကနေအဝတ်အစားလြဲပီးပြန်ထကွ်လာပုံရတဲ့ ဦးစိုးလငွ ်ကခေါ်လိုက်တော့မ ှ

ကေခိုင်လေဲ တးွ နေရာကနေသတိပြနဝ် င်လာပြီး အလန.် တကြားပြန်ထူးမိတယ်။

“အဝတ်လေဲ တာ့လေ၊ ဒီအဝတ်အစားတေနွ .ဲ မအိုက်ဘူးလား” “ဟ…ို ..ဟိုလေ…….လ.ဲ .လမဲ ှာ…လဲမယ…် အင်း….ဟုတ်ကဲ့” ကယောင်ကတန်းစကားတေေွ ပြာနေတ့ ဲ ကေခိုင့်ကိုကြည့်ပြီးဦးစိုးလငွ ်ကပြုံးနေတယ်။

“ရှက်နေတာလား”

“ဟိုလေ…….အဒဲ ါ…..ဟိုဒင်း”

“ကဲပါ…..သွားလဲလိုက်ပါ ၊ ဘာမှရှက်မနေန.ဲ ကိုယ်ဒီအိမ်ရေ.ှ မှာပေဲ စာင့်နေမယ ် ဟုတ်ပြီလား၊ လာမကြည့်ဘူး အထဲကနေဂျက်သာထိုးထားလိုက်”

“မဟုတ်ပါဘူး….ကေခိုင်က”

“ဘာမှပြောမနေန.ဲ သာွ းလေဲ ချ ကေခိုင့်အိပ်တေကွိုကောင်မလေးတေအွခန်းထဲပ.ို ခဲ့ပြ”ီ

“ဟုတ”်

အထက်အရာရှိရ.ဲ အမိန.် ကိုနာခံနေရသလိုခံစားမှုမျိုးန.ဲ ကေခိုင်အခန်းထဲကိုထထွက် လာခဲ့တယ်။ အခန်းဝရောက်တော့တခံ ါးကိုတနွ ်းမဖငွ့်မိသေးပ ဲ ခဏရပ်နေမိသေးတယ်။နောက ် တော့မှဖျတ်ကနဖဲ ငွ့်ပြီးအထကဲဝို င် တံခါးကိုချက်ချင်းပြန်တွန်းပိတ် ဂျက်ကိုပါတခါထဲထိုးလိုက် တယ်။ပြီးတော့မှတံခါးကိုကျောကပ်မှီပြီး ခဏနားလိုက်ရသေးတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိပေ မယ့်ရင်ထဲမှာမောနေသလိုပ။ဲ

ကေခိုင့်အိပ်တေကွိုကေခငို့်ဘီရိုလ.ို ဟိုတနေ.ကဦးစိုးလငွ ်ပြထားဖူးတဲ့ဘီရိုရေ.ှ မှာချ ထားတာတေ.ွ ရတယ်။အိပ်တေကွိုမြင်လိုက်တာန.ဲ အလျှင်အမြန်အနားတိုးကပ်သွားပြီး အိပ် တွေတစ်ခုချင်းစီဖငွ့်ပြီးလဖဲ .ို အဝတ်တစ်စုံရှာရတယ်။ တစုံကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးဝတ်တော့မယ ် ကြံလိုက်ပြီးမှသူယူလိုက်တဲ့အဝတ်တေကွအတော်လေးဟောင်းနေတာကိုသတိထားလိုက်မိ တယ်။သိပ်ဟောင်းလ.ို မဖြစ်ဘူးလေ၊ ဒီလိုသားသားနားနားအိမ်က အိမ်ရှင်မကအရမ်းစုတ်ချာ နေလ.ို မကောင်းဘူးမဟုတ်လား။ ဒါန.ဲ ပအဲသစ်နီးပါးလတ်သေးတဲ့ ပါတိတဝ်မ်းဆက်ကလေး ကိုထုတ်ယူလိုက်ရတယ်။ ခါတိုင်းဆိုကေခိုင်ဒါမျိုးက အပြင်သွားမဝှ တ်လေ့ရှိတာ။အိမ်နေရင်း ချဝတ်ရမှာစိတ်ထမဲ ှာတော့နှမျောမိသား။ လဲစရာအဝတ်ရပြီဆိုတာန.ဲ ဘေးဘီကိုမလုံမလြဲကည့်ရင်းအမြန်ဆုံးနှုန်းန.ဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုချွတ်ချပစ်လိုက်ပြီး အသစ်ကိုကမန်းကတန်းလဲပစ်လိုက်တယ်။ နာရီကကြည့် ထားရင်စက္ကန.် တံတစ်ပတ်တောင်ပြည့်မယ်မထင်ဘူး။ အဝတ်လဲပြီးသာွ းမှသက်ပြင်းချလ.ို အခန်းပြင်ပြန်ထွက်ဖ.ို ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်တ.ုံ ကနြဲပန်ရပ်လိုက်မိပြန်တယ်။ခုနတုန်းက အခန်းထဲကိုမဝင်ရဘဲူး၊ အခုတော့လဲ

ဦးစိုးလငွ ်ရှိနေမယ့်အခန်းပြင်ကို မထကွ်ရေဲ တာ့ပြန်ဘူးလေ။

“စိတ်ညစ်လိုက်တာနော”် ငိုသံပါလေးန.ဲ ညည်းညူလိုက်ရင်းအဝတ်ဘီရိုလေးကိုမှီပြီးကေခိုင်စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်ချလိုက်မိတော့တယ်။

အပိုင်း(၆)

နောက်မှဘီရိုရေ.ှ မှာချထားမိတဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုမြင်ပြီး စိတ်ကူးရသွားတာန.ဲ အိတ ်

တွေထဲကအဝတ်တေကွိုထုပ်ပြီးဗီရိုထမဲ ှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်နေရာတကျစီထပ်နေရာချ နေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်ကေခိုင့်မှာအဝတ်အစားကနဂိုထဲကမှသိပ်များများစားစားရှိတာမ ှ မဟုတ်တာ၊ ငါးမိနစ်တောင်မကြာဘူးဒီအလုပ်ကလဲပြီးသွားတယ်။

”ငါ့နှယ်နော ် ဘာလုပ်ရပါ့မလ”ဲ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ခေါင်းကုပ်မိပြီးတော့မှခေါင်းကဆံထုံးနဲ.ပန်းတွေကိုစမ်းမိပြီးပျော ် သွားတယ်။ လုပ်စရာရပြီလေ။ အဒဲ ါန.ဲ ပမဲ ှန်တင်ခုံရေ.ှ ကိုသွားပြီးပန်းတွေကလစ်တွေဖြုတ ် ဆံထုံးကဆံပင်အတုအလုံးတေကွိုဖယ်၊ မျက်နှာကမိတ်ကပ်တွေကိုတစ်ရှုးန.ဲ ပွတ်ပြီးဖျက်နဲ. စိမ်ပြေနပြေလုပ်နေလိုက်တာအချိန်အတော်ကြာသွားတယ်ထင်ပါရဲ. ဦးစိုးလငွ ်တံခါးကိုလာ

ခေါက်တော့မှအသိပြနဝ် င်လာတယ်။

”ကေခိုင ် ကေခိုင ် အိပ်ပျော်နေလား” ”မအိပ်ပါဘူး ၊ မအိပ်ပါဘူး”

ကပျာကယာဖြေရင်းန.ဲ ကေခိုင်တံခါးကိုဖငွ့်ပေးလိုက်တယ်။

”ဘာလုပ်နေတာလ”ဲ

”ဆံပင်တွေပြန်ပြင်နေတာလေ”

”အော်…လုပ်လုပ်၊ ကိုကြီးကကေခိုင်တစ်ယောက်ပင်ပန်းပြီးအိပ်ပျော်နေပြီလားလ.ို ”

”ပြီးပါပြ ီ ဆရာ၊ ကေခိုင်အခုပထဲကွ်လာတော့မလ.ို ”

သူကသ.ူ ကိုယ်သူကိုကြီးလ.ို ပြောပြီးကေခိုင်ကဆရာလ.ို ခေါ်လိုက်တော့ ဦးစိုးလငွ ်ရ.ဲ မျက်နှာကြီးမဲ့သာွ းတယ်။ဒါပေမယ့်ကေခိုင့်ကိုကြည့်နေရင်းဦးစိုးလငွ ်မျက်နှာကြီးကပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ပြန်ဖြစ်သွားတယ်။

”ဘာ..ဘာဖြစ်နေလ.ို လဆဲရာ”

ဦးစိုးလငွ ်အပြုံးတဝက်န.ဲ ကေခိုင့်ဗိုက်ကိုလက်ညိုးနဲ.လှမ်းထိုးပြလိုက်တယ်။ခုနတုန်းက ကြယ်သီးတွေကမန်းကတမ်းတပ်ခ့မဲ ိလ.ို ကြယ်သီးပေါက်တွေကိုကျော်တပ်မိထားတော့အင်္ကျီကအကွက်လိုက်ဟနေပြီး

ကေခိုင့်ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကအကငွ ်းလိုက်လေးပေါ်နေ တယ်လေ။ ကေခိုင်အရမ်းရှက်သာွ းပြီးဦးစိုးလငွ ်ကိုချာကနေဲ ကျာပေးလိုက်ပြီးကြယ်သီးတွေကို ပြန်တပ်လိုက်တယ်။တော်ပါသေးရ.ဲ အောက်ကကြယ်သီးတွေမ.ို လ.ို ဗိုက်ပေဲ ပါ်တာ အပေါ်ဖက ် ကကြယ်သီးတေဆွိုရင်ဖြင့်မတေးွ ရစဲ ရာ၊ ကေခိုင်ရှက်လ.ို တခါထဲလေဲ သလောက်တယ်။

ခုတောင်မှတော်တော်န.ဲ ပြန်မလှည့်ဖြစ်ဘူး ရှက်လ.ို ။

”ဟေ…့ .ဟေ့”

ကေခိုင်ပြန်လှည့်မလာလ.ို ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ပုခုံးကိုလှမ်းတို.လိုက်တော့မ ှ မတတ်သာ ပသဲ.ူ ဖက်ကိုပြန်လှည့်လိုက်ရတယ်။

”ခဏနေရင ် ကိုကြီးမိတ်ဆေေွ တကွိုပလွဲုပ်ပေးရမှာမ.ို သွားရဦးမယ်၊ ကေခိုင်လိုက်မလား” ”ဟိုလေ”

ကေခိုင်မလိုက်ချင်ဘူး မလိုက်ဘူးလို.လမဲ ပြောချင်တော့ ဘာမှပြန်မပြောဘေဲ နလိုက် တယ်။ဦးစိုးလငွ ်ကအလိုက်သိပါတယ်။

”မလိုက်ချင်လေဲ နခ့ေဲ လ၊ ယောင်္ကျားတေခွ ျည်းပ ဲ သောက်ကြစားကြမှာဆိုတော့

ကေခိုင်လိုက်လာလဲ စိတ်ကျဉ်းကျပ်ရမှာစိုးတယ”်

”ဟုတ်က ဲ့ နေခ့ပဲ ါ့မယ်ဆရာ”

ဆရာလ.ို ခေါ်လိုက်လ.ို ဦးစိုးလငွ ်မျက်နှာကြီးမအီမလယ်ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ဒါပေမယ့်လဘဲာမှတော့မပြောပါဘူး။

”ကိုယ်ညစာကိုအဒဲ ီမှာပစဲ ားလိုက်မယ်၊ ကေခိုင့်အတွက်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလ ဲ

ဝယ်ခဲ့ပေးရမလား”

”အဒဲ ါ…ကေခိုင”်

ကေခိုင်စဉ်းစားရကြပ်သာွ းတယ်၊ ရှက်နေတာန.ဲ ပဲစားရေးသောက်ရေးကိစ္စကိုမေ့

နေမိတယ်။

”ကိုယ်ပြန်မဝှ ယ်လာရင်လေဲ နာက်ကျနေမယ်၊ ဒီလိုလုပ ် ရေခေဲ သတ္တာထဲမှာဟင်း ချက်စရာတေရွ ှိတယ် တခြားစားစရာတေလွရဲ ှိတယ ် ကေခိုင်အဆင်ပြေသလိုလုပ်လိုက်

ပေါ့ ဟုတ်ပြီလား”

”ရပါတယ်ဆရာ၊ ကေခိုင်အဆင်ပြေပါတယ”်

”ဒါဆိုလဲပြီးရော နနဲ ေဲ လာက်ဖယ်ဦးအထဝဲ င်မလ.ို ”

”ရှင”်

”ကိုယ်ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်လေ၊ ကေခိုင်ရောရေမချိုးတော့ဘူးလား၊ ကိုယ်တော့

အရမ်းကိုငြီးစီစီဖြစ်နေတယ ် ရေချိုးမှလန်းသာွ းမှာ” ”ဟ…ို ….နောက်မ…ှ ..နောက်မှပ…ဲ .ချိုးမယ်ဆရာ”

”အော်….အင်း ရေချိုးခန်းကဟိုဖက်မီးဖိုသာွ းတဲ့လမ်းဘေးမှာနော်”

”ဟုတ”် သူမေးသမျှ ပြောသမျှကိုဆေးမိနေသူလိုငေးကြောင်ကြောင်လေးန.ဲ ဖြေနေတ ဲ့ ကေခိုင့်ကိုကြည့်ပြီး ဦးစိုးလငွ ်မချင့်မရြဲဖစ်လာတယ်န.ဲ တူပါရ.ဲ ။ ကေခိုင့်ပုခုံးလေးက ို လက်န.ဲ ညှစ်လိုက်တယ်။ ကေခိုင့်ရငဝ် ကိုဒိန်းကနအဲလုံးကြီးတခုလာဆောင့်တယ်။ ဒါပေမယ့်ဦးစိုးလငွ ်က တချက်ပညဲှစ်ပါတယ ် ပြီးတော့အခန်းထဲကိုပြုံးစစန.ဲ ဝင်သွား တယ်။ ကေခိုင်လကဲတုန်ကရင်န.ဲ အိမ်ရေ.ှ ခန်းဖက်ကိုပြေးထွက်လာပြီး ခုနကဆိုဖာပေါ် သွားပြန်ထငို ်နေမိတယ်။

ဒီနေ.ဒီရက်ကနေစပြီးလင်ရယ်မယားရယ်လ.ို စခေါ်လ.ို ရပြီဆိုပေမယ့် ကေခိုင့် စိတ်ထဲမှာတမျိုးကြီးပ၊ဲ သူတို.နှစ်ယောက်ပေါင်းစည်းမှုက ို အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိခံစားလ.ို မရသေး တာအမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့်ဒါပထမဆုံးနေ.ပေဲ လလ.ို စိတ်မှာတွေးရင်းန.ဲ သက်ပြင်းကိုချစိတ် ကိုလျှော့ထားလိုက်ပါတယ်။ လမ်းတစ်ခုကိုကေခိုင်ချိုးကွေ.လာခ.ဲ မိပြီပေဲ လ၊ ပြန်လှည့်

လ.ို မရတဲ့လမ်း ဒါ့ကြောင့်တတ်နိုင်သမျှအကောင်းဆုံးပြင်ဆင ် အဆင်အပြေဆုံးကိုတွေး

ပြီးခရီးဆက်ရတော့မယ်လေ။

”ကေခိုင်ပျင်းနေပြီလား”

ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလြဲပီးပြန်ထကွ်လာတဲ့ ဦးစိုးလငွ ်ကလှမ်းမေးလိုက်တယ်။ ကေခိုင်ကတော့ခုထိငူငူလေးထိုင်နေတုန်း။ အတေးွ တွေလငွ့်ချင်ရာလငွ့်နေမိတာက ို တားဆီးဖ.ို မကြိုးစားဘ၊ဲ လိုက်မျောနေမိခ့တဲယ်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီလိုအတွေးတွေထဲ မှာလငွ့်မျောနေရတာကိုက ခုချိန်မှာကေခိုင့်အတကွ် နေသာထိုင်သာအရှိဆုံးနည်းပါပ။ဲ

”ကိုယ်သွားတော့မယ်၊ နေရတဲယ်မဟုတ်လား”

”ဟုတ…် ..ရပါတယ ် ဆရာ”

”မကြာပါဘူးကာွ ၊ ဟ…ဲ ..ဟ”ဲ

ပြုံးပြုံးကြီးပြောလိုက်တ့ဥဲ ီးစိုးလငွ ်စကားကြောင့် ကေခိုင်ကျောချမ်းသွားပြီး ပုခုံး

လေးတစ်ချက်တနွ .် သာွ းတယ်။

”သွားပြီနော ် ကေခိုင”် နံရံမှာချိတ်ထားတ့ကဲားသော့ကိုဆယွဲူလိုက်ပြီး လေထဲမှာမြှောက်ကစားရင်း

ဦးစိုးလငွ ်လေလေးတချွန်ချွန်န.ဲ ထကွ်သာွ းတယ်။ တံခါးဝကိုရောက်တော့မှပြန်လှည့် ကြည့်ပြီး

”တံခါးကိုသေချာပိတ်ထားနော”်

”ဟုတ.် .ဟုတ်က”့ဲ

ကေခိုင်နောက်ကနေအပြေးတပိုင်းန.ဲ လိုက်သာွ းပြီးတံခါးကိုလိုက်ပိတ်တယ်။ ခပ်သုတ်သုတ်လေးပြေးလာတ့ေဲ ကခိုင့်ကို ဦးစိုးလငွ ်လှမ်းကြည့်နေတဲ့အကြည့်က မကြာခင်မှာသတ်စားခံရတော့မယ့် လှောင်အိမ်ထကဲသိုးငယ်လေးတစ်ကောင်ကို ကြည့်နေသလိုမျိုးပလဲ.ို ကေခိုင့်စိတ်ထမဲ ှာခံစားလိုက်ရတယ်။

ဦးစိုးလငွ ်ကားကိုမောင်းထကွ်သာွ းတော့မ ှ ကေခိုင့်စိတ်တွေလွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွား တော့တယ်။ခေါင်းပေါ်ရကွ်ထားတဲ့ဝန်ထုပဝ် န်ပိုးတစ်ခုကိုဘေးမှာခဏချထားခငွ့်ရလိုက ်

လ.ို စိတ်လက်ပေါ့ပါးသာွ းသလိုမျိုးပဲ။ နောက်ပြီးတော့ရော နောက်တော့လဲနောက်တော့ ပေါ့လ.ို တွေးရင်း ကေခိုင်ခေါင်းလေးကိုခပ်သကွ်သကွ်ကလေးခါပစ်လိုက်တယ်။ တက်ကြွေ နတ့ေဲ ခြလှမ်းတေနွ .ဲ အိမ်ထကဲိုပြနဝ် င်လာပြီး ညစားစားဖို.အတွက်ရှာ

တယ်။ ရေခေဲ သတ္တာထမဲ ှာအသီးအရကွ်၊သားငါးတွေ အစုံတေ.ွ ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ချက ် ဖ.ို ပြုတ်ဖ.ို ကေခိုင်စိတ်မပါဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ပေါင်မုန.် တွေန.ဲ ယိုပုလင်းတွေကိုမြင်လိုက် တော့ကေခိုင်သဘောကျသာွ းတယ်။ ပေါင်မုန.် ကိုယိုသုတ်စားပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်

လောက်သောက်လိုက်ရင်ပြီးတာပေဲ လ။

စားဖ.ို အတွက်ရပြီဆိုတာန.ဲ မီးဖိုထဝဲ င်ပြီးရေနေးွ အိုးတစ်အိုးအမြန်တည်လိုက် တယ ် ကော်ဖီဖျော်ဖ.ို လေ။ ရေနေးွ တည်ပြီးတော့ကေခိုင့်မှာဘာမှလုပ်စရာမရှိတော့ပြန ် ဘူး။ ညစာစားဖ.ို လေဲ စာနေသေးတော့ အိမ်ရေ.ှ ဘက်ထွက်လာရင်းန.ဲ မှရေချိုးဖို.သတိရ မိတယ်။ဟုတ်သားပ ဲ ရေချိုးရဦးမယ်။

”သူမလာခင်ချိုးမှပဲ”

နှုတ်ကတိုးတိုးလေးပြောရင်း အခန်းထကဲိုပြနဝ် င်လာခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးကို ချက်ထိုးပြီးမှအဝတ်တေကွိုချွတ်ဖို.မဝံ့မရြဲဖစ်နေပြန်ရော။ ဘယ်သူမှမရှိတဲ့အိမ်ထဲမှာ ဒီလောက်တောင်ချီတုံချတုံဖြစ်နေရတ့ကဲိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းမကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့စိတ်ကိုတင်းပြီးအဝတ်တေကွိုချွတ်၊ ရေလဲလုံချည်န.ဲ တဘက်တထည် ကိုယူပြီးရေချိုးခန်းဘက်ကိုခပ်သုတ်သုတ်လေးထကွ်လာခဲ့တယ်။

ရေချိုးခန်းထေဲ ရာက်တော့အပြင်အဆင်ကြောင့်ကေခိုင်စိတ်ညစ်သွားတယ်။

ရေတိုင်ကီလဲမရှိ၊ရေခကွ်လမဲ ရှိ၊ ဘုံဘိုင်ခေါင်းလေးရယ ် ကေခိုင့်ခေါင်းပေါ်ငိုက်ငိုက်လေး ကျနေတဲ့ရေပန်းလေးတစ်ခုရယ်ပရဲ ှိတယ်။ နံရံကပ်စင်လေးတစ်ခုပေါ်မှာတော့ဆပ်ပြာ ရည်ပုလင်းတချို.ကိုတေ.ွ တယ်။ ”ဟောတော”့ လက်ကအမှတ်မထင်ရေပန်းအောက်ခြေကဘားကလေးကိုတိုက်မိသွားလ.ို သူမ ပေါ်ကိုရေတွေဖြန်းကနကဲျလာတော့ ကေခိုင်လန.် ပြီးအော်မိတယ်။ဒါပေမယ့်ခဏချင်း မှာပေဲ ကခိုင်သဘောကျသာွ းတယ်။

ရေပန်းပေါ်ကရေစက်ရေမှုန်လေးတေကွ ကေခိုင့်ကိုယ်လုံးလေးပေါ်ကိုမိုးစက်မိုး ပေါက်လေးတေလွိုလာမှန်နေကြတယ်လေ အေးမြမှုကိုလဲတပြိုင်ထခဲ ံစားလိုက်ရတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းကမိုးရေထမဲ ှာပြေးလွှားဆော့ကစားရင်း မိုးရေချိုးခဲ့ရတာကိုပြန်သတိရမ ိ လိုက်တာန.ဲ အခုအရယွ်မှာလမဲ ိုးရာွ ထမဲ ှာလျှောက်ပြေးကစားရရင်ကောင်းမှာပဲနော ် ဘယ်လောက်ပျော်စရာကောင်းလိုက်မလဆဲိုပြီးတွေးမိတယ်။လင်ယူဖ.ို မလိုဘူး

စောင့်စည်းစရာတေမွ ရှိဘူး။ခုတော့အေးမြပေမယ့်တကယ့်မိုးစက်မိုးပေါက်မဟုတ်တဲ့

ရေပန်းအောက်မှာငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေမိတယ်။ ဆံပင်တွေကိုဖြတ်ကျော်ပြီး မျက်နှာပေါ်ထိစီးကျလာတဲ့ရေတွေကို လကဝ်ါးနဲ. သပ်ရင်း ကိုယ်မှာဝတ်ထားတ့လဲုံချည်ကိုချွတ်သင့်မချွတ်သင့်စဉ်းစားလိုက်တယ်။ ကိုယ် လုံးပေါ်ုရေစက်လေးတေကျွတ့အဲရသာကိုခံစားချင်လာတာန.ဲ ရင်လျှားထားတဲ့ရေလ ဲ လုံချည်ကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ရေစက်ရေပေါက်လေးတွေက ကေခိုင့်ရ.ဲ ဝင်းဝါ ရွှန်းအိနေတဲ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်ကိုလတွ်လတွ်လပ်လပ်ကျဆင်းခငွ့်ရသွားပြီလေ။အေးမြမှုက ကေခိုင့်ရင်ထအဲသထဲအထိစိမဝ့် င်သာွ းတယ်။ ဒီနေ.တနေ.လုံးခံစားနေရတဲ့ပူလောင ်

မွန်းကြပ်မှုတေရွ .ဲ အဝေးဆုံးကိုရောက်သာွ းသလိုပ၊ဲ စိတ်ကကြည်လင်လန်းဆန်းလာ တယ်။

စင်ပေါ်ကဆပ်ပြာရည်ပုလင်းတခုကိုလှမ်းယူဖငွ့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သင်းပျ.ံ တ ဲ့ ရန.ံ လေးတစ်ခုပျ.ံ န.ှံ သာွ းတယ်။ ကေခိုင်အကြိုက်တေ.ွ သွားပြီးဆပ်ပြာရည်တွေန.ဲ တစ ် ကိုယ်လုံးကိုပွတ်တိုက်သန.် စင်လိုက်တယ်။ တင်းမာနေတဲ့အကျောအချဉ်တေအွတန ် အသင့်ပျော့ပြောင်းသာွ းပြီး စိတ်ထမဲ ှာလေဲ တာ်တော်လေး လန်းဆန်းသွားတယ်။ ကေခိုင်ဆပ်ပြာပတွ်လိုက ် ရေစက်တေကွသူမကိုယ်လုံးပေါ်ကဆပ်ပြာတွေက ို ဖယ်ရှားလိုက်၊ ကေခိုင်ဆပ်ပြာပြန်တိုက်လိုက်နဲ. ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုဆော့ ကစားရင်းသဘောတေကျွနေမိတယ်။ ကလေးလေးလ ို တခစ်ခစ်န.ဲ ရယ်မနေပေမယ့် မျက်နှာလေးကပြုံးနေတာကိုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိထားမိတယ်။ ကေခိုင်ခေါင်းကိုပါတခါထေဲ လျှာ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆံပင်တေအွားလုံးကိုဆပ်ပြာ

မြုပ်တေအွများကြီးဖုံးလွှမ်းသာွ းအောင်ကိုလျှော်ပစ်လိုက်တယ်။ခေါင်းလျှော်ရည်မြုပ ် တွေကခေါင်းပေါ်မှာတင်မကပ ဲ ကေခိုင့်ကိုယ်လုံးပေါ် ရင်သားတေအွပေါ်ကိုပါစီးဆင်း ကျလာတယ်။ရေပန်းပေါ်ကကျလာတ့ေဲ ရစက်ရေပေါက်တွေက ကေခိုင့်ခေါင်းပေါ်၊ပုခုံး ပေါ်၊ရင်သားပေါ်က ဆပ်ပြာမြုပ်တေကွိုဖယရ် ှားပေးနေတယ်။ အဒဲ ီကမ ှ ကေခိုင့်ခန္ဓာ ကိုယ်အောက်ပိုင်းအထိတရေ.ွ ရေ.ွ န.ဲ စီးဆင်းသာွ းတာ။ ကေခိုင်မရည်ရွယ်ပဲန.ဲလိုက်ပြီး ကြည့်နေမိတယ်။

ခေါင်းလျှော်ရည်န.ဲ ဆပ်ပြာမြုပ်တေကွပုခုံးပေါ်ကနေရင်သားတေေွ ပါ်ကိုစီးကျ၊ တချို.ကလည်းရင်သားတေကွိုဝေ့ဝိုက်ပြီးအောက်ကိုဆက်စီးဆင်းသွားနေတယ်။ ဒီအမြုပ်တွေကဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးပေါ်မှာပြန်ဆုံကြပြီးတခါ ချကဝ် ိုင်းဝိုင်းလေးကိုဖြတ ် ကျော်ပြီးတဲ့နောက် ဆီးခုံပြည့်ပြည့်လေးပေါ်ကိုရောက်လာကြတယ်။အဒဲ ီနောက်မှာ…..

”အ”ို

ကေခိုင်ယောက်ယမ်းပြီးမျက်နှာကိုလကဝ် ါးနဲ.အုပ်လိုက်မိတယ်။ ဆက်ပြီးလဲ မကြည့်ရေဲ တာ့ဘူး။ကြကသ်ီးတွေလြဲဖန်းကနထဲသာွ းတယ်။ချမ်းလ.ို တော့မဟုတ်ဘူး။ စိတ်ထဲမှာလ ဲ တစ်ခုခုကိုသိလိုက်သလိုပ။ဲ

လ.ူ ဘဝဆိုတာဒါပလဲား၊ မိန်းမတစ်ယောက်ရ.ဲ ဘဝဆိုတာဒါလား။ မဆီမဆိုင်လှ ဘူးလို.ထင်ရတ့အဲတေးွ တခုကခေါင်းထကဲိုဖြတ်ကနဝဲ င်လာတယ်။ ဦးစိုးလငွ ်သူမကို လက်ထပ်တာကရောဘာအတကွ်လ ဲ ဒီအတကွ်ပလဲား။ရုတ်တရက်ဆိုသလ ို သူမရ.ဲ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုမုန်းတီးမိတ့စဲ ိတ်တေကွရင်ထကဲိုရောက်လာတယ်။

”ဟီး……..” ဘယ်လိုကြောင့်မသ ိ ငိုချင်တ့စဲ ိတ်တေေွ ပါက်လာတာန.ဲ ဆက်ပြီးရပ်မနေနိုင် တော့ဘ ဲ ကေခိုင်ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ငိုချင်ပေမယ့်မျက်ရည်ကကျ မလာဘူး။ ကေခိုင်ရေပန်းအောက်မှာမျက်နှာကိုလကဝ် ါးနဲ.အုပ်ရင်းဆက်ထိုင်နေမိတယ ် အကြာကြီးပ။ဲ

အပိုင်း(၇)

“တ…ီ …….တ”ီ

အိမ်ရေ.ှ ဆီကကြားလိုက်ရတ့ကဲားဟနွ ်းသံကြောင့် ဆိုဖာပေါ်မှာငိုက်နေတဲ့ကေခိုင် အလန.် တကြားထရပ်လိုက်မိတယ်။ ခုနရေကိုအကြာကြီးချိုးလိုက်မိလ.ို ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတာ မ.ို ဆိုဖာနောက်မှီန.ဲ သူမကျောပြင်လေးကိုအတင်းဖိကပ်ထားရင်း ကေခိုင်ခဏလေးငိုက်သွား မိတာ။ အချိန်ဘယ်လောက်တောင်ကြာသာွ းတယ်မသိဘူး။ ညနေစာပေါင်မုန.် စားရင်းကော်ဖ ီ ပူပူလေးသောက်ခ့တဲာတောင်ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေသေးတာန.ဲ နွေးမယ်ထင်ရတဲ့ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ လာထိုင်နေမိတာ။ “ကေခိုင်လေးရေ၊ ကေခိုင်လေး”

ချက်ချင်းဆိုသလိုပတဲံခါးကိုပုတ်လိုက်သံန.ဲ အတူဦးစိုးလငွ ်ခေါ်သံကြီးထွက်လာတယ်။ နံရံပေါ်ကနာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုးနာရီတောင်ခွေဲ နပြီ။ ဒါဆိုငါအိပ်ပျော်သွားတာပေါ့။ တံခါးဖငွ့်ဖ.ို ကမန်းကတမ်းထကွ်လာမိတယ်။ ဟုတ်သားပဲစိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ကေခိုင် မနေ.ည ကလဲတညလုံးအိပ်မပျော်ခဘဲ့ူးလေ။

“လာပြ ီ ဆရာ” တံခါးပုတ်သံကပိုပြင်းလာလို.အထကဲနေလှမ်းအသံပေးလိုက်ရတယ်။ အမှတ်တမဲ့မ.ို အလန.် တကြားပြေးလာမိပေမယ့် တံခါးဝရောက်တော့ကေခိုင်တေေွ ဝနေမိပြန်ရော ဒါပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်မှာလ။ဲ ကေခိုင်သက်ပြင်းလေးချပြီးတံခါးကိုဖငွ့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကေခိုင်အရင ်

ဆုံးရလိုက်တာကစူးစူးဝါးဝါးအရက်န.ံ ၊ နောက်ပြီးတော့အိမ်ထဲကနေဖြာကျနေတဲ့မီးရောင ်

အောက်က ဦးစိုးလငွ ်ရ.ဲ ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာကြီး။

ကေခိုင်စိတ်အရမ်းညစ်သာွ းမိတယ်။ကေခိုင်ကျင်လည်နေထိုင်ခဲ့ရတဲ့ပတဝ် န်းကျင်အ

သိုင်းအဝိုင်းမှာအရက်မူးလာတ့လဲူတစ်ယောက်န.ဲ ထိတွေ.ဆက်ဆံခဲ့ရတာမျိုးတခါမှမကြုံဖူးခဲ့ ဘူးလေ။

“ကေခိုင်လေး ပျင်းနေပြီလား။ ကိုကြီးလအဲတင်းပြန်လာတာပ ဲ ဝိုင်းဆွဲထားကြလ.ို ဟ…ဲ …..ဟဲ”

ပြောရင်းန.ဲ ဦးစိုးလငွ ်အိမ်ထကဲိုလှမ်းအဝင်မှာယိုင်လေဲ တာ့မလိုဖြစ်သွားပေမယ့်ကေခိုင ် ငေးကြောင်ကြည့်နေမိတယ်။ လှမ်းတြွဲပီးကူညီလိုက်ဖ.ို လဲလက်ကမရဲဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် ဦးစိုးလငွ ်ကခပ်သကွ်သွက်ပ ဲ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ကေခိုင့်ခါးကလေးကိုလှမ်းဖက်လိုက် ပြီးအရှိန်ကိုထိန်းလိုက်ပါတယ်။ ကေခိုင်ကခါးလေးကိုအသာအယာလူးလွန.် ပြီးရုန်းထွက်ဖ.ို ကြိုး စားပေမယ့်မရပါဘူး။ မူးနေပေမယ့်ဦးစိုးလငွ ်ရ.ဲ လက်တွေကမြဲလွန်းတယ်လေ။

“တံခါးပိတ်မလ.ို ”

လေသံတိုးတိုးလေးန.ဲ ပြောရင်းကေခိုင်အသာအယာသူ.လက်တွေကိုဖယ်ချပေမယ့် ဦးစိုးလငွ ်ကမလွှတ်ပေးဘူး။

“ရပါတယ်၊ ကိုကြီးလုပ်လိုက်မယ်၊ဒါလေးများလက်တစ်ဖက်ထဲန.ဲ ပြီးတယ်၊ဟောကြည”့် ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ကိုမလွှတ်ဘကဲျန်တ့လဲက်န.ဲ တံခါးကိုပိတ်လိုက်ပြီးချက်ကိုပါထိုး လိုက်တယ်။ဂျိုင်းကနတဲံခါးမြည်သံ၊ ချောက်ကနခဲ ျက်ထိုးလိုက်တဲ့အသံတွေကကေခိုင့်နားထဲ မှာအကျယ်ကြီးဟိန်းသာွ းတယ်။ ဒီတံခါးကြီးပိတ်သွားတာဟာ အပြင်လောကကြီးန.ဲ ကေခိုင့်က ို စည်းခြားလိုက်သလိုပ ဲ စိတ်မှာခံစားလိုက်ရတယ်။

“ကေခိုင်လေး အိပ်ချင်ပြီလား”

“ဟ…ို အင်း…မအိပ်ချင်သေးပါဘူး”

“ဒါဆိုလဲ စကားလေးဘာလေးပြောရအောင်လေ”

ကေခိုင်ကဧည့်ခန်းထကဲခုံတေဆွီကိုသာွ းမယ်လ.ို ထင်ထားတာ ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ကို အိပ်ခန်းဖက်ဆီကိုတွေဲ ခါ်သာွ းတယ်။

“ဘုရားရေ” စိတ်ထဲကကြိတ်ပြီးဘုရားတနေရင်းအိပ်ခန်းဆီကိုစက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုခြေလှမ်းတွေန.ဲ

ကေခိုင်လိုက်သာွ းရတယ်။အခန်းဝနီးလေရင်တေတွုန်ပြီးကတုန်ကရင်ဖြစ်လာလေ။ခြေထောက ် တွေကလည်းအားမရှိသလိုဖြစ်လာတယ်။ ကတုန်ကရင်န.ဲ မောနေတဲ့ကေခိုင်ခြေလှမ်းတွေက အရက်မူးနေတ့ဥဲ ီးစိုးလငွ ်န.ဲ အပြိုင်ဟိုယိုင်ဒီယိုင်ဖြစ်လာတော့တယ်။ ဒီလိုယိုင်လေဦးစိုးလငွ ်ကအကြိုက်တေ.ွ လေပေါ့။ သ.ူ ဖက်ကိုအိကနအဲိကနဲယိုင်လာတ ဲ့ ကေခိုင့်ကိုယ်လုံးလေးကိုကျစ်နေအောင်ဖက်ထားရင်းအခန်းထဲကိုဆွဲသငွ ်းလိုက်တယ်။ အခန်းထေဲ ရာက်တာန.ဲ ကုတင်ဆီတန်းခေါ်သာွ းပြီး။

“ကေခိုင်လေး ဒီမှာထိုင်လိုက်နော်၊ ကိုကြီးအဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်” အိစက်ထူထဲတ့ေဲ မ.ွ ယာပေါ်မှာကေခိုင့်ကိုထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီးသူကတော့ဗီရိုဖငွ့်ပြီးအဝတ် လေဲ နတယ်။ကေခိုင်သ.ူ ကိုမျက်နှာလရွှဲ င်းငူငူလေးထိုင်နေမိတယ။် ကျောက်ရုပ်လေးတစ်ရုပ်လ ို

ပဲလှုပ်တောင်မလှုပ်မိဘူး။လှုပ်လိုက်တိုင်းညိမ့်ကနညဲိမ့်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့မေ.ွ ယာကြီးကြောင့်လ ဲ

ကေခိုင်အနေခက်နေတယ်လေ။

မျက်လွှာချပြီးငြိမ်သက်နေစဉ်မှာပေဲ ဘးဖက်ကအိကနဲနိမ့်ဆင်းသွားတဲ့မေ.ွ ယာကြောင့် ဦးစိုးလငွ ်အနားရောက်လာမှန်းသိလိုက်တယ်။ကေခိုင်ခေါင်းကိုပါင.ုံ ထားလိုက်တယ်။ကေခိုင ် အရမ်းကြောက်နေမိတယ်။အိမ်ထောင်တခုထူထောင်ပြီဆိုရင်မိန်းမတိုင်းတေ.ွ ကြုံရင်ဆိုင်ရမယ့် သဘာဝတရားမှန်းသိနေပေမယ့်ရင်ဆိုင်ဖ.ို စိတ်ကမရဲတာအမှန်ပါ။ ဘာကိုကြောက်နေတာလ၊ဲ

ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ကိုပြန်သရုပ်ခြွဲပီးအဖြေရှာအားမေးွ ဖ.ို ကြိုးစားနေပေမယ့်ရေရာတအဲ့ဖြေက ထွက်မလာဘူး။ ကေခိုင်ကြောက်တယ် ဒါပေမယ့်ဘာကိုကြောက်နေတာမှန်းမသိဘူး။ နောက်ပြီးတော့ရှက်တယ်၊ ရှက်စိတ်ကကြောက်စိတ်ထက်တောင်ပိုများလိမ့်ဦးမယ်ထင ် တယ်။

“ငြိမ်လှချည့်လားကေခိုင်ရ.ဲ ၊ မှန်းစမ်း နေမကောင်းဘူးလား”

ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်လက်ကလေးတေကွိုလှမ်းဆွဲယူပြီး သူ.လက်တွေနဲ.အုပ်ကိုင်ထား လိုက်တော့ရေခလဲိုအေးစက်နေတ့ေဲ ကခိုင့်လက်တွေကိုသတိပြုမိသွားတယ်။

“အေးစက်နေတာပ၊ဲ ကြောက်နေလား”

ကေခိုင်ဘာမှပြန်ပြောမိဘူး။ မဖြေတာမဟုတ်ဘူး မပြောနိုင်တာ ဖြေဖ.ို အင်အားမရှိတာ မဖြေရဲတာ။

“မကြောက်ပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ်၊ ကိုကြီးကကေခိုင်လေးကိုကိုက်မစားပါဘူး” ကိုက်မစားပါဘူးဆိုပေမယ့် ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးလုပ်နေတ့မဲ ျက်နှာကြီးကကေခိုင့်ကိုအနေရ ခက်စေတယ်။ရုံးမှာမျက်နှာတည်တည်ကြီးန.ဲ ခန.် ခန.် ထည်ထည်နေတတ်တဲ့ဦးစိုးလငွ်ဘယ် ရောက်သွားပြီလ။ဲ အဆီပြန်ပြောင်လက်နေတ့မဲ ျက်နှာ၊ ဖရိုဖရဆဲံပင်တွေန.ဲ ပြီတော့ကေခိုင့် တကိုယ်လုံးကိုစုန်ချည်ဆနခ် ျည်စားတောဝ့ ါးတော့မလိုကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတေ၊ွကေခိုင်တခွန်း မှပြန်မပြောနိုင်ဘမဲ ှင်သက်နေမိတယ်။

“က”ဲ ဆိုတဲ့အသံကအဝေးကြီးကရောက်လာသလိုန.ဲ ကေခိုင့်နားစည်ကိုရုတ်တရက ် အကျယ်ကြီးတိုးဝှေ.သာွ းတယ်။ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ပုခုံးကိုဖက်လိုက်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက ် န.ဲ မျက်နှာကိုဆေွဲ မာ့လိုက်တယ်။ ကေခိုင်ကြောင်ငေးငေးလေးန.ဲ မော့မော့လေးဖြစ်သွားချိန်မှာ ပ ဲ ပူနွေးကြမ်းတမ်းတ့အဲနမ်းတေေွ ကခိုင့်နှုတ်ခမ်းလွှာတေေွ ပါ်ရောက်လာတယ်။

ကေခိုင်ရင်ခုန်ဖ.ို မေ့နေတယ်။ နှာခေါင်းထကဲိုရိုင်းစိုင်းစွာတိုးဝင်လာတဲ့အရက်န.ံ ကြောင့်

ကေခိုင်အသက်ကိုတောင်မရှုမိဘူး။ ကြာလိုက်တအဲ့နမ်း၊ အသက်အောင့်ထားဖ.ို မတတ်နိုင ် တော့တဲ့အဆုံးမှာတော့တချက်တချက်အသက်ကိုမဝတ၀လေးခိုးရှုမိတယ်။ မွတ်သိပ်တဲ့ရင်ခုန်စရာအနမ်းတေအွကြောင်းကေခိုင်စာအုပ်တွေထဲမှာဖတ်ဖူးပါတယ်၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာလည်းမြင်ဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့်ခုအနမ်းတွေကရုပ်ရှင်တွေစာအုပ်တွေထဲကလို စွဲမက်စရာမကောင်းလှဘူး။ ကေခိုင့်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေထူပူကျိမ်းစပ်လာတာပအဲဖတ်တင် တယ်။ ဒီကြားထနဲ ှာခေါင်းထကဲိုအဆက်မပြတ်တိုးဝင်လာတဲ့အရက်န.ံ ကြောင့်ကေခိုင့်မှာ မသောက်ပဲမူးချင်သလိုလိုဖြစ်နေရပြီ။

ဦးစိုးလငွ ်ကအနမ်းကိုခာွ လိုက်တော့ကေခိုင်တစ်ယောက်မူးလည်းမူးမောလည်းမောန.ဲ ခွေယိုင်ချင်သလိုဖြစ်နေပြီ။ကေခိုင်ငြိမ်သက်မိန်းမောနေသလိုဖြစ်နေတာကိုအခငွ့်ကောင်းယူပြီး တဆင့်တက်ဖ.ို ကြိုးစားလာတယ်။

“အို”

ရုတ်တရက်ဆိုတော့ကေခိုင်ဘာမှမတတ်နိုင်လိုက်ဘူး။ အင်္ကျီလည်ပင်းကနေကိုင်ပြီးဆ ွဲ ခွဲလိုက်တော့ကေခိုင့်အကျီင်္ကနှိပ်ကြယ်သီးလေးတေဆွဲအားကိုမခံနိုင်ပဲပြုတ်ထွက်ကုန်တယ်။ ကေခိုင်သတိလက်လွတ်ဖြစ်သာွ းတုန်းမှာပ ဲ အတငွ ်းသားဝင်းဝင်းစိုစိုအစိုင်အခေဲ လးတွေကအ ပြင်ကိုထွက်ကျလာပါရော။ နောက်မှသတိပြနဝ် င်လာပြီးလက်ကလေးနှစ်ဖက်န.ဲ ရင်ဘတ်ကို ယှက်ပြီးကာလိုက်ရတယ်။ ရှက်စိတ်န.ဲ မျက်နှာကိုအတင်းလွှဲထားမိတယ်။ အပြစ်တင်ဖ.ို ငြင်းဆန်ဖ.ို စိတ်ကူးတယ် စကားလုံးတေအွဖြစ်န.ဲ ပါးစပ်ကထွက်လ.ို ကိုမရဘူးဖြစ်နေတယ်။ အခုသ.ူ မယားဖြစ်နေပြီလေ

ကေခိုင့်မှာငြင်းဆန်ခငွ့်ရှိသေးလ.ို လား။ ကေခိုင်စိတ်ခုသွားတာကိုဦးစိုးလငွ ်သတိထားမိပုံရပါ တယ်။ အရမ်းကိုညင်သာပျော့ပြောင်းတ့အဲသံလေးန.ဲ ကေခိုင့်ကိုချော့တယ်။ “ဆောရီးနော ် ကေခိုင ် ကိုယ်အရမ်းစိတ်လောကြီးသွားတယ် ဒါပေမယ…့် .ဟိုလေ…. မီးပိတ်လိုက်မယ်နော”်

ကေခိုင်လန.် သာွ းရတ့အဲတကွ်သူတောင်းပန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်သ.ူ လုပ်ရပ်တွေက ို တော့မရပ်တန.် နိုင်ဘူးဆိုတ့သဲဘောပ။ဲ ကေခိုင်ဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလေဲ လ။ ဦးစိုးလွင်မီးထပိတ် လိုက်တယ်။ အခန်းထမဲ ှာမှောင်အတိကျသာွ းတော့ကေခိုင်နဲနဲစိတ်သက်သာသွားသလိုပဲ။ ဒါပေမယ့်လ ဲ ကေခိုင့်ရင်တေေွ မာနေမိတယ် ဆက်ရန်တွေကကျန်နေသေးတယ်မဟုတ်လား။

“လာလေ …ကေခိုင”်

မီးခလုပ်ပိတ်ပြီးကုတင်ပေါ်ကိုပြန်ရောက်လာတ့ဥဲ ီးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ကိုကုတင်ပေါ်တစ ် ကိုယ်လုံးရောက်အောင်ဆတွဲင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကေခိုင့်ကိုဖက်ရင်းအိပ်ယာပေါ်ကိုလခှဲျ လိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ်လမှဲ ိတာန.ဲ တပြိုင်နက်ထဲ ဦးစိုးလငွ ်ရ.ဲ လက်တွေကကေခိုင်ရင်သား နုနုလေးတွေကိုအုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကေခိုင်လက်န.ဲ ကာပေမယ့်မရတော့ဘူး အားချင်းမှမမျှပဲ ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ရင်သားလေးတေကွိုလက်န.ဲ ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်ပေးတယ်။ ဘရာဇီယာပေါ် ကနေစိမ်ပြေနပြေကိုပတွ်ပေးနေတာကေခိုင်ယားကျိကျိဖြစ်လာတဲ့အထိပ။ဲ နောက်တော့ ဘရာဇီယာခွက်ထကဲနေအပြင်ကိုလျှံထကွ်နေတ့အဲသားစိုင်တေ…ွ ..အဒဲ ီကမှတဆင့်အထဲကို

လက်လျှိုသငွ ်းလိုက်ပြီးကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းနယ်ပါလေရော။

“အား……….ကျွတ်……ကျွတ်………”

နာလွန်းလ.ို ကေခိုင်အော်လိုက်မိတယ်။ အော်လိုက်ခါမှဦးစိုးလငွ ်ကပိုသဘောကျသွား သလားမသိပါဘူး သူ.ရ.ဲ ဆုပ်နယ်ချက်တေကွပိုပြင်းထန်လာတယ်။

“တအားမလုပ်ပါန.ဲ ဆရာရယ်၊ လျှော့ပါဦး၊ နာလနွ ်းလို.ပါ”

“ဘာ……ဘာပြောတယ”်

“နာလ.ို ပါဆရာရယ်၊ အား………”

“ကိုယ့်ယောင်္ကျားကိုဆရာလ.ို ခေါ်ရမလား၊ ခေါ်ဦးကွာ ခေါ်ဦး” ဦးစိုးလငွ ်က ရုတ်တရက်ဘရာဇီယာကိုအပေါ်ကိုပင့်တင်လိုက်ပြီး ဟင်းလင်းပငွ့်ထွက ် လာတဲ့ကေခိုင့်ရင်သားနှစ်ဖက်ကိုသ.ူ လက်တစ်ဖက်ဆီန.ဲ မိမိရရဆုပ်ကိုင်ပြီးတအားညှစ်ပစ် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဘယ်ညာအထက်အောက်အားကုန်ကိုမေ.ွှ ရမ်းတော့တာပါပ။ဲ နာလွန်းလို. ကေခိုင်မျက်ရည်တေေွ တာငဝ် လဲာတယ်။

“ဘယ…် …ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ ဆရာ” “လာပြန်ပြီလားဒီဆရာ” ဒီတစ်ခါတော့န.ို သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကိုလက်ညှိုးလက်မနဲ.ညှပ်ပြီးတအားကိုဆခွဲ ါပစ်လိုက် တာ။

“အမလေး၊ အား၊ မလုပ်ပါန.ဲ ၊ ကေခိုင်တောင်းပန်ပါတယ”်

“နောက်ကိုဆရာလ.ို ခေါ်ဦးမလား”

“မခေါ်…..မခေါ်တော့ပါဘူး…လွှတ်ပါတော”့

“တကယ်မခေါ်တော့ဘူးနော”် “မခေါ်တော့ပါဘူး” ဒီတော့မှလွှတ်ပေးလိုက်တာ ကေခိုင့်န.ို သီးခေါင်းနှစ်ဖက်လဲကျိမ်းစပ်နေတာပ။ဲ ဦးစိုးလငွ ် လွှတ်ပေးလိုက်တာန.ဲ ကေခိုင်ကပျာကယာလေးမေးလိုက်တယ်။

“ဒါဖြင့်ကေခိုင်ဘယ်လိုခေါ်ရမလ”ဲ “ကေခိုင်ဘယ်လိုခေါ်မယ်စဉ်းစားထားလဲ”

သ.ူ ကိုမေးကာမှသူကကေခိုင့်ကိုပြန်လာမေးနေတယ်။ ကေခိုင်လဘဲာဖြေရမှန်းမသိဘူး ဟုတ်တယ်လေ ဒီကိစ္စကိုကေခိုင်တစခ် ါမှမစဉ်းစားကြည့်ဖူးဘူး။

“ကေခိုင်မသိဘူး၊ ဆ…..ဆ….ဟို….ဟ…ို …..ပြောပါဘယ်လိုခေါ်တာသဘောကျသလဲ

ကေခိုင်ခေါ်ပါ့မယ”်

ဦးစိုးလငွ ်ငြိမ်သာွ းတယ် စဉ်းစားနေပုံပ ဲ ခဏကြာမ ှ

“အကိုကြီးလ.ို ခေါ်လေ”

“အကိုကြီး”

ကေခိုင်နောက်ကနေပ့တဲင်ထပ်သလိုလိုက်ရတွ်နေမိတယ်။

“အို…ရှုပ်ပါတယ်ကာွ ၊ ကိုကြီးလ.ို ပေဲ ခါ်၊ အကိုကြီးဆိုတာကရှည်ပါတယ်”

“ကိုကြီး”

ကြက်တူရွေးမလေးလိုကေခိုင့်ဆီကလိုက်ဆိုသံထကွ်လာတော့ဦးစိုးလငွ ်သဘောကျပြီး

တဟားဟားနဲ.ရယ်တော့တယ်။ အားရအောင်ရယ်ပြီးမ ှ

“ကေဲ ခါ်ကြည့်စမ်း”

“ကိုကြီး”

“ဟုတ်ပြ ီ သုံးခါခေါ်ကြည”့်

“ကိုကြီး၊ ကိုကြီး၊ ကိုကြီး ရပြီလား”

“ရပါပြီဗျာ၊ ရပါပြ ီ ကိုယ့်မယားလေးကသိပ်လိမ္မာတာပ”ဲ

နူးနူးညံ့ညံ့လေးပြောလိုက်ရင်းဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင်ပါးကိုရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်တယ်။

“ကိုယ်စတာလနွ ်သာွ းတယ်၊ အရမ်းနာသာွ းလားဟင”်

ကေခိုင်ဘုရားတလိုက်မိတယ်၊ စိတ်ထကဲ သူစတာကလေဲ ကခိုင့်မှာမချိမဆန.် ကိုဖြစ်လို.။

“ကဲကဲ အုံဖွ အုံဖ”ွ

ပြောရင်းန.ဲ လက်ကရောက်လာပြန်ပြီ၊ ဒါပေမယ့်ဒီတစ်ခါတော့အသာအယာလေးပါ။

ချော်လဲလ.ို နာကျင်သာွ းတ့ကဲလေးငယ်ကိုလူကြီးကနှစ်သိမ့်ပေးသလိုမျိုးနဲ.။

“အို” ရုတ်တရက်ရင်သားတဖက်ထိပ်ဖျားမှာစိုစိုနေးွ နေးွ ကြီးဖြစ်သွားလ.ို ကေခိုင်လန်.သွား တယ်။ နောက်မှသိလိုက်တယ်ဦးစိုးလငွ ်ကပါးစပ်န.ဲ ငုံခဲလိုက်တာကိုး။

“ကိုကြီး”

ဦးစိုးလငွ ်က ကလေးများန.ို စ.ို သလိုစုပ်ဆလွဲိုက်တ့အဲခါမှာတော့ရင်ထဲမှာကျင်ကန ဲ နွေးကနဲဖြစ်သွားပြီး ကေခိုင်သ.ူ ကိုလွှတ်ကနေဲ ခါ်လိုက်မိတယ်။ ပျော့ပျော့နွေးနွေးလျှာကြီးက ထိပ်ဖျားလေးကိုပတွ်သပ်တ.ို ကစားလာချိန်မှာတော့ကေခိုင်စိတ်တွေကိုဖြေလျှော့လိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်ထားလိုက်တော့တယ်။ အခုန နာကျင်မှုမျိုးန.ဲ စာရင်ဒါကမှတော်သေး တယ်မဟုတ်လား။ “နာတာသက်သာသာွ းပြီမဟုတ်လား”

“အင်း”

“ကိုယ့်မှာပါးစပ်နှစ်ပေါက်ပါရင်သိပ်ကောင်းမှာပကဲာွ ၊ ဒါဆိုရင်နှစ်ဖက်လုံးကိုတပြိုင ်

ထအဲာငေ.ွ လေးပေးလ.ို ရတာပေါ”့ “အို ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ”

“ခုတော့ တလညှ့်စီပေါ့ကာွ ဟဟဲ”

ပြောရင်းဆိုရင်းဦးစိုးလငွ ်ကနောက်တစ်ဖက်ကိုကူးလိုက်တယ်။ ဒီလိုန.ဲ ဟိုဖက်ကူး ဒီဖက်ကူးလုပ်နေလိုက်တာကြာလာတော့ကေခိုင်စိတ်ညစ်လာတယ်။ တော်ပါတော့ပြောပေ မယ့်မရဘူး ထပ်ခါထပ်ခါလုပ်နေလ.ို

“ကိုကြီး၊ တော်တော့နော် ကေခိုင်စပ်လာပြီ အရေပြားတေဆွုပ်ကုန်ပြီလားမသဘိူး”

“ဟုတ်လား ကိုယ်လကဲလေးစိတ်ပေါက်သာွ းလ.ို ဟဲဟဲ” တကယ်ပါပ ဲ ကေခိုင့်ရင်သားထိပ်နှစ်ဖက်လုံးစပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြီ။ “ကေခိုင့်အသားလေးတေကွ အရမ်းနူးညံ့တာပကဲိုး ကိုင်လ.ို အရမ်းကောင်းတာပ ဲ ကွာ၊ နောက်ဆိုရင်မကြမ်းတော့ဘူးသိလား ဖြေးဖြေးလေးပဲကိုင်မယ် ………နော”်

“ဟုတ်ကဲ့”

ကေခိုင်ဘာပြောရမှန်းမသိတာန.ဲ လွှတ်ကနေဲ ပြာလိုက်မိတဲ့ပါးစပ်ကိုဖြတ်ရိုက်ချင်စိတ်ပေါက ် သွားတယ်။ ဟုတ်ကဲ့ဆိုတော့ရပါတယ် လုပ်ပါဆိုတဲ့သဘောဖြစ်မနေပေဘူးလား။

“ကေခိုင့်မှာရည်းစားရှိလားဟင”်

သူဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ် မသိဘူး ရုတ်တရက်ထမေးလိုက်တော့

“မရှိပါဘူး”

“ခုမရှိတာတော့သိတယ်လေ အရင်တုန်းကပြောတာ”

“တခါတော့ထားဖူးတယ်၊ ငယ်ငယ်တုန်းက”

“ဘယ်ငယ်ငယ်ကလဲ”

“ကိုးတန်းလောက်တုန်းကပါ”

“အံမယ်ကေခိုင်ကဘယ်ဆိုးလ.ို လ၊ဲ ကိုယ်တ.ို ဆိုကိုးတန်းတုန်းကပုဆိုးကငွ ်းသိုင်းပြီး

ဂွေလှိမ့်နေတုန်းရှိသေးတယ် ဟီးဟီး”

ကေခိုင်ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘူး ဒီအတိုင်းပြဲငိမ်နေလိုက်တယ်။

“သူန.ဲ ရောဒီလိုနေဖူးလား”

“ဘာပြောတာလ”ဲ

“ခုကိုယ်န.ဲ နေသလိုမျိုးလေ၊ အဒဲ ါမျိုးနေဖူးလားလို.”

“ဘာလ.ို နေရမှာလ ဲ ဘာဆိုင်လ.ို လဲ”

ကေခိုင်စိတ်တိုသာွ းတယ် ငါ့ကိုဘယ်လိုအစားများထင်နေသလဲလ.ို စိတ်ထဲကဒေါသဖြစ်သွား မိတယ်။ “သမီးရည်းစားဆိုတော”့

“ဘာဖြစ်လ.ို ဒီလိုနေရမှာလ ဲ ကိုးတန်းပရဲ ှိသေးတာ နောက်ပြီးသူန.ဲ တစ်လတောင်မကြာ ဘူးဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်” “ဘယ်သူကဖြတ်တာလဲ”

“ကေခိုင်ဖြတ်ပစ်လိုက်တာ”

“ဘာဖြစ်လ.ို ဖြတ်တာလဲ”

“အမေ့ကိုသနားလ.ို ”

“ဘာ…ဘယ်လို၊ကေခိုင့်အမေကဘယ်ကပါလာရတာလဲ”

“ဟုတ်ပါဘူး၊ အမေကပင်ပင်ပန်းပန်းဈေးရောင်းပြီးကျောင်းထားပေးရတာ၊ ကေခိုင်က ဒီလိုမျိုးမလုပ်သင့်ဘူးထင်လို.”

“လိမ္မာလိုက်တာ၊ ဒါန.ဲ အလဲိုဖြတ်လိုက်တော့မခံစားရဘူးလား”

“ဘယ်လိုမှမနေပါဘူး၊ ဒီအကြောင်းတေေွ မ့တောင်မေ့နေပြီ၊ ခုမှဆ… အ ဲ ကိုကြီးမေး လ.ို ပြောရတာ”

“အဒဲ ီနောက်ပိုင်း အခုထိရည်းစားမထားတော့ဘူးပေါ”့

“မထားဘူး”

“ကိုကြီးကေခိုင့်ကိုချစ်မိတာမှန်သာွ းပြီကာွ ၊ ကေခိုင်ကတကယ့်ကိုဖြုစင်တ ဲ့ မိန်းကလေးပဲ”

ကျေနပ်ပီတိတေလွှမ်းနေတ့အဲသံကြီးန.ဲ ပြောရင်းဦးစိုးလငွ ်လက်တွေကကေခိုင့်ကိုယ် ပေါ်ရောက်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ချောမေ.ွ နူးညံ့နေတဲ့ဗိုက်သားအိအိလေးကိုအသာလေး ပွတ်ပေးနေပြန်တယ်။

“ချောအိနေတာပကဲလေးရယ် ထိရက်စရာကိုမရှိပါဘူး”

ထိရက်စရာမရှိရင်မထိန.ဲ ပေါ့လ.ို ကေခိုင်စိတ်ထကဲပြောနေမိတုန်းဗြုန်းဆိုဦးစိုးလငွ ်ရ.ဲ

လက်တစ်ဖက်က ထဘီကြားထေဲ ရာက်သာွ းတယ်။

“မလုပ်ပါန.ဲ ”

ကေခိုင်အတင်းလှမ်းဆေွဲ ပမယ့်မမှီလိုက်ပါဘူး။ လျော့ရရဲ ဲဖြစ်နေတဲ့ခါးနားကနေအထ ဲ ကိုမြွှေတစ်ကောင်လိုတိုးဝင်သာွ းလိုက်တာများအရမ်းကိုမြန်ဆန်လွန်းတယ်။ ဒါပေမယ့်တော ်

သေးတယ်ကေခိုင်ကအတငွ ်းခံဘောင်းဘဝီ တ်ထားမိလ.ို ။

“ဟာ”

မမျှော်လင့်ပအဲတငွ ်းခံကိုစမ်းလိုက်မိလ.ို ဦးစိုးလငွ ်ဆီက စိတ်ပျက်သွားတဲ့အသံထွက်လာတယ်။

“ဘာဖြစ်လ.ို လဟဲင”်

အမှန်ကကေခိုင်တမင်ကဝို တ်ထားတာပါ ဒါပေမယ့်မသိသလိုန.ဲ မေးလိုက်တယ်။

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ရပါတယ်”

အတငွ ်းခဝံ တ်ထားတယ်ဆိုပေမယ့်ပါးပါးလေးပဟဲာ။ ဦးစိုးလငွ ်ကဟိုကိုင်ဒီပွတ်လုပ်လာတော့

အနေရမခက်အောင်တော့ကာကွယ်မပေးနိုင်ပါဘူး။

“မလုပ်ပါန.ဲ ကိုကြီးရယ်၊ မကောင်းပါဘူး”

ကေခိုင်တောင်းပန်ပေမယ့်မရဘူး၊ ဦးစိုးလငွ ်ကဆက်ပြီးလက်သရမ်းနေတယ်။ ကေခိုင် လဘဲယ်လိုမှနေလ.ို မရတော့ဘူး ရှက်လရဲ ှက ် သ.ူ အကိုင်အတွယ်တွေကလည်းလူကိုမရိုးမရ ွ ဖြစ်လာစေတော့စိတ်ထမဲ ှာ ငိုချင်သလိုလို၊ ဦးစိုးလငွ ်ကိုပဲထုရိုက်ပစ်ချင်သလိုလိုန.ဲ ဘယ်လိုမှန်း ကိုမသိဘူး။ ပြောမရတားမရတ့ေဲ နာက်ဆုံးတော့ဦးစိုးလငွ ်ရဲ့လက်မောင်းတေ ွ ပုခုံးတွေကိုပ ဲ အတင်းဆဆွဲိတ်နေမိတယ်။ ကေခိုင်ဘယ်လောက်ဆိတ်ဆိတ်သူကတော့မဖြုံပါဘူး ဘာမှမဖြစ ်

တဲ့အတိုင်းမနာသလိုန.ဲ သူလုပ်လက်စကိုဆက်လုပ်နေတယ်လေ။ အတော်ကြီးကြာတော့မ ှ

“ကေခိုင”်

“ရှင”်

မောပန်းနွမ်းနယ်စာွ န.ဲ ပြန်ထူးလိုက်မိတယ်။ ဒီအချိန်ခဏလေးမှာပေဲ ကခိုင့်အတွက်ခရီး အဝေးကြီးပြေးလိုက်ရသလိုပါပ။ဲ ကေခိုင်အရမ်းမောနေပြီ။

“ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော”်

“ဟင…် .ဟ…ို .ဟိုလေ ကိုကြီးရယ”်

“မငြင်းပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ်၊ ကိုကြီးတ.ို တေကွလင်မယားတေေွ လ”

ကေခိုင်ငြိမ်နေလိုက်ရတယ ် ဆိတ်ဆိတ်နေတာဝန်ခံခြင်းပဲမဟုတ်လား။ ဦးစိုးလငွ ်ထ ထိုင်လိုက်ပြီးကေခိုင့်ထဘီလေးကိုဆခွဲ ျွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကေခိုင်အရှက်ပြေလှမ်းဆွေဲသး တယ ် ဒါပေမယ့်အတင်းပြန်ဆတွဲာမျိုးတော့မဟုတ်တော့ဘူး။ ပေါင်တံတေေွ အးကနဲဖြစ်သွား တာန.ဲ အတူထဘီလေးကမှောင်ထမဲ ှာပျောက်သာွ းတယ်။ နောက်ပြီးတော့ဘောင်းဘီ။ ဒီတစ်ခါတော့ကေခိုင်အတော်လေးကြိုးပမ်းတားဆီးပါတယ် ဒါပေမယ့်လေဲ နာက်ဆုံး တော့ဦးစိုးလငွ ်လက်ထပဲ ါသာွ းတော့တာပါပ။ဲ ကိုယ်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးဗလာကျင်းသွားပြ ီ ဆိုတာသိလိုက်ရတ့ေဲ နာက်ရှက်ရှက်န.ဲ မျက်နှာကိုလကဝ် ါးနဲ.အုပ ် ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုအတင်း ပူးကပ်ပြီးတဖက်ကိုစောင်းနေလိုက်တယ်။ ကိုယ်လုံးလေးကိုလိမ်ထားပြီးခြေနှစ်ချောင်းက ို ယှက်ပြီးချိပ်ထားလိုက်တယ်။ ဦးစိုးလငွ ်ကပေါင်တံတွေကိုဆခွဲ ေွဲ ပမယ့်ကေခိုင်ကအားတင်းပြီး စိထားတာ။

တချက်တချက်ဦးစိုးလငွ ်ရဲ.ဆအွဲားကသာသာွ းလို.နဲနေဲ လးဟသွားတာန.ဲပေါင်ကြားထ ဲ အေးကနဲဖြစ်သာွ းရတ့ခဲ ံစားမှုကကေခိုင့်ကိုကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထစေတယ်လေ။ တဖြည်းဖြည်း

ဆရွဲ င်းရုန်းရင်းန.ဲ ဦးစိုးလငွ ်ကိုကျောပေးမိလျှက်သားဖြစ်သွားတယ်။

“ကေခိုင”်

“ကေခိုင”်

နောက်ကနေခေါ်နေပေမယ့်ကေခိုင်ပြန်မထူးဘူး။

“ဒီလိုမလုပ်ပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ်၊ ကိုယ်ကကေခိုင့်ကိုချစ်လွန်းလို.ပါ”

“ကေခိုင်ရှက်တယ်”

“ဘာမှမရှက်ပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ ် ကိုယ်တ.ို တေကွလင်မယားတေေွ လ”

“ကြောက်တယ ် ကြောက်တယ”်

“ကြောက်စရာမလိုပါဘူးကယွ် ဒါဟာသဘာဝတရားပဲလ.ို ”

“မသိဘူး ကေခိုင်မသိဘူး”

ခေါင်းတခါခါလက်တခါခါန.ဲ ကေခိုင်ငြင်းနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့်မှောင်ထဲမှာဆိုတော့

ဘယ်လိုလုပ်ဦးစိုးလငွ ်မြင်နိုင်မှာလဲလေ။ “အဲလိုမလုပ်န.ဲ မလုပ်န.ဲ ”

ဦးစိုးလငွ ်ကေခိုင့်တင်ပါးတေကွိုပတွ်ပေးနေတယ်။ ကေခိုင်အတင်းငြင်းနေပေမယ့် တားမရနိုင်တော့မှန်းလသဲိနေတယ်။ ကေခိုင်ရင်တွေတဒုန်းဒုန်းခုန်လာတယ်။ ဦးစိုးလငွ ်လက ် ကတင်ပါးနှစ်ခုကြားကနေအောက်ကိုတရေ.ွ ရေ.ွ ဆင်းလာတော့ကေခိုင့်နှဖူးမှာတောင်ချွေးစ လေးတေသွီးလာတယ်။ သူမ.ို မရံမွ ရှာန.ဲ လ.ို စိတ်ပေါက်ပေါက်န.ဲ တွေးနေတုန်း

“ဟင”် လက်ထိပ်ဖျားလေးတစ်ခုရ.ဲ အထိအတေ.ွ ကြောင့်ကေခိုင်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။

“ဟင့်အင်း ဟင်း….ဟင”့်

သူတ.ို ကိုယသ်ူတို.ဘုန်းရှိတယ်ဆိုပြီးကြီးကျယ်ကြတဲ့ယောင်္ကျားတွေဟာဒီလိုမျိုးကျရင ် တော့ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလေဲ ကခိုင်နားမလည်တော့ဘူး။ ဦးစိုးလငွ ်ရ.ဲ အဆက်မပြတ်ပွတ်သပ်မ ှု တေေွ အာက်မှာကေခိုင်မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေရပြီ။ ခုတော့ကေခိုင့်ရင်ထဲမှာရှက်တာလ ဲ မရှိတော့ဘူး ကြောက်တာလမဲ ရှိတော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လ.ို ဖြစ်နေမှန်းမသိတဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ

ဒေါသဖြစ်နေမိတယ်။ ဦးစိုးလငွ ်ကလက်န.ဲ ပတွ်တယ် ညှစ်တယ ် တကယ်လ.ို ကေခိုင့်ကိုယ်အောက်ပိုင်းကသာ ရွှံစေးတုံးတစ်တုံးဖြစ်မယ်ဆိုရင်ပုံစံအမျိုးမျိုးပြောင်းနေတော့မှာပဲလ.ို တွေးမိတယ်။

“မငြင်းပါန.ဲ တော့ကေခိုင်လေးရယ ် ကိုယ်ကေခိုင့်ကခို ျစ်လွန်းလ.ို ပါ”

လက်ကအဆက်မပြတ်ပတွ်ပေးနေရင်း နှုတ်ကလည်းတတွတ်တွတ်ပြောနေတယ်။

ကေခိုင့်နားထဲမှာတော့သ.ူ အသံတေကွကြားတချက်မကြားတချက်နဲ.။ “အားလုံးကေခိုင်လေးအတကွ်ပါပဲကယွ် ကလေးပျော်ရမှာပါ………နော”်

ဒါပျော်စရာလားလ.ို မေးလိုက်ချင်ပေမယ့်မမေးလိုက်မိတော့ဘူး။ ကေခိုင့်တစ်ကိုယ်လုံး ကိုချောင်ကြိုချောင်ကြားမကျန်သူလုပ်ချင်ရာလုပ်နေပြီပ၊ဲ ကေခိုင်ဒါ့ထက်ပိုပြီးဘာထပ်ပေးရဦး မှာလ။ဲ ရီဝေေ၀အတေးွ တေထွမဲ ှာချာချာလည်နေတုန်း ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ပေါင်လေးတဖက ် ကိုမလိုက်တယ်။

“အို”

ပြန်ရုပ်ပေမယ့်မမှီတော့ဘူး။ ဦးစိုးလငွ ်ကကေခိုင့်ပေါင်တံကိုသ.ူ ရင်ခငွ ်ထဲမှာကျပ်နေ

အောင်ပေ.ွ ထားတယ် ပြီးတော့ခြေသလုံးလေးကိုနမ်းတယ်။ တရရွ ွတဖွဖွေ လး လျှာန.ဲ တောင ် လျှက်လိုက်သေးရ.ဲ ပြီးတော့…….

“အင်း”

ကေခိုင့်ကိုယ်ထကဲိုတိုးဝင်လာတ့အဲရာတစ်ခုကြောင့်ကေခိုင်သံရှည်ဆွဲပြီးညည်းလိုက် မိတယ်။ နင့်ကနခဲ ံစားမှုကြောင့်ခေါင်းအုံးန.ဲ အိပ်ယာခင်းကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆွဲလိုက်မိတယ်။ ရုံးကအိမ်ထောင်သည်မမတေကွပြောတော့အရမ်းနာတာပဲတဲ့။ ခုတော့ကေခိုင်မနာပါဘူး ခံရ ခက်တာပရဲ ှိတယ်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်းကိုမသိဘူး ရင်ထဲမှာကလိကလိဖြစ်နေတဲ့အပြန် ရင်တုန ် သလိုလို မောသလိုလိုကြီးနဲ.။ “ကေခိုင် အဆင်ပြေရ.ဲ လား” ဦးစိုးလငွ ်ခပ်တိုးတိုးလေးမေးလာတော့ ကေခိုင်ခေါင်းကိုဘယ်ညာခါရမ်းပြလိုက်မိတယ် မှောင်ထဲမှာတော့သူမြင်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုကေခိုင်မေ့နေသလို ဦးစိုးလငွ ်လဲမမြင်ပါဘူး။

“ချစ်လ.ို ပါကေခိုင်လေးရယ”်

“ဘာတွေလုပ်နေတာလဟဲင”်

ကေခိုင့်ကိုယ်ထကဲအရာကအငြိမ်မနေလှည့်လိုက်ပတ်လိုက်မွှေလိုကဝ် င်လိုက်ထွက် လိုက်န.ဲ လုပ်နေတောသ့ီးမခံနိုင်တ့အဲဆုံးမှာကေခိုင်မေးလိုက်တယ်။ “အရမ်းချစ်တယ်ကေခိုင်ရယ် ကေခိုင်ကအရမ်းချစ်စရာကောင်းတာပ”ဲ ဦးစိုးလငွ ်ကမဆီမဆိုင်စကားတေေွ ပြာလာတယ်။

“ကေခိုင”်

“ရှင”်

“ဒီလောက်နူးညံ့လိမ့်မယ်လ.ို ကိုယ်မသိဘူး အရမ်းကောင်းတာပဲကွာ”

ဘယ်လိုတွေလဲ ကေခိုင်နားမလည်တော့ဘူး။ “ကိုကြီးဘာတေလွုပ်နေတာလ”ဲ

“ဟောဒီကအချစ်လေးကိုချစ်နေတာလေ၊ ဒီလိုဒီလို”

ပြောပြောဆိုဆိုန.ဲ ဦးစိုးလငွ ်ကခပ်သကွ်သကွ်ကလေးလှုပ်ရှားပြလိုက်တော့ကေခိုင့်ရင ် ထဲမှာနွေးကနေဲ နးွ ကနြဲဖစ်သာွ းပြီး ကယောင်ကတမ်းလှမ်းဆွဲလိုက်တာဦးစိုးလငွ ်လက်ဖျံကိုဆွဲမိ တယ်။ ဒါန.ဲ ပသဲ.ူ လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်တဆွဲုပ်ထားမိတယ်။

“လွှတ်လေကလေးရ.ဲ ကိုကြီးကိုဒီလိုချုပ်မထားပါန.ဲ ”

“ဟင”်

ဦးစိုးလငွ ်သူမကိုဘယ်လိုဆော့ကစားနေတယ်ဆိုတာကေခိုင်သဘောပေါက်သွားသလို နားမလည်နိုင်အောင်လြဲဖစ်မိတယ်။ ဘာတေလွ ဲ ယောင်ရမ်းပြီးပြန်လွှတ်ပေးလိုက်တော့

“ဒီလိုမှပေါ့ ကလေးရ.ဲ ”

ကျေနပ်နှစ်သိမ့်တအဲ့သံန.ဲ ပြောလိုက်ပြီးဦးစိုးလငွ ်ကသူ.လုပ်လက်စအလုပ်ကိုဆက ် လုပ်တယ်။ စောင်းစောင်းကေးွ ကေးွ လေးဖြစ်နေတ့ေဲ ကခိုင့်ကိုပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်ပြီးကေခိုင့် မျက်နှာကိုနမ်းတယ်။ နှုတ်ခမ်း၊ လည်ပင်း၊ ရင်ဘတ်၊ ရင်သား အားလုံးနေရာအန.ှံ ပဲလိုက်နမ်း နေတယ်။ ပါးစပ်ကလ ဲ “ကေခိုင်ရယ်အရမ်းချစ်တာပ ဲ ကေခိုင်ရယ်အရမ်းလှတာပဲ” ဆိုပြီးတဖွဖ ွ ရွတ်ရင်းန.ဲ ပေါ့။

ကေခိုင်မျက်လုံးတေကွိုမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ဘာတွေဖြစ်လာဦး

မှာလ ဲ ကေခိုင်မသိတော့ဘူး။ ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေတော့ဆိုတဲ့စိတ်ကဒီညအတွက်ပထမဆုံးရင်ထဲ ကိုရောက်လာတယ်။

တပြိုင်နက်ထဲမှာပေဲ ကခိုငဝ် မ်းနည်းလာမိတယ်။ ဦးစိုးလငွ ်လုပ်နေတာကကေခိုင့်ကို အရုပ်လေးအရုပ်ကိုကစားနေသလိုပ။ဲ ကေခိုင်ကသ.ူ အတွက်တော့ကစားစရာအရုပ်လေးတခ ု ပေါ့။ ဒီနေ.မှရလိုက်တ့အဲသစ်စက်စက်အရုပ်ကလေး။ အိမ်ထောင်သည်ရယ်လ.ို ဖြစ်လာရင ် လင်ယောင်္ကျားဖြစ်သူကိုတကိုယ်လုံးပုံပေးရမယ်ဆိုတာကေခိုင်နားလည်ထားပါတယ် ဒါပေမယ့် ဆော့ကစားဖ.ို အတကွ်အဖြစ်မျိုးဆိုတော့ရင်နာသလိုဖြစ်မိတယ်။ ငါဘာလ.ို မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ်လ.ူ ဘဝကိုရောက်လာရတာလ၊ဲ ဒီလိုမိန်းမဖြစ်ဖို.

ဖန်လာတဲ့အတိတ်ကံကဝို မ်းနည်းပက်လက်န.ဲ အပြစ်တင်မိတော့တယ်။

“ကေခိုင်ရယ ် အထမဲ ှာနုချောနေတာပ ဲ သိလား ကောင်းလိုက်တာကွာ” ကျေနပ်ပီတိသံတေနွ .ဲ မြူးကြွေ နတ့ဥဲ ီးစိုးလငွ ်ရ့အဲသံကြီးက ရှုပ်ထွေးနေတဲ့အတွေးတွေ ထဲမှာတဒင်္ဂနစ်မြုပ်သာွ းတ့ေဲ ကခိုင့်က ို ပစ္စုပ္ပန်ကိုပြန်ခေါ်ယူလိုက်တယ်။ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေတ့အဲတေးွ တေေွ ကြာင့်ကေခိုင်လက်ရှိအခြေအနေကနေခဏ ကင်းလွတ်ခငွ့်ရသလိုဖြစ်သာွ းတယ်။ ခုတော့လြဲပန်မလွတ်နိုင်တော့ဘူး ဦးစိုးလွင်ကအရမ်းကို ကြမ်းနေပြီလေ။ ရှုးကနရဲ ှုးကနဲကြားနေရတ့ဥဲ ီးစိုးလငွ ်အသက်ရှုသံကြီးကဖားဖိုကြီးတစ်ခုလိုပ။ဲ သ.ူ ရ.ဲ အကြမ်းပတမ်းနိုင်မှုကြောင့်ကေခိုင်မခံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်လာတယ်။

“တော်ပါတော့ကိုကြီးရယ ် ကေခိုင်မနေတတ်တော့ဘူး”

“မကောင်းလို.လားကလေးရယ်”

သူပြောတာကေခိုင်နားမလည်ဘူး အထမဲ ှာပူစပ်ပူလောင်ဖြစ်နေတာပသဲိတယ်။

“မရတော့ဘူး ရပ်ပါတော့ကိုကြီးရယ”်

ကေခိုင့်အသံမှာငိုသံပါသာွ းတော့ကိုကြီးရပ်သာွ းတယ်။

“နာလ.ို လား ကလေး”

“မသိဘူး ကေခိုင်မသိဘူး တော်ပါတော”့

“အေးပါကွာ ကေခိုင်လေးမရတော့ဘူးဆိုလဲ မလုပ်တော့ပါဘူး”

ကေခိုင့်ဗိုက်သားလေးကိုရွှတ်ကနဲတချက်နမ်းလိုက်ပြီးဦးစိုးလငွ ်ထရပ်လိုက်ပါတယ်။ ကေခိုင်လဲစိတ်ထမဲ ှာပေါ့ပါးသာွ းပြီးသက်ပြင်းချလိုက်မိတုန်းမှာပ ဲ မီးကဖျတ်ကနဲလင်းလာတယ်။ လက်န.ဲ ကိုယ့်ဖာသာမလုံမလကဲာရင်းဦးစိုးလငွ ်ကိုလှမ်းမော့ကြည့်လိုက်တော့သူကကေခိုင့်ကို လှည့်ကြည့်ဖော်တောင်မရပါဘူး။ သ.ူ လက်ချောင်းတွေကိုမီးရောင်အောက်မှာသေချာထောင ်

ပြီးကြည့်နေတာတေ.ွ လိုက်ရပါတယ်။

အပိုင်း(၈)

“ကလင် ကလင် ကလင်”

တယ်လီဖုန်းမြည်သံကြောင့်ကေခိုင်အိမ်ရေ.ှ ခန်းကိုအပြေးကလေးထွက်လာရတယ်။ ခဏလေးဆိုပြီးအပြင်မှာလျှော်ပြီးသားအဝတ်တေထွက်လှမ်းလိုက်တာဟင်းအိုးတူးသွားလ.ို ပစ်လိုက်ရတယ်လေ။ ဘယ်လိုမှစားမရတော့တာန.ဲ အသစ်ပြန်ချက်ရလ.ို စိတ်ညစ်နေတုန်းမှာ

ဖုန်းကမြည်လာတယ်။ “ဟယ်လို”

“ကေခိုင်ရေ ကိုကြီးပါ”

“ဟုတ်ကဲ့ကိုကြီးပြောလေ”

“ဒီညနေကိုအေးမင်းသားလေးမေးွ နေ.ပသွဲာွ းဖ.ို ရှိတယ်နော် မေ့နေမှာစိုးလ.ို လှမ်းပြီးသတိပေးတာ” ကိုကြီးပြောမှကေခိုင်သတိရတော့တယ် သိတော့သိတယ် ဒါပေမယ့်ဒီနေ.လ.ို ထင်မထားဘူး။

“အေဲ တာ့ ကေခိုင်မေ့နေလိုက်တာ”

“သိတယ်လေ၊ ကိုကြီးကလဘဲယ်ရက်လ.ို သေသေချာချာမှပြောမထားမိတာကိုး၊ ဒါ့ကြောင့်ဖုန်းဆက်လိုက်တာ အဆင်သင့်ပြင်ထားနော် လှလှလေးပြင်ထား လက်ဆောင်က

တော့ကိုကြီးဝင၀် ယ်လာခ့လဲိုက်မယ”်

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး”

ကေခိုင်ခြေကလေးဆောင့်ပြီးမီးဖိုထကဲိုပြနဝ် င်လာခဲ့တယ်။ ဟင်းတအိုးတူးလ.ို နောက ် တအိုးထပ်ချက်ထားကာမှမေးွ နေ.ပသွဲာွ းရမယ်ဆိုတော့ ကေခိုင်ချက်ထားတာတွေအလကား

ဖြစ်ကုန်ပြီပေါ့။

“ဒီလိုမှန်းသိရင် ပြန်မချက်ပါဘူး”

ငြူငြူစူစူလေးပြောရင်းမီးဖိုထမဲ ှာပစ္စည်းတေသွိမ်းနေမိတယ်။ မိန်းကတ.ို ထုံးစံအတိုင်း ဘာလေးဝတ်သာွ းရရင်ကောင်းမလလဲ.ို စဉ်းစားရင်းန.ဲ ပေါ့။ ကိုကြီးန.ဲ ဒီလိုသွားရမယ့်ပွဲမျိုးဆို ကေခိုင်ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးပဝဲ တ်တတ်တယ်။ ရုပ်ရင့်သွားအောင်လေ ကိုကြီးန.ဲ ကေခိုင်ကနှစ ် နှစ်ဆယ်နီးပါးကာွ တော့ကေခိုင်ကသိပ်ငယ်နေတယ်လ.ို မထင်ရအောငဝ် တ်လေ့ရှိတယ်။ကိုကြီး ကမတောင်းဆိုပေမယ့် ကေခိုင်ကအဆင်ပြေအောင်ကြိုးစားတဲ့သဘောမျိုးပေါ့။ ကိုကြီးကတော့ကေခိုင့်ကိုခေတ်ဆန်ဆနဝ် တ်မှသဘောကျတယ်။ ပါးစပ်ကမပြောပေ မယ့်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ခေတ်ဆန်ဆနဝ် တ်ထားတာမြင်ရင်တပြုံးပြုံးန.ဲ ကိုကြီးသဘောကျနေ တတ်တယ်။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်အပြင်သာွ းချိန်မှာဆိုရင်ဘာမှမပြောပေမယ့် အိမ်မှာနေရင်းဆ ို ရင်တော့ကိုကြီးက ဟိုအကီၤျလေးဝတ်ပါလား ဒီလုံချည်လေးဝတ်ပါလားန.ဲ ပြောတတ်တယ်။ ကေခိုင်တဖြေးဖြေးသတိပြုမိလာတာတစ်ခုရှိတယ်။ ကိုကြီးကဝတ်ပါလားဆိုပြီးဝတ်ခိုင်းတဲ့ အဝတ်အစားအများစုက ကေခိုင့်ရ.ဲ အမ.ို အမောက်တွေကိုပိုပြီးကြရွ ေွ ပါ်လငွ ်စေတဲ့အမျိုးအစား

တွေဖြစ်နေတယ်။

ရင်သားကိုမလုံတလုံဖြစ်စေတ့လဲည်ဟိုက်အကျီင်္မ ျိုးတ.ို ၊ ကိုယ်လုံးကိုတိတ ိ

ကျကျပေါ်လငွ ်စေတကဲ့ိုယ်ကျပ်အကီၤျမျိုးတ.ို ကေခိုငဝ် တ်ထားရင် ကိုကြီးမျက်လုံးတွေက

အရောင်တွေကိုတလက်လက်တောက်နေတတ်တယ်။

အပြင်ထွက်ရင်တော့ဒါမျိုးတေဝွ တ်မခိုင်းတတ်ဘူး။ ကေခိုင့်ကိုသူများတွေကြည့်မှာစိုး လ.ို တဲ့ အိမ်ထဲမှာသူတစ်ယောက်ပြဲကည့်မယ်ဆိုတဲ့သဘောပေါ့။ “မမကေခိုင် မမကေခိုင”် ကိုယ်အတွေးန.ဲ ကိုယ်နစ်မျောနေတ့ေဲ ကခိုင်တစ်ယောက်အိမ်ရေ.ှ ကခေါ်သံကိုချက်ချင်း မကြားသေးဘူး ခေါ်သံကကျယ်ကျယ်န.ဲ စိပ်လာမှသတိပြုမိတော့တယ်။

“လာပြီ လာပြီ ဘယ်သူလဲ” အိမ်ရေ.ှ ကိုပြေးထကွ်သာွ းလိုက်တော့ခြဝံ င်းတံခါးမှာဘယ်သူမှမရှိဘူး။ တစ်ယောက ် ယောက်လာနောက်နေတာပထဲင်ပြီးအိမ်ထြဲပနဝ် င်မယ်လုပ်မှခေါ်သံကခြံစည်းရိုးဖက်ကထွက် လာတယ်။

“မမကေခိုင် မမကေခိုင”် တဖက်ခြံကလှမ်းခေါ်နေတာပလဲ.ို သိလိုက်ပြီး ဘာများပါလိမ့်ဆိုတဲ့အတွေးန.ဲ ခြံစည်းရိုး

ဖက်ကိုလျှောက်လာမိတယ်။ “အော…် .မောင်လေး.ဘာလ”ဲ ပုဏ္ဏရိတ်ပင်ခြံစည်းရိုးတန်းလေးရ.ဲ တဖက်မှာရပ်နေတာကဟိုဖက်အိမ်ကကောင်လေး

မောင်ကျော်သူဖြစ်နေတယ်။

“ခုနကလေတိုက်လ.ို မမတ.ို ခြံထကဲအဝတ်တေဒွ ီဖက်လငွ့်လာတယ်” “အေးဟုတ်ပါရ.ဲ တော်၊ တန်းပေါ်ကဟာတေဘွယ်ရောက်ကုန်ပါလိမ”့် ခုမှကေခိုင်လဲခြံထမဲ ှာအဝတ်တြွေပန.် ကျေဲ နတာကိုသတိထားမိတော့တယ်။ နေ.ခင်းက အဝတ်လှမ်းရင်းအိမ်ထကဲဟင်းအိုးတူးန.ုံ ရလ.ို ကပျာကယာပြနဝ် င်ပြေးသွားလိုက်တာ ခုထိဒီ

အဝတ်တွေကိုမေ့နေမိတယ်။ လငွ့်မကျအောင်ကလစ်ကလေးတွေန.ဲ ညှပ်မယ်စိတ်ကူးထားပေ မယ့် အာရုံများပြီးမေ့သာွ းတာဖြစ်မယ်။ “ငါ့နှယ်နော် ငယ်ငယ်ရယွ်ရယွ်န.ဲ မေ့တတ်ရန်ကော” ကိုယ်ဟာကိုယ်ပြန်အပြစ်တင်လိုက်ပြီးခြံထမဲ ှာပြန.် ကျေဲ နတဲ့အဝတ်တွေကိုလိုက်

ကောက်မိတယ်။

“ဒီဖက်မှာလေဲ ရာက်နေတယ”်

“အေးအေး ကျေးဇူးပါပေဲ မာင်လေးရယ”်

မောင်ကျော်သူကသူတ.ို ဘက်ကျနေတ့အဲဝတ်တွေကိုခြံစည်းရိုးပေါ်ကကျော်ပြီးလှမ်း

ပေးတယ်။ ကိုကြီးအကျီၤတထည်၊ လက်ကိုင်ပဝု ါနှစ်ထည်၊ ခေါင်းအုံးစွပ်တခု နောက်ပြီးတော့

“ရော့ မမ ဒါကျန်သေးတယ်”

အသားဖြူတဲ့မောင်ကျော်သ.ူ မျက်နှာလေးကရတဲတွ်လ.ို ၊ ဘာဖြစ်ပါလိမ့်လ.ိုလှမ်းကြည့် လိုက်တော့ ကတုန်ကရင်ဖြစ်နေတ့သဲ.ူ လက်ထမဲ ှာ ကေခိုင့်ဘရာဇီယာအနက်ကလေးက

တလက်လက်တောက်လို.။

“အော…် ….ပေးပေး…ဟီးဟီး”

ကေခိုင်လဲလျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်ပြီးလှမ်းယူလိုက်တယ်။ မောင်ကျော်သူရှက်နေတာ

မြင်တော့ရယ်ချင်သလိုဖြစ်သာွ းမိတယ်၊ ရယ်လရဲ ယ်လိုက်မိတယ်။ ဘယ့်နှယ်မိန်းကလေးက မရှက်ရဘူး သူကရှက်နေရတယ်လို.။ အင်းလေသူကလူပျိုပေါက်ကလေးပ။ဲ

“ကျေးဇူးပေဲ နာ် မောင်လေး”

“ရ……ရ……ရပါတယ်”

ကေခိုင်ပြန်လှည့်ထကွ်လာတော့သူနောက်ကနေငေးပြီးကျန်နေခဲ့တယ်။ နောက်စေ့မှာ မျက်စေ့တစ်လုံးအပိုပါလ.ို မဟုတ်ပါဘူး မိန်းကလေးတေရွ .ဲ ဆဋ္ဌမအာရုံန.ဲ အလိုလိုသိတာလေ။ ကေခိုင်မခိုးမခန.် လေးပြုံးလိုက်မိတယ်။ ယောင်္ကျားတေအွားလုံးဒီအတိုင်းပဲလား။ ကေခိုင့်ကိုကြည့်တမဲ့ ျက်လုံးတွေအားလုံးဟာ တစ်ပုံစံထအဲတိုင်းပ။ဲ တချို.ကတော့အိမ်ထောင ်

ရှိမှန်းသိတော့ဆင်ခြင်ကြပါရ.ဲ ။ တချို.ကတော့အိမ်ထောင်သည်မှန်းသိသိန.ဲ တောင်ငမ်းဖ.ို ဝန ် မလေးတတ်ကြဘူး။

ဒါပေမယ့်အိမ်ထေဲ ရာက်တော့ကေခိုင်ဒီအကြောင်းကိုမေ့သွားပါတယ်။ အပြင်သွားဖ.ို

အဝတ်အစားရေးွ ရဦးမယ်မဟုတ်လား။

မွေးနေ.ပွဲကလူသိပ်မများပါဘူး။ ရင်းနှီးတ့မဲ ိတ်ဆေေွ တ၊ွ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်မိသားစုတေ ွ ပဲပါတယ်။ ကေခိုင်ဒါကိုပသိုဘောကျပါတယ်။ လူတွေအများကြီးန.ဲ ဆိုပြောရဆိုရနှုတ်ဆက်ရန.ဲ အလုပ်ရှုပ်တယ်။ ပြုံးပြရတာတစ်ခုန.ဲ တင်ပါးတောင်ညောင်းတယ်လေ။ ခုတော့ကိုယ့်လူရင်းတေပွ ရဲ ှိတယ်။ဒီတော့ယောကျာၤ းတွေကတစ်ဖ.ွဲ မိန်းမတွေကတစ်ဖ.ွဲ ဝိုင်းပြီးစားကြတော့ပိုပြီးလတွ်လွတ်လပ်လပ်ရှိတယ်။ ကလေးတွေကလည်းသူတ.ို ဖာသာသူတို.

ဆူညံဆော့ကစားနေကြတယ်။

အမှန်တော့ကလေးမေးွ နေ.လ.ို အကြောင်းပြပြီးလူကြီးတေဝွ ိုင်းဖ.ွဲ စားကြသောက်ကြတ ဲ့ ပွဲပါပ။ဲ ထုံးစံအတိုင်းအမျိုးသားတွေကပုလင်းထောငဝ် ိုင်းဖ.ွဲ ကြ အမျိုးသမီးတွေကလည်းသူတို. အုပ်စုန.ဲ ဟိုဟာဒီဟာစုံစီနဖာစားရင်းသောက်ရင်းအတင်းပြောကြပေါ့။ အဝတ်အစားအကြောင်း ကိုရီးယားကားအကြောင်းကလမဲ ပါမပြီးပ။ဲ ဒီအမျိုးသမီးအုပ်ထမဲ ှာကေခိုင်ကအသက်အငယ်ဆုံး၊ ကိုကြီးရ.ဲ မိတ်ဆေအွပေါင်း အသင်းသူငယ်ချင်းတေရွ .ဲ ဇနီးမယားတေထွကဲအငယ်ဆုံးကတောင်ကေခိုင့်ထက်ဆယ်နှစ် လောက်ကြီးတယ်။ ဒီတော့ကေခိုင်ကိုယ်တိုင်လသဲူတ.ို ရေ.ှ မှာဆိုကလေးတစ်ယောက်လိုခံစား

ရတယ်။ နောက်ပြီးကလေးအမေမဟုတ်တာဆိုလ.ို လေဲ ကခိုင်တစ်ယောက်ပဲပါတယ်။

“ကေခိုင”်

“ရှင် မမလဲ့”

“ကလေးမယူသေးဘူးလား”

“အာ………မမလ့ကဲလ…ဲ ဟီးဟီး”

ကေခိုင်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတာန.ဲ ရယ်နေလိုက်တယ်။ မမလဲ့ဆိုတာကိုကြီး သူငယ်ချင်းဗိုလ်မှုးမျိုးကျော်ရ.ဲ ဇနီးပေါ့ သ.ူ ယောကျာၤ းကရေ.ှ တန်းမှာချည်းပေဲ နနေရတာတောင ် မှကလေးလေးယောက်မေးွ ပြီးပြီ။ ကိုကြီးန.ဲ ကေခိုင့်လိုများတူတူနေနေရရင်တစ်ဒါဆင်လောက ် များမွေးမလားမသိဘူး။

“ဟုတ်တယ် ညီမလေးရ့၊ဲ ညီမအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ” နားစွန်နားဖျားကြားပြီး နောက်တစ်ယောက်ကပါဝင်ပြောတယ်။

“နှစ်ဆယ့်လေးကျော်သာွ းပြ”ီ

“ဟာ.ဒီအရွယ်ဆိုအတော်ပ ဲ အသက်သိပ်ကြီးမှမေးွ ရင်မကောင်းဘူးကွဲ.” ဒီလိုစကားတြွေကားတော့ကေခိုင့်စိတ်ထမဲ ှာရှက်သလိုလိုကြောက်သလိုလိုန.ဲ ။

“ညီမလေးက မယူချင်သေးလ.ို လား”

“မဟုတ်ပါဘူး”

ကေခိုင်ဒီလိုပေဲ ဖြတတ်တယ်။

“ကိုစိုးလငွ ်ကမလိုချင်လ.ို လား”

“ဟိုကေခိုင့်ကို ကိုကြီးကဘာမှမပြောဘူး”

“ဒါဖြင့်လဲယူလိုက်ပေါ့ ညီမရယ်၊ အိမ်ထောင်ဆိုတာသားသမီးရှိမှတင့်တယ်တာကွဲ.” တစ်ယောက်တစ်ပေါကဝ် ိုင်းပြီးလက်ချာရိုက်လိုက်ကြတာ ကေခိုင်စိတ်တေရွ ှုပ်လာတ ဲ့ အထိပ။ဲ ဒါန.ဲ ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ပြဲပုံးစိစိန.ဲ နေလိုက်တယ်။ သိပ်တော့စိတ်မညစ်လိုက်ရ ပါဘူး စကားဝိုင်းတ.ို ထုံးစံအတိုင်းကလေးမေးွ ဖ.ို အကြောင်းကနေ ကလေးအကြောင်း၊ ကလေး အကြောင်းကနေ ကလေးကျောင်းထားတ့ကဲိစ္စ၊ ကျုရှင်ကိစ္စတေဆွီရောက်သွားတော့ သူတို.

ကေခိုင့်ကိုကလေးမေးွ ခိုင်းဖ.ို မေ့သာွ းကြတယ်။

“မကေ မကေ”

ကိုယ်န.ဲ သိပ်မဆိုင်လှတ့ကဲိစ္စတွေကိုပျင်းပျင်းရိရိနားထောင်နေတုန်းအမျိုးသားဝိုင်းရှိတ ဲ့

အိမ်ရေ.ှ ခန်းကခေါ်သံလိုလိုကြားလိုက်လ.ို

“ရှင”်

“ဒီကိုခဏလာပါဦးဗျာ ဟားဟား”

ကေခိုင်အိမ်ရေ.ှ ခန်းကိုရောက်တော့မှုန်တေတေကြည့်နေတဲ့ကိုကြီးကိုမြင်လိုက်ရတယ ် ကျန်တဲ့သူတေကွတော့အပြုံးမျက်နှာကိုယ်စီန.ဲ ။ “ကေခိုင်ဘာလ.ို ထကွ်လာရတာလဲ ဟိုဖက်ပြန်သာွ းတော”့

ကိုကြီးကလေသံမာမာန.ဲ ဆီးဟောက်တော့ကေခိုင်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရတယ်။

“ကေခိုင့်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သလားလ.ို ” “အလကားဘာမှမဟုတ်ဘူး သာွ းတော”့ ကိုကြီးကအတင်းနှင်လွှတ်နေတော့ကေခိုင်လေဲ ယာင်ချာချာန.ဲ ဘေးကလူတွေကိုကြည့်

မိတယ်။တစ်ယောက်က

“ဒီလိုမကေရ.ဲ ကျွန်တော်တ.ို က……” “ကေခိုင် သွားတော့လ.ို ပြောနေတယ်လေ” ဟိုလ.ူ စကားမဆုံးသေးခင်ပကဲိုကြီးကထအော်တယ်။ ဘာတွေလေဲ ကခိုင်နားမလည ်

တော့ဘူး။ အဒဲ ီချိန်မှာအိမ်ရှင်ဖြစ်တ့ ဲ ကိုအေးမင်းကထလာပြီး

“သွားသွား မကေရေ ဘာမှမဟုတ်ဘူး ဒီလူတေဝွ ိုင်းစလ.ို ခင်ဗျားကိုစိတ်တိုနေတာ၊ ကဲက ဲ ခင်ဗျားတ.ို ကလေဲ တာ်တော့၊ ကိုစိုးလငွ ်ကလ ဲ အချင်းချင်းစတာပဗဲ ျာ လာလာ

နောက်တစ်ခွက…် …ချီးယားစ”် ကိုအေးမင်းကိုအားနာလ.ို ထင်ပါရ.ဲ ကိုကြီးမျက်နှာတင်းမာမှုတွေပြန်လျှော့သွားတာမြင ် လိုက်ရတယ်။ ကေခိုင်လေဲ ယာင်လည်လည်န.ဲ ပြန်လှည့်လာပြီးတော့ အခြေအနေကိုသိချင်တာ န.ဲ နောက်ထိအောင်မသာွ းပ ဲ ခန်းဆီးအကယွ်မှာအသာလေးရပ်နေလိုက်တယ်။

“ကိုစိုးလငွ ် နောက်တစ်ခကွ်ယူဦးမလား”

“ပေးလေ မေးနေရသေးလားလ.ို ”

“အင်းဒါမျိုးကျရင်တော့သကွ်ပါ့၊ ဟိုကိစ္စများတော့နှေးပုံရတယ”်

“ဟေ့လူတွေစလာပြန်ပြီလား ကျုပ်ထပြန်မှာနော”်

“ဒီလိုတော့မလုပ်ပါန.ဲ ဗျာ၊ ကျုပ်တ.ို ကစေတနာန.ဲ ”

“ဘာစေတနာလ”ဲ

ဝုန်းကနဲစားပွဲကိုထုလိုက်တ့အဲသံန.ဲ အတူလှုပ်ခတ်သွားတဲ့ဇွန်းသံပန်းကန်အသံတွေကို ပါကြားလိုကရ် တော့ ကေခိုင်အိမ်ရေ.ှ ကိုပြဲပန်ထကွ်ရင်ကောင်းမလားစဉ်းစားနေတုန်း အိမ်ရှင ်

ကိုအေးမင်းအသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။

“က ဲ သူငယ်ချင်းတ.ို ရေ ကိုယ်ပြောပြီးပြီလေ သူမကြိုက်တာမပြောပါန.ဲ ဆို ကိုစိုးလငွ ် ခင်ဗျားကလစဲ ိတ်လျှော့လိုက်ပါဗျာ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ ် ဟိုလူတွေကလထဲပ်မစကြပါန.ဲ ဗျာ ကျွန်တော့်ကိုခင်ရင်ဒီမှာတင်ရပ်ကြပါဗျာ နော”် ကိုအေးမင်းကိုအားနာလ.ို ထင်ပါရ.ဲ ငြိမ်သက်သာွ းကြတယ်။ စကားသံတွေတိတ်သွားပြီး အရက်င.ှဲ သံ စားသောက်သံတေပွ ြဲကားရတော့တယ်။ ကေခိုင်လခဲ ုမှပဲစိတ်အေးလက်အေးနဲ. အနောက်ဖက်ကိုပြနဝ် င်လာခ့ရဲ တယ်။ ဘာဖြစ်တာလဆဲိုတာတော့အပြန်ကျမှကိုကြီးကိုမေး ကြည့်တော့မယ်လ.ို ကေခိုင်စိတ်ထဲမှာတေးထားလိုက်တယ်။ အပြန်လမ်းကျတော့ကေခိုင်မေးကြည့်ဖ.ို ကြံသေးတယ် ဒါပေမယ့်ကိုကြီးမျက်နှာကသုန ် မှုန်နေလ.ို မမေးရြဲပန်ဘူး။ နောက်ပြီးကိုကြီးကကားကိုလီဗာကုန်နင်းပြီးဒရကြမ်းမောင်းနေတော့

ရေ.ှ ကဒက်ရှဘုတ်ကိုလှမ်းကိုင်ထားရင်း ကေခိုင်လန.် နေတာ။

အိမ်နားနီးလာတော့စိတ်နနဲ ေဲ ပြ သွားလ.ို ထင်ပါတယ် ကားအရှိန်လျှော့ကျသာွ းပြီး ကိုကြီးမျက်နှာလဲနဲနဲပြန်ကြည်လင်လာတော့

တယ်။ ကေခိုင်ကမရတဲရနဲ .ဲ မေးကြည့်တယ ်

“ကိုကြီး”

“ဘာလေဲ ကခိုင”်

“ခုနကိုကြီးကိုသူတ.ို ဘာတေစွ လ.ို ကိုကြီး အရမ်းစိတ်ဆိုးနေတာလဲဟင”်

“အလကားပါ၊ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေမူးမူးန.ဲ လာပြောနေကြတာ” “ကိုကြီးကအရမ်းစိတ်ဆိုးနေတာမြင်ရတော့ ကေခိုင်လန.် တာပေါ”့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကလာတ့ကဲားမီးရောင်အောက်မှာ ကိုကြီးမျက်နှာမဲ့သွားတာမြင်လိုက်ရပြီး

“မလန.် ပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ်၊ ကိုကြီးကကေခိုင့်ကိုစိတ်ဆိုးတာမှမဟုတ်တာ ဟိုလူတွေကိုစိတ်တိုတာ”

“မဟုတ်ဘူးလေ ကေခိုင်မှကိုကြီးစိတ်ဆိုးတာမမြင်ဖူးတာ”

“လူပေဲ ကခိုင်ရယ် စိတ်ဆိုးစရာကြုံလာရင်စိတ်ဆိုးတာပေါ့ ကေခိုင်ကကိုကြီးစိတ်ဆိုး အောင်တစ်ခါမှမလုပ်တ့မဲ ယားအလိမ္မာလေးပ ဲ ကိုကြီးကဘယ်စိတ်ဆိုးမလ”ဲ ဒီလိုကျတော့ကိုကြီးလေသံကနူးညံ့ပျော့ပြောင်းနေပြန်တယ်။ ကိုကြီးစိတ်ကြည်လင ် လာပြီဆိုတာသိတော့ကေခိုင်လ ဲ သိချင်စိတ်ကတားမရတော့တာန.ဲ

“ဟုတ်ပါပြီ သူတ.ို ကဘာပြောလ.ို ကိုကြီးကစိတ်ဆိုးတာလဲ ကေခိုင့်ကိုပြောပြပါလား” “ကေခိုင်န.ဲ မဆိုင်ပါဘူးလ.ို ပြောပြီးပြီလေ၊ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေပါကွာ မေးမနေပါန.ဲ အတင်းမေးရင် ကေခိုင့်ကိုပါကိုကြီးစိတ်ဆိုးမိတော့မယ”် ကိုကြီးလေသံကချက်ချင်းဆိုသလိုပြန်ပြီးမာကျောအေးစက်သွားတော့ကေခိုင်လဲ ဇက်ကလေးပုပြီးညိမ်နေလိုက်တယ်။

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ကေခိုင်ကအဝတ်အစားလဲဖ.ို အခန်းထဝဲ င်သွားချိန်မှာကိုကြီး ကလိုက်မလာပအဲိမ်နောက်ဖက်ကဝို င်သာွ းတယ်။ ကေခိုင်အဝတ်လဲပြီးချိန်ထိမလာသေးဘူး။ အိမ်ရေ.ှ ခန်းကိုထကွ်ကြည့်တော့လဲမတေ.ွ ဘူး။ ခါတိုင်းဆိုကိုကြီးကမူးလာပြီဆိုရင်ကေခိုင ် အဝတ်လဲတာန.ဲ ကြုံရင်စိမ်ပြေနပြေကိုထိုင်ကြည့်တတ်တာ။ အစပိုင်းတော့ရှက်သား နောက ်

တော့လရဲ ိုးသွားတယ်။

အိမ်ရေ.ှ မှာမရှိလ.ို လိုက်ရှာရင်းထမင်းစားခန်းထကဲိုရောက်တော့ ထမင်းစားပွဲမှာအရက ် ထိုင်သောက်နေတ့ကဲိုကြီးကိုတေ.ွ လိုက်ရတယ်။ ကိုကြီးကအိမ်မှာလဲပုလင်းဆောင်ထားတတ် တယ်လေ။

“ဟင် ကိုကြီး ဟိုမှာလေဲ သာက်လာတာက”ို မသောက်န.ဲ လ.ို ပြောမယ်ကြံပေမယ့် ကေခိုင့်ကိုမျက်နှာတည်တည်န.ဲ ဘုကြည့်ကြည့်

လာတော့ ကေခိုင်ဆက်မပြောရေဲ တာ့ဘူး။ “ကေခိုင် အမြည်းလုပ်ပေးမယ်နော”်

“နေ နေ ရတယ်၊ ဒအီတိုင်းပေဲ သာက်မယ”်

စားပွေဲ ပါ်မှာအရက်ပုလင်းန.ဲ ရေတစ်ပုလင်းပရဲ ှိတယ်။ ရေသောက်လိုက်အရက်သောက ် လိုက်န.ဲ မျက်နှာကြီးကလတဲင်းနေတာပ။ဲ တစတွ်စွတ်သောက်နေတာ တခါတလေဆိုဖန်ခွက ်

ထေဲ တာင်မထည့်ဘူး။ အရက်ကိုပုလင်းလိုက်မော့ ရေကိုပုလင်းလိုက်မော့န.ဲ ။ကေခိုင်ကြည့်ရင်း

ကြောက်တောင်ကြောက်လာတယ်။

“ကေခိုင”်

“ရှင”်

ကြောင်တောင်တောင်လေးကြည့်နေတ့ေဲ ကခိုင့်ကိုလက်ယပ်ပြီးလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ အနားကိုကပ်သာွ းတော့လက်ထဲကပုလင်းကိုချပြီး ကေခိုင့်လက်ကလေးကိုကိုင်လာတယ်။ ကေခိုင့်လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုသူ.လက်တစ်ဖက်ဆီနဆဲုပ်ကိုင်ထားတာ။လက်တွေကလေဲ အးစက်

နေတာပ။ဲ အဒဲ ါန.ဲ ကေခိုင်လသဲ.ူ ရ.ဲ အေးစက်နေတ့လဲက်တွေကိုနွေးလာအောင်ပြန်ပြီးဆုပ်နယ ်

ပေးမိတယ်။ စိတ်ထမဲ ှာလဘဲာတြွေဖစ်နေမှန်းမသိတဲ့ဇဝေဇဝါ စိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ.ပေါ့။ “ကိုကြီး”

ကေခိုင့်လက်တေကွိုကိုင်ထားရာကနေ လက်လွှတ်လို.ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်ပြီး ကေခိုင့် အကျီကိုရင်ဘတ်ကနေဆခွဲ လွဲိုက်တယ။် ပြင်းထန်လွန်းတဲ့အားကြောင့်ကြယ်သီးတွေပြုတ်ထွက် ရုံမကဘူး အကျီပါရင်တခြမ်းလုံးပြထဲကွ်သာွ းတယ်။

ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့ကေခိုင ် ဘာမှလြဲပန်မပြောနိုင်၊ လှုပ်လဲမလှုပ်နိုင်ဘေဲ ကြာင်နေ မိတယ်။ ကိုကြီးကဒီမှာတင်မရပ်ဘူး ဘရာဇီယာကိုပါရေ.ှ ကနေဆောင့်ဆွဲလိုက်တာ ကြိုးတွေ

ပြတ်ထွက်ပြီးကိုကြီးလက်ထပဲ ါသာွ းတယ်။

“ကိုကြီး ဘာဖြစ်တာလ ဲ မလုပ်ပါန.ဲ ”

ကြောက်စိတ်ကိုပြန်လည်ထိန်းနိုင်သာွ းတ့ေဲ ကခိုင်က လှည့်ပြေးဖ.ို ကြိုးစားပေမယ့်၊ ကိုကြီးကကေခိုင့်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုအတင်းဆထွဲားတယ်။

“ကိုကြီး ဘာဖြစ်နေတာလ ဲ လွှတ်ပါ”

“မသွားပါန.ဲ မရုန်းပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ ် ကိုကြီးတောင်းပန်ပါတယ”်

တောင်းပန်စကားဆိုပေမယ့်ကိုကြီးအသံကြီးကကွဲအက်နက်ရှိုင်းနေလ.ို ကေခိုင ် ကြောက်စိတ်တေဝွ င်လာတယ်။ တကိုယ်လုံးလတဲုန်ရီလာတယ်။ ကိုကြီးကိုကြည့်လိုက်တော့ ကိုကြီးတကိုယ်လုံးလနဲ တ်ပူးနေသလိုတုန်နေတယ်။ မျက်လုံးကြီးတွေကလည်းကြောက်မက ် ဖွယ်ရာ အရောင်တေတွလက်လက်န.ဲ ။

အာစေးထည့်ခံထားရသလ ို နှုတ်ဆံြွပီး မလှုပ်နိုင်အောင်ထိပ်လန.် နေတဲ့ကေခိုင့်ကိုယ်

ပေါ်ကအဝတ်တေကွ ို ကိုကြီးကတခုချင်းဖယ်ပစ်နေတယ်။ ကျန်နေသေးတဲ့အကျီလက်တွေနဲ. နောက်ကျောခြမ်း၊ ပြေနေတ့ထဲဘီ။ ခဏချင်းမှာပေဲ ကခိုငဝ် တ်လစ်စလစ်န.ဲ တုန်တုန်ရီရီရပ်နေ မိတဲ့ဘဝကိုရောက်သာွ းတယ။်

“အဒဲ ီမှာပရဲ ပ်နေ ဘယ်မှမသာွ းန.ဲ ”

ပြောပြီးကိုကြီးကုလားထိုင်မှာပြန်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့အရက်ပုလင်းကိုကိုင်ပြီး

မော့ချလိုက်တယ်။ မျက်လုံးတေကွကေခိုင့်ဆီကနေခွာမသွားဘူး။ ကေခိုင်ကြောက်နေမိတယ်။

နောက်တော့ရှက်လာတယ ် ကေခိုင့်တကိုယ်လုံးကိုစူးဝါးတဲ့မျက်လုံးတွေန.ဲ စုန်ချည်ဆန်ချည ် ကြည့်နေတာခံရတ့အဲတကွ်ရှက်စိတ်နောက်မှာဝမ်းနည်းတဲ့စိတ်ကပါဖြစ်လာတယ်။ မျက်လုံးထဲမှာမျက်ရည်တြွေပညဝ့် ိုင်းလာပြီးတ့ေဲ နာက…် ….ကေခိုင်ရှိုက်ရင်းရှိုက်ရင်းကနေငိုချလိုက်မိတယ်

“အင…့် ……ဟီး……….ဟီး”

အပိုင်း(၉)

“ကိုကြီး ကေခိုင်ကြောက်တယ်၊ ဟီးဟီးဟီး…….ကိုကြီးဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ”

ကိုကြီးဘာမှပြန်မပြောဘူး။ ကေခိုင့်ကိုပစဲ ူးစူးဝါးဝါးကြီးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ မီးရောင ်

အောက်မှာအဆီပြန်ပြောင်လက်နေတ့ ဲ မျက်နှာကြီးပေါ်က မျက်လုံးကြီးတွေကကြောက်စရာ ကောင်းလောက်အောင်ပြူးကျယ်နေတယ်။ မျက်နှာကလည်းတင်းသွားလိုက် မဲ့သွားလိုက် အံကိုကြိပ်လိုက်န.ဲ တမျိုးပြီး တမျိုးပြောင်းနေတယ်။

“ခွမ်း”

ရုတ်တရက်ဆိုသလိုလက်ထဲကအရက်ပုလင်းကိုကြမ်းပြင်ဆီပေါက်ခခွဲ ျလိုက်တော့ ကေခိုင့်ကိုယ်ကလေးဆတ်ကနဲတုန်သာွ းတယ်။ အရက်ပုလင်းပြီးတော့ ရေပုလင်းန.ဲ ဖန်ခွက ် တွေကိုပါ ဆက်တိုက်တစ်ခုပြီးတစ်ခုပေါက်ခေွဲ နပြန်တော့ ကေခိုင်စိုးရိမ်စိတ်န.ဲ အသက်တောင ် မရှုနိုင်တော့ဘူး။

“ကိုကြီးရယ် ဘာဖြစ်နေတာလ၊ဲ စိတ်ကိုထိန်းပါ ကေခိုင့်ကိုဘာမကျေနပ်တာရှိလ.ို လ၊ဲ မကျေနပ်ရင် ကေခိုင့်ကိုရိုက်ပါ ဒီလိုကြီးမလုပ်ပါနဲ.” အလန.် တကြားန.ဲ ကိုကြီးအနားကိုပြေးကပ်သာွ းပြီး လက်မောင်းကိုကိုင်လှုပ်ရင်းချော့ ပေမယ့်မရပါဘူး။ ကေခိုင့်လက်ထမဲ ှာတုန်ရီနေတ့ ဲ ကိုကြီးလက်မောင်းတွေကအေးစက်နေပြီး

ချွေးစေးတွေပြန်လ.ို ။

ကေခိုင်ကငေးကြောင်ကြောင်ကြီးဖြစ်နေတကဲ့ိုကြီးကို ကုလားထိုင်ပေါ်ကိုဆွဲထိုင်ခိုင်း လိုက်တော့ ထိုင်တယ်။ စကားတော့တခနွ ်းမှမပြောဘူး။ ကေခိုင်န.ဲ ကိုကြီးအိမ်ထောင်သက ် တမ်းတလျှောက်မှာဒါမျိုးတခါမှမဖြစ်ဖူးဘူး။ ကေခိုင်အရမ်းကိုကြောက်နေမိတယ်။ ကိုကြီးငြိမ်သွားလ.ို ခဏစိတ်အေးသွားတယ်။ဘာလုပ်ရရင်ကောင်းမလဲစဉ်းစားနေတုန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန.် ကျေဲ နတ့ပဲ ုလင်းကစွဲ တေ ွ စိုရွှေဲ နတဲ့ရေတေအွရက်တွေကိုမြင်မိတော့ အိမ်ရှင်မစိတ်ကဝင်လာပြီး အခန်းထောင့်ကတံပျက်စည်းကိုပြေးယူလိုက်ပြီး ခပ်မြန်မြန်လေးလှဲ သိမ်းစုစည်းလိုက်တယ်။ တော်ကြာတက်နင်းမိရင်ဒုက္ခများရဦးမယ်လေ။ ပုလင်းကွဲစတေကွိုအခန်းထောင့်မှာစုထားလိုက်ပြီးနောက် အခန.် သင့်ပအဲမှိုက်ကော်တ ဲ့ ဂေါ်ပြားလေးကိုအနားမှာမြင်လိုက်လ.ို ကောက်ယူလိုက်ပြီးအမှိုက်ပုံးထသွဲားထည့်ဖို.ပုလင်းကွဲ တွေကိုကုန်းပြီးကောက်ထည့်နေတုန်းမှာ….

“ဝုန်း”

လှည့်ကြည့်လိုက်တော့သေးွ တေစွ ီးကျနေတ့လဲက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထား တဲ့ကိုကြီးကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပုလင်းကွေဲ တွမပြောင်စင်မှာစိုးလ.ို ဂရုစိုက်လုပ ် မိနေချိန်မှာ ကိုကြီးကိုခဏဆိုသလိုသတိလတွ်သာွ းတယ်။ နောက်ပြီးအခန်းထောင့်မှာဆိုတော့ ကိုကြီးကိုကျောခိုင်းလျှက်သားဖြစ်နေတော့ သူဘာလုပ်နေသလဲမမြင်လိုက်ရဘူးလေ။

“ကိုကြီးရယ”်

ကေခိုင်ဘာမှမပြောနိုင်ဘူး ဒီတစ်ခနွ ်းပေဲ ပြာနိုင်တယ်။ ကိုကြီးဘာတွေဖြစ်နေတာလ။ဲ

ကေခိုင်အဟုတ်ကိုနားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ အိမ်ထောင်သက်တစ်လျှောက် ကိုကြီးကိုဒီလ ို

ပေါက်ပေါက်ကကွဲတွဲစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူးလေ။

တံပျက်စည်းလှေဲ နတုန်းကဘေးမှာခဏဖယ်ထားတဲ့ လုံချည်လေးကိုအရင်ကောက်စွပ ်

လိုက်ပြီး ကိုကြီးနားကိုပြေးသာွ းလိုက်တယ်။ ကေခိုင်အနားမရောက်ခင်မှာပ ဲ ကိုကြီးကနံရံက ို

နောက်တစ်ချက်ထပ်ပြီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။

“ကိုကြီး”

သွေးတေေွ တာက်တောက်စီးကျနေတ့ကဲိုကြီးလက်ကိုကေခိုင်ဆွဲယူလိုက်ချိန်မှာ ကိုကြီး ကကေခိုင့်ကိုနမွ ်းနယ်တ့မဲ ျက်နှာန.ဲ ကြည့်တယ်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးကလဲပြိုတော့မယ့်မိုးလိုညို လ.ို မှိုင်းလို.။

“ကိုကြီး လာလာ”

ရေချိုးခန်းဆီကိုတေွဲ ခါ်သာွ းတော့မှအရုပ်တစ်ရုပ်လိုကေခိုင့်နောက်ကိုလိုက်လာတယ်။ ဒါဏ်ရာတွေကိုရေဆေး၊ ဆေးထည့်၊ ပတ်တီးစည်းန.ဲ လုပ်ပြီးတဲ့နောက ် အိပ်ယာဆီကိုခေါ်လာခ ဲ့ တယ်။ ကိုကြီးအရမ်းလည်းမူးနေပြီဆိုတော့ အိပ်ပျော်သွားရင်သက်သာသွားလိမ့်မယ်လ.ို ထင ်

တယ်လေ။

ခုလိုကျတော့ကိုကြီးက ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုပါပ။ဲ ကေခိုင်အိပ်ယာပေါ်လဲှခိုင်း တော့လဲှချလိုက်ပြီး မျက်လုံးတေကွိုမှိတ်ထားတယ်။ စိတ်မချလ.ို ကေခိုင်ခဏစောင့်ကြည့်နေမ ိ

သေးတယ်။ အတော်ကြီးကြာတ့အဲထိကိုကြီးကမလှုပ်တော့တာန.ဲ သူအိပ်ပျော်သွားပြီလ.ို ယူဆ ပြီး ကေခိုင်လေဲ စာစောကအရှုပ်တေဆွက်ရှင်းဖ.ို အခန်းပြင်ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ထမင်းစားခန်းထမဲ ှာအကအွဲရှတေရွ ှင်းလင်းသိမ်းဆည်းပြီးတော့ ကေခိုင်လဲကိုယ်လက် သန.် စင ် အိပ်ခန်းထြဲပနဝ် င်လာတယ်။ အခုထိတော့ကိုကြီးကုတင်ပေါ်မှာငြိမ်သက်နေတုန်းပ။ဲ အဝတ်လဲမလို.ဘီရိုတံခါးကိုဆွဖဲ ငွ့်လိုက်တော့ “ကျွီ” ကနဲမြည်သွားချိန်မှာတော့ ကိုကြီး မျက်လုံးတွေပြန်ပငွ့်လာတယ်။ ကေခိုင်လေဲ တွ.ရာအကျီတစ်ထည်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်မြန ် မြန်ကောက်စွတ်လိုက်တယ်။ ကိုကြီးဆီပြန်လှည့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ကိုကြီးကကုတင်ပေါ်

မှာခြေတွဲလခဲ ျပြီး ထိုင်နေပြီ။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလ.ို ။

“ကိုကြီးနိုးသွားလား”

ကေခိုင့်အမေးကိုပြန်မဖြေပ ဲ ရီဝေတ့မဲ ျက်လုံးတေနွ .ဲ ကေခိုင့်ကိုမော့ကြည့်တယ်။ကေခိုင ်

ကနှစ်သိမ့်တဲ့သဘောနဲ.ကိုကြီးပုခုံးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ကိုကြီးမျက်လုံးထဲကနေ

မျက်ရည်တွေတလိမ့်လိမ့်ကျလာတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။

“ဘာဖြစ်လ.ို လကဲိုကြီးရယ ် ကေခိုင့်ကိုပြောပြပါလား”

ဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီးကိုကြီးကိုဖက်ထားလိုက်ရင်းကေခိုင်ကမေးပေမယ့်ဘာတခွန်းမှာပြန ် မဖြေဘူး။ မျက်ရည်တေကွဆက်ပြီးတလိမ့်ချင်းကျနေတယ ် နောက်တော့ တအင့်အင့်န.ဲ ရှိုက ် ကြီးတငင်ငိုပါလေရော။

“ကိုကြီး ကိုကြီး”

ကေခိုင့်ကိုတင်းနေအောင်ပြန်ဖက်ပြီး အူလှိုက်သလဲှိုက်ကိုငိုနေတာ။ ကေခိုင်ဘာလုပ်ရ မှန်းတောင်မသိတော့ဘူး။ တတ်သမျှမှတ်သမျှချော့မော့ပြောဆိုနေပေမယ့်လည်းမထူးပါဘူး။ ကေခိုင်လည်းမကြံတတ်တော့ဘူး။ နောက်ဆုံးနီးစပ်ရာကိုကြီးမိတ်ဆွေတစ်ယောက်ယောက ်

ကိုပဲဖုန်းဆက်ပြီးလှမ်းအကူအညီတောင်းရင်ကောင်းမလားစဉ်းစားနေတုန်းမှာပ ဲကိုကြီးဆီက အသံပြန်ထွက်လာတယ်။

“ကေခိုင”် “ရှင် ကိုကြီး”

ကိုကြီးခေါ်လိုက်တအဲ့သံကသူအရမ်းကိုဆ.ို နင့်ကြေကွေဲ နတယ်ဆိုတာသိသာစေလှတယ်။ “ကေခိုင်လေး”

“ပြောလေကိုကြီး ကေခိုင်နားထောင်နေပါတယ် ကေခငို ်ဘာလုပ်ပေးရမလ”ဲ

“ကိုကြီးကိုလေ၊ ကိုကြီးကို ချစ်လား ကေခိုင”် ကိုကြီးမူးပြီးရစ်နေပြီလ.ို တေးွ လိုက်မိပေမယ့် ကိုကြီးကိုချစ်သလားဆိုတာကိုတော့ ကေခိုင်တခါမှမစဉ်းစားခဖဲ့ ူးဘူး။ ခုချိန်မှာတော့ဘယ်တတ်နိုင်မှာလ ဲ သူစိတ်ကျေနပ်ပါစေတော့ ရယ်လ.ို “ချစ်ပါတယ် ကိုကြီး”

“တကယ်ပြောတာနော”် “တကယ်ပြောတာပါ ကိုကြီးရယ”် ကိုကြီးမျက်လုံးကမျက်ရည်တေရွ ပ်သာွ းတယ်။ မျက်နှာလဲနဲနဲပြန်ပြီးကြည်လင်လာတယ်။

“ကေခိုင်လေး ကိုကြီးကိုတကယ်ချစ်တယ်နော”် “ကိုကြီးရယ်၊ ချစ်ပါတယ် ဆိုနေမ”ှ ကိုကြီးမျက်နှာမှာအပြုံးတစ်ခုပေါ်လာတယ်။

“ဒါဆိုရင် ကိုကြီးကိုကလေးတစ်ယောက်မေးွ ပေးပါလား ကေခိုင်ရယ”်

“ရှင”်

ကေခိုင်ပါးစပ်အဟောင်းသားန.ဲ အံအားသင့်သာွ းတယ်။

“ဘာလ ဲ ကေခိုင်ကမေးွ မပေးချင်ဘူးလား”

“မွေး မွေးပေးချင်ပါတယ် ကိုကြီးရယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါပေမယ…့် ….ဟ.ို ဟ.ို ကေခိုင်က ဘယ်လိုကလေးမေးွ ရမှာလ”ဲ ကိုကြီးငြိမ်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ငြိမ်နေရာကနေတကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ်။

“ကိုကြီးအမှားပါ ကိုကြီးအမှားပါ အားလုံးကိုယ်မှားခဲ့တာ ခုတော့ကိုယ်ဘာမှမတတ်နိုင ်

တော့ဘူး”

“ကိုကြီးရယ”်

ကေခိုင့်မှာလဲကိုကြီးကိုနှစ်သိမ့်မယ့်စကားတေမွ ရှိဘူးဖြစ်နေတယ်။

ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမှန်းလမဲ သိဘူး။ ကိုကြီးကတော့ငိုနေပြန်ရော။ နှစ်သိမ့်ပေးဖို.ခေါင်းပူအောင်စဉ်းစားရင်း အတွေးထဲမှာလက်ကနဲအကြံတစ်ခုရသာွ းတယ်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပ ဲ ကေခိုင့်မျက်နှာလေးရ ဲ တွတ်သွားတယ်။

“ဒါဆိုလ၊ဲ ဟိုလေ…….ဟိုဒင်း၊ ကလေးရအောင်လေ……..ဟိုဟာလေ ဟိုဟာ……….. အဒဲ ီလိုလုပ်ရင်ရော”

ပြသနာရှင်းစေဖ.ို မျက်စိမှိတ်ပြောချလိုက်မယ်ကြံပေမယ့် ကေခိုင့်ပါးစပ်ကမထွကဘ်ူး ဒါပေမယ့်ကေခိုင်ပြောတတ်သလိုပြောလိုက်တာက ို ကိုကြီးလည်းနားလည်ပါတယ်။

“မရဘူး မရဘူး…………အဒဲ ါမရဘူး…….အဒဲ ါမျိုးမလုပ်ရဘူး”

ကိုကြီး အရူးတစ်ယောက်လိုသေးွ ပျက်နေတ့ဲ အသံကြီးနဲ.စူးစူးဝါးဝါး ထအော်လိုက ် တယ်။ ကေခိုင့်ကိုဖက်ထားတာကိုလွှတ်လိုက်ပြီး သ.ူ ခေါင်းကိုသူလက်သီးန.ဲ ထုတယ်။

“မရလ.ို ပေါ့ ကေခိုင်ရယ ် မရလ.ို ပေါ”့

“ကေခိုင်တော့ဘာမှနားမလည်တော့ဘူး ကိုကြီးရယ”် ကိုကြီးမျက်နှာမှာမ့တဲ့တဲ့အဲပြုံးကြီးတစ်ခုပေါ်လာတယ ် ပြီးတော့

“ကိုကြီးကိုနှစ်သိမ့်ပေးချင်တာန.ဲ ဘာကိုမှမသိဟန်ဆောင်မနေပါန.ဲ ကေခိုင်ရယ်၊

ကေခိုင်လေဲ ခတ်ပညာတတ်ဗဟုသုတရှိတ့ဲ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပ ဲ ကိုကြီးဖငွ့်မပြောပေ

မယ့် ဒီလောက်နှစ်တြွေကာပြီပ ဲ ကေခိုင်သိနေမှာပါ”

ကေခိုင်အဖြေမပေးပတဲိတ်တိတ်လေးနေလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ကေခိုင်လ ဲ

ရေရေရာရာမသိပါဘူး။ ဒါပေမယ့်အခုကိုကြီးနှုတ်ကဖငွ့်ဟဝန်ခံနေပြီလေ”

“ကိုကြီးဘာလုပ်ရမလဟဲင်၊ ကေခိုင ် ကိုကြီးဘာလုပ်ရမလ”ဲ

ကေခိုင်လဘဲာလုပ်ရမှန်းမသိပါဘူး ဒါပေမယ့်စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းပြီး သာယာ ပျော့ပျောင်းတဲ့အသံလေးနဲ.

“ခုလုပ်ရမှာတော့ အိပ်ဖ.ို ပ၊ဲ ကိုကြီးလအဲရမ်းပင်ပန်းနေပြီ၊ အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက ် ပါလား ကိုကြီးရယ ် နော”်

“ဘယ်လိုလုပ်အိပ်ပျော်မှာလ”ဲ

“ကေခိုင်ဖက်ထားမယ်လေနော…် …လာလေကိုကြီးလှဲလိုက်”

ကေခိုင်ကမီးထပိတ်လိုက်ပြီးတော့ ကိုကြီးကိုဖက်ပြီးအိပ်ယာပေါ်လခှဲ ျလိုက်တယ်။ “ကိုကြီးအိပ်လိုက်နော်၊ နောက်မှကေခိုင်တ.ို စဉ်းစားကြတာပေါ့ ကိုကြီးရယ ် နော”်

နားနားကပ်ပြီးတိုးတိုးလေးချော့မော့ပြောနေလိုက်တော့ တဖြည်းဖြည်းန.ဲ ကိုကြီးငြိမ်ကျသွား တယ်။ တချက်တချက်ဆတ်ကနကဲိုယ်လုံးကတုန်သွားပေမယ့်ထမလာတော့ဘူး။ အတော်ကြီး ကြာတော့မ ှ အသက်ရှုသံကြားရပြီးအိပ်ပျော်သာွ းမှန်းသိလိုက်ရတယ်။ ကေခိုင်ကတော့တစ်ည လုံးအိပ်လို.မပျော်တော့ဘူး အတေးွ တေထွမဲ ှာချာချာလည်လို………

အပိုင်း(၁၀) မိုးလင်းခါနီးမှမှေးကနအဲိပ်ပျော်သာွ းတာဆိုပေမယ့် အကျင့်ပါနေတဲ့မျက်လုံးတေ ွ ကြောင့် မနက်လင်းတာန.ဲ ကေခိုင်အိပ်ယာပေါ်မှာအိပ်မနေတတ်တော့ဘူး။ ကေခိုင်အိပ်ယာ ကထလာပြီးမကြာပါဘူး ကိုကြီးလဲနိုးလာတယ်။

ညကအဖြစ်အပျက်တေနွ .ဲ ပတ်သက်ပြီးဘာမှပြန်မပြောပ ဲ သူလုပ်စရာရှိတာတွေကို လုပ်နေလ.ို ကေခိုင်လနဲ နဲ စဲ ိတ်အေးသာွ းရတယ်။ မျက်နှာကတော့သိပ်မကောင်းတာကိုသတိ ထားမိတယ်။

ကေခိုင်ပြင်ဆင်ပေးတ့မဲ နက်စာကိုစားပြီးတော့ဘာမှထေေွ ထွထူးထူးပြောမနေပဲတိုတ ို တုတ်တုတ်နှုတ်ဆက်ပြီးရုံးကိုထကွ်သာွ းတယ်။ ခါတိုင်းလိုသွားခါနီး ကေခိုင့်ပါးကိုတောင်နမ်း မသွားတော့ဘူး။

ကေခိုင်လဲလုပ်စရာရှိတ့အဲိမ်အလုပ်တေကွို ခပ်မြန်မြန်ပဲလုပ်လိုက်တယ်။ ညကအိပ်ရေး ပျက်ထားတော့အိပ်ချင်လှပြီလေ။ အားလုံးပြီးတာန.ဲ အိမ်တံခါးကိုပိတ်ပြီး တစ်ခါထဝဲ င်အိပ်လိုက် တာပ။ဲ အိပ်ကောင်းကောင်းန.ဲ အိပ်လိုက်တာ ညနေကိုကြီးပြန်လာခါနီးမှပဲနိုးတော့တယ်။ အိပ်ရေးဝအောင်ပြန်အိပ်လိုက်ရလ.ို လူလြဲကည်ကြည်လင်လင်ဖြစ်သွားပြီး ညနေစာ အတွက်ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်တော့တာပေါ့။ ကေခိုင်ညတုန်းကကိစ္စတွေကိုပြန်တွေးနေမိတယ်။ အသိချင်ဆုံးကတော့ကိုကြီးညကဘာကြောင့်ဒီလိုဖြစ်ရတာလဆဲိုတာပါပ။ဲ

“ကိုကြီးကိုမေးလိုက်ရင်ကောင်းမလား” တစ်ယောက်ထတဲိုးတိုးလေးရေရတွ်လိုက်ပြီးမှ ကေခိုင်ခေါင်းကိုသွက်သွက်လေးခါ လိုက်မိတယ်။ မေးလ.ို မဖြစ်ဘူး ပြန်မေးလိုက်တော့မှ ကိုကြီးဒီအကြောင်းတွေကိုပြန်တွေးမိပြီး

နောက်တစ်ခါထပ်ပြီးဒုက္ခဖြစ်နေဦးမယ်။

“စိတ်ရှုပ်လိုက်တာနော”်

ငြူငြူစူစူလေးပြောလိုက်ရင်း ကေခိုင့်လက်ထကဲဓါးန.ဲ စဉ့်နီတုံးပေါ်မှာ တစ်တောက ်

တောက်ခုတ်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့်စဉ်းစားလေ တွေးကြည့်လေ ဘာကြောင့်ဆိုတာသိချင်လေ

ဖြစ်နေတယ်။ ကိုကြီးဘာတေကွိုပေါက်ကေွဲ နတာလဲ အနာသိရင်ဆေးရှိရမယ် ဒီတော့အဓိက ကအနာကိုသိဖ.ို ပ။ဲ

နောက်ပြီးတော့ထူးထူးခြားခြား ကလေးလိုချင်ပြန်သတဲ့။ သ.ူ ကိုကေခိုင်ကကလေးတစ ်

ယောက်မွေးပေးရမယ်တ့။ဲ ဒီကိစ္စကိုတေးွ မိပြန်တော့ကေခိုင်မျက်နှာလေးနီလာတယ်။ကေခိုင့်

အတွက်ကတော့ ဒီကိစ္စကိုဘယ်လိုမှသဘောမထားပါဘူးကလေးအရမ်းလိုချင်တယ်လဲမဟုတ ် သလို မလိုချင်ဘူးဆိုတာမျိုးလမဲ ရှိပါဘူး။

ဒါပေမယ့်ငါးနှစ်နီးပါရှိတ့ ဲ အိမ်ထောင်သက်တစ်လျှောက်လုံးဒီကိစ္စကိုတစ်ခွန်းမှမဟခ ဲ့ တဲ့ကိုကြီးက အခုမှရောဂါထနေတာကိုကေခိုင်နားမလည်ဘူး။ ကေခိုင်ကကျန်းမာရေးန.ဲ ပြည့်စ ုံ

တဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ ကိုယဝ် န်ဆောင်ဖ.ို ကလေးမွေးဖွားဖ.ို ဆိုတာ ကေခိုင့်အတွက်

တော့ အခက်အခမဲ ရှိပါဘူး ခက်နေတာက………

“တ…ီ …..တ…ီ …….တီ”

ခြဝံ က ကားဟနွ ်းသံကြောင့်ကေခိုင်တေးွ နေတာတေခွ ဏရပ်ပြီး တံခါးပြေးဖငွ့်ပေးလိုက ် တယ်။ ကားမောင်းဝင်လာတ့ကဲိုကြီးမျက်နှာကိုကြည့်လိုက်တော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပ။ဲ ဒါပေမယ့်ခါတငို ်းလိုရွှင်ရွှင်ပြပြတော့မရှိဘူး။ လက်ဆွဲအိပ်ကိုကေခိုင်လှမ်းယူလိုက်တာတောင ် မပေးဘသဲူဖာသာဆသွဲာွ းပြီးအိမ်ပေါ်တက် အခန်းထဲကိုတန်းဝင်သွားတော့တယ်။ ကေခိုင်နောက်ကနေလိုက်သာွ းတော့ အခန်းထမဲ ှာတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်အဝတ်လေဲ န တဲ့ကိုကြီးကိုတေ.ွ လိုက်တယ်။

“ကိုကြီးဆာပြီလား”

“မဆာသေးပါဘူး”

ကေခိုင့်အမေးကိုခပ်တိုတိုပေဲ ဖြပြီးအိမ်ရေ.ှ ခန်းကိုပြန်ထွက်သွားတယ်။ အဒဲ ါနဲ.ကေခိုင ် လဲမီးဖိုချောင်ထြဲပနဝ် င်သာွ းပြီး ညစာအတကွ်ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ထားတာလေးတွေကိုလက်စ သတ်လိုက်တော့တယ်။ အရက်တော့သောက်မလာဘူး။ ဒါဆိုရင်သူဘာဖြစ်နေလဆဲိုတာမေး ရင်ကောင်းမလား မမေးပထဲားလိုက်တာပေဲ ကာင်းမလား။ လူကအလုပ်တွေလုပ်နေပေမယ့် စိတ်ကတော့ဒီအကြောင်းကိုပေဲ တးွ နေမိတယ်။ လုပ်စရာကိုင်စရာလေးတွေပြီးလ.ို အိမ်ရေ.ှ က ို ထွက်လာတော့ ကိုကြီးကိုမတေ.ွ ဘူး။ အိပ်ခန်းထမဲ ှာလဲမရှိဘူး။ အဒဲ ါန.ဲ ခုနအမှတ်တမဲ့ဖြတ်လာ မိတဲ့ထမင်းစားခန်းကိုပြန်သာွ းကြည့်လိုက်တော့မှ အရက်ထိုင်သောက်နေတဲ့ကိုကြီးကိုတေ.ွ တယ်။ အမှန်ပြောရရင်ကေခိုင်တော်တော်စိတ်ညစ်သွားပါတယ် ဒါပေမယ့် အတတ်နိုင်ဆုံး အသံချိုချိုလေးနဲ.

“ကေခိုင်ဘာလုပ်ပေးရမလကဲိုကြီး” “ရပါတယ် ဘာမှမလုပ်န.ဲ တော့ ဒီမှာချိစ် ရှိတယ”် ဘာမှမလိုပါဘူးဆိုတာန.ဲ ကေခိုင်လဲ ကိုကြီးဘေးကခုံမှာဝင်ထိုင်ရင်းကိုကြီးသောက်နေတာက ို ကြည့်နေမိတယ်။

ကိုကြီးကိုကြည့်ရတာစိတ်န.ဲ ကိုယ်န.ဲ မကပ်သလိုပ။ဲ အရက်ကြိုက်တတ်တဲ့သူ တစ်ယောက်အရက်ကိုသောက်နေတ့ပဲ ုံမျိုးမဟုတ်ဘူး။ သူသောက်နေပုံကပါးစပ်ထဲကိုအရက် တေဝွ တ္တရားအရလောင်းထည့်ပေးနေရသလိုမျိုး။ သ.ူ မှစိတ်ညစ်စရာအကြောင်းတစ်ခုခုတော့ ရှိနေတာသေချာပြီ။

ကေခိုင်မေးချင်တယ် ဒါပေမယ့် မမေးရဘဲူး။ ညကလိုပေါက်ကွဲထွက်ပြီး ကေခိုင့်အဝတ ် တေဆွဲဖြ၊ဲ ပစ္စည်းတေေွ ပါက်ခ၊ွဲ သ.ူ ကိုယ်သူလအဲနာတရဖြစ်အောင်လုပ်၊ အဒဲ ါမျိုးတွေထပ်ဖြစ ် လာမှာလဲစိုးတယ်။

ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကိုဉာဏ်မှီသလောက်ကေခိုင်စဉ်းစားကြည့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လို မှမတွေးတတ်တော့ဘူး ဒီအကြောင်းတေစွ ဉ်းစားရင်းန.ဲ ဘာ့ကြောင့်မှန်းမသိဘူး အလိုလဝို မ်း

နည်းလာတယ်။ ဆိုးလိုက်တဲ့ဘဝရယ်လ.ို ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ရင်နာမိပြီးတဲ့နောက်မှာတော့

မျက်ရည်တွေကအလိုလိုကျလာတယ်။

“ဘာဖြစ်လ.ို လေဲ ကခိုင”် မျက်ရည်တွေကိုမြင်တော့ လက်ထဲကခကွ်ကိုချလိုက်ပြီးကိုကြီးကလှမ်းမေးတယ်။ ကေခိုင်မဖြေနိုင်ဘူး ဖြေစရာစကားလည်းမရှိဘူးလေ။ အဒဲ ါန.ဲ ပဲစားပွေဲ ပါ်မှောက်ပြီးရှိုက်ကြီး တငင်ငိုလိုက်မိတော့တယ်။

“ဘာဖြစ်လ.ို လေဲ ကခိုင်ရယ် ဟင် ကိုကြီးကိုစိတ်ဆိုးလ.ို လား”

ချက်ချင်းကေခိုင့်နားကိုတိုးထိုင်လိုက်ပြီးကိုကြီးချော့ရှာပါတယ်။

“မဟုတ်ပါဘူး”

“ဒါဆိုဘာလ.ို ငိုတာလေဲ ကခိုငရ် ယ်၊ တိတ်တော့နော် တိတ်ပါကလေးရယ”်

“ကေခိုငဝ် မ်းနည်းလ.ို ပါ”

“ဘာဖြစ်လ.ို ဝမ်းနည်းတာလဲ”

“မသိဘူး”

“ဟင”်

ကေခိုင့်အဖြေစကားကြောင့်ကိုကြီးစိတ်ရှုပ်သာွ းပုံရပေမယ့် ကေခိုင့်ပုခုံးကိုညင်ညင ် သာသာလေးဖက်ပြီးချော့ပါတယ်။

“တိတ်ပါကေခိုင်ရယ် ကလေးဒီလိုငိုနေတော့ကိုကြီးလည်းဘယ်စိတ်ကောင်ပါ့မလ ဲ တိတ်တော့နော် ကလေး”

ကေခိုင့်မေးဖျားလေးကိုမော့ပြီး မျက်ရည်တေကွိုသုတ်ပေးတယ်။ ကေခိုင်မျက်လုံးတေ ွ ကိုပိတ်ထားလိုက်တယ် မျက်လုံးတေမွ ှိတ်ထားပေမယ့် မျက်ရည်တွေကတော့တပေါက်ပေါက ် ကျနေတုန်းပါပ။ဲ

“မနေ.ကကိုကြီးအဓိပ္ပါယ်မရှိတာတေလွုပ်ခ့မဲ ိတယ် ကေခိုင့်ကိုလည်းကောင်းကောင်း မဆက်ဆံခဲ့ဘူး ကေခိုင်ဒါကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာလား” ဒီအတွက်တော့မသေချာပေမယ့် ကေခိုင်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။

“ကေခိုင်ရယ”် ကိုကြီးအသံကအားပျော့တုန်ရီနေတယ်။

“ကိုယ်မှားခဲ့တယ်ကေခိုင်၊ ကိုယ်မလုပ်သင့်တာတွေလုပ်ခဲ့တယ်၊ ကိုယ်အတ္တကြီးခဲ့တာ၊ အရူးထခဲ့တာ ဒါပေမယ့်ကေခငို ် ကိုယ်ကေခိုင့်ကိုအရမ်းချစ်ခဲ့တာကတော့မှန်သောသစ္စာစကား ပါ”

ကိုကြီးဘာတေေွ ပြာနေတာလ ဲ ကေခိုင်တစ်ခုမှနားမလည်ဘူး ဒါပေမယ့်ကေခိုင်မေးချင ် စိတ်လည်းမရှိတော့ ဒီအတိုင်းပနဲ ားထောင်နေလိုက်တယ်။

“မနေ.ကဟိုလူတေကွပြောတယ် ခုချိန်ထိကလေးမယူသေးတာဘာဖြစ်လ.ို လဲတဲ့

ကိုကြီးကမစွမ်းဘူးဆရို င်လ ဲ သူတ.ို လာကူရမလားတ”ဲ့

ကေခိုင့်မျက်နှာနေးွ ကနြဲဖစ်သာွ းတယ ် လူကြီးလူကောင်းတေဆွိုတဲ့ယောင်္ကျားတွေဟာ ဒီလိုပဲစကားကိုလက်လတွ်စပါယ်ပြောတတ်ကြသလား။

“ကိုကြီးကစိတ်ဆိုးပြီးသူတို.ကိုပြန်ငေါက်မိတော့ အစွမ်းမရှိတဲ့သူ၊ ယောင်္ကျားမပီသတဲ့ သူ၊ မျိုးမအောင်တသဲ့ူ ဆိုပြီးဝိုင်းစကြတော့တာပ။ဲ ကိုကြီးသီးခံပါသေးတယ်နောက်တော့သူတ.ို ကကေခိုင့်ကိုပါခေါ်မေးမယ်ဆိုပြီး လှမ်းခေါ်ကြတော့ ကိုအေးမင်းသာကြားမဝင်ရင်ကိုယ်သူတ.ို ကိုတစ်ခုခုလုပ်မိတော့မှာ သေချာတယ”်

“အို”

ဆက်ခါဆက်ခါကြားလိုက်ရတ့စဲ ကားတေေွ ကြာင့်ကေခိုင်အငိုတိတ်သွားပြီး ဒေါသတေရွ င်ထဲ ရောက်လာတယ်။

“တော်တော်မိုက်ရိုင်းတ့သဲူတွေ”

“ဟိုတုန်းထဲကသူတို.ကဒီလိုစတတ်တာ မနေ.ကတော့တော်တော်လည်းမူးနေကြ

တော့ပိုပြီးဆိုးကုန်တာပေါ”့ မနေ.တုန်းကကိုကြီးဘာလ.ို ဒီလောက်စိတ်ဆိုးသာွ းရတယ်ဆိုတာခုမှကေခိုင်သဘော ပေါက်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်အားလုံးကိုတော့နားလည်နိုင်သေးတာန.ဲ . “ဒါန.ဲ ကိုကြီးကကေခငို့်ကိုဘာလ.ို ကလေးမေးွ ခိုင်းရတာလဲ” ကိုကြီးငိုင်သွားတယ် သ.ူ နေရာမှာပြန်ထိုင်လိုက်ပြီးအရက်ကိုငှဲ.တယ်။ တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး

တော့မ ှ

“ကိုကြီးတ.ို ကေခိုင်တို.မှာကလေးတစ်ယောက်တော့ရှိသင့်တယ်လို.ထင်တယ်လေ” ဒီတစ်ခါကေခိုင်ငိုင်ရမယ့်အလှည့်၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကိုကြီးမေ့နေရော့သလား။ ဒါမ ှ မဟုတ်ဖြစ်နိုင်စရာအကြောင်းတစုံတရာရှိနေလ.ို လား ဖငွ့်မေးလိုက်ချင်ပေမယ့်ပါးစပ်က မထွက်ဘူး။

“ကေခိုင်ဘယ်လိုသဘောရသလဲ”

ငြိမ်သက်နေတ့ေဲ ကခိုင့်ကိုမျှော်လင့်တကြီးန.ဲ ကိုကြီးမေးတော့ကေခိုင်ခေါင်းကိုတဖြည်းဖြည်းခါ မိတယ်။

“မွေးစားရင်ကော”

“ဘယ်ဖြစ်မလ ဲ ကေခိုင်ရယ ် ကေခိုင်ကိုယ်တိုင်မေးွ မှဖြစ်မှာပေါ”့

ကေခိုင်ခေါင်းတေေွ နာက်ကျိကိုက်ခဲလာတယ်။ နောက်ဆုံးမှာမထူးတော့ပါဘူးလို.

သဘောပိုက်ပြီး..

“ကေခိုင်တို.မှာရနိုင်စရာရှိလ.ို လား”

ကိုကြီးလက်ထကဲအရက်ခကွ် စားပေွဲ ပါ်ကိုလတွ်ကျသွားတယ်။ လေထဲမှာမြောက်နေ တဲ့လက်တွေကလည်းတုန်လို.။ တော်သေးတယခ် ကွ်ကမကသွဲားဘူး။ ခွက်ကိုပြန်ကောက်ပေး ရင်း ကိုကြီးကိုကြည့်လိုက်တော့မှိုင်းညိုနေတ့မဲ ျက်နှာထားန.ဲ နံရံကိုငေးနေတာကိုတွေ.လိုက်ရ

တယ်။ တစ်ခုခုကိုသူပြောချင်နေပုံပ။ဲ နှုတ်ခမ်းတေကွတဆတ်ဆတ်တုန်နေပေမယ့်စကားသ ံ ကထွက်မလာဘူး။

ကိုကြီးသိပ်စိတ်ထိခိုက်သာွ းပြီဆိုတာသိလိုက်လ.ို ကေခိုင်လည်းငြိမ်နေ လိုက်ပါတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးစကားတေတွခနွ ်းမှမဆိုဖြစ်ဘအဲကြာကြီးနေပြီးမှ ကိုကြီးဆီက

အသံထွက်လာတယ်။

“ဘယ်လိုနည်းန.ဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ကေခိုင်ရယ”်

“ရှင”်

ကေခိုင်သေချာမကြားလိုက်ပါဘူး အတေးွ ထနဲ စ်နေမိတာကိုး။ ဒါ့ကြောင့်ပြန်မေးမိလိုက်တယ်။

“ဘာပြောတာလ ဲ ကိုကြီး”

“ဘယ်လိုနည်းန.ဲ ဖြစ်ဖြစ်ကေခိုင…် …..ကေခိုင…် ….ကိုယ့်အတွက်ကလေးတစ်ယောက ်

မွေးပေးပါ”

အရက်သောက်ထားတာကေခိုင်မဟုတ်ပါဘနဲ .ဲ ပတဝ် န်းကျင်တစ်ခုလုံးချာချာလည်သွား တယ်။ ဒီစကားရ.ဲ အတိုင်းအတာကဘယ်လောက်ထိတာသွားတယ်ဆိုတာ ကိုကြီးမသိလ.ို လား

ဒါမှမဟုတ် သိလျှက်န.ဲ တမင်ပြောတာလား။

“ဟ…ို ….နငို ်ငံခြား……..နိုင်ငံခြားမှာလေ……………………….သွားရင်ရတယ်ဆို”

“အဒဲ ီလောက်အများကြီးကိုယ်တ.ို မှမချမ်းသာတာ ကေခိုင်ရယ”်

ညည်းညည်းညူညူန.ဲ ပြောရင်းကိုကြီးခကွ်ထကဲိုအရက်တေငွ .ဲှ ပြန်တယ်။ ကေခိုင်လည်း ကြောင်ငေးငေးလေးထိုင်နေမိတယ်။မျက်စေ့ရေ.ှ မှာတင်ကိုကြီးအရက်တွေတစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက ် သောက်နေတာမြင်ပေမယ့် မမြင်သလိုပ။ဲ ကိုယ်န.ဲ ဘာမှမဆိုင်တဲ့မြင်ကငွ ်းတစ်ခုကိုမြင်နေရလ.ို စိတ်ထဲမှာဘာမှမရှိသလိုမျိုးပ။ဲ

“ခွမ်း”

အရက်ကုန်သွားတ့ပဲ ုလင်းလတွ်ကိုနံရံဆီကို ကိုကြီးပစ်ပေါက်ခွဲလိုက်တော့မ ှ ကေခိုင်လည်းသတိပြနဝ် င်လာတယ်။ ကိုကြီးလုပ်ပြန်ပြီ။ ကိုကြီးကထိုင်နေရာကနေဝုန်းဆို

ထရပ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထကဲ အရက်ပုလင်းတွေထားတဲ့ဘီရိုဆီကို လျှောက်သွားတယ်။

“ငါ…….တယ…် ………စောက် ……!@#*”

ကိုကြီးဆီကအယုတ္တအနတ္တဆေဲ ရးသံတေထွကွ်လာတော့ ကေခိုင်သ.ူ နားကိုပြေးကြည့်မိတယ်။

“ဘာဖြစ်လ.ို လကဲိုကြီး”

“အရက်ကုန်ပြ”ီ

“ဒါဆိုလဲ ကိုကြီးရေချိုးလိုက်တော့လေ ထမင်းစားကြရအောင…် .နော”်

“ထမင်းမစားချင်ပါဘူး၊ အရက်ပေဲ သာက်ချင်တယ”်

ပြောပြောဆိုဆို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးန.ဲ အခန်းပြင်ကိုထွက်သွားတယ်။ ခုနသူပစ်ခွဲ လိုက်တဲ့ပုလင်းကတွဲစ်စကခြေဖဝါးကိုထိုးစိုက်မိပြီး သွေးတွေကရဲကနဲဖြာကျလာတာတောင ် သ.ူ ခြေလှမ်းကိုမရပ်ဘူး။ ခြေမှာစိုက်နေတ့ပဲ ုလင်းကွဲကိုဆတ်ကနဆွဲထုတ်လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး

ဒီအတိုင်းသွေးတေအွရသဲားန.ဲ ဆက်လျှောက်သာွ းတယ်။

ကေခိုင်ကြောင်တောင်တောင်န.ဲ ကျန်ခစဲ့ ဉ်မှာပအဲိမ်ရေ.ှ ကကားသဝံ ူးကနဲကြားလိုက ် ရတယ်။ ကေခိုင်နောက်ကနေပြေးလိုက်သာွ းပေမယ့်မမှီတော့ဘူး။ ခြံတံခါးကိုတောင်ပြန ် မပိတ်ပ ဲ ဒီအတိုင်းမောင်းထကွ်သာွ းလ.ို ကေခိုင်လိုက်ပိတ်လိုက်ရတယ်။ အရကဝ် ယ်ပြီးများ ပြန်လာမလားလ.ို ကေခိုင်ထမင်းမစားသေးပေဲ စာင့်နေပေမယ့် ကိုကြီးပြန်မလာဘူး။ ညတော်တော်ကြီးမိုးချုပ်မှမူးမူးရူးရူးန.ဲ ပြန်ရောက်လာတယ်။

ရောက်လာတော့လည်းကေခိုင့်ကိုဘာမှအရေးတယူစကားပြောမနေတော့ဘ ဲ အိပ်ခန်း ထဲကိုတန်းဝငသ်ာွ းတယ်။ ကေခိုင်လိုကဝ် င်သာွ းတော့ကိုကြီးကကုတင်ပေါ်ရောက်နေနှင့်ပြီး အိပ်ပျော်နေလား အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလားမသိဘူး။ တုပ်တုပ်တောင်မလှုပ်ဘူးငြိမ်လ.ို ။

ကေခိုင် သက်ပျင်းလေးချပြီး မီးပိတ်လိုက်တော့တယ်။

ကေခိုင်အနားမှာဝင်လလဲှိုက်တော့လည်းလှည့်မလာဘူး။ ခါတိုင်းဆိုဒီလိုမျိုးအရက်မူး

နေပြီဆိုရင် ကေခိုင်ကောင်းကောင်းနေရတယ်ကိုမရှိဘူး။ အခုတော့လည်းသူကကုတင်ပေါ်မှာ

ကေခိုင်ရှိနေတယ်ဆိုတာကိုတောင်မသိသလိုမျိုးနဲ.။

ကေခိုင့်ကိုများစိတ်ဆိုးနေသလား။ ကေခိုင်မရေမရာစဉ်းစားမိတယ်။ စိတ်ဆိုးရအောင ် ကေခိုင်ကဘာမှအပြစ်ကျုးလနွ ်ခ့တဲာလည်းမဟုတ်။ မဖြစ်နိုင်တာကိုလိုချင်နေတဲ့ကိုကြီးအလွန ် ပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။ သူကလည်းလနွ ်သေး သူကပဲအဖက်မတန်သလိုလုပ်သေးရ.ဲ ။

မှောင်ထဲမှာဝေေ၀ဝါးဝါးမြင်နေရတ့ြဲခင်ထောင်အမိုးဖြူဖြူကိုကြည့်ရင်း ကေခိုင်စိတ်တေ ွ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေတယ်။ ဒီလိုဖြစ်မယ်မှန်းသာသိရင်ကေခိုင်အိမ်ထောင်ပြုခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး။ ခုတော့ကိုယ်ဖော်တေ့ဲ ဆးကိုယ်မစားနိုင်ဖြစ်နေရပြီ။ အားကိုးအားထားတစ်ခုအနေနဲ.ကိုကြီးက ို လက်ထပ်ခဲ့တာမှားများမှားနေပြီးလား။ အိမ်ထောင်သားမေးွ လ.ို ဆိုရိုးစကားရှိခ့တဲာပ။ဲ အိမ်ထောင်ပြုပြီးရင် သားမွေးရမှာမိန်းမ တေရွ .ဲ တာဝန်ပါ။ ကေခိုင့်မှာဒါကိုရှောင်လဖွှဲ .ို စိတ်ကူး မရှိပါဘူး။အိမ်ထောင်မကျခင်ကရှက်စရာ လိုတွေးပြီးခေါင်းထမဲ ထားမိခ့ေဲ ပမယ့် ကိုကြီးကိုလက်ထပ်တော့မယ်လ.ို ဆုံးဖြတ်ပြီးကထဲက ဒီကိစ္စတွေကိုရင်ဆိုင်ဖ.ို ကေခိုင်အသင့်ပြင်ထားပြီးသားပါ။

ကေခိုင်တ.ို မင်္ဂလာဆောင်မှာတုန်းကဖငွ့်တ့သဲီချင်းလေးတပုဒ်ကို နားထဲပြန်မြင်ယောင ် လာမိတယ်။ ဟိုနားဒီနားမဂင်္လာပေွဲ တမွ ှန်သမျှမှာလည်းကြားနေကျသီချင်းလေးပါ။ ဘာတဲ့ အကုန်လုံးတော့မမှတ်မိတော့ဘူး။ ခုကေခိုင့်နားထမဲ ှာပြန်ကြားယောင်လာတာကတစ်ကြောင်း ထရဲ ယ…် …

“မေ က ယာမြေ၊ မောင်က မိုးကောင်းကင် လောကီ အမြုတေ”

……..တ့မဲ ိုးခေါင်တ့ယဲာ မှာအပင်မရှိအပငွ့်အသီးမ့ေဲ နတာဘာဆန်းလ.ို လေဲ နာ်။ ဒီလိုအတွေးတွေအမျိုးမျိုးန.ဲ တော့ ကေခိုင်အိပ်ပျော်တ့ဆဲီရောက်တော့မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုဖြစ်နေရတော့မှညတာကလည်း ရှည်လိုက်တာ။

အပိုင်း(၁၁)

”မမကေခိုင် ဈေးကပြန်လာပြီလား” ကိုယ့်အတေးွ န.ဲ ကိုယ်ငေးငေးလေးလျှောက်လာတဲ့ ကေခိုင်နှုတ်ဆက်သံကြားလိုက် လ.ို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဘေးအိမ်ကမောင်ကျော်သူဖြစ်နေတယ်။

”အော် အေး ဈေးကပြန်လာတာ၊ မင်းရောဘယ်သွားမလ.ို လ”ဲ

”လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကပြန်လာတာ မမ”

”ကျောင်းမသာွ းဘူးလား”

”စာမေးပွေဲ ဖြတော့မယ်လေ private study ပေးထားတာ၊ မမဒီနေ.အစ်ကိုကြီးလိုက် မပ.ို ဘူးလား”

”အေးကွယ် မနက်ထကဲကားန.ဲ ထကွ်သာွ းတာခုထိကိုပြန်မလာသေးဘူး သူရုံးကိုတန်း သွားပြီထင်ပါရ.ဲ ”

ကေခိုင်တစ်ပတ်မှနှစ်ခါလောက်ဈေးဝယ်ထကွ်ဖြစ်တာပါ။ လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့သိပ်များများစားစားဝယ်ခြမ်းထားစရာမလိုဘူးလေ။ ခါတိုင်းဆိုကေခိုင်ဈေးသွားတိုင်း ကိုကြီးလိုက်ပ.ို နေကျ။ ဒီနေ.တော့ဘယ်အချိန်အိမ်ကထွက်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ရဘူး။ ခုတလောညဘက်ဆိုကေခိုင်အိပ်မပျော်ဘူး မနက်မိုးလင်းလုချိန်ရောက်မှအိပ်ပျော ် သွားတာများတော့ အိပ်ယာထချိန်လည်းနောက်ကျကုန်ရော။ ဒီနေ.နိုးလာတော့လည်းကိုကြီး မရှိတော့ဘူး သာွ းပြီ။ ကားစက်သံလိုလိုတော့ကြားမိသား အိပ်မက်လိုလိုန.ဲ မျက်လုံးလဲဖငွ့်မရ တာန.ဲ ထမကြည့်လိုက်မိဘူး။

”မမ ခြင်းတောင်းကျွန်တော်ဆွေဲ ပးမယ်လေ” တလမ်းထေဲ နတာဆိုတော့တူတူပြန်လာမိတ့ေဲ မာင်ကျော်သူကကေခိုင့်လက်ထဲကခြင်းက ို

တောင်းတယ်။

”ရပါတယ် မလေးပါဘူး ငါ့မောင်ရ.ဲ ” အမှန်ကတော့နနဲ ေဲ လးတယ်၊ နောက်ရက်တေကွိုကြီးလိုက်မပ.ို ရင်ဈေးကိုနောက်ထပ ် သွားစရာမလိုအောင်လ.ို ကေခိုင်တော်တော်လေးဝယ်လာမိတော့ ဆွဲလာရတာလက်မောင်းကို အောင့်နေပြီ။ ဒါပေမယ့်မောင်ကျော်သူကိုအားနာတာန.ဲ ငြင်းလိုက်မိတယ်။ ဒီလိုန.ဲ လျှောက်လာ

ကြရင်း မောင်ကျော်သူကထပ်တောင်းပြန်တယ်။

”ပေးပါ မမရ.ဲ ရပါတယ”် ”နေပါစေ အားနာစရာကြီး” ဒီလိုပြောတော့ မောင်ကျော်သူကပြုံးလိုက်ပြီး

”မမကသာကိုယ့်ဖာသာမသိတာ လူကတစ်ခြမ်းစောင်းနေပြီ ခြင်းကမြေကြီးကိုတိုက ်

တော့မယ”်

”အင”့်

တကယ်လည်းကေခိုင်လက်ညောင်းနေပြီ၊လက်ဆစ်ကလေးတွေတောင်တဆစ်ဆစ်န.ဲ ကိုက်ကျန်ခဲ့တယ်။ မငြင်းသာတော့တာန.ဲ မောင်ကျော်သ.ူ လက်ထဲခြင်းကိုပေးလိုက်ပါတယ်။ သ.ူ တ.ို ယောင်္ကျားလေးတေကျွတော့လည်း ကေခိုင့်အတွက်လေးလှတဲ့ခြင်းကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အသာအယာလေးပဆွဲလဲို.။

”အများကြီးပါလား အလှုလုပ်မလ.ို လား”

”မဟုတ်ပါဘူးကယွ် တစ်ပတ်စာဝယ်လာတာလေ နောက်နေ.တေဆွိုမသွားရတော့ဘူး

ပေါ”့

”ဒါဖြင့်လည်းဆိုက်ကားလေးဘာလေးစီးခ့ေဲ ရာပေါ့မမရယ”် သူပြောမှကေခိုင်သတိရတယ် ဟုတ်တော့ဟုတ်သား ဒါပေမယ့်ဈေးမှာတုန်းကတော့ ဆိုက်ကားစီးဖ.ို ကေခိုင်လုံးဝသတိမရမိဘူး။ ခုတလောလူန.ဲ စိတ်ကလည်းသိပ်မကပ်တော့ အယောင်ယောင်အမှားမှားတေခွ ဏခဏဖြစ်ရတယ်။

အရင်းစစ်တော့ဒါတေအွားလုံးဟာကိုကြီးကြောင့်ပ။ဲ လင်ယောင်္ကျားရ.ဲဥပေက္ခာပြုခြင်း ကိုခံနေရတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်အတကွ်တကယ်ကိုခံရခက်ပါတယ်။ ချစ်လ.ို လက်ထပ်ခဲ့တာ

မဟုတ်ပေမယ့်ကေခိုင်ဟာကိုကြီးကိုအားကိုးပြီးဘဝကိုဖြတ်သန်းနေရသူပါ။ အလုပ်ကလည်း ထွက်ခဲ့ပြီးပြီ။ ကိုကြီးရ.ဲ လောင်းရိပ်အောက်မှာနှစ်ပေါင်းများစွာအသားကျပြီး ကိုကြီးမျက်နှာကို ကြည့်နေရတဲ့ဘဝမှာနေရတာကို ပျော်ရွှင်တယ်မဟုတ်ပေမယ့် နေသားကျနေခဲ့ပါပြီ။ ကိုကြီး ကလည်းကေခိုင့်ကိုအရမ်းဂရုစိုက်တယ်လေ။ ခုတော့သူအလွန်ချစ်အလွန်ဂရုစိုက်ခဲ့တဲ့ကေခိုင့် ကိုတောင်ကိုကြီးဂရုမပြုနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေတယ်လေ။

”မမငြိမ်လှချည့်လား”

ကေခိုင်တွေးငေးနေတာကိုမြင်လ.ို ထင်ပါရ.ဲ မောင်ကျော်သ.ူ ဆီကစကားသံထွက်လာတယ်။

”ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူးကယွ် ဟိုတေးွ ဒီတေးွ ပေါ”့ ကိုယ့်ကိုကူညီနေသူတစ်ယောက်ကိုဘေးမှာထားပြီးစကားမပြောနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေတ ဲ့ အတွက်မောင်ကျော်သ.ူ ကိုအားနာမိတယ်။

”မောင်လေးစာမေးပြွဲပီးရင် နယ်ပြန်ဦးမှာလား”

”မပြန်တော့ဘူးမမ ဒီမှာစောင့်မယ့်သူမှမရှိဘဲ”

”အိမ်ရှင်တေကွဘယ်တော့ပြန်လာမှာလ”ဲ

”မသိဘူးမမ အနည်းဆုံးတော့သုံးနှစ်ကြာမယ်ပြောသွားတာပ၊ဲ ခုမှသူတို.သွားတာ တနှစ်တောင်မပြည့်သေးဘူး“

မောင်ကျော်သူက ကေခိုင်တ.ို ဘေးအိမ်က တအိမ်သားလုံးနိုင်ငံခြားရောက်နေတဲ့ အိမ်ကိုလာ

စောင့်ပေးရင်းကျောင်းတက်နေတာလေ။

”မင်းန.ဲ က အမျိုးတေလွား”

”မဟုတ်ပါဘူး ခင်တာပါ အိမ်ရှင်သားကကျွန်တော့သူငယ်ချင်းလေ”

”တစ်ယောက်ထဆဲိုတော့ပျင်းနေမှာပေါ့နော”်

”မပျင်းအားပါဘူးမမရယ် အိမ်ကကြီးတော့တနေ.တနေ.အမှိုက်လရှဲ ဖုန်သုတ်ရတာနဲ. ပဲမအားရပါဘူး”

”စားတော့ သောက်တော့ရော”

”အဒဲ ါကတော့ ဖြစ်သလိုပေဲ ပါ့ ဟဟဲ” အိမ်မှာဟင်းကောင်းလေးချက်တေ့ဲ န.ကျဒီကောင်လေးကိုတစ်ခွက်လောက်တော့ပေး ဦးမှလ.ို ကေခိုင်တေးွ မိတယ်။ မိဝေးဘဝေးန.ဲ တစ်ယောက်ထေဲ နရတဲ့အပြင်ယောင်္ကျားသားဆို တော့ စားရေးသောက်ရေးအဆင်ပြေအောင်ဘယ်လုပ်နိုင်မလ။ဲ ကိုယ့်မောင်လေးအရွယဆို

တော့လသဲနားစိတဝ် င်မိတယ်။ နောက်ပြီးကေခိုင်ကတစ်ဦးတည်းသောသမီးဆိုတော့မောင်နှမ တေသွိုက်သိုကဝ် န်းဝန်းနေခ့ရဲ တာမျိုးမဟုတ်ဘူးလေ။ ငါ့မှာသာဒီလိုမောင်လေးတစ်ယောက်ရ ှိ ရင် ကိုယ်မချစ်တေ့ဲ ယာင်္ကျားတစ်ယောက်ကိုလက်ထပ်ဖ.ို ဘယ်လိုမလဲ။ ဒါမှမဟုတ်အစ်ကို တစ်ယောက်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။

”ငါ့မောင် အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလ”ဲ

”၁၈ နှစ…် ….အ ဲ ၁၉နှစ်ထမဲ ှာပေါ့ မမရော”

”မမက ၂၄ မင်းထက်ငါးနှစ်ကြီးတာပေါ”့

”ရွာမှာတော့အစ်မနှစ်ယောက်ရှိတယ် သူတ.ို ကတော့လေးဆယ်နားနီးနေပြီ ကျွန်တော ် ကအိမ်မှာအငယ်ဆုံးလေ”

”မောင်လေးတ.ို ကမောင်နှမဘယ်နှယောက်လ”ဲ

”ငါးယောက်”

”ပျော်စရာကြီးပေါ”့

”အင်းပေါ့ ခုတော့သူတ.ို လည်းကိုယ့်အိမ်ထောင်နဲကိုယ်ဖြစ်ကုန်ကြပါပြီ ကျွန်တော်က လည်းဒီမှာကျောင်းလာတက်နေတော့ အိမ်မှာအဖေရယ် အမေရယ် အတူနေတဲ့အစ်မတ.ို လင်မယားရယ်ပကဲျန်ခ့တဲယ”်

မောင်ကျော်သူက ၁၉ နှစ်ဆိုပေမယ့်အတော်ထွားတယ်။ အရပ်ကလည်းအမြင့်ကြီးပ။ဲ အသားဖြူဖြူန.ဲ ရုပ်ရည်ကလည်းမဆိုးဘူး။ တီရှပ်လက်ပြတဝ် တ်ထားတဲ့လက်မောင်းတွေက ဖွေးဥနေတာပ။ဲ တောကနေကျောင်းလာတက်တ့ေဲ ကာင်လေးလ.ို ဘယ်သူမှထင်မှာမဟုတ်ဘူး။ သ.ူ ကိုကေခိုင်စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်နေတာကြောင့်မောင်ကျော်သူရှက်သွားတယ်ထင်ပါ တယ် မျက်နှာကလေးကိုရသဲာွ းတာပ။ဲ တော်တော်ရှက်တတ်တဲ့ကောင်လေး။

”ငါ့မောင်က လူချောပ ဲ ကျောင်းမှာကောင်မလေးတေဝွ ိုင်းနေမှာပေါ့”

”မရှိပါဘူးမမရယ် စိတ်လည်းမဝင်စားပါဘူး”

”ဟုတ်လ.ို လား မညာန.ဲ နော် ငါ့မောင်ရုပ်ရည်န.ဲ ဆိုကြိုက်တဲ့မိန်းကလေးခေါင်းခေါက ်

ရွေးလ.ို ရတယ”် ”မမလ ဲ အရမ်းလှတာပါပဲ” မဆီမဆိုင်စကားကိုပြောချလိုက်တ့ဲ မောင်ကျော်သ.ူ အသံကတုန်ရီအက်ကွေဲ နတယ်။ လည်ချောင်းထမဲ ှာချွသဲလိပ်တေကွပ်နေတ့အဲသံမျိုး။

”ဟားဟား နောက်တစ်ခါကျမုန.် ဝယ်ကျွေးမယ် ဒါပေမယ့်မမကဂိတ်ဆုံးသွားပြီလေ ဘာမှရတော့မှာမဟုတ်ဘူး”

”မဟုတ်တာမမရာ မမကိုမသိတ့သဲူဆိုအိမ်ထောင်သည်လ.ို တောင်ထင်မှာမဟုတ်ဘူး အပျိုလ.ို ပဲထင်မှာ”

ဒါတော့ဟုတ်တယ် ကိုကြီးဘေးမှာပါရင်တောင်ပုရိသတေရွ .ဲ မျက်လုံးတွေကကေခိုင့်က ို တပ်မက်စွာကြည့်တတ်ကြတာလက်တေ.ွ ပေဲ လ။ ကိုကြီးမပါပဲတစ်ယောက်ထဲလမ်းထွက်ချိန ် မျိုးဆိုပိုဆိုးတယ်။

ဒါဆိုရင်အခုသူတ.ို နှစ်ဦးအတူလမ်းလျှောက်လာကြတာကိုအကြောင်းမသိတဲ့သူတေဆွို ဘယ်လိုမြင်ကြမလ။ဲ ချစ်သူစုံတေွဲ တလွ.ို ထင်ကောင်းထင်ကြမှာပေါ့။ ဒီလိုတွေးမိလိုက်တော့ ကေခိုင့်ခြေလှမ်းတေတွန.် သာွ းတယ်။ဒါပေမယ့် ခြဝံ ကိုရောက်နေပြီမ.ို သိပ်မသိသာလိုက်ပါဘူး။

”ကျေးဇူးပါပေဲ မာင်လေးရယ် နောက်ကြုံမှပြဲခင်းဆခွဲ မုန.် ကျွေးတော့မယ်နော”်

”ရပါတယ်မမရ.ဲ အိမ်နီးချင်းတွေပဟဲာ”

ခြံတံခါးဖငွ့်ပြီးအိမ်ထကဲဝို င်လာခဲ့တယ် နောက်စိတ်ထဲကထင့်နေတာန.ဲ နောက်ကိုပြန ် လည့်ကြည့်လိုက်တော့ခြဝံ မှာငူငူကြီးရပ်ပြီးကေခိုင့်ကိုကြည့်နေတဲ့မောင်ကျော်သူကိုတွေ.လိုက ် ရတယ်။ ကေခိုင်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးပျက်ပြီး တဖက်လှညသ့်ွားတယ် ရှက်သွားတယ် ထင်ပါရဲ.။

ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ကေခိုင်လည်းမျက်နှာပူသလိုလို ရှက်သလိုလိုန.ဲ စိတ်ထဲမှာတစ်မျိုးပဲ ယောင်္ကျားတေကွနားလည်ရခက်သလို မိန်းမတေရွ .ဲ စိတ်ကလည်းထူးဆန်းတာပဲလ.ို ကေခိုင ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်တေးွ လိုက်မိတယ်။

”ကေခိုင”်

”ရှင”်

”ကိုကြီးပြောတ့ကဲိစ္စဘယ်လိုသဘောရလဟဲင”် ”ဘာကိစ္စလ ဲ ကိုကြီးဖြင့်ဘာမှမပြောဘနဲ .ဲ ”

ဒီနေ.ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ ကိုကြီးအိမ်မှာရှိနေတယ်။ ကေခိုင့်ကိုတော့စကားသိပ်မပြော ပေမယ့်အပြင်လည်းမသာွ းဘူး။ သ.ူ ဟာသူအိမ်ရေ.ှ မှာစာအုပ်တစ်အုပ်န.ဲ ထိုင်နေလ.ို ကေခိုင ်

လည်း ကိုကြီးအရင်လိုပြန်ဖြစ်လာပြီလ.ို တေးွ ပြီးစိတ်ချမ်းသာနေမိတာ။ ခုတော့အမှီးမှောက် မတည့်တာတေလွာပြောနေပြန်တယ်။

”ပြောထားတယ်လေ ကေခိုင်ရ.ဲ ဟိုကလေးမေးွ ဖ.ို ကိစ”္စ

ပြီးသွားပြီထင်ထားတာပြန်စလာပြန်လ.ို ကေခိုင်စိတ်ညစ်သွားတယ်။ ကိုကြီးအရက်

သောက်မထားတ့အဲတကွ် မူးလ.ို ပြောတာတော့ဟုတ်ပုံမရဘူး။ ဒါ့ကြောင့်ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေ

တော့လ.ို စိတ်ကိုတင်းပြီး

”ကိုကြီး ကိုကြီးဒီလိုလာပြောနေတာဘာသဘောရောက်နေတယ်ဆိုတာသိရ.ဲ လား”

”ဘာဖြစ်လ.ို လေဲ ကခိုင်ရ.ဲ ”

”ကလေးမေးွ ဖ.ို ၊ ကေခိုင…် ……………..ကေခိုင…် ……”

ဝမ်းလဲနည်း စိတ်လပဲ ျက်လနွ ်းတာမ.ို ကေခိုင်စကားကိုတောင်ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘူး။

ရှက်လရဲ ှက်နေမိတယ်။ သူကတော့ခပ်တည်တည်ပဲကြည့်နေတယ်။ ဒါ့ကြောင့်စိတ်ကိုတင်း လိုက်ပြီး

”ကေခိုင်ကကိုကြီးမယားပါ ကေခိုင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုကြီးပိုင်ပါတယ်။ ကလေး လိုချင်ရင ် ကိုကြီး……….ကေခိုင့်က…ို ……ကေခိုင့်က…ို ……”

ရှက်လွန်းတာကြောင့် ကေခိုင်စကားဆက်မပြောနငို ်တော့ဘူး။ မိန်းမတစ်ယောက်ရ.ဲ ပါးစပ်ကဒီလိုစကားမျိုးထကွ်သင့်ရ.ဲ လား။ ကေခိုင်မျက်နှာကိုလကဝ် ါးနဲ.အုပ်ထားလိုက်မိတယ်။ သက်ပြင်းချသံနဲ.အတူ ကိုကြီးကကေခိုင့်ပုခုံးကိုလာကိုင်တယ်။

”မဖြစ်လ.ို ပေါ့ကယွ် ကိုကြီးက၊ ကိုကြီးကလေ……..အို…………………………………….

ကေခိုင်ခုချိန်ထိမရိပ်မိသေးဘူးလားဟင”် ကိုကြီးအသံကတုန်ရီအက်ကေွဲ နတယ်။ အရင်ထဲကကေခိုင်တစ်စုံတစ်ခုကိုတွေးမိပြီး သားပါ။ အိမ်ထောင်သက်ဒီလောက်ကြာတအဲ့ထိ ဒီအတွေးကိုအတည်မပြုမိခဲ့တာ ကေခိုင ် မိုက်မဲတာလား ထုံလနွ ်းအလနွ ်းတာပလဲား။

”ဒါဖြင့် ကေခိုင်က ဘာလုပ်ရမှာလ”ဲ

ဒေါသလည်းထကွ်လာတာန.ဲ ကေခငို ်ကုန်းအော်လိုက်မိတယ်။ ကိုကြီးကတော့ကေခိုင ်

အောင်တာကိုမကြားသလိုပါပ ဲ သူပြောချင်တာတွေကို တုန်တုန်ရီရီန.ဲ ဆက်ပြောနေတယ်။ ”ကိုယ်မိန်းမလျှာမဟုတ်ပါဘူး ကေခိုင်ရယ ် ကိုယ်ယောင်္ကျားပါ။ မိန်းမစိတ်လည်း မပေါက်ပါဘူး။ သူတ.ို ကကိုယ့်ကိုမိန်းမလျှာတဲ့ အခြောက်ကြီးတဲ့။ ကိုယ်မခံချင်စိတ်န.ဲ ကေခိုင့် ကိုလက်ထပ်ခဲ့မိတယ်။ ကေခိုင့်ကိုချစ်လနွ ်းတာကြောင့်လည်းပါပါတယ ် ကေခိုင်ရယ”် ကေခိုင်ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ. ကိုကြီးကိုငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဟိုတလောတုန်းက ကိုကြီးအရက်တေမွ ူးပြီး ကိုယ့်အမှားပါကိုယ့်အမှားပါနဲ.တတွတ်တွတ်ပြောခဲ့တာဒီလိုအကြောင်း တေေွ ကြာင့်လား။ ပြောရင်းပြောရင်းန.ဲ ကိုကြီးအသံကကျယ်လာတယ်။

”ကိုယ်ယောင်္ကျားကေခိုင ် ကိုယ်ယောင်္ကျား မိန်းမလျှာမဟုတ်ဘူး အခြောက်မဟုတ်ဘူး ယောင်္ကျားမပီသတ့လဲူမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ်ကလေးတစ်ယောက်လိုချင်တယ်၊ ကေခိုင်ကိုယ့် အတွက်မွေးပေးပါ”

ခက်ကုန်ပြီ။ဒီအတိုင်းဆိုဘယ်ကနေကလေးရမှာလ။ဲ ကေခိုင်ငိုချင်စိတ်ပေါက်လာတယ်။

ကိုကြီးကတော့အရူးတစ်ယောက်လို စကားတေဆွက်ပြောနေတုန်းပ။ဲ

”ကေခိုင်ရယ်၊ ကိုယ့်ကိုကူညီပါနော် ကိုယ်ကေခိုင့်ကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်အရမ်းလဲမြတ်နိုး ပါတယ်၊ ကိုယ့်ကိုသနားရင် ကလေးမေးွ ပေးပါနော”်

ကေခိုင့်ရေ.ှ မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကိုကြီးတောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောနေတာက ို ကြည့်ရင်း ကေခိုင်ရူးချင်လာတယ်။ ကိုကြီးဘာကိုဆိုလိုနေတာလ ဲ ကေခိုင်နားမလည်ဘူး။ ကိုကြီးကိုကြည့်ရတာ ကယောင်ခြောက်ခြားန.ဲ သွေးရူးသွေးတန်းနိုင်လွန်းတယ်။ ကြံရာမရတ ဲ့ စိတ် အားငယဝ် မ်းနည်းနေတ့စဲ ိတ် ၊ ရင်နာကြေကေွဲ နရတဲ့စိတ်။ အမျိုးပေါင်းစုံခေါင်းထဲမှာရှုပ ် ထွေးနောက်ကျိလာပြီး တရိပ်ရိပ်န.ဲ မူးလာလ.ို လမဲ ကျသွားအောင် အနားက စားပွဲကိုဖမ်းကိုင ် ထားလိုက်ရတယ်။

”ကေခိုင်လေး ကိုယ့်ကိုကူညီမယ်လားဟင”်

ခေါင်းမူးနေပါတယ်ဆိုမှ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ကိုကြီးကသူပြောလိုရာကိုစွတ်ပြော နေတယ်။ ဆက်ပြီးနားထောင်ချင်စိတ်မရှိတော့တာန.ဲ အိပ်ခန်းထဝဲ င် အထဲကနေချက်ချပြီး

ကုတင်ပေါ်လှေဲ နလိုက်တော့တယ်။ ခဏလောက်ကြာတော့အခန်းဝက ကိုကြီးအသံကြားလိုက်ရတယ်။

”ကေခိုင် ကေခိုင် ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးသာွ းပြီလား ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကေခိုင်ရယ”် ဒါပေမယ့်ကေခိုင်ဘာမှပြန်မပြောမိဘူး။ ပြောချင်စိတ်လည်းမရဘှိူးလေ။အပြင်ကနေတောင်းပန ်

နေတဲ့ ကိုကြီးရ.ဲ အသံကလည်းတစ်စထက်တစ်စတုန်ရီအက်ကွဲလာတယ်။ပိုပြီးကျယ်လောင် လာတယ်။

”ခငွ့်လွှတ်ပါ ကေခိုင်ရယ် ခငွ့်လွှတ်ပါ” အဒဲ ီလိုကြားလိုက်ရပြီးတ့ေဲ နာက်မှာတော့ တံခါးကိုတဝုန်းဝုန်းန.ဲ ထုတဲ့အသံတွေထွက် လာတယ်။ စစချင်းတော့ကိုကြီးစိတ်ဆိုးပြီးကေခိုင့်ကိုတစ်ခုခုလုပ်ချင်လ.ို တံခါးကိုဖျက်ဆီးဖို. ကြိုးစားနေတာလ.ို ထင်မိသေးတယ်။ နနဲ ြဲကာလာတော့မဟုတ်လောက်ပါဘူးလေလ.ို စဉ်းစားမ ိ တာန.ဲ အခန်းတံခါးကိုသာွ းဖငွ့်လိုက်တော့။

”ဟင် ကိုကြီး”

ကေခိုင်တံခါးကိုအဖငွ့်လိုက်မှာ ကိုကြီးအရှိန်လနွ ်ပြီးအခန်းထဲထိရောက်လာတယ်။ နဖူး မှာလည်းသွေးတေရွ လွဲှ.ို ။ ကေခိုင်သိလိုက်တယ် ခုနအသံတွေက ကိုကြီးအခန်းတံခါးကိုခေါင်း န.ဲ ဆောင့်တဲ့အသံတေပွ ။ဲ

”ဘာလ.ို ဒီလိုလုပ်ရတာလကဲိုကြီးရယ”် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာလေးဘက်ထောက်လျှက်လေးဖြစ်နေတဲ့ ကိုကြီးကိုတွဲထူလိုက်ရင်းကေခိုင ်

ညည်းညည်းလေးမေးလိုက်တယ်။

”ကိုယ့်ကိုခငွ့်လွှတ်ပါ ကေခိုင်ရယ် ခငွ့်လွှတ်ပါ”

ကိုကြီးမှာပြောစရာဒီတစ်ခနွ ်းပရဲ ှိလေရော့သလား။ ဒါကိုပခဲ ရားရေလွှတ်တတွတ်တွတ် ပြောနေတော့တာပ။ဲ ဟိုနေ.တေတွုန်းကတော့မူးလ.ို ထားပါတော့ ခုခါမှာတော့သူမူးမှမူးမနေပ။ဲ

ကေခိုင်စိတ်ပျက်လက်ပျက်န.ဲ ခေါင်းကလေးခါရင်း ကိုကြီးဒါဏ်ရာတွေကသိုန.် ရှင်းရေးလုပ်ပေး

ပြီးဆေးထည့်ဖ.ို လုပ်ရတယ်။

ဒါဏ်ရာတေကွို ကေခိုင်ဆေးထည့်ပေးပြီးသာွ းတော့ ကိုကြီးလေ…….ကေခိုင့်ကိုဘာမ ှ မပြောတော့ပ ဲ ကားကို ဝူးကနေဲ မာင်းပြီးအပြင်ကိုထွက်သွားပြန်တော့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းည နက်မှမူးမူးရူးရူးန.ဲ ပြန်လာတော့မယ်။ ဆိုးလိုက်တ့ဘဲဝကံရယ်လ.ို ယိုးမယ်ဖ.ွဲ ညည်းတွားရုံကလွဲ လ.ို ကေခိုင်ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလ။ဲ

အပိုင်း(၁၂)

ပန်းပင်လေးတြွေကားကမြက်တေကွိုရှင်းရင်း စိတ်ထဲမှာစနိုးစနောင့်ဖြစ်လာတာန.ဲ

ကေခိုင်ဘေးပတဝ် န်းကျင်ကိုမျက်စေ့ကစားလိုက်တယ ် ဘာမှလည်းမရှိဘူး။ ခုတလောဒီလိုပ ဲ

ကေခိုင့်စိတ်တေကွ ကယောင်ခြောက်ခြားန.ဲ ဖြစ်နေတယ်။

ပြောရရင်ကေခိုင်တစ်ယောက်ထေဲ တာ့မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးလည်းဒီလိုပါပ။ဲ စကား အပြောအဆိုနည်းသာွ းပြီး ကေခိုင့်ကိုအရင်လိုမဆက်ဆံတော့ဘူး။ ကေခိုင်ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုကြီးန.ဲ စကားပြောဆိုဆက်ဆံနေရတာကိုမဝံမရြဲဖစ်နေသလိုမျိုးနဲ.။ မေးထူးခေါ်ပြောသဘော မျိုးပရဲ ှိတယ်။ ပြောရရင ် တစ်အိမ်ထမဲ ှာသူစိမ်းနှစ်ယောက်တူတူနေနေကြသလိုဖြစ်နေပြီ။ ကိုကြီးကအခုဆိုအိပ်ယာကိုထချင်တအဲ့ချိန်မှထတယ် မနက်စာလဲစားချင်မှစားတယ်။ ပြီးရင်ထွက်သွားရောတစ်နေကုန်။ ထမင်းချိုင့်လည်းမယူတော့ဘူး။ အရင်ကဆိုကေခိုင်ကသ.ူ

နေ.ကာရံ ပ်က္ ကဗ်ာ

January 9th, 3:59am January 9th, 3:59am

admin

ကာရံပ်က္ ကဗ်ာ
အခန္း(၁)
ညေနေစာင္းလ.ို ေနေရာင္ေပ်ာက္လုလုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေကခိုင္တစ္ေယာက ္ ျခံထဲကဒန္းကေလးေပၚကိုေရာက္ေနႏွင့္ျပီ။ ေရေလာင္းထားတာမၾကာေသးတဲ့ ပန္းျခံေလး ထဲျဖတ္သန္းလာေသာေလျပည္ေလညင္းေလးေတြကိုရႈရႈိက္ရင္း ”ကိုၾကီး” ကိုေစာင့္တာ ေကခိုင္ေန.တိုင္းလုပ္ေနက်အလုပ္ပေဲ လ။ဒါေပမယ့္ သိပ္ၾကာေအာင္ေတာ့မေစာင့္လိုက္ရ ပါဘူးေကခိုင္ျခံထကဲိုေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပ ဲ ကိုၾကီး ေမာင္းလာတဲ့ ဂ်စ္ကားက ျခ၀ံ ကိုေရာက္လာျပီေလ။ အိမ္ေထာင္က်ကာစရက္ေတတြုန္းကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေကခိုင္ထြက္ထြက္ျပီးမေစာင့္ေန တတ္ဘူး ရွက္လ.ို ။ခုေတာ့လကဲိုယ့္ေယာက်ၤားက ို ကို္ယ္ေစာင့္ၾကိဳတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက ္ ဘ၀မွာ ေနသားက်ေနခတ့ဲာၾကာပါျပီေလ။ ဒီေန.လ ဲ ဒန္းေလးေပၚမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီန.ဲ အားရေအာင္ေလွ်ာက္မေတြးရေသး ခင္မွာပ ဲ ကိုၾကီးကျပန္ေရာက္လာတာန.ဲ ျခံတံခါးဖငြ ့္ေပးဖ.ို အေျပးေလးန.ဲ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ သြက္သြက္ကေလးေျပးလာလ.ို ေကခိုင့္တကုိယ္လံုး အသားဆိုင္ေတြက တသိမ့္သိမ့္ခါေနတာ ကိုမ်က္ေစ့အရသာခံရင္းၾကည့္ေနတ့ ဲ ကိုၾကီးကျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ေနတယ္ေလ။ ေကခိုင္သိလိုက ္ တာေပါ့ဒီေလာက္မ်က္ႏွာခ်ိဳေနပံုေထာက္ရင္ ကိုၾကီးေတာ့ေသာက္လာျပန္ျပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ဒီေန. အရင္ထက္နဲနဲပိုေနာက္က်ေနတာပျဲဖစ္မယ္လ.ို စဥ္းစားရင္း ျခံတခံ ါးကိုဖြင့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကိုၾကီးကေကခိုင့္ကိုမ်က္ေစ့တဖက္မွိတ္ျပျပီး ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးန.ဲ အိမ္ေရ.ွ အထိကားကိုေမာင္း၀င ္ သြားတယ္။
”ေကေလး ေစာင့္ေနရတာၾကာျပီလား ဟင”္
”မေစာင့္ရပါဘူး ကိုၾကီးရ.ဲ ေကေလးခုနေလးတင္မွဆင္းလာတာ” ”မသိပါဘူး ကိုၾကီးကေကေလးေစာင့္ေနေတာ့မွာပဆဲိုျပီး
ကားကိုအတင္းေမာင္းလာတာ” ”သြားပါဆိုင၀္ င္ေနတာမဟုတ္လား”
”ခဏပါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ နယ္ကေရာက္ေနလ.ို ဟဲဟဲ လာပါဦးသနပ္ခါးေလးကလေဲ မႊးပါ့ မွန္း..”
ေျပာေျပာဆိုဆိုန.ဲ အနားေရာက္လာတ့ေဲ ကခိုင္ကိုလွမ္းဖက္ျပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို တအားနမ္းပစ္ေတာ့တာပ။ဲ
”အိုး.. ကိုၾကီးကလဲ အိမ္ေရ.ွ ၾကီးမွာကာြ ”
”ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္နမ္းတာဘာျဖစ္လကဲာြ ေကေလးကလဘဲာကိုဂရုစိုက္ရမွာလ”ဲ
”အရက္ေစာ္နံတယ္”
ေကခိုင္ကစူစူေလးေျပာလိုက္ေတာ့ကိုၾကီးကတဟဟဲရဲ ယ္ရင္းန.ဲ ေကခိုင့္ပါးေလးကိုလိမ္ဆြဲ ျပီးစျပန္တယ္။
”က ဲ …ေတာ္ပါေတာ့၊ ထမင္းစားေတာ့မလား”
”စားမယ္ေလ ၊ ကိုယ့္မိန္းမလက္ရာစားခ်င္လနြ ္းလ.ို ဆိုင္မွာသူငယ္ခ်င္းေတေြ ကြ်းတာ
ေတာင္မစားပဲန.ဲ ျပန္လာတာ၊ေကေလးလကဲိုရီးယားကားၾကည့္ဦးမွာ မဟုတ္လား”
”ဒါဆို ေရသြားခ်ိဳး၊ ေကေလးျပင္ထားလိုက္မယ္ေလ…ေနာ”္ ကိုၾကီးေရခ်ိဳးေနတုန္းေကခိုင္ထမင္းပ ဲြ ျပင္ထားလိုက္တယ္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ ့
ေရခ်ိဳးျပီးလ.ို ကိုၾကီးေရာက္လာတယ္။
”ဒီမွာေနာ…္ ေကေလး အရက္န.ံ မနံေတာ့ဘူး” ”ကဲပါ စားမွာသာစားစမ္းပါ ေနာက္က်ေနဦးမယ”္ ထမင္းစားရင္း ကိုၾကီးကေနာက္ေနေျပာင္ေနေပမယ့္ကိုရီးယားကားဆီစိတ္ကေရာက ္ ေနျပီဆိုေတာ့ေကခိုင္ကသိပ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ သ.ူ မိန္းမအေၾကာင္းကသိုိတဲ့ ကိုၾကီးက ထမင္းကိုခပ္သကြ္သြက္ပစဲ ားလုိက္ရွာပါတယ္။ေကခိုင္လက္ရာေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္းေျပာ ရွာပါေသးတယ္။ေကခိုင္ကေတာ့ျပံဳးရံုပျဲပံဳးေနလိုက္တယ္။ ထမင္းစားျပီးလ.ို ေကခိုင္ေနာက္ေဖးမွာေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာကိုၾကီး ကအိမ္ေရ.ွ မွာတီဗဖီြ ငြ ့္ျပီး ေစာင့္ေနေပးပါတယ္။ ကိုရီးယားကားလာျပီဆိုရင္လုပ္လက္စတန္း လန္းကိုပစ္ခ်ျပီးေကခိုင္ေျပးထကြ္လာေနက်ေလ။ ဒီေန.ေတာ့ေကခိုင္ေနာက္ေဖးကထြက္လာ တဲ့အထိေတာင္ဇာတ္လမ္းကမလာေသးဘူး။ ေၾကာ္ညာေတြလာေနတုန္းပ ဲ ရွိေသးတယ္။
”လာ ေကေလး ၊ ဇာတ္လမ္းကမစေသးပါဘူး”
”ကိုၾကီးေရာ ၾကည့္မလ.ို လား”
”အင္း…….ခဏေတာ့ထိုင္လိုက္ဦးမယ္၊ ျပီးရင္ေတာ့အလုပ္နဲနရဲ ွိေသးတယ”္ ေဘးမွာ၀င္ထိုင္လိုက္တ့ ဲ ေကခိုင္ပုခံုးေလးကိုဖက္လိုက္ရင္းကိုၾကီးကေျပာတယ္။ ဒါနဲ.
ေကခိုင္လဲကိုၾကီးကိုအလိုက္သင့္ကေလးျပန္မွီထားလုိက္ရင္းမ်က္လံုးေတြကိုေတာ့တီဗြီ screen
ေပၚပ.ို ထားရင္းျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ကိုၾကီးလက္ေတြကေကခိုင့္ပုခံုးေတြန.ဲ ေက်ာျပင ္ ေတြကိုပြတ္သပ္လာလ.ို တားမယ္ၾကံလုိက္ေသးေပမယ့္ေၾကာ္ညာေတြျပီးသြားျပီးဇာတ္လမ္း လဲစလာေနျပီမ.ို မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သူစိတ၀္ င္စားတ့ဆဲီမွာစိတ္ေတေြ ရာက္ေနလ.ုိ ေဘးကိုအာရံုမပ်.ံ ေပမယ့္ကိုၾကီးရဲ.အား ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ကေကခိုင့္ရငသ္ားေတကြိုပါပတြ္သပ္လာေတာ့ေကခိုင္နဲနဲတြန.္ သြားတယ္။
”ကိုၾကီးကလဲကာြ ၊ ဒီမွာအာရံုပ်က္ေအာင္လုပ္တယ”္
”ေကေလးကလ ဲ ဆက္ၾကည့္ေနေပါ့ ကိုၾကီးက အသာေလးပဲကိုင္တဲ့ဟာက”ို ကိုၾကီးကေခ်ာ.ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့န.ဲ ေျပာလာေတာ့ေကခိုင္လဲမျငင္းသာေတာ့ဘူး။ ဒါန.ဲ ဘာ မွထပ္မေျပာေနေတာ့ပျဲငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။စစခ်င္းေတာ့ကိုၾကီးကအသာေလးပါပ ဲ ေနာက္ေတာ့တေျဖးေျဖးအကိုင္းအတယြ္ေတကြၾကမ္းလာတယ္။ ကိုၾကီးေသာက္လာရင္ဒီလိုပ ဲ ဇာတ္လမ္းအဆက္ျပတ္သာြ းမွာစုိးလ.ို ျငိမ္ေနေပမယ့္ကိုၾကီးလက္ေတြက ေကခိုင၀္ တ္ထားတ ဲ့ တီရွပ္ေအာက္ကိုလွ်ိဳ၀င္ျပီးရင္သားေတကြိုလာနယ္ေနေတာ့ ေကခိုင္ စိတည္စ္သြားတယ္။
”ကိုၾကီးေနာ္၊ ေျပာလ.ို ကိုမရဘူးလား ဒီမွာသူမ်ားအာရံုပ်က္တယ္”
”ေကေလးရယ္ အသာေလးပါဆို”
”ကိုၾကီးကတကယ္ပကဲာြ ၊ အလုပ္ရွိေသးတယ္ဆို သြားလုပ္ေတာ့ေလ
”လုပ္မွာေပါ့၊ ေအးေအးေဆးေဆးမွပ ဲ လုပ္ေတာ့မယ”္
”ခက္ေတာ့တာပ”ဲ
ဒီလိုပဲကိုၾကီးကမူးလာရင္ဇတြ္တရတြ္ႏိုင္တတ္ေတာ့ ေကခိုင္လသဲူန.ဲ ျပိဳင္ျပီးျငင္းမေနခ်င္ေတာ ့ ဘူး။ စိတ္ကိုေလွ်ာ.ျပီးဇာတ္လမ္းကိုပဆဲက္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ကိုၾကီးအၾကိဳက္ျဖစ္သြား တာေပါ့။ေကခိုင္မတားေတာ့မွန္းသိျပီး ပိုရတဲင္းလာတယ္။ ဘရာဇီယာေလးကိုပါ အေပၚမတင လိုက္ျပီးရင္သားႏွစ္ဖက္ကိုစိတ္ရွိလက္ရွိကိုဆုပ္နယ္လုိက္ ညွစ္လိုက္န.ဲ လုပ္ခ်င္တိုင္းကိုလုပ ္ ေနေတာ့တာပါပ။ဲ ဇာတ္လမ္းမွာစိတ္ေရာက္ေနတ့ ဲ ေကခိုင့္ကိုယ္လံုးေလးေတာင္ တခါတခါ တြန.္ ကနဲတြန.္ ကနျဲဖစ္ျဖစ္သာြ းတယ္။တားခ်င္ေပမယ့္တားမရမွန္းသိေတာ့မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး
ဒီအတိုင္းပဲျငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။သူ စိတ္ရွိတုိင္းကိုင္လ.ို တြယ္လ.ို ျပီးမွ ကိုၾကီးက
”က ဲ အလုပ္ေလးနနဲ သဲာြ းလုပ္လိုက္ဦးမယ္ ညက်မွဆက္မယ္ေနာ္ ေကေလး”
ေကခိုင့္နဖူးေလးကိုရႊတ္ကနနဲ မ္းျပီး ကိုၾကီးထကြ္သြားေတာ့ ေကခိုင္သက္ျပင္းေလးခ်ရင္းတီဗ ြီ
ေရ.ွ မွာငူငူေလးက်န္ေနခ့တဲယ္။
အပိုင္း(၂)
ညရွစ္နာရီမထိုးခင္ကထကဲ အလုပ္ရွိတယ္ဆိုျပီးစာၾကည့္ခန္းထ၀ဲ င္သြားတဲ့ ကုိၾကီး ကိုးနာရီးခြဲတဲ့အထိအခန္းထဲကျပန္ထကြ္မလာေသးဘူး။ ညဘက္လာတဲ့တရုတ္သိုင္းကားကို
ေကခိုင္ကမၾကိဳက္ေတာ ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာန.ဲ အိပ္ယာထဲပ၀ဲ င္ေခေြ နမိတယ္။ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္စိတ္ကူးေပမယ ့္ မ်က္လံုးကေၾကာင္ေနတာန.ဲ အိပ္လ.ို မေပ်ာ္ျပန ္ ဘူး။ ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္န.ဲ အေတးြ ေတမြ ်ားေနတုန္းမွာပ ဲ ကိုၾကီးအခန္းထဲကို၀င္လာတယ္။
”ေကေလး အိပ္ျပီလား”
”အိပ္ေတာ့မလ.ို ပ ဲ မ်က္ေစ့ေၾကာင္ေနတာန.ဲ ”
”မီးဖငြ ့္ထားလို.န.ဲ တူတယ္ ၊ မီးပိတ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ”္ မီးပိတ္ျပီး ကိုၾကီးကုတင္ေပၚကိုတက္လာတယ္။
ေကခိုင္လဲဟိုဒီမလွိမ့္ေတာ့ဘအဲသာ
ေလးျငိမ္ေနတုန္း ကိုၾကီးကေကခိုင့္က ို လွမ္းဖက္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ႏွစ္ကိုယ္ၾကားအသံန.ဲ
”ေကေလး”
”ရွင ္ ၊ ဘာလကဲိုၾကီး”
”ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ၊ အိပ္ေပ်ာ္သာြ းျပီလားလ.ို ေခၚၾကည့္တာ”
”ခုမွမီးပိတ္တာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ဘယ္အိပ္ေပ်ာ္မွာလဲလ.ို ”
”ဒါဆိုလဲ အိပ္ေပ်ာ္သာြ းေအာင္အိပ္ေဆးေပးရဦးမွာေပါ”့
ေကခိုင္သက္ျပင္းေလးတစ္ခုအသာက်ိပ္ျပီးခ်လိုက္မိတယ္။ ကိုၾကီးလက္ေတြကေကခိုင့္ကိုယ ္ ေပၚကိုေရာက္လာျပီးေတာ ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေဆာ့ကစားလာေတာ ့ အသက္ရႈတာေအာင ့္ ထားျပီးျငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။
ကိုၾကီးကေကခိုင့္ကိုယ္လံုးေလးကိုဖက္လိုက္ျပီးေတာ ့ ပါးေလးကိုနမ္းတယ္။အိမ္ေထာင ္ ဦးကလေတြတုန္းက ကိုၾကီးရ.ဲ အနမ္းေတေြ ၾကာင ့္ ရင္ေတခြ ုန ္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရေပမယ့္ အခ ု အခ်ိန္မွာေတာ့ဒါေတဟြာ ဆားမပါတ့ဟဲင္းတစ္ခကြ္ကိုစားေနရသလ ို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ကိုျဖစ္လ.ို ။ ကိုၾကီးေကခိုင့္ကိုႏႈတ္ခမ္းေတကြ ုိ နမ္းတယ္ တကယ့္ကိုအၾကာၾကီးပ။ဲ ေကခိုင္လုပ္ႏိုင ္
တာကေတာ့မ်က္ႏွာေလးက ို အလိုက္သင့္ေမာ့ထားေပးဖ.ို တစ္ခုပေဲ လ။ ျပီးရင္ဆက္တုိက္ျဖစ ္ လာမွာေတြက သူ.အစီအစဥ္တက်ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ကိုၾကီးရ.ဲ အယုအယ အၾကင္နာေတ ြ က ေကခိုင့္အတကြ္ေတာ့ နိဗၺာန္လား ငရခဲ န္းပလဲား ဆိုတာကိုေတာင္မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အသက္ရႈရပ္သာြ းေလာက္ေအာင ္ ေကခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအၾကာၾကီးစုပ္နမ္းျပီးတ ဲ့ ေနာက္ကိုၾကီးလက္ေတကြေကခိုင့္ရင္ဘတ္ေပၚေရာက္လာျပန္တယ္။ဒါဒုတိယအဆင့္။ေကခိုင္ တကိုယ္လံုးကိုေျဖေလွ်ာ့ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတြကိုေကခိုင္ညစဥ္တိုင္းနီးပါးၾကံဳေတ.ြ ေန ရတာပေဲ လ။ ပထမဆံုးအက်ၤီအျပင္ကေန ေကခိုင့္ရင္သားေတြကိုပြတ္တယ ္ ေခ်တယ ္ ေနာက္ ေတာ့တီရွပ္ကိုဆလဲြွန္လိုက္ျပီး ဘရာဇီယာေပၚကေနပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ေန ရင္းန.ဲ ဟင္းလင္းေပၚေနတ ့ဲ ေကခိုင့္ဗိုက္သားေဖးြ ေဖြးေလးေတြက ို သ.ူ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးန.ဲ အား ပါးတရပြတ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ဒီလိုလုပ္လ.ို သူအားရမ ွ ဘရာဇီယာကိုအေပၚတြန္းတင္လိုက ္ ျပီး ေကခိုင့္ရင္သားထိပ္ဖ်ားေလးေတကြိုသူ.ပါးစပ္ၾကီးန.ဲ အားရပါးရငံုခဲထားေတာ့တာပါပ။ဲ က်ဥ္ကနဲျဖစ္သာြ းရတ ့ဲ ေ၀ဒနာေၾကာင ့္ ေကခိုင့္ႏႈတ္ကေန တခါတခါ တိုးတိုးေလးညည္းမိတယ္ သ.ူ ရဲ့စုပ္အားကိုမခံႏိုင္တာေၾကာင့္ေရာ ဒီလိုမွမညည္းရင ္ ကိုၾကီးကသေဘာမက်ျဖစ္ျပီးဒီ့ထက ္ ပိုၾကမ္းလာမွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ေရာ ေကခိုငည္ည္းမိတာပါ။
ေကခိုင့္ညည္းသံေလးေတနြ ဲ.အတ ူ ကိုၾကီးဆီကအသက္ရႈသံကလဲပိုျပီး ျပင္းျပင္းလာ တယ္။ ေကခိုင့္ရင္ဘတ္၊ လည္တိုင ္ န.ဲ ေမးဖ်ားေလးေတြက ို ကိုၾကီးႏွာေခါင္းကမႈတ္ထုတ္လိုက္ တဲ့ေလပူၾကီးေတကြလာလာတိုးေနေတာ ့ ကိုၾကီးစိတ္ေတအြရမ္းတက္ၾကေြ နျပီဆိုတာ ေကခိုင ္ ရိပ္မိလိုက္တယ္။ ဒါဆိုရင…္ …………….
အပိုင္း(၃)
ေကခိုင္အံေလးကိုၾကိတ္ထားလိုက္မိတအ့ဲခိ်န္မွာပ ဲ ကိုၾကီးရ.ဲ လက္ေတြကေကခိုင ့္ လံုခ်ည္ကိုဆြဲလွန္ပစ္လိုက္တယ္။ အဒဲ ီေနာက္ကိုၾကီးရ.ဲ လက္ေတြကေကခိုင့္ကိုယ္ေအာက ္ ပိုင္းမွာ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ေရ.ြ ရွားရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့တာပါပ။ဲ တစ္ခါမွေတာ့ကိုၾကီးရ.ဲ လက္
ေတြကေရ.ြ ရွားရင္း ေပါင္ၾကားထမဲ ွာခဏရပ္သာြ းတယ္။
”အား………က်ြတ္ က်ြတ္”
ေပါင္ခြၾကားက ို လက္န.ဲ အုပ္ကိုင္ျပီး အားရပါးရဖိညွစ္ခ်လိုက္ေတာ ့ ေကခိုင္ဘယ္မွာျငိမ္ေနႏိုင ္ ေတာ့မွာလ။ဲ ေအာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ အသံထြက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကိုၾကီးလက္ကို တြန္းဖယ္ေပမယ့္မရဘူး ဆက္ခါဆက္ခါ အတင္းညွစ္ေနေတာ့တာပ။ဲ လိေမၼာ္သီးေတြ သံပရာ သီးေတြကိုအရည္ညွစ္ခ်ေနသလိုမ်ိဳးပ။ဲ ”ေတာ္ပါေတာ့ ကိုၾကီးရယ ္ ေကခိုင္နာလနြ ္းလ.ို ပါ” တုန္တုန္ရီရီအသံေလးန.ဲ ေတာင္းပန္မိေတာ ့ ကိုၾကီးကသေဘာက်သလိုလ ို ခပ္တိုးတုိးရယ္ျပီး နာသြားတဲ့ေနရာက ို ျပန္ေခ်ာ့သလ ို ႏွစ္သိမ့္မႈမ်ိဳးနဲ. အသာအယာပြတ္ေပးေနရင္းက
”ခ်စ္လ.ို ပါ ကေလးရယ္၊ ေကေလးလဲ ကိုၾကီးကိုခ်စ္တယ္မဟုတ္လား” ”ခ်စ…္ …ခ်စ…္ …..ခ်စ္ပါတယ္၊ နာေအာင္ေတာ့မလုပ္ပါန.ဲ ကိုၾကီးရယ”္
”မနာေစရပါဘူး ကေလးရယ္၊ မၾကာခင္အားလံုးေကာင္းသြားေစရမယ ္ဟုတ္ျပီလား
ေကေလးလသဲိသားနဲ……..ဟဟဲ”ဲ
ဒါကိုၾကီးေကခိုင့္က ုိ အျမႏဲ ွစ္သိမ့္ေနက် စကား။ ျပီးရင္ေတာ့သူေကခိုင့္ကိုမညွာမတာသူကစား ခ်င္သလိုကစားတာပါပ။ဲ အိမ္ေထာင္သက္ေတာင္ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ ္ ေကခိုင့္အတြက္ကဒီလို ကိစၥေတရြ ိုးေနပါျပီ။ မရိုးႏိုင္ေသးတာက ကိုၾကီးဆိုေတာ့ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြကိုေနာက္ထပ္ဘယ္ ေလာက္ထိေအာင ္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရဦးမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ေသးတဲ့ေကခိုင့္ဘ၀ဟာ တခါတခါ
က်ရင္ကိုၾကီးမသိေအာင ္ ေမွာင္ထမဲ ွာက်ိတ္ငုိေနရတယ္။
”အရမ္းခ်စ္တယ ္ ကေလးရယ္”
ႏူးညံ့တဲ့ေလသံန.ဲ နားနားကိုကပ္ျပီးတီးတိုးေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပ ဲ ေကခိုင ့္ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ ဖက္ပိုင္းဆီကနင္တင္တင္ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရေတာ ့ မ်က္လံုးေလးကိုမွိတ္ထားလိုက္မိ တယ္။ ကိုၾကီးရ.ဲ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက ေကခိုင့္ကိုယ္ထဲကိုတိုး၀င္လာေနျပီ။ ျပီးရင္ဒီလက ္ ေခ်ာင္းက ေကခိုင့္ကိုယ္ထမဲ ွာေျဗာင္းဆန္ေအာင ္ လႈပ္ရွားေဆာ့ကစားေတာ့မယ္ေလ။ လႈပ္ရွားကစားေနတ ့ဲ လက္ေခ်ာင္း၊ ဖိဖိျပီးေခ်ေနတ ဲ့ ကိုၾကီးရ.ဲ လက္မ၊ ေကခိုင္ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာလဲ လုပ္ေနက်ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ယာခင္းကိုပ ဲ လက္ေတြန.ဲ တင္းတင္းဆုပ္ထား လိုက္တယ္။
”ဟင…့္ …..ဟင…့္ ……..ဟင…့္ ….” ၾကံဳေနက်မ.ို စိတ္ကိုတင္းထားေပမယ့္မရပါဘူး။ ကိုၾကီးကၾကမ္းလြန္းလာတဲ့အခါ မေနႏိုင္ပ ဲ ႏႈတ္ကေနညည္းမိတယ္။ နဂိုကထကဲညည္းမ ွ ေအာ္မသွေဘာက်တဲ့ ကိုၾကီးကိုမီးေလာင္ရာ ေလပင့္သလိုျဖစ္သာြ းမွာစိုးရိမ္ရေပမယ ့္ မေနသာပ ဲ ပငြ ့္ထြက္သြားရတဲ့ေနာက္မွာေတာ ့ ထင ္ တဲ့အတိုင္းပဲ ကိုၾကီးပိုဆိုးလာတယ္။ ကိုၾကီးအသက္ရႈသံကပိုျပီးျပင္းထန္လာတယ ္ ပိုျပီးၾကမ္းတမ္းလာတယ္။ ႏွာေခါင္းက ထြက္တဲ့ေလေတကြို ဟူးကန ဲ ဟူးကန ဲ မႈတ္ထုတ္ေနတဲ့ကိုၾကီးက ေဒါသထြက္ေနတဲ့ေတာ၀က ္ ၾကီးတစ္ေကာင္လိုပလဲ.ို ေကခိုင့္စိတ္ထမဲ ွာခံစားရတယ္။
”ေကေလး အရမ္းေကာင္းေနျပ ီ မဟုတ္လား မွန္မွန္ေျပာစမ္း”
ေမွာင္ထဲမွာ ကိုၾကီးမျမင္ေအာင္အံကိုၾကိတ္ျပီးေခါင္းက ို တငြ ္တငြ ္ၾကီးရမ္းေနေပမယ ့္ ကိုၾကီးက မရဘူး။
”ေျပာေလ ေကေလးရ.ဲ ၊ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား”
ေကခိုင့္ေမးဖ်ားေလးကိုလက္နဲ. အတင္းဆလဲြႈပ္ခါျပီးေမးလာေတာ ့ မေနသာေတာ့ပ ဲ
”ေကာင္း……………ေကာင္းပါတယ ္ ကိုၾကီး” ”သိတယ ္ သိတယ ္ ေကေလးအရမ္းေကာင္းေနျပီဆိုတာ”
ကိုၾကီးရ.ဲ အသံတုန္တုန္ၾကီးထမဲ ွာ ေမာဟုိက္သံေတြက အထင္းသားေပၚေနတယ္။
”အင္း…………….”
ဒီတစခ္ ါေတာ ့ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးျပီးထိုးသငြ ္းလိုက္ေတာ ့ ေကခိုင့္ရင္ထဲမွာလွပ္ကနဲျဖစ္သြားျပီး လန.္ ေအာ္လိုက္မိတယ္။ျပီးေတာ့ကိုၾကီးကသူ.လက္ေခ်ာင္းေတြက ုိ ေသာ့ဖငြ ့္သလိုဘယ္ညာ တဖ်တ္ဖ်တ္လွည့္ေနေတာ ့ ေကခိုင္လည္းတခ်က္တခ်က္ မူးသလိုမိုက္သလိုျဖစ္သြားျပီး ဘယ ္ လိုေနရမွန္းကိုမသိေတာ့တာန.ဲ မ်က္ႏွာကိုလက၀္ ါးနဲ.အုပ္ျပီးျငိမ္ေနမိတယ္။ ျငိမ္ေနတာကိုကိုၾကီးမၾကိဳက္တတ္မွန္းသိေပမယ ့္ ေကခိုင္ကဒီလိုပေဲ နလိုက္ခ်င္တယ ္ ေလ။ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ကိုၾကီးကေကခိုင္ျငိမ္ေနလိုက္တာန.ဲ သ.ူ အစြမ္းကိုပိုျပလာတာ ေနာက ္ ဆံုးေကခိုင္ဘယ္လိုမွမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
”ေတာ္ပါေတာ့ ကိုၾကီးရယ ္ ေကခိုင္မေနတတ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုၾကီးလအဲရမ္းပင္ပန္းေနျပ”ီ အတတ္ႏုိင္ဆံုးေလသံခ်ိဳခ်ိဳေလးန.ဲ ေျပာျပီး ေတာင္းပန္လုိက္ေတာ့မ ွ ကိုၾကီးကအရွိန္ျပန္ေလွ်ာ ့ ေပးတယ္။ ရပ္ေတာ့ရပ္မသာြ းဘူး။ ျပီးေတာ့ေကခိုင့္ဗိုက္သားေပၚမွာ ေခါင္းတင္ျပီး နားရင္းန.ဲ စိမ္ေျပနေျပကိုဆက္ျပီးလကသ္ရမ္းေနပါတယ္။ အဒဲ ီအခ်ိန္မွာပအဲလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတ့ေဲ နရာေတြက အသံေတြတစြိစြိျမည္လာတယ္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး အဒဲ ီလိုအသံေတျြမည္ရင္ေကခိုင္သိပ္ရွက္တာပ။ဲ ကိုၾကီးကေတာ့ဒါကို အရသာခ ံ နားေသာတဆင္ေနေလရ.ဲ ။
”ငါ့ႏွယ္ေနာ”္
ေကခိုင္အသံမထကြ္ဘဲ ရင္ထကဲၾကိပ္ျပီးမခ်ိတင္ကေဲ ရရြတ္လိုက္မိတယ္။ လက္ေတ.ြ မွာေတာ ့ ကိုၾကီးေခါင္းကိုအသာလက္နဲ.ပတြ္ေပးရင္း ႏႈတ္ဖ်ားကေလသံခ်ိဳကေလးန.ဲ ကိုၾကီးကိုေခ်ာ.ရ တယ္။
”ေတာ္ပါေတာ့ကိုၾကီးရယ္၊ ေကခိုင္မရေတာ့လို.ပါေနာ.္ .ေနာ္လို…. ဒီမွာႏံူးခ်ိေနျပ”ီ
တမင ္ ကိုၾကီးအၾကိဳက္ညဳတုတုခရာတာတာအသံေလးန.ဲ ေျပာလိုက္ေတာ ့ ကိုၾကီးစိတ္ေက်နပ ္ သြားပံုရတယ္။
”အင္းပါ အင္းပါ ေကေလးရ.ဲ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား”
”ေျပပါတယ္ကိုၾကီးရယ ္ ဒီ့ထက္အဆင္ေျပရင ္ ေကခိုင္မနက္ထႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး”
ေမွာင္ထဲမွာ ကိုၾကီးရ.ဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ရယ္သံကိုၾကားလိုက္ရျပီး ေကခိုင့္ကိုယ္လေဲ ပါ့ပါးသြား
ေတာ့တယ္။
”ဒါဆိုလဲ အိပ္ေတာ့ေနာ ္ ေကေလး၊ အရမ္းခ်စ္တာပ ဲ ကေလးရယ”္
ေကခိုင့္ေအာက္ပိုင္းက ို ရတြ္ကနတဲခ်က္နမ္းလိုက္ျပီး ကိုၾကီးအိပ္ယာေပၚကထထြက္သြားတယ္ ေကခိုင္လဲ ကပ်ာကယာထထိုင္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး ေစာင္က ို တစ္ကိုယ္လံုးျခံဳလိုက္ျပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ။္ ကိုၾကီးလက္ေဆးျပီးလို.ျပန ္ လာရင ္ ေကခိုင္မအိပ္ေသးတာ ေတ.ြ လ.ို မျဖစ္ဘူးေလ။
အပိုင္း(၄)
ခုခ်ိန္မွာအရာရွိကေတာ္ေလးတစ္ေယာက္အေနန.ဲ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေနသေယာင္ရ ွိ ေနတဲ့ ေကခိုင့္ဘ၀ဟာ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ခက္ခဲပင္ပန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေကခိုင္ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာ အေဖဆံုးသြားေတာ့ေလာကအလယ္မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထ ဲ မ်က္ႏွာငယ္က်န္ရစ္ခ့ရဲ ျပီးေတာ့ အေဖရွိတုန္းကမခ်မ္းသာေပမယ ့္ မခ်ိဳ.ငဲ့ခဲ့ရတဲ့အေျခအေနကေန အခက္အခအဲက်ပ္အတည္းေတြၾကားထဲကိုျဗဳန္းကနေဲ ရာက ္ သြားရသလိုပါပ။ဲ အရင္ကငွားေနတ့အဲိမ္ကို ျပန္အပ္လိုက္ရျပီး အေမ့ညီမအငယ္ဆံုးရဲ့အိမ္ကိုေရာက္လာ ခဲ့ရတယ။္ လူမခ်မ္းသာေပမယ့္စိတ္ေကာင္းရွိတ့ ဲ ေဒၚေလးက ေကခိုင့္တ.ို သားအမိႏွစ္ေယာက ္ ကိုသ.ူ အိမ္ေဘးမွာ အဖီေလးဆယြ္ျပီးေနခငြ ့္ေပးခ့တဲယ္ေလ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေနစရာ အဆင္ေျပသြားျပီး အေမကေစ်းေရာင္းျပီး ေကခိုင့္ကိုေက်ာင္းဆက္ထားရွာတယ္။ အေဖဆံုးသြားတ့အဲခ်ိန္က အတန္းတင္စာေမးပေဲြ တေြ ျဖေနတုန္းဆိုေတာ့စာေမးပဆြဲက္ မေျဖျဖစ္တဲ့ေကခိုင္ ေျခာက္တန္းကိုေနာက္တႏွစ္ထပ္ေနရျပီေပါ့။သူငယ္ခ်င္းေတအြတန္းတက္ သြားခ်ိန္မွာ ႏွစ္က်ဆိုျပီးက်န္ခ့ရဲ ေတာ့ အေဖဆံုးလ.ို အားငယ္ေနရတဲ့ေကခိုင္အတြက္အရမ္းက ို ခံရဆိုးေစခဲ့ပါတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ေကခိုင္စာကိုဖိၾကိဳးစားခဲ့တယ္။အေမေစ်းေရာင္းလ.ို ရတဲ့ေငေြ လး ကလ ဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေခ်ြေခ်ြတာတာသံုးစရဲြ င္ ေလာက္ငွႏုိင္ေနေတာ့ ေကခိုင့္တာ၀န္က စာၾကိဳးစားဖ.ို ပရဲ ွိတယ္ေလ။ ဒီလိုန.ဲ ပအဲခ်ိန္ေတဘြာမွမၾကာလိုက္သလိုန.ဲ ေကခိုင္ကိုးတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္လာတယ္။ မိန္းမငယ္ေလးဘ၀ကေန မိန္းကပ်ိဳေလးဘ၀ကိုေျပာင္းလဲလာတဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္းရင္ထဲမွာ ဟိုလိုဒီလိုလႈပ္ရွားရိုက္ခတ္တတ္တ့ဲစိတ္ကေလးကိုမတြန္းလွန္ႏိုင္ေတာ့ ေကခိုင္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္န.ဲ ခ်စ္သူေတျြဖစ္ခ့ၾဲကတယ္။အရယြ္ေရာက္လာတာန.ဲ အမွ်ပိုျပီးလွလွလာတဲ့ အမို. အေမာက္ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတကြ ပီျပင္ထင္ရွားလာတဲ့ေကခိုင့္ကို စိတ၀္ င္စားတဲ့သူေတ ြ လအဲမ်ားၾကီးပေဲ ပါ့။ အဒဲ ီအမ်ားၾကီးထကဲမွ ေကခိုင္ကိုယ္တိုင္လဲျပန္ျပီးရင္ခုန္မိတဲ့ ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ကိုေမတၱာတုန.္ ျပန္မိခ့တဲယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီၾကည္ႏႈးစရာခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးဟာသိပ္ေတာ့တာရွည္မခံခဲ့ပါဘူး။ သူနဲ. ပထမဆံုးစခ်ိန္းေတ.ြ တ့ေဲ န.မွာပ ဲ တခန္းရပ္ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို ၊ ေက်ာင္းေန. ၀က္လႊတ္လ.ို ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ျမိဳ.ထမဲ ွာေလွ်ာက္လည္ျပီးျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ ေကခိုင့္အေမန.ဲ ဆံုခဲ့ၾကတယ္ေလ။ဟင္းရကြ္ေတေြ တာင္းၾကီးန.ဲ အျပည့္ထည့္ျပီးေခါင္းေပၚမွာရြက္လာတဲ့အေမ့ကို ေနပူက်ဲက်ဲမွာေတ.ြ လိုက္ရေတာ့ ေကခိုင့္ရင္ထဆဲ.ို သြားတယ္။အေမကဒီလိုပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ေနရခ်ိန္မွာ သမီးအလိမၼာေလးကရည္းစားန.ဲ ေလွ်ာက္လည္ေနမိတယ္။အေမ့ကို အရမ္းသနားတာပ ဲ အရမ္းလေဲ နာင္တရမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန.မွာေတာ့ရည္းစားန.ဲ လမ္းခြဲ လိုက္ေတာ့တယ္။ တဖက္ကအတင္းျပန္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ ေကခိုင္ကေတာ့မျဖစ္သင့္ဘူးထင ္
လ.ို ခါးခါးသီးသီးပျဲငင္းဆန္ေနလိုက္တယ္။ၾကာေတာ့လသဲ.ူ ဘက္ကလက္ေလွ်ာ့သြားပါတယ္။
ဒါဟာေကခိုင့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးန.ဲ ေနာက္ဆံုးရည္းစားထားခဲ့ျခင္းပါပ။ဲ
ေကခိုင္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ပထမႏွစ္တက္တ့ဲအခ်ိန္အထိေယာက်ၤားေလးေတြက ို
ေယာင္လ.ို ေတာင္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။မွန္တာေျပာရရင္ ေကခိုင္ကဘယ္ေရာက္ေရာက ္ ေယာက်ၤားေလးေတရြ .ဲ စိတ၀္ င္စားမႈ၊ ဦးစားေပးမႈကိုရခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေကခိုင္ကလွတယ ္ ဆိုတာထက္ဆေဲြ ဆာင္မႈရွိတယ္ဆိုပိုမွန္မယ္။ ဒါေပမယ့္ေကခိုင္ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ.မပတ ္ သက္ခဲ့ပါဘူး အေမ့ကိုသနားတ့စဲ ိတ္န.ဲ စာကိုပဖဲ ိၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေကခိုင့္ရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က ္ အိပ္မက္ကေလးေတဟြာသ.ူ ရ့တဲကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ပထမႏွစ္မွာပ ဲ ရိုက္ခိ်ဳးခံခဲ့ရရွာတယ ္ အေမဆံုးပါးသာြ းခ့တဲယ္ေလ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနပူမေရွာင္မိုးရာြ မေရွာင္ ေစ်းေရာင္းထြက္ခဲ့တဲ့အေမဟာ ပင္ပန္းမ ႈ ဒါဏ္ေတြကိုေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရ့။ဲ ေကခိုင့္အတြက္ေတာ့အားကိုးရာေရႊေတာင္ၾကီး ျပိဳက်သြားသလိုပါပဲ။ အေမဆံုးျပီးတစ္လေက်ာ္ေလာက္ထိေဆာက္တည္ရာမရ ပူေဆြးေနခ ဲ့
တယ္။ကိုယ့္သားသမီးကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးျပီး အသီးအပငြ ့္ေလးမွခံစားခငြ ့္မရသြားရွာတဲ့အေမ ့ အျဖစ္ကိုေတြးမိတိုင္း မ်က္ရည္ေတြကက်က်လာတယ္။
ေဒၚေလးကေတာ့ေကခိုင့္ကိုဆက္ျပီးေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္သူကိုယ္တိုင္ကလဲ သိပ္ေျပလည္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးကအစိုးရ၀န္ထမ္း ၊ သူတ.ို သား သမီးေတြကလရဲ ွိေသးတယ္။ဒီေတာ့ေကခိုင့္ကို သူတ.ို ရံုးမွာအလုပ္သငြ ္းေပးခဲ့တယ္။ ေကခိုင္လ ဲ
ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ရံုးစာေရးမေလးဘ၀ကိုပဲလက္ခံလိုက္ရတယ္။အဒဲ ီ မွာေကခိုင္ “ကိုၾကီး” လ.ို ေခၚတ့ ဲ ဦးစိုးလငြ ္န.ဲ ဆံုခ့ၾဲကတာေပါ့။
စာေရးမအသစ္ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာလို.ရံုးကလူပ်ိဳလူလြတ၀္ န္ထမ္း ေတြလည္းအလုပ္ရႈပ္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတငြ ္းမွာပ ဲ ေကခိုင္ဟာသူတို. ရံုးကေယာက်ၤားေလးေတရြ ဲ.စကား၀ိုင္းမွာ မပါမျပီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေကခိုင့္ကိုစိတ၀္ င္စားတ့သဲူေတထြမဲ ွာ သူတ.ို အရာရွိလူပ်ိဳၾကီး ဦးစိုးလြင္လဲပါတာေပါ့။ သူက အိေျႏၵၾကီးန.ဲ ေနေနလ.ို တျခားသူေတမြ ရိပ္မိေပမယ ့္ ကာယကံရွင္လဲျဖစ ္ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္မိန္းမ သားေတအြလိုလိုသိတတ္တ့ဲ ညဥ္ကေလးကလရဲ ွိတာေၾကာင ့္ ေကခိုင္ကေတာ့ရိပ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ကိုယ့္အထက္လူၾကီးျဖစ္ေနတ့အဲျပင္အေနအထငို ္လဲတည္လြန္းတဲ့ဦးစိုးလငြ ္ဟာ ေကခိုင့္ကိုဘာစိတ္အေႏွာက္အယွက္မွမေပးခပ့ဲ ါဘူး။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ေကခိုင့္က ို ခ်မ္းသာမေပးၾကဘူးေလ။ေဒၚေလးတ.ုိ လင္မယားန.ဲ ရံုးတက္ရံုးဆင္းအတူတူမ.ို သာေတာ္ေတာ ့ တယ္။ တစ္ေယာက္ထသဲာဆိုရင္လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းသြားရဲမွာမဟုတ္ဘူး။ ေန.ခင္း ဆိုလေဲ ကခိုင့္စားပနဲြ ားမွာရစ္သီရစ္သီန.ဲ ရတဲ့သဲူေတဆြိုေရ.ွ ကကုလားထိုင္မွာအသားလြတ္ၾကီး ခပ္တည္တည္နဲ.လာထိုင္ေနၾကေသးတာ။ေဒၚေလးကလသဲေဘာေကာင္းတဲ့သူဆိုေတာ့သူတို. ကမေၾကာက္ၾကဘူးေလ။တခါတေလဦးစိုးလငြ ္ကသူတို.ကိုတိတ္တိတ္က်ိပ္ျပီးဟန.္ တားလို. သာေတာ္ေတာ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ ့ ေကခိုင့္ဘ၀အေျပာင္းအလျဲဖစ္ဖ.ို အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။အဒဲ ီေန.
ကေဒၚေလးဦးစိုးလငြ ္အခန္းထကဲထကြ္လာျပီး သူန.ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စာပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့ေကခိုင ့္ ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။သူ.ၾကည့္ရတာတမိ်ဳးပ။ဲ ေကခိုင့္စိတ္ထဲထူးျခားေနလ.ို
“ဘာျဖစ္လ.ို လေဲ ဒၚေလး ၊ဆရာဆူလိုက္လို.လား”
“မဟုတ္ပါဘူးေကခိုင္ရယ”္
ဒါေလးပဲျပန္ေျပာျပီး သ.ူ အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတယ္။ ေကခိုင္ဒီဘက္စားပြဲကေနလွမ္းျပီးအကဲ ခတ္ေနမိတယ္။ တခါတေလက်ရင္ေဒၚေလးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး တခုခုကိုစဥ္းစားေနသလ ို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနသလိုလိုန.ဲ ၊ တခါတေလက်ေတာ့လည္းျပံဳးသြားျပန္ေရာ ျပံဳးလိုက္ ၊ မဲ့လိုက ္ တည္လိုက္န.ဲ ေဒၚေလးျဖစ္ေနလ.ုိ ေဒၚေလးကိုေကခိုင္တျဖည္းျဖည္းန.ဲ နားလည္ရ ခက္လာတယ္။ တျခားသူေတေြ ရ.ွ မွာေမးလ.ုိ မွသင့္ပါ့မလားလ.ို ေတြးမိတာန.ဲ ေနာက္စကားစပ ္
ေတာ့မွပေဲ မးေတာ့မယ္လို. ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ ့ ေကခိုင္ေမးစရာေတာင္မလိုပါဘူး ေဒၚေလးကသူ.ဟာသူဖငြ ့္ေျပာ လာတယ္။ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ကိုလက္ထပ္ခ်င္လ.ို တဲ့။ ေကခိုင္လရဲ ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ေၾကာင ္ သြားတယ္ စိတ္ထမဲ ွာလရဲ ႈပ္ေထးြ သြားရတယ္။
“ေဒၚေလးဘာျပန္ေျပာလိုက္လဟဲင”္
“ကာယကံရွင္န.ဲ တိုင္ပင္ျပီးစဥ္းစားပါရေစဦးလို.ပေဲ ျပာခဲ့ရတာေပါ”့
“ေကခိုင္ေယာက်ၤားမယူခ်င္ေသးပါဘူးေဒၚေလးရယ”္
“ေအးေလ ေဒၚေလးနားလည္ပါတယ ္ ေကခိုင္ကအခုမ ွ ၁၉ ႏွစ္ပရဲ ွိေသးတာ”
ေျပာျပီးေဒၚေလးအိမ္အျပင္ကိုေငးေနတယ္။ သူမ်က္ႏွာကလည္းေန.ခင္းတုန္းကလိုပ ဲ အေရာင ္
ေတြတမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳးေျပာင္းေနတယ္။
“ေဒၚေလးသေဘာကေရာဟင”္
ေဒၚေလးတခုခုကိုခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနမွန္းရိပ္မိလ.ို ေကခိုင္ေမးလိုက္ေတာ့။
“ေအး ေဒၚေလးလအဲဒဲ ါစဥ္းစားေနတာ ဆရာဦးစိုးလငြ ္ဟာ အဖက္ဖက္ကျပည့္စံုေနတာ
ေတာ့အမွန္ပ ဲ ေကခုိင္န.ဲ အသက္ကြာလနြ ္းတာတခုပရဲ ွိတယ”္
“ရွင…္ . ေဒၚေလးကသေဘာတူတယ္ေပါ”့
“တူတယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး သမီးသေဘာပါေဒၚေလးမွာလ၀ဲ တၱရားေတရြ ွိေတာ့စဥ္းစား ရတာေပါ့ကြယ ္ သမီးအေမမရွိေတာ့တ့ေဲ နာက္ပိုင္း သမီးကေဒၚေလးသမီးတစ္ေယာက္လုိပဆဲ ို
ေတာ”့
ေကခငို ္နဲနေဲ တသြာြ းရျပီ။ ေဒၚေလးမွာအိမ္ေထာင္တာ၀န္ေတအြျပင ္ ေကခိုင့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖ.ို တာ၀န္ပိုေနရျပီမဟုတ္လား။ေကခိုင္ေဒၚေလးကိုအားနာမိတာေတာ့အမွန္ပ။ဲ
“ေဒၚေလးဘာေတစြ ဥ္းစားေနတာလဟဲင”္
“ကြယ္…….ဦးစိုးလငြ ္ကတစ္ကိုယ္ထလဲူပ်ိဳၾကီး၊ မိဘေတြလဲမရွိေတာ့ဘူး ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းလဲမရရွိ ွာဘူး၊ အက်င့္စာရိတၱကလေဲ ကာင္းတယ္။ ေဒၚေလးသ.ူ လက္ေအာက္မွာလုပ ္
လာတာၾကာျပ ီ မိန္းမကိစၥအရႈပ္အရွင္းလ ဲ တခါမွမၾကားမိဘူး”
ေဒၚေလးငါ့ကိုနားခ်ေနတာလားလ.ို ေတးြ မိေတာ့ေကခိုင၀္ မ္းနည္းသြားတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ဘာမွျပန္မေျပာပဲျငိမ္ေနမိတယ္။
“သ.ူ မိဘေတရြ ့အဲေမအြႏွစ္လ ဲ အေတာ္က်န္ခ့တဲယ္ၾကားတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဆိုရင္
ေကခုိင့္အတြက္လစဲ ိတ္ခ်ရတာေသခ်ာတယ္ေလ”
“ရွင…္ ”
ေကခိုင့္မ်က္ႏွာငိုမ့မဲ ့ျဲဖစ္သာြ းေတာ့ေဒၚေလးသနားသြားပံုရတယ ္
“ေဒၚေလးကသာေျပာျပတာပါကယြ ္ ယူပါလို.မတိုက္တြန္းပါဘူး သမီးသေဘာပါ”
“ေကခိုင္စဥ္းစားပါရေစဦး ေဒၚေလးရယ”္
“ေအးပါကြယ္ ဟိုတဖက္ကလည္းအလွ်င္မလိုပါဘူး သမီးေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွဆံုးျဖတ ္ ဒါသမီးဘ၀န.ဲ ဆိုင္တယ္။ ေဒၚေလးတ.ို ကေတာ့သမီးအတြက ္ ေကာင္းရာမြန္ရာျဖစ္ေစခ်င္တ ဲ့ ဆႏၵပရဲ ွိပါတယ္ကြယ္” ဟုတ္ကဲ့လို.ပေဲ ျဖခ့ျဲပီး ေကခိုင္သူမေနတ့အဲဖီေလးထဲျပန္လာခဲ့တယ္။ဘာမွလဲမလုပ္ခ်င္တာန.ဲ အိပ္ရာေပၚလေွဲ နျပီးအေတးြ နယ္ခ်.ဲ ေနမိတယ္။ ဟိုတုန္းကသားအမိႏွစ္ေယာက္ေနခဲ့တဲ့ဒီအခန္း ေလးထဲမွာ ခုေတာ့ေကခိုင္တစ္ေယာက္ထဲ ဒါကိုေတြးလိုက္မိေတာ့အေမ့ကိုသတိရတဲ့စိတ္န.ဲ အတူအထီးက်န္ဆန္တ့ဲ ခံစားမႈကစိတ္ကိုဖိစီးလာတယ္။
ဦးစိုးလငြ ္ကိုေကခိုင္မမုန္းပါဘူး ခ်စ္လခဲ ်စ္လ.ို မရဘူး။ ေအးေဆးျပီးသေဘာေကာင္းတ ဲ့ အထက္လူၾကီးတစ္ေယာက္ကိုထားတ ့ဲ ေလးစားမႈမ်ိဳးပရဲ ွိတယ္။ ဒီလိုစိတ္တစ္ခုန.ဲ ေတာ့သ.ူ က ုိ လက္ထပ္လ.ို မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ေကခိုင္ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ ဦးစိုးလငြ ္ဘက္ကလည္း ေကခိုင့္လိုတစ္ေယာက္ထသဲမားန.ဲ လက္ထပ္ရင္ေယာကၡမ ေတေြ ယာက္ဖေတ ြ စတ့အဲရႈပ္အရွင္းေတမြ ရွိမွာလည္းေသခ်ာတယ္၊ ေငေြ ၾကးမျပည့္စံုသူမ.ို ေကာင္းေကာင္းမနြ ္မနြ ္ေနထိုင္စားေသာက္မွာလေဲ သခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒါေတြအေရးၾကီးလို. လား ေကခိုင္နားမလည္ဘူး။ အဒဲ ီညကမီးေတာင္မဖငြ ့္ပ ဲ အေမွာင္ထဲမွာ အိပ္လို.လဲမရစိတ္ေတ ြ ကေယာက္ကယက္နဲ.မိုးလင္းခ့ရဲ တယ္။
မနက္က်ေတာ့မလန္းမဆန္းန.ဲ ရံုးကိုေရာက္ျပီးမၾကာခင္မွာပဥဲ ီးစိုးလငြ ္ကသ.ူ ကိုေခၚခငို ္း
လ.ို ေကခိုင္လစဲ ိတ္ညစ္သာြ းျပီး ေလးလံတ့ေဲ ျခလွမ္းေတြန.ဲ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ ့
မွဦးစိုးလငြ ္ကအလုပ္ကိစၥေတေြ ခၚေျပာတာပျဲဖစ္ေနတယ္။ ေကခိုင့္မွာသာမ်က္လႊာေလးခ်ျပီး ဦးစိုးလငြ ္မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ရခဲ ့ဘဲူး။ အလုပ္ကိစၥေျပာလ.ို ျပီးလ.ို ေကခိုင္လွည့္အထကြ္မွ ဦးစိုးလငြ ္ကလွမ္းေမးလုိက္တယ္
“ေအာ ္ ဒါန.ဲ ေကခိုင ္ ၊ ေကခိုင့္ေဒၚေလးကဘာေျပာေသးလဲဟင”္
“ရွင”္
ေခါင္းထဲမွာ ဒိန္းကနျဲဖစ္သာြ းျပီး ပူထူသာြ းတာနဲ.အတူလက္ထဲကဖိုင္ေတြစာရြက္ေတြလ ဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ကုန္တယ္။ ရွက္ရွက္န.ဲ မႊန္ထူျပီးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာျပန.္ က်ေဲ နတ့ဲ စာရြက္ေတြကိုလိုက္ေကာက္စုေန တုန္း ဦးစိုးလငြ ္ကထိုင္ရာကထလာျပီးေကခိုင့္နားမွာလာထိုင္တယ္။ ပစၥည္းေတ၀ြ ိုင္းကူေကာက ္
ေပးေနတ ဲ့ ဦးစိုးလငြ ္ဆီကေမႊးရန.ံ သင္းသင္းေလးတစ္ခုလငြ ့္လာတယ္။ သိမ္ေမြ.တဲ့လူတစ ္
ေယာက္န.ဲ လိုက္ဖက္တ့ရဲ န.ံ မ်ိဳးေလး ေကခိုင့္ရင္ေတခြ ုန္လာတယ္။ ၾကမ္းေပၚကစာရကြ္ေတေြ ကခိုင္န.ဲ တ၀က္စီေကာက္အျပီးမွာလွမ္းေပးလာတဲ့ဦးစိုးလငြ ္
လက္ထဲကစာရကြ္ေတကြို ဆတ္ကန.ဲ ဆယဲြူျပီး အခန္းထဲကအျမန္ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။ ေျခလွမ္းကိုျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ေအာင္လွမ္းရင္း အေျပးတပိုင္းန.ဲ ထြက္လာတ ဲ့ သူမေနာက္ပိုင္းကို ဦးစိုးလငြ ္ေတာ့လွမ္းၾကည့္ေနေတာ့မွာပလဲ.ို ေတးြ လိုက္မိတဲ့ အခိ်န္မွာခုနရွက္စိတ္န.ဲ ပန္းႏုေရာင ္
သန္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ ပန္းသီးေလးလိုရတဲတြ္သြားျပီး
“ဟဲ့….ပလုပ္တုပ”္
“အမေလးေတာ”့
အျပင္စၾကၤံမွာသာြ းေနတ့အဲမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က၀ို င္တိုက္မိျပန္တယ္။ေတာ္ေသး တယ ္ ကိုယ့္ရံုးကလူပျဲဖစ္ေနလ.ို ။ “ေကခိုင္ရယ ္ ဘာေတအြေရးၾကီးလာလ.ို လ”ဲ “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဘာမွမဟုတဘ္ူး” ပ်ာပ်ာသလေဲ ျဖရွင္းျပီးဆက္စကားေက်ာရွည္ေနမွာစိုးလ.ို ကုိယ့္စားပြဲကိုယ္တန္းေျပး လာခဲ့တယ္။ကုလားထုိင္မွာ၀င္ထိုင္ျပီး အၾကာၾကီးေနလိုက္ေတာ့မွေကခိုင့္စိတ္ျပန္လည္တည္
ျငိမ္သြားျပီး အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုအိုးနင္းခကြ္နင္းျဖစ္ခ့ရဲ သလလဲ.ို ေခါင္းေအးသြားတဲ့အခါျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တယ္။ ဦးစိုးလငြ ္ကိုေကခိုင္ရင္ခုန္မိေနျပီလား။ ဒါေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဦးစိုးလငြ ္မ်က္ႏွာ ဦးစိုးလငြ ္အၾကည့္ေတကြိုျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္တယ ္ စိတ္ထဲမွာရင္ခုန္တာ ရင္တုန္တာမ်ိဳးလံုး၀ မရွိဘူး။ တခုေတာ့ရွိတယ ္ ဒီအေၾကာင္းေတေြ တးြ လိုက္ရင ္ ရင္ခုန္မလာဘ ဲ ငိုခ်င္သလိုလိုစိတ္ မွာမအူမလည္န.ဲ တမ်ိဳးၾကီးပ။ဲ ဒါေပမယ့္မၾကာခင္မွာပ ဲ ေကခိုင္ဒီထက္ပိုျပီးမအူမလည္ျဖစ္ဖ.ို အေၾကာင္းကေပၚလာျပန ္ တယ္။အရာရွိလူပ်ိဳၾကီးရဲ.အခန္းထဲကေန မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲျပီးေျပးထြက္လာတဲ့စာေရးမ ေခ်ာေခ်ာေလးအေၾကာင္းက ို မနက္တုန္းက၀င္တိုက္မိခဲ့တ ဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေနတဆင့္တစ္ရံုးလံုး ပ်.ံ ႏ.ွံ သြားတဲ့အခါ ေကခိုင္အခုမွတကယ္ထိုင္ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္လာမိတယ္။ရွက္လိုက္တာေနာ္။
ေဒၚေလးကဘယ္လိုလဆဲိုတ့သဲေဘာန.ဲ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ေကခိုင္ေခါင္းကိုသာခါျပႏိုင္
ေတာ့တယ္။
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေဒၚေလးရယ”္ လ.ို အစခ်ီျပီးအိမ္ေရာက္ေတာ့မွေသခ်ာရွင္းျပရတယ ္ ဒီေတာ့မွေဒၚေလးလသဲက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။
“ကုသိုလ္ကံဆိုတာဒီလိုပေဲ ကခိုင္ရ.ဲ “လ.ုိ ေျပာရင္းေဒၚေလးျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္ေနျပန္ေရာ။ ေကခိုင့္စိတ္ထမဲ ွာဘုရားတမိမလိုေတာင္ျဖစ္သာြ းတယ္။ ေဒၚေလးကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစခ်င္ေနျပ ီ မွန္းသိလိုက္ရလ.ို ေလ။
အပိုင္း(၅)
သစ္ငုတ္ေတာင္တိုက္ပါမ်ားရင္န.ဲ လာတတ္တာပေဲ လ ေကခိုင္ဆိုတာကေလာက
အလယ္မွာမိဘမ့ဘဲ၀န.ဲ ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနရသူေလးပါ။ တေျဖးေျဖးန.ဲ အေျခအေနတခုဆီက ို တြန္းပိုေနသလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ လနြ ္ဆန္ႏိုင္ဖ.ို မလယြ္ပါဘူး။ ဟိုေန.ကကိစၥကစလ.ို ရံုးမွာဟိုစကား ဒီစကားေတြၾကားေနရတယ္။ေနာက္ေတာ့ေကခိုင္န.ဲ ဦးစိုးလငြ ္ကိုပတ္၀န္းက်င္ကသူတို.
ဖာသာအတည္ျပဳလိုက္ၾကတ့အဲျပင္သေဘာတူေနတဲ့ေဒၚေလးကလရဲ ွိေနျပန္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းန.ဲ
ေကခိုင္ေခါင္းညိွမ့္လိုက္ရေတာ့တယ္။
ဦးစိုးလငြ ္န.ဲ လက္ထပ္ပါ့မယ္လ.ို ေဒၚေလးကိုကတိေပးျပီးျပီးခ်င္းပေဲ ကခိုင္ကို္ယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္တယ္ ဦးစိုးလငြ ္န.ဲ ပတ္သက္ရင္ေကခိုင့္စိတ္ထဲမွာ အျဖဴထည္သက္သက္ပါပ။ဲ ခ်စ္ျခင္းလဲမရွိ၊ မုန္းျခင္းလမဲ ရွိ ရွာၾကံေျပာရရင္ေတာ့ႏံုခ်ာတဲ့သ.ူ ဘ၀အတြက္အားကိုးအားထား ျပဳစရာအစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္လိုပ ဲ သတ္မွတ္ယံုၾကည္မိတဲ့ စိတ္ကေလးပရဲ ွိတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ေကခိုင္ကလက္ခံပါတယ္လ.ို ေျပာျပီးမၾကာခင္မွာပဥဲ ီးစိုးလြင္နဲ.
လက္ထပ္ျဖစ္ခ့ၾဲကတယ္။ ဦးစိုးလငြ ္ဘက္ကေလာလာတာေၾကာင့္ရယ္၊ သူကိုယ္တုိင္ေနာက ္ တစ္ခါမဂၤလာေဆာင္ေတာ့မလားေအာက္ေမ့ရေအာင္တက္ၾကေြ နတဲ့ေဒၚေလးရယ္၊ ဘယ္ ေတာ့စားရမလတဲေမးထေဲ မးေနၾကတ့ရဲ ံုးကလူေတကြိုနားျငီးတာေၾကာင့္ရယ္ အျမန္ဆံုးပဲ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေစာတလွ်င္စီစဥ္လိုက္ရတ့မဲ ဂလၤာပမဲြ .ုိ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအနည္းအပါးရယ္ (ေကခိုင္ေရာဦးစိုးလငြ ္ပါေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းနည္းတယ္ေလ) ရံုးကအဖ.ြဲ ေတရြ ယ္၊ အိမ္နီးခ်င္းတခ်ိဳ.ရယ္ ဘပဲ ါတယ္ေလ။ ကိုယ့္လူကိုယ့္မိတ္ေဆေြ တၾြကားထဲမွာမ.ို ေနာက္လားေျပာင္လားန.ဲ မဂၤလာပြဲကဒီလိုပ ဲ ျပီးသြားပါတယ္။ အတက္ၾကဆြံုးကေတာ့ဦးစိုးလငြ ္န.ဲ ေဒၚေလးပေဲ ပါ့။ တျခားေနရာမွာမလုပ္ဘူး ေဒၚေလးတ.ို အိမ္ေရ.ွ မွာပမဲ ဏၰပ္ေလးထိုးျပီးလုပ္လိုက္တယ္။ ေဒၚေလးတ.ို မ်ားဘယ္ေလာက္ တက္ၾကသြလဆဲိုရင္ သတ.ို သားန.ဲ သတ.ို သမီးေရ.ွ မွာမွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုရိုက္လ.ိုမွမျပီးေသး ဘူး ဦးစိုးလငြ ္န.ဲ ထည့္ေပးလိုက္ရမယ့္ေကခငုိ ့္ရ့ပဲ စၥည္းေလးေတြကိုသိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးျပီးေနျပီ။ အားလံုးျပီးျပီဆိုေတာ့ွသာြ းမယ္လုပ္ေတာ့မွ ေဒၚေလးကအထုပ္ကေလးေတြထုပ္လာ တယ္။ေကခိုင့္ကိုအရမ္းသာြ းေစခ်င္ေနသလားေဒၚေလးရယ…္ …လ.ို စမိေတာ့ေဒၚေလးမ်က ္ ရည္က်တယ္။ဒီေတာ့ေကခိုင္လစဲ ိတ္မေကာင္းဘူး အတူေနခဲ့ၾကတာႏွစ္ေပါင္းမနေဲ တာ့ဘူးေလ ေကခိုင္လဲမ်က္ရည္ေတကြ်လာတယ္။ဒါေပမယ့္လူဆိုတာအခိ်န္တန္ရင္ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား ရတာပေဲ လ။ ေကခိုင္ဦးစိုးလငြ ္ေမာင္းတ့ကဲားေပၚမွာငူငူေလးလိုက္သြားရျပီ။ ကားေနာက္ခန္းမွာ ေတာ့လက္ဖ.ြဲ ပစၥည္းေတနြ .ဲ ေပါ့။ ရံုးကအဖ.ဲြ ေတပြ ါေနာက္ကေနကားတစီးန.ဲ လိုက္လာလ.ို ခရီး ကသိပ္ျပီးေတာ့မေျခာက္ကပ္လွပါဘူး။အၾကံန.ဲ လုိက္လာတဲ့ရံုးကအဖ.ြဲ ေတြက အိမ္ကိုေရာက ္ ေတာ့ ၾကိဳးတားၾက ခဖဲ ိုးေတာင္းၾကန.ဲ တခါထဆဲူညံေနေတာ့တာပ။ဲ သူတ.ိုလိုခ်င္တာရေတာ့မ ွ အလွ်ိဳလွ်ိဳျပန္ကုန္ၾကတယ္။
သူတ.ို လဲျပန္သာြ းေရာေကခိုင္န.ဲ ဦးစိုးလငြ ္ႏွစ္ေယာက္ထဲပအဲိမ္ထဲမွာက်န္ခဲ့တာေပါ့။ ဦးစိုးလငြ ္ကေတာ့ဘယ္ကိုေရာက္ေနတယ္မသိ ေကခိုင္ကေတာ့ဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာတလံုးေပၚ မွာေပေတျပီးထိုင္ေနမိတယ္။ အ၀တ္အစားေတာင္မလရဲ ဘူး။ အ၀တ္လဲဖ.ို အခန္းထဲမသြားရ ဲ တာန.ဲ အထူးသျဖင့္အခန္းထကဲ ေကခိုင္န.ဲ ဦးစိုးလငြ ္အတူတူအိပ္ဖ.ို ျပင္ဆင္ထားတဲ့မဂၤလာ ကုတင္ၾကီးကိုမၾကည့္ရဘဲူး။
လြန္ခဲ့တဲ့သံုးေလးရက္ေလာက္က ဦးစိုးလငြ ္ကလိုက္ၾကည့္လွည့္ပါေခၚတာန.ဲ ဒီကိုတစ ္ ေခါက္လာၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဒဲ ီတုန္းကေဒၚေလးလဲပါတယ္။ အခန္းျပင္ဆင္ထားတာက ို ေဒၚေလးကေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလ့လာၾကည့္ေနေပမယ့္ေကခိုင္ကေတာ့ဘာကိုမွမၾကည့္ဘဲမ်က္လႊာ ခ်လ.ို ေဒၚေလးလက္ကိုပမဲ လႊတ္တမ္းဆုပ္ထားမိတယ္။ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ကုတင္ၾကီးရယ္၊
တစ္ေတာင္ေလာက္ထူတ့ေဲ မ.ႊ ရာၾကီးရယ္ မတတ္သာလ.ို မ်က္လံုးေလးတခ်က၀္ င့္ၾကည့္မိတာ
ေတာင္ ေကခိုင့္မွာရင္ေတခြ ုန္လနြ ္းလ.ို ။
“ဟယ…္ …..အိေနတာပေဲ တာ့၊ ေကခိုင္ဒီမွာလာထိုင္ၾကည့္စမ္း”
ေမ.ြ ရာေပၚထိုင္ၾကည့္ျပီးသေဘာက်သာြ းတ့ေဲ ဒၚေလးကေကခိုင့္လက္ကိုဆြဲျပီးထုိင္ခိုင္း ေပမယ့္ေပကပ္ကပ္န.ဲ ရပ္ျပီးေနခ့တဲာ၊ ခုေတာ့ေကခိုင္ဒီကုတင္ၾကီးေပၚကိုမလြဲမေသြတက္ရ
မယ့္အေျခအေနေရာက္လာျပီ။
“ေကခိုင”္
“ရွင…္ ……ဆရာ”
အခန္းထဲကေနအ၀တ္အစားလျဲပီးျပန္ထကြ္လာပံုရတဲ့ ဦးစိုးလငြ ္ကေခၚလိုက္ေတာ့မ ွ
ေကခိုင္လေဲ တးြ ေနရာကေနသတိျပန၀္ င္လာျပီး အလန.္ တၾကားျပန္ထူးမိတယ္။
“အ၀တ္လေဲ တာ့ေလ၊ ဒီအ၀တ္အစားေတနြ .ဲ မအိုက္ဘူးလား” “ဟ…ို ..ဟိုေလ…….လ.ဲ .လမဲ ွာ…လဲမယ…္ အင္း….ဟုတ္ကဲ့” ကေယာင္ကတန္းစကားေတေြ ျပာေနတ့ ဲ ေကခိုင့္ကုိၾကည့္ျပီးဦးစိုးလငြ ္ကျပံဳးေနတယ္။
“ရွက္ေနတာလား”
“ဟိုေလ…….အဒဲ ါ…..ဟိုဒင္း”
“ကဲပါ…..သြားလဲလိုက္ပါ ၊ ဘာမွရွက္မေနန.ဲ ကိုယ္ဒီအိမ္ေရ.ွ မွာပေဲ စာင့္ေနမယ ္ ဟုတ္ျပီလား၊ လာမၾကည့္ဘူး အထဲကေနဂ်က္သာထိုးထားလိုက္”
“မဟုတ္ပါဘူး….ေကခိုင္က”
“ဘာမွေျပာမေနန.ဲ သာြ းလေဲ ခ် ေကခိုင့္အိပ္ေတကြိုေကာင္မေလးေတအြခန္းထဲပ.ို ခဲ့ျပ”ီ
“ဟုတ”္
အထက္အရာရွိရ.ဲ အမိန.္ ကိုနာခံေနရသလိုခံစားမႈမ်ိဳးန.ဲ ေကခိုင္အခန္းထဲကိုထထြက္ လာခဲ့တယ္။ အခန္း၀ေရာက္ေတာ့တခံ ါးကိုတနြ ္းမဖငြ ့္မိေသးပ ဲ ခဏရပ္ေနမိေသးတယ္။ေနာက ္ ေတာ့မွဖ်တ္ကနဖဲ ငြ ့္ျပီးအထကဲ၀ို င္ တံခါးကိုခ်က္ခ်င္းျပန္တြန္းပိတ္ ဂ်က္ကိုပါတခါထဲထိုးလိုက္ တယ္။ျပီးေတာ့မွတံခါးကိုေက်ာကပ္မွီျပီး ခဏနားလိုက္ရေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပ မယ့္ရင္ထဲမွာေမာေနသလိုပ။ဲ
ေကခိုင့္အိပ္ေတကြိုေကခငို ့္ဘီရိုလ.ို ဟိုတေန.ကဦးစိုးလငြ ္ျပထားဖူးတဲ့ဘီရိုေရ.ွ မွာခ် ထားတာေတ.ြ ရတယ္။အိပ္ေတကြိုျမင္လုိက္တာန.ဲ အလွ်င္အျမန္အနားတိုးကပ္သြားျပီး အိပ္ ေတြတစ္ခုခ်င္းစီဖငြ ့္ျပီးလဖဲ .ို အ၀တ္တစ္စံုရွာရတယ္။ တစံုကိုဆြဲထုတ္လုိက္ျပီး၀တ္ေတာ့မယ ္ ၾကံလိုက္ျပီးမွသူယူလိုက္တ့ဲအ၀တ္ေတကြအေတာ္ေလးေဟာင္းေနတာကိုသတိထားလိုက္မိ တယ္။သိပ္ေဟာင္းလ.ုိ မျဖစ္ဘူးေလ၊ ဒီလိုသားသားနားနားအိမ္က အိမ္ရွင္မကအရမ္းစုတ္ခ်ာ ေနလ.ို မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ ဒါန.ဲ ပအဲသစ္နီးပါးလတ္ေသးတဲ့ ပါတိတ၀္မ္းဆက္ကေလး ကိုထုတ္ယူလိုက္ရတယ္။ ခါတိုင္းဆိုေကခိုင္ဒါမ်ိဳးက အျပင္သြားမ၀ွ တ္ေလ့ရွိတာ။အိမ္ေနရင္း ခ်၀တ္ရမွာစိတ္ထမဲ ွာေတာ့ႏွေမ်ာမိသား။ လဲစရာအ၀တ္ရျပီဆိုတာန.ဲ ေဘးဘီကိုမလံုမလၾဲကည့္ရင္းအျမန္ဆံုးႏႈန္းန.ဲ ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြကိုခ်ြတ္ခ်ပစ္လိုက္ျပီး အသစ္ကိုကမန္းကတန္းလဲပစ္လိုက္တယ္။ နာရီကၾကည့္ ထားရင္စကၠန.္ တံတစ္ပတ္ေတာင္ျပည့္မယ္မထင္ဘူး။ အ၀တ္လဲျပီးသာြ းမွသက္ျပင္းခ်လ.ို အခန္းျပင္ျပန္ထြက္ဖ.ို ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္တ.ံု ကနျဲပန္ရပ္လိုက္မိျပန္တယ္။ခုနတုန္းက အခန္းထဲကိုမ၀င္ရဘဲူး၊ အခုေတာ့လဲ
ဦးစုိးလငြ ္ရွိေနမယ့္အခန္းျပင္ကို မထကြ္ရေဲ တာ့ျပန္ဘူးေလ။
“စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ”္ ငိုသံပါေလးန.ဲ ညည္းညဴလိုက္ရင္းအ၀တ္ဘီရိုေလးကိုမွီျပီးေကခိုင္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထုိင္ခ်လိုက္မိေတာ့တယ္။
အပိုင္း(၆)
ေနာက္မွဘီရိုေရ.ွ မွာခ်ထားမိတ့ဲ အ၀တ္အစားေတြကိုျမင္ျပီး စိတ္ကူးရသြားတာန.ဲ အိတ ္
ေတြထဲကအ၀တ္ေတကြိုထုပ္ျပီးဗီရိုထမဲ ွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ေနရာတက်စီထပ္ေနရာခ် ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ေကခိုင့္မွာအ၀တ္အစားကနဂိုထဲကမွသိပ္မ်ားမ်ားစားစားရွိတာမ ွ မဟုတ္တာ၊ ငါးမိနစ္ေတာင္မၾကာဘူးဒီအလုပ္ကလဲျပီးသြားတယ္။
”ငါ့ႏွယ္ေနာ ္ ဘာလုပ္ရပါ့မလ”ဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေခါင္းကုပ္မိျပီးေတာ့မွေခါင္းကဆံထံုးနဲ.ပန္းေတြကိုစမ္းမိျပီးေပ်ာ ္ သြားတယ္။ လုပ္စရာရျပီေလ။ အဒဲ ါန.ဲ ပမဲ ွန္တင္ခံုေရ.ွ ကိုသြားျပီးပန္းေတြကလစ္ေတြျဖဳတ ္ ဆံထံုးကဆံပင္အတုအလံုးေတကြိုဖယ္၊ မ်က္ႏွာကမိတ္ကပ္ေတြကိုတစ္ရႈးန.ဲ ပြတ္ျပီးဖ်က္နဲ. စိမ္ေျပနေျပလုပ္ေနလိုက္တာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားတယ္ထင္ပါရဲ. ဦးစိုးလငြ ္တံခါးကိုလာ
ေခါက္ေတာ့မွအသိျပန၀္ င္လာတယ္။
”ေကခိုင ္ ေကခိုင ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနလား” ”မအိပ္ပါဘူး ၊ မအိပ္ပါဘူး”
ကပ်ာကယာေျဖရင္းန.ဲ ေကခိုင္တံခါးကိုဖငြ ့္ေပးလုိက္တယ္။
”ဘာလုပ္ေနတာလ”ဲ
”ဆံပင္ေတြျပန္ျပင္ေနတာေလ”
”ေအာ္…လုပ္လုပ္၊ ကိုၾကီးကေကခိုင္တစ္ေယာက္ပင္ပန္းျပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနျပီလားလ.ို ”
”ျပီးပါျပ ီ ဆရာ၊ ေကခိုင္အခုပထဲကြ္လာေတာ့မလ.ို ”
သူကသ.ူ ကိုယ္သူကိုၾကီးလ.ို ေျပာျပီးေကခိုင္ကဆရာလ.ို ေခၚလိုက္ေတာ ့ ဦးစုိးလငြ ္ရ.ဲ မ်က္ႏွာၾကီးမဲ့သာြ းတယ္။ဒါေပမယ့္ေကခိုင့္ကိုၾကည့္ေနရင္းဦးစိုးလငြ ္မ်က္ႏွာၾကီးကျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
”ဘာ..ဘာျဖစ္ေနလ.ို လဆဲရာ”
ဦးစိုးလငြ ္အျပံဳးတ၀က္န.ဲ ေကခိုင့္ဗိုက္ကိုလက္ညိဳးနဲ.လွမ္းထိုးျပလိုက္တယ္။ခုနတုန္းက ၾကယ္သီးေတြကမန္းကတမ္းတပ္ခ့မဲ ိလ.ို ၾကယ္သီးေပါက္ေတြကိုေက်ာ္တပ္မိထားေတာ့အက်ၤီကအကြက္လုိက္ဟေနျပီး
ေကခိုင့္ဗိုက္သား၀င္း၀င္းေလးေတြကအကငြ ္းလိုက္ေလးေပၚေန တယ္ေလ။ ေကခိုင္အရမ္းရွက္သာြ းျပီးဦးစိုးလငြ ္ကိုခ်ာကနေဲ က်ာေပးလိုက္ျပီးၾကယ္သီးေတြကို ျပန္တပ္လိုက္တယ္။ေတာ္ပါေသးရ.ဲ ေအာက္ကၾကယ္သီးေတြမ.ို လ.ို ဗိုက္ပေဲ ပၚတာ အေပၚဖက ္ ကၾကယ္သီးေတဆြိုရင္ျဖင့္မေတးြ ရစဲ ရာ၊ ေကခိုင္ရွက္လ.ို တခါထဲလေဲ သေလာက္တယ္။
ခုေတာင္မွေတာ္ေတာ္န.ဲ ျပန္မလွည့္ျဖစ္ဘူး ရွက္လ.ို ။
”ေဟ…့ .ေဟ့”
ေကခိုင္ျပန္လွည့္မလာလ.ို ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ပုခံုးကိုလွမ္းတို.လိုက္ေတာ့မ ွ မတတ္သာ ပသဲ.ူ ဖက္ကုိျပန္လွည့္လိုက္ရတယ္။
”ခဏေနရင ္ ကိုၾကီးမိတ္ေဆေြ တကြိုပလဲြုပ္ေပးရမွာမ.ို သြားရဦးမယ္၊ ေကခိုင္လိုက္မလား” ”ဟိုေလ”
ေကခိုင္မလိုက္ခ်င္ဘူး မလိုက္ဘူးလို.လမဲ ေျပာခ်င္ေတာ ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘေဲ နလိုက္ တယ္။ဦးစိုးလငြ ္ကအလိုက္သိပါတယ္။
”မလိုက္ခ်င္လေဲ နခ့ေဲ လ၊ ေယာက်ၤားေတခြ ်ည္းပ ဲ ေသာက္ၾကစားၾကမွာဆိုေတာ ့
ေကခိုင္လိုက္လာလဲ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရမွာစုိးတယ”္
”ဟုတ္က ဲ့ ေနခ့ပဲ ါ့မယ္ဆရာ”
ဆရာလ.ို ေခၚလိုက္လ.ို ဦးစိုးလငြ ္မ်က္ႏွာၾကီးမအီမလယ္ျဖစ္သြားရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္လဘဲာမွေတာ့မေျပာပါဘူး။
”ကိုယ္ညစာကိုအဒဲ ီမွာပစဲ ားလိုက္မယ္၊ ေကခိုင့္အတြက္ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလ ဲ
၀ယ္ခဲ့ေပးရမလား”
”အဒဲ ါ…ေကခိုင”္
ေကခိုင္စဥ္းစားရၾကပ္သာြ းတယ္၊ ရွက္ေနတာန.ဲ ပဲစားေရးေသာက္ေရးကိစၥကိုေမ ့
ေနမိတယ္။
”ကိုယ္ျပန္မ၀ွ ယ္လာရင္လေဲ နာက္က်ေနမယ္၊ ဒီလိုလုပ ္ ေရခေဲ သတၱာထဲမွာဟင္း ခ်က္စရာေတရြ ွိတယ္ တျခားစားစရာေတလြရဲ ွိတယ ္ ေကခိုင္အဆင္ေျပသလိုလုပ္လိုက္
ေပါ ့ ဟုတ္ျပီလား”
”ရပါတယ္ဆရာ၊ ေကခိုင္အဆင္ေျပပါတယ”္
”ဒါဆိုလဲျပီးေရာ နနဲ ေဲ လာက္ဖယ္ဦးအထ၀ဲ င္မလ.ို ”
”ရွင”္
”ကိုယ္ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ေလ၊ ေကခိုင္ေရာေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူးလား၊ ကိုယ္ေတာ ့
အရမ္းကိုျငီးစီစီျဖစ္ေနတယ ္ ေရခ်ိဳးမွလန္းသာြ းမွာ” ”ဟ…ို ….ေနာက္မ…ွ ..ေနာက္မွပ…ဲ .ခ်ိဳးမယ္ဆရာ”
”ေအာ္….အင္း ေရခ်ိဳးခန္းကဟိုဖက္မီးဖိုသာြ းတ့ဲလမ္းေဘးမွာေနာ္”
”ဟုတ”္ သူေမးသမွ် ေျပာသမွ်ကိုေဆးမိေနသူလိုေငးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးန.ဲ ေျဖေနတ ဲ့ ေကခိုင့္ကိုၾကည့္ျပီး ဦးစိုးလငြ ္မခ်င့္မရျဲဖစ္လာတယ္န.ဲ တူပါရ.ဲ ။ ေကခိုင့္ပုခံုးေလးက ို လက္န.ဲ ညွစ္လိုက္တယ္။ ေကခိုင့္ရင၀္ ကိုဒိန္းကနအဲလံုးၾကီးတခုလာေဆာင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဦးစိုးလငြ ္က တခ်က္ပညဲွစ္ပါတယ ္ ျပီးေတာ့အခန္းထဲကိုျပံဳးစစန.ဲ ၀င္သြား တယ္။ ေကခိုင္လကဲတုန္ကရင္န.ဲ အိမ္ေရ.ွ ခန္းဖက္ကိုေျပးထြက္လာျပီး ခုနကဆိုဖာေပၚ သြားျပန္ထငို ္ေနမိတယ္။
ဒီေန.ဒီရက္ကေနစျပီးလင္ရယ္မယားရယ္လ.ို စေခၚလ.ို ရျပီဆိုေပမယ ့္ ေကခိုင ့္ စိတ္ထဲမွာတမ်ိဳးၾကီးပ၊ဲ သူတို.ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းစည္းမႈက ို အဓိပၸါယ္ရွိရွိခံစားလ.ို မရေသး တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ဒါပထမဆံုးေန.ပေဲ လလ.ို စိတ္မွာေတြးရင္းန.ဲ သက္ျပင္းကိုခ်စိတ္ ကိုေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါတယ္။ လမ္းတစ္ခုကိုေကခိုင္ခ်ိဳးေကြ.လာခ.ဲ မိျပီပေဲ လ၊ ျပန္လွည့္
လ.ို မရတဲ့လမ္း ဒါ့ေၾကာင့္တတ္ႏိုင္သမွ်အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင ္ အဆင္အေျပဆံုးကိုေတြး
ျပီးခရီးဆက္ရေတာ့မယ္ေလ။
”ေကခိုင္ပ်င္းေနျပီလား”
ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလျဲပီးျပန္ထကြ္လာတ့ဲ ဦးစိုးလငြ ္ကလွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ေကခိုင္ကေတာ့ခုထိငူငူေလးထိုင္ေနတုန္း။ အေတးြ ေတြလငြ ့္ခ်င္ရာလငြ ့္ေနမိတာက ို တားဆီးဖ.ို မၾကိဳးစားဘ၊ဲ လိုက္ေမ်ာေနမိခ့တဲယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ဒီလိုအေတြးေတြထဲ မွာလငြ ့္ေမ်ာေနရတာကိုက ခုခ်ိန္မွာေကခိုင့္အတကြ္ ေနသာထိုင္သာအရွိဆံုးနည္းပါပ။ဲ
”ကိုယ္သြားေတာ့မယ္၊ ေနရတဲယ္မဟုတ္လား”
”ဟုတ…္ ..ရပါတယ ္ ဆရာ”
”မၾကာပါဘူးကာြ ၊ ဟ…ဲ ..ဟ”ဲ
ျပံဳးျပံဳးၾကီးေျပာလိုက္တ့ဥဲ ီးစိုးလငြ ္စကားေၾကာင ့္ ေကခိုင္ေက်ာခ်မ္းသြားျပီး ပုခံုး
ေလးတစ္ခ်က္တနြ .္ သာြ းတယ္။
”သြားျပီေနာ ္ ေကခိုင”္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတ့ကဲားေသာ့ကိုဆယဲြူလိုက္ျပီး ေလထဲမွာေျမွာက္ကစားရင္း
ဦးစိုးလငြ ္ေလေလးတခ်ြန္ခ်ြန္န.ဲ ထကြ္သာြ းတယ္။ တံခါး၀ကိုေရာက္ေတာ့မွျပန္လွည ့္ ၾကည့္ျပီး
”တံခါးကိုေသခ်ာပိတ္ထားေနာ”္
”ဟုတ.္ .ဟုတ္က”့ဲ
ေကခိုင္ေနာက္ကေနအေျပးတပိုင္းန.ဲ လိုက္သာြ းျပီးတံခါးကိုလိုက္ပိတ္တယ္။ ခပ္သုတ္သုတ္ေလးေျပးလာတ့ေဲ ကခိုင့္ကို ဦးစိုးလငြ ္လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္က မၾကာခင္မွာသတ္စားခံရေတာ့မယ ့္ ေလွာင္အိမ္ထကဲသိုးငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးပလဲ.ို ေကခိုင့္စိတ္ထမဲ ွာခံစားလိုက္ရတယ္။
ဦးစိုးလငြ ္ကားကိုေမာင္းထကြ္သာြ းေတာ့မ ွ ေကခိုင့္စိတ္ေတြလြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြား ေတာ့တယ္။ေခါင္းေပၚရကြ္ထားတ့ဲ၀န္ထုပ၀္ န္ပိုးတစ္ခုကိုေဘးမွာခဏခ်ထားခငြ့္ရလိုက ္
လ.ို စိတ္လက္ေပါ့ပါးသာြ းသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ေရာ ေနာက္ေတာ့လဲေနာက္ေတာ ့ ေပါ့လ.ို ေတြးရင္း ေကခိုင္ေခါင္းေလးကိုခပ္သကြ္သကြ္ကေလးခါပစ္လိုက္တယ္။ တက္ၾကေြ နတ့ေဲ ျခလွမ္းေတနြ .ဲ အိမ္ထကဲိုျပန၀္ င္လာျပီး ညစားစားဖို.အတြက္ရွာ
တယ္။ ေရခေဲ သတၱာထမဲ ွာအသီးအရကြ္၊သားငါးေတြ အစံုေတ.ြ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ခ်က ္ ဖ.ို ျပဳတ္ဖ.ို ေကခိုင္စိတ္မပါဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေပါင္မုန.္ ေတြန.ဲ ယိုပုလင္းေတြကိုျမင္လိုက္ ေတာ့ေကခိုင္သေဘာက်သာြ းတယ္။ ေပါင္မုန.္ ကိုယိုသုတ္စားျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္
ေလာက္ေသာက္လိုက္ရင္ျပီးတာပေဲ လ။
စားဖ.ုိ အတြက္ရျပီဆိုတာန.ဲ မီးဖိုထ၀ဲ င္ျပီးေရေႏးြ အိုးတစ္အိုးအျမန္တည္လိုက္ တယ ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖ.ုိ ေလ။ ေရေႏးြ တည္ျပီးေတာ့ေကခိုင့္မွာဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ျပန ္ ဘူး။ ညစာစားဖ.ို လေဲ စာေနေသးေတာ ့ အိမ္ေရ.ွ ဘက္ထြက္လာရင္းန.ဲ မွေရခ်ိဳးဖို.သတိရ မိတယ္။ဟုတ္သားပ ဲ ေရခ်ိဳးရဦးမယ္။
”သူမလာခင္ခ်ိဳးမွပဲ”
ႏႈတ္ကတိုးတိုးေလးေျပာရင္း အခန္းထကဲိုျပန၀္ င္လာခဲ့တယ္။ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုးျပီးမွအ၀တ္ေတကြိုခ်ြတ္ဖို.မ၀ံ့မရျဲဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့အိမ္ထဲမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနရတ့ကဲိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းမေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့စိတ္ကိုတင္းျပီးအ၀တ္ေတကြိုခ်ြတ္၊ ေရလဲလံုခ်ည္န.ဲ တဘက္တထည္ ကိုယူျပီးေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကိုခပ္သုတ္သုတ္ေလးထကြ္လာခဲ့တယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထေဲ ရာက္ေတာ့အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ေကခိုင္စိတ္ညစ္သြားတယ္။
ေရတုိင္ကီလဲမရွိ၊ေရခကြ္လမဲ ရွိ၊ ဘံုဘိုင္ေခါင္းေလးရယ ္ ေကခိုင့္ေခါင္းေပၚငိုက္ငိုက္ေလး က်ေနတဲ့ေရပန္းေလးတစ္ခုရယ္ပရဲ ွိတယ္။ နံရံကပ္စင္ေလးတစ္ခုေပၚမွာေတာ့ဆပ္ျပာ ရည္ပုလင္းတခ်ိဳ.ကိုေတ.ြ တယ္။ ”ေဟာေတာ”့ လက္ကအမွတ္မထင္ေရပန္းေအာက္ေျခကဘားကေလးကိုတိုက္မိသြားလ.ို သူမ ေပၚကိုေရေတြျဖန္းကနကဲ်လာေတာ ့ ေကခိုင္လန.္ ျပီးေအာ္မိတယ္။ဒါေပမယ့္ခဏခ်င္း မွာပေဲ ကခိုင္သေဘာက်သာြ းတယ္။
ေရပန္းေပၚကေရစက္ေရမႈန္ေလးေတကြ ေကခိုင့္ကိုယ္လံုးေလးေပၚကိုမိုးစက္မိုး ေပါက္ေလးေတလြိုလာမွန္ေနၾကတယ္ေလ ေအးျမမႈကိုလဲတျပိဳင္ထခဲ ံစားလိုက္ရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကမိုးေရထမဲ ွာေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း မိုးေရခိ်ဳးခဲ့ရတာကိုျပန္သတိရမ ိ လိုက္တာန.ဲ အခုအရယြ္မွာလမဲ ိုးရာြ ထမဲ ွာေလွ်ာက္ေျပးကစားရရင္ေကာင္းမွာပဲေနာ ္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မလဆဲိုျပီးေတြးမိတယ္။လင္ယူဖ.ို မလိုဘူး
ေစာင့္စည္းစရာေတမြ ရွိဘူး။ခုေတာ့ေအးျမေပမယ့္တကယ့္မိုးစက္မိုးေပါက္မဟုတ္တဲ့
ေရပန္းေအာက္မွာျငိမ္ျငိမ္ေလးရပ္ေနမိတယ္။ ဆံပင္ေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီး မ်က္ႏွာေပၚထိစီးက်လာတဲ့ေရေတြကို လက၀္ါးနဲ. သပ္ရင္း ကိုယ္မွာ၀တ္ထားတ့လဲံုခ်ည္ကိုခ်ြတ္သင့္မခြ်တ္သင့္စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ကိုယ္ လံုးေပၚုေရစက္ေလးေတကြ်တ့အဲရသာကိုခံစားခ်င္လာတာန.ဲ ရင္လွ်ားထားတဲ့ေရလ ဲ လံုခ်ည္ကိုပါခြ်တ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေရစက္ေရေပါက္ေလးေတြက ေကခိုင့္ရ.ဲ ၀င္း၀ါ ရႊန္းအိေနတဲ့ကိုယ္ခႏၶာေပၚကိုလတြ္လတြ္လပ္လပ္က်ဆင္းခငြ ့္ရသြားျပီေလ။ေအးျမမႈက ေကခိုင့္ရင္ထအဲသထဲဲအထိစိမ၀့္ င္သာြ းတယ္။ ဒီေန.တေန.လံုးခံစားေနရတဲ့ပူေလာင ္
မြန္းၾကပ္မႈေတရြ .ဲ အေ၀းဆံုးကုိေရာက္သာြ းသလိုပ၊ဲ စိတ္ကၾကည္လင္လန္းဆန္းလာ တယ္။
စင္ေပၚကဆပ္ျပာရည္ပုလင္းတခုကိုလွမ္းယူဖငြ ့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သင္းပ်.ံ တ ဲ့ ရန.ံ ေလးတစ္ခုပ်.ံ ႏ.ွံ သာြ းတယ္။ ေကခိုင္အၾကိဳက္ေတ.ြ သြားျပီးဆပ္ျပာရည္ေတြန.ဲ တစ ္ ကိုယ္လံုးကိုပြတ္တိုက္သန.္ စင္လိုက္တယ္။ တင္းမာေနတဲ့အေက်ာအခ်ဥ္ေတအြတန ္ အသင့္ေပ်ာ့ေျပာင္းသာြ းျပီး စိတ္ထမဲ ွာလေဲ တာ္ေတာ္ေလး လန္းဆန္းသြားတယ္။ ေကခိုင္ဆပ္ျပာပတြ္လိုက ္ ေရစက္ေတကြသူမကိုယ္လံုးေပၚကဆပ္ျပာေတြက ို ဖယ္ရွားလိုက္၊ ေကခိုင္ဆပ္ျပာျပန္တိုက္လုိက္နဲ. ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိေဆာ ့ ကစားရင္းသေဘာေတကြ်ေနမိတယ္။ ကေလးေလးလ ို တခစ္ခစ္န.ဲ ရယ္မေနေပမယ့္ မ်က္ႏွာေလးကျပံဳးေနတာကိုေတာ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိထားမိတယ္။ ေကခိုင္ေခါင္းကိုပါတခါထေဲ လွ်ာ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဆံပင္ေတအြားလံုးကိုဆပ္ျပာ
ျမဳပ္ေတအြမ်ားၾကီးဖံုးလႊမ္းသာြ းေအာင္ကိုေလွ်ာ္ပစ္လိုက္တယ္။ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ျမဳပ ္ ေတြကေခါင္းေပၚမွာတင္မကပ ဲ ေကခိုင့္ကိုယ္လံုးေပၚ ရင္သားေတအြေပၚကိုပါစီးဆင္း က်လာတယ္။ေရပန္းေပၚကက်လာတ့ေဲ ရစက္ေရေပါက္ေတြက ေကခိုင့္ေခါင္းေပၚ၊ပုခံုး ေပၚ၊ရင္သားေပၚက ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတကြိုဖယရ္ ွားေပးေနတယ္။ အဒဲ ီကမ ွ ေကခိုင့္ခႏၶာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းအထိတေရ.ြ ေရ.ြ န.ဲ စီးဆင္းသာြ းတာ။ ေကခိုင္မရည္ရြယ္ပဲန.ဲလိုက္ျပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။
ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္န.ဲ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေတကြပုခံုးေပၚကေနရင္သားေတေြ ပၚကိုစီးက်၊ တခ်ိဳ.ကလည္းရင္သားေတကြိုေ၀့၀ိုက္ျပီးေအာက္ကိုဆက္စီးဆင္းသြားေနတယ္။ ဒီအျမဳပ္ေတြကဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးေပၚမွာျပန္ဆံုၾကျပီးတခါ ခ်က၀္ ိုင္း၀ိုင္းေလးကိုျဖတ ္ ေက်ာ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဆီးခံုျပည့္ျပည့္ေလးေပၚကိုေရာက္လာၾကတယ္။အဒဲ ီေနာက္မွာ…..
”အ”ို
ေကခိုင္ေယာက္ယမ္းျပီးမ်က္ႏွာကိုလက၀္ ါးနဲ.အုပ္လိုက္မိတယ္။ ဆက္ျပီးလဲ မၾကည့္ရေဲ တာ့ဘူး။ၾကကသ္ီးေတြလျဲဖန္းကနထဲသာြ းတယ္။ခ်မ္းလ.ို ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာလ ဲ တစ္ခုခုကိုသိလိုက္သလိုပ။ဲ
လ.ူ ဘ၀ဆိုတာဒါပလဲား၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ရ.ဲ ဘ၀ဆိုတာဒါလား။ မဆီမဆိုင္လွ ဘူးလို.ထင္ရတ့အဲေတးြ တခုကေခါင္းထကဲိုျဖတ္ကန၀ဲ င္လာတယ္။ ဦးစိုးလငြ ္သူမကို လက္ထပ္တာကေရာဘာအတကြ္လ ဲ ဒီအတကြ္ပလဲား။ရုတ္တရက္ဆိုသလ ို သူမရ.ဲ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုမုန္းတီးမိတ့စဲ ိတ္ေတကြရင္ထကဲိုေရာက္လာတယ္။
”ဟီး……..” ဘယ္လိုေၾကာင့္မသ ိ ငိုခ်င္တ့စဲ ိတ္ေတေြ ပါက္လာတာန.ဲ ဆက္ျပီးရပ္မေနႏိုင္ ေတာ့ဘ ဲ ေကခိုင္ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ခ်လုိက္မိတယ္။ ငိုခ်င္ေပမယ့္မ်က္ရည္ကက် မလာဘူး။ ေကခိုင္ေရပန္းေအာက္မွာမ်က္ႏွာကိုလက၀္ ါးနဲ.အုပ္ရင္းဆက္ထိုင္ေနမိတယ ္ အၾကာၾကီးပ။ဲ
အပိုင္း(၇)
“တ…ီ …….တ”ီ
အိမ္ေရ.ွ ဆီကၾကားလိုက္ရတ့ကဲားဟနြ ္းသံေၾကာင ့္ ဆိုဖာေပၚမွာငိုက္ေနတဲ့ေကခိုင္ အလန.္ တၾကားထရပ္လိုက္မိတယ္။ ခုနေရကိုအၾကာၾကီးခ်ိဳးလိုက္မိလ.ို ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနတာ မ.ို ဆိုဖာေနာက္မွီန.ဲ သူမေက်ာျပင္ေလးကိုအတင္းဖိကပ္ထားရင္း ေကခိုင္ခဏေလးငိုက္သြား မိတာ။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာသာြ းတယ္မသိဘူး။ ညေနစာေပါင္မုန.္ စားရင္းေကာ္ဖ ီ ပူပူေလးေသာက္ခ့တဲာေတာင္ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနေသးတာန.ဲ ေႏြးမယ္ထင္ရတဲ့ဆိုဖာၾကီးေပၚမွာ လာထိုင္ေနမိတာ။ “ေကခိုင္ေလးေရ၊ ေကခိုင္ေလး”
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပတဲံခါးကိုပုတ္လိုက္သံန.ဲ အတူဦးစိုးလငြ ္ေခၚသံၾကီးထြက္လာတယ္။ နံရံေပၚကနာရီကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ ့ ကိုးနာရီေတာင္ခေြဲ နျပီ။ ဒါဆိုငါအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ တံခါးဖငြ ့္ဖ.ို ကမန္းကတမ္းထကြ္လာမိတယ္။ ဟုတ္သားပဲစိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ေကခိုင္ မေန.ည ကလဲတညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ခဘ့ဲူးေလ။
“လာျပ ီ ဆရာ” တံခါးပုတ္သံကပိုျပင္းလာလို.အထကဲေနလွမ္းအသံေပးလုိက္ရတယ္။ အမွတ္တမဲ့မ.ို အလန.္ တၾကားေျပးလာမိေပမယ ့္ တံခါး၀ေရာက္ေတာ့ေကခိုင္ေတေြ ၀ေနမိျပန္ေရာ ဒါေပမယ ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလ။ဲ ေကခိုင္သက္ျပင္းေလးခ်ျပီးတံခါးကိုဖငြ ့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေကခိုင္အရင ္
ဆံုးရလိုက္တာကစူးစူး၀ါး၀ါးအရက္န.ံ ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့အိမ္ထဲကေနျဖာက်ေနတဲ့မီးေရာင ္
ေအာက္က ဦးစိုးလငြ ္ရ.ဲ ျပံဳးျဖီးျဖီးမ်က္ႏွာၾကီး။
ေကခိုင္စိတ္အရမ္းညစ္သာြ းမိတယ္။ေကခိုင္က်င္လည္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ပတ၀္ န္းက်င္အ
သိုင္းအ၀ုိင္းမွာအရက္မူးလာတ့လဲူတစ္ေယာက္န.ဲ ထိေတြ.ဆက္ဆံခဲ့ရတာမ်ိဳးတခါမွမၾကံဳဖူးခဲ့ ဘူးေလ။
“ေကခိုင္ေလး ပ်င္းေနျပီလား။ ကိုၾကီးလအဲတင္းျပန္လာတာပ ဲ ၀ုိင္းဆြဲထားၾကလ.ုိ ဟ…ဲ …..ဟဲ”
ေျပာရင္းန.ဲ ဦးစိုးလငြ ္အိမ္ထကဲိုလွမ္းအ၀င္မွာယိုင္လေဲ တာ့မလိုျဖစ္သြားေပမယ့္ေကခိုင ္ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လွမ္းတျဲြပီးကူညီလိုက္ဖ.ို လဲလက္ကမရဲဘူးေလ။ ဒါေပမယ ့္ ဦးစိုးလငြ ္ကခပ္သကြ္သြက္ပ ဲ ေတာင့္ေတာင့္ေလးရပ္ေနတဲ့ေကခိုင့္ခါးကေလးကိုလွမ္းဖက္လိုက္ ျပီးအရွိန္ကိုထိန္းလိုက္ပါတယ္။ ေကခိုင္ကခါးေလးကိုအသာအယာလူးလြန.္ ျပီးရုန္းထြက္ဖ.ို ၾကိဳး စားေပမယ့္မရပါဘူး။ မူးေနေပမယ့္ဦးစိုးလငြ ္ရ.ဲ လက္ေတြကျမဲလြန္းတယ္ေလ။
“တံခါးပိတ္မလ.ို ”
ေလသံတုိးတိုးေလးန.ဲ ေျပာရင္းေကခိုင္အသာအယာသူ.လက္ေတြကိုဖယ္ခ်ေပမယ ့္ ဦးစိုးလငြ ္ကမလႊတ္ေပးဘူး။
“ရပါတယ္၊ ကိုၾကီးလုပ္လိုက္မယ္၊ဒါေလးမ်ားလက္တစ္ဖက္ထဲန.ဲ ျပီးတယ္၊ေဟာၾကည”့္ ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ကိုမလႊတ္ဘကဲ်န္တ့လဲက္န.ဲ တံခါးကိုပိတ္လုိက္ျပီးခ်က္ကိုပါထိုး လိုက္တယ္။ဂ်ိဳင္းကနတဲံခါးျမည္သံ၊ ေခ်ာက္ကနခဲ ်က္ထိုးလုိက္တဲ့အသံေတြကေကခိုင့္နားထဲ မွာအက်ယ္ၾကီးဟိန္းသာြ းတယ္။ ဒီတံခါးၾကီးပိတ္သြားတာဟာ အျပင္ေလာကၾကီးန.ဲ ေကခိုင့္က ို စည္းျခားလိုက္သလိုပ ဲ စိတ္မွာခံစားလိုက္ရတယ္။
“ေကခိုင္ေလး အိပ္ခ်င္ျပီလား”
“ဟ…ို အင္း…မအိပ္ခ်င္ေသးပါဘူး”
“ဒါဆိုလဲ စကားေလးဘာေလးေျပာရေအာင္ေလ”
ေကခိုင္ကဧည့္ခန္းထကဲခံုေတဆြီကိုသာြ းမယ္လ.ို ထင္ထားတာ ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ကို အိပ္ခန္းဖက္ဆီကိုတြေဲ ခၚသာြ းတယ္။
“ဘုရားေရ” စိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးဘုရားတေနရင္းအိပ္ခန္းဆီကိုစက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုေျခလွမ္းေတြန.ဲ
ေကခိုင္လုိက္သာြ းရတယ္။အခန္း၀နီးေလရင္ေတတြုန္ျပီးကတုန္ကရင္ျဖစ္လာေလ။ေျခေထာက ္ ေတြကလည္းအားမရွိသလိုျဖစ္လာတယ္။ ကတုန္ကရင္န.ဲ ေမာေနတဲ့ေကခိုင္ေျခလွမ္းေတြက အရက္မူးေနတ့ဥဲ ီးစိုးလငြ ္န.ဲ အျပိဳင္ဟိုယိုင္ဒီယိုင္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ဒီလိုယိုင္ေလဦးစိုးလငြ ္ကအၾကိဳက္ေတ.ြ ေလေပါ့။ သ.ူ ဖက္ကိုအိကနအဲိကနဲယိုင္လာတ ဲ့ ေကခိုင့္ကိုယ္လံုးေလးကိုက်စ္ေနေအာင္ဖက္ထားရင္းအခန္းထဲကိုဆြဲသငြ ္းလိုက္တယ္။ အခန္းထေဲ ရာက္တာန.ဲ ကုတင္ဆီတန္းေခၚသာြ းျပီး။
“ေကခိုင္ေလး ဒီမွာထုိင္လိုက္ေနာ္၊ ကိုၾကီးအ၀တ္လဲလိုက္ဦးမယ္” အိစက္ထူထဲတ့ေဲ မ.ြ ယာေပၚမွာေကခုိင့္ကိုထိုင္ခိုင္းလိုက္ျပီးသူကေတာ့ဗီရိုဖငြ ့္ျပီးအ၀တ္ လေဲ နတယ္။ေကခိုင္သ.ူ ကိုမ်က္ႏွာလရႊဲ င္းငူငူေလးထုိင္ေနမိတယ။္ ေက်ာက္ရုပ္ေလးတစ္ရုပ္လ ုိ
ပဲလႈပ္ေတာင္မလႈပ္မိဘူး။လႈပ္လိုက္တိုင္းညိမ့္ကနညဲိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတဲ့ေမ.ြ ယာၾကီးေၾကာင့္လ ဲ
ေကခိုင္အေနခက္ေနတယ္ေလ။
မ်က္လႊာခ်ျပီးျငိမ္သက္ေနစဥ္မွာပေဲ ဘးဖက္ကအိကနဲနိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ေမ.ြ ယာေၾကာင ့္ ဦးစိုးလငြ ္အနားေရာက္လာမွန္းသိလိုက္တယ္။ေကခုိင္ေခါင္းကိုပါင.ံု ထားလိုက္တယ္။ေကခိုင ္ အရမ္းေၾကာက္ေနမိတယ္။အိမ္ေထာင္တခုထူေထာင္ျပီဆိုရင္မိန္းမတိုင္းေတ.ြ ၾကံဳရင္ဆိုင္ရမယ ့္ သဘာ၀တရားမွန္းသိေနေပမယ့္ရင္ဆိုင္ဖ.ို စိတ္ကမရဲတာအမွန္ပါ။ ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလ၊ဲ
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကိုျပန္သရုပ္ချဲြပီးအေျဖရွာအားေမးြ ဖ.ုိ ၾကိဳးစားေနေပမယ့္ေရရာတအဲ့ေျဖက ထြက္မလာဘူး။ ေကခိုင္ေၾကာက္တယ္ ဒါေပမယ့္ဘာကိုေၾကာက္ေနတာမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ရွက္တယ္၊ ရွက္စိတ္ကေၾကာက္စိတ္ထက္ေတာင္ပိုမ်ားလိမ့္ဦးမယ္ထင ္ တယ္။
“ျငိမ္လွခ်ည့္လားေကခိုင္ရ.ဲ ၊ မွန္းစမ္း ေနမေကာင္းဘူးလား”
ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္လက္ကေလးေတကြိုလွမ္းဆဲြယူျပီး သူ.လက္ေတြနဲ.အုပ္ကိုင္ထား လိုက္ေတာ့ေရခလဲိုေအးစက္ေနတ့ေဲ ကခိုင့္လက္ေတြကိုသတိျပဳမိသြားတယ္။
“ေအးစက္ေနတာပ၊ဲ ေၾကာက္ေနလား”
ေကခိုင္ဘာမွျပန္ေျပာမိဘူး။ မေျဖတာမဟုတ္ဘူး မေျပာႏုိင္တာ ေျဖဖ.ို အင္အားမရွိတာ မေျဖရဲတာ။
“မေၾကာက္ပါန.ဲ ေကခိုင္ရယ္၊ ကိုၾကီးကေကခိုင္ေလးကိုကိုက္မစားပါဘူး” ကိုက္မစားပါဘူးဆိုေပမယ့္ ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးလုပ္ေနတ့မဲ ်က္ႏွာၾကီးကေကခိုင့္ကိုအေနရ ခက္ေစတယ္။ရံုးမွာမ်က္ႏွာတည္တည္ၾကီးန.ဲ ခန.္ ခန.္ ထည္ထည္ေနတတ္တဲ့ဦးစိုးလငြ္ဘယ္ ေရာက္သြားျပီလ။ဲ အဆီျပန္ေျပာင္လက္ေနတ့မဲ ်က္ႏွာ၊ ဖရိုဖရဆဲံပင္ေတြန.ဲ ျပီေတာ့ေကခိုင ့္ တကိုယ္လံုးကိုစုန္ခ်ည္ဆနခ္ ်ည္စားေတာ၀့ ါးေတာ့မလိုၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတ၊ြေကခိုင္တခြန္း မွျပန္မေျပာႏိုင္ဘမဲ ွင္သက္ေနမိတယ္။
“က”ဲ ဆိုတဲ့အသံကအေ၀းၾကီးကေရာက္လာသလိုန.ဲ ေကခိုင့္နားစည္ကိုရုတ္တရက ္ အက်ယ္ၾကီးတုိးေ၀ွ.သာြ းတယ္။ဦးစုိးလငြ ္ကေကခိုင့္ပုခံုးကိုဖက္လိုက္ျပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက ္ န.ဲ မ်က္ႏွာကိုဆေဲြ မာ့လိုက္တယ္။ ေကခိုင္ေၾကာင္ေငးေငးေလးန.ဲ ေမာ့ေမာ့ေလးျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ပ ဲ ပူေႏြးၾကမ္းတမ္းတ့အဲနမ္းေတေြ ကခိုင့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတေြ ပၚေရာက္လာတယ္။
ေကခိုင္ရင္ခုန္ဖ.ို ေမ့ေနတယ္။ ႏွာေခါင္းထကဲိုရိုင္းစိုင္းစြာတိုး၀င္လာတဲ့အရက္န.ံ ေၾကာင ့္
ေကခိုင္အသက္ကိုေတာင္မရႈမိဘူး။ ၾကာလိုက္တအ့ဲနမ္း၊ အသက္ေအာင့္ထားဖ.ို မတတ္ႏိုင ္ ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာေတာ့တခ်က္တခ်က္အသက္ကိုမ၀တ၀ေလးခိုးရႈမိတယ္။ မြတ္သိပ္တဲ့ရင္ခုန္စရာအနမ္းေတအြေၾကာင္းေကခိုင္စာအုပ္ေတြထဲမွာဖတ္ဖူးပါတယ္၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလည္းျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ခုအနမ္းေတြကရုပ္ရွင္ေတြစာအုပ္ေတြထဲကလို စြဲမက္စရာမေကာင္းလွဘူး။ ေကခုိင့္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြထူပူက်ိမ္းစပ္လာတာပအဲဖတ္တင္ တယ္။ ဒီၾကားထႏဲ ွာေခါင္းထကဲိုအဆက္မျပတ္တိုး၀င္လာတဲ့အရက္န.ံ ေၾကာင့္ေကခိုင့္မွာ မေသာက္ပဲမူးခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနရျပီ။
ဦးစိုးလငြ ္ကအနမ္းကိုခာြ လိုက္ေတာ့ေကခိုင္တစ္ေယာက္မူးလည္းမူးေမာလည္းေမာန.ဲ ေခြယိုင္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနျပီ။ေကခိုင္ျငိမ္သက္မိန္းေမာေနသလိုျဖစ္ေနတာကိုအခငြ ့္ေကာင္းယူျပီး တဆင့္တက္ဖ.ို ၾကိဳးစားလာတယ္။
“အို”
ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ေကခိုင္ဘာမွမတတ္ႏိုင္လိုက္ဘူး။ အကၤီ်လည္ပင္းကေနကိုင္ျပီးဆ ြဲ ခြဲလိုက္ေတာ့ေကခိုင့္အက်ီကၤႏွိပ္ၾကယ္သီးေလးေတဆြြဲအားကိုမခံႏိုင္ပဲျပဳတ္ထြက္ကုန္တယ္။ ေကခိုင္သတိလက္လြတ္ျဖစ္သာြ းတုန္းမွာပ ဲ အတငြ ္းသား၀င္း၀င္းစိုစုိအစိုင္အခေဲ လးေတြကအ ျပင္ကိုထြက္က်လာပါေရာ။ ေနာက္မွသတိျပန၀္ င္လာျပီးလက္ကေလးႏွစ္ဖက္န.ဲ ရင္ဘတ္ကို ယွက္ျပီးကာလိုက္ရတယ္။ ရွက္စိတ္န.ဲ မ်က္ႏွာကိုအတင္းလႊဲထားမိတယ္။ အျပစ္တင္ဖ.ို ျငင္းဆန္ဖ.ို စိတ္ကူးတယ္ စကားလံုးေတအြျဖစ္န.ဲ ပါးစပ္ကထြက္လ.ုိ ကိုမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အခုသ.ူ မယားျဖစ္ေနျပီေလ
ေကခုိင့္မွာျငင္းဆန္ခငြ ့္ရွိေသးလ.ို လား။ ေကခိုင္စိတ္ခုသြားတာကိုဦးစိုးလငြ ္သတိထားမိပံုရပါ တယ္။ အရမ္းကိုညင္သာေပ်ာ့ေျပာင္းတ့အဲသံေလးန.ဲ ေကခိုင့္ကိုေခ်ာ့တယ္။ “ေဆာရီးေနာ ္ ေကခိုင ္ ကိုယ္အရမ္းစိတ္ေလာၾကီးသြားတယ္ ဒါေပမယ…့္ .ဟိုေလ…. မီးပိတ္လိုက္မယ္ေနာ”္
ေကခိုင္လန.္ သာြ းရတ့အဲတကြ္သူေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သ.ူ လုပ္ရပ္ေတြက ို ေတာ့မရပ္တန.္ ႏိုင္ဘူးဆိုတ့သဲေဘာပ။ဲ ေကခိုင္ဘာတတ္ႏိုင္ဦးမွာလေဲ လ။ ဦးစိုးလြင္မီးထပိတ္ လိုက္တယ္။ အခန္းထမဲ ွာေမွာင္အတိက်သာြ းေတာ့ေကခိုင္နဲနဲစိတ္သက္သာသြားသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္လ ဲ ေကခိုင့္ရင္ေတေြ မာေနမိတယ္ ဆက္ရန္ေတြကက်န္ေနေသးတယ္မဟုတ္လား။
“လာေလ …ေကခိုင”္
မီးခလုပ္ပိတ္ျပီးကုတင္ေပၚကိုျပန္ေရာက္လာတ့ဥဲ ီးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ကိုကုတင္ေပၚတစ ္ ကိုယ္လံုးေရာက္ေအာင္ဆတဲြင္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ေကခိုင့္ကိုဖက္ရင္းအိပ္ယာေပၚကိုလခွဲ် လိုက္တယ္။ အိပ္ယာေပၚလမွဲ ိတာန.ဲ တျပိဳင္နက္ထဲ ဦးစိုးလငြ ္ရ.ဲ လက္ေတြကေကခိုင္ရင္သား ႏုႏုေလးေတြကိုအုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ေကခိုင္လက္န.ဲ ကာေပမယ့္မရေတာ့ဘူး အားခ်င္းမွမမွ်ပဲ ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ရင္သားေလးေတကြိုလက္န.ဲ ေျဖးေျဖးခ်င္းပြတ္ေပးတယ္။ ဘရာဇီယာေပၚ ကေနစိမ္ေျပနေျပကိုပတြ္ေပးေနတာေကခိုင္ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတဲ့အထိပ။ဲ ေနာက္ေတာ ့ ဘရာဇီယာခြက္ထကဲေနအျပင္ကိုလွ်ံထကြ္ေနတ့အဲသားစိုင္ေတ…ြ ..အဒဲ ီကမွတဆင့္အထဲကို
လက္လွ်ိဳသငြ ္းလိုက္ျပီးၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းနယ္ပါေလေရာ။
“အား……….က်ြတ္……က်ြတ္………”
နာလြန္းလ.ို ေကခိုင္ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ေအာ္လိုက္ခါမွဦးစိုးလငြ ္ကပုိသေဘာက်သြား သလားမသိပါဘူး သူ.ရ.ဲ ဆုပ္နယ္ခ်က္ေတကြပိုျပင္းထန္လာတယ္။
“တအားမလုပ္ပါန.ဲ ဆရာရယ္၊ ေလွ်ာ့ပါဦး၊ နာလနြ ္းလို.ပါ”
“ဘာ……ဘာေျပာတယ”္
“နာလ.ို ပါဆရာရယ္၊ အား………”
“ကိုယ့္ေယာက်ၤားကိုဆရာလ.ို ေခၚရမလား၊ ေခၚဦးကြာ ေခၚဦး” ဦးစိုးလငြ ္က ရုတ္တရက္ဘရာဇီယာကိုအေပၚကိုပင့္တင္လိုက္ျပီး ဟင္းလင္းပငြ ့္ထြက ္ လာတဲ့ေကခိုင့္ရင္သားႏွစ္ဖက္ကိုသ.ူ လက္တစ္ဖက္ဆီန.ဲ မိမိရရဆုပ္ကိုင္ျပီးတအားညွစ္ပစ္ လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ဘယ္ညာအထက္ေအာက္အားကုန္ကိုေမ.ႊ ရမ္းေတာ့တာပါပ။ဲ နာလြန္းလို. ေကခိုင္မ်က္ရည္ေတေြ တာင၀္ လဲာတယ္။
“ဘယ…္ …ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ ဆရာ” “လာျပန္ျပီလားဒီဆရာ” ဒီတစ္ခါေတာ့ႏ.ို သီးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကိုလက္ညိႈးလက္မနဲ.ညွပ္ျပီးတအားကိုဆခြဲ ါပစ္လိုက္ တာ။
“အမေလး၊ အား၊ မလုပ္ပါန.ဲ ၊ ေကခိုင္ေတာင္းပန္ပါတယ”္
“ေနာက္ကိုဆရာလ.ို ေခၚဦးမလား”
“မေခၚ…..မေခၚေတာ့ပါဘူး…လႊတ္ပါေတာ”့
“တကယ္မေခၚေတာ့ဘူးေနာ”္ “မေခၚေတာ့ပါဘူး” ဒီေတာ့မွလႊတ္ေပးလိုက္တာ ေကခိုင့္ႏ.ို သီးေခါင္းႏွစ္ဖက္လဲက်ိမ္းစပ္ေနတာပ။ဲ ဦးစိုးလငြ ္ လႊတ္ေပးလိုက္တာန.ဲ ေကခိုင္ကပ်ာကယာေလးေမးလိုက္တယ္။
“ဒါျဖင့္ေကခိုင္ဘယ္လိုေခၚရမလ”ဲ “ေကခိုင္ဘယ္လိုေခၚမယ္စဥ္းစားထားလဲ”
သ.ူ ကိုေမးကာမွသူကေကခိုင့္ကိုျပန္လာေမးေနတယ္။ ေကခိုင္လဘဲာေျဖရမွန္းမသိဘူး ဟုတ္တယ္ေလ ဒီကိစၥကိုေကခိုင္တစခ္ ါမွမစဥ္းစားၾကည့္ဖူးဘူး။
“ေကခိုင္မသိဘူး၊ ဆ…..ဆ….ဟို….ဟ…ုိ …..ေျပာပါဘယ္လိုေခၚတာသေဘာက်သလဲ
ေကခိုင္ေခၚပါ့မယ”္
ဦးစိုးလငြ ္ျငိမ္သာြ းတယ္ စဥ္းစားေနပံုပ ဲ ခဏၾကာမ ွ
“အကိုၾကီးလ.ို ေခၚေလ”
“အကိုၾကီး”
ေကခိုင္ေနာက္ကေနပ့တဲင္ထပ္သလိုလိုက္ရတြ္ေနမိတယ္။
“အို…ရႈပ္ပါတယ္ကာြ ၊ ကိုၾကီးလ.ို ပေဲ ခၚ၊ အကိုၾကီးဆိုတာကရွည္ပါတယ္”
“ကိုၾကီး”
ၾကက္တူေရြးမေလးလိုေကခိုင့္ဆီကလိုက္ဆိုသံထကြ္လာေတာ့ဦးစိုးလငြ ္သေဘာက်ျပီး
တဟားဟားနဲ.ရယ္ေတာ့တယ္။ အားရေအာင္ရယ္ျပီးမ ွ
“ကေဲ ခၚၾကည့္စမ္း”
“ကိုၾကီး”
“ဟုတ္ျပ ီ သံုးခါေခၚၾကည”့္
“ကိုၾကီး၊ ကိုၾကီး၊ ကိုၾကီး ရျပီလား”
“ရပါျပီဗ်ာ၊ ရပါျပ ီ ကိုယ့္မယားေလးကသိပ္လိမၼာတာပ”ဲ
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးေျပာလိုက္ရင္းဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင္ပါးကိုရႊတ္ကနဲနမ္းလိုက္တယ္။
“ကိုယ္စတာလနြ ္သာြ းတယ္၊ အရမ္းနာသာြ းလားဟင”္
ေကခိုင္ဘုရားတလိုက္မိတယ္၊ စိတ္ထကဲ သူစတာကလေဲ ကခိုင့္မွာမခ်ိမဆန.္ ကိုျဖစ္လို.။
“ကဲကဲ အံုဖြ အံုဖ”ြ
ေျပာရင္းန.ဲ လက္ကေရာက္လာျပန္ျပီ၊ ဒါေပမယ့္ဒီတစ္ခါေတာ့အသာအယာေလးပါ။
ေခ်ာ္လဲလ.ို နာက်င္သာြ းတ့ကဲေလးငယ္ကိုလူၾကီးကႏွစ္သိမ့္ေပးသလိုမ်ိဳးနဲ.။
“အို” ရုတ္တရက္ရင္သားတဖက္ထိပ္ဖ်ားမွာစိုစိုေႏးြ ေႏးြ ၾကီးျဖစ္သြားလ.ို ေကခိုင္လန္.သြား တယ္။ ေနာက္မွသိလိုက္တယ္ဦးစိုးလငြ ္ကပါးစပ္န.ဲ ငံုခဲလုိက္တာကိုး။
“ကိုၾကီး”
ဦးစိုးလငြ ္က ကေလးမ်ားႏ.ို စ.ို သလိုစုပ္ဆလဲြိုက္တ့အဲခါမွာေတာ့ရင္ထဲမွာက်င္ကန ဲ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားျပီး ေကခုိင္သ.ူ ကိုလႊတ္ကနေဲ ခၚလိုက္မိတယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေႏြးေႏြးလွ်ာၾကီးက ထိပ္ဖ်ားေလးကိုပတြ္သပ္တ.ုိ ကစားလာခ်ိန္မွာေတာ့ေကခိုင္စိတ္ေတြကိုေျဖေလွ်ာ့လိုက္ျပီး မ်က္လံုးေလးကိုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ အခုန နာက်င္မႈမ်ိဳးန.ဲ စာရင္ဒါကမွေတာ္ေသး တယ္မဟုတ္လား။ “နာတာသက္သာသာြ းျပီမဟုတ္လား”
“အင္း”
“ကိုယ့္မွာပါးစပ္ႏွစ္ေပါက္ပါရင္သိပ္ေကာင္းမွာပကဲာြ ၊ ဒါဆိုရင္ႏွစ္ဖက္လံုးကိုတျပိဳင ္
ထအဲာေင.ြ ေလးေပးလ.ို ရတာေပါ”့ “အို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ”
“ခုေတာ့ တလညွ့္စီေပါ့ကာြ ဟဟဲဲ”
ေျပာရင္းဆိုရင္းဦးစိုးလငြ ္ကေနာက္တစ္ဖက္ကိုကူးလိုက္တယ္။ ဒီလိုန.ဲ ဟိုဖက္ကူး ဒီဖက္ကူးလုပ္ေနလိုက္တာၾကာလာေတာ့ေကခိုင္စိတ္ညစ္လာတယ္။ ေတာ္ပါေတာ့ေျပာေပ မယ့္မရဘူး ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္ေနလ.ို
“ကိုၾကီး၊ ေတာ္ေတာ့ေနာ္ ေကခိုင္စပ္လာျပီ အေရျပားေတဆြုပ္ကုန္ျပီလားမသဘိူး”
“ဟုတ္လား ကိုယ္လကဲေလးစိတ္ေပါက္သာြ းလ.ို ဟဲဟဲ” တကယ္ပါပ ဲ ေကခုိင့္ရင္သားထိပ္ႏွစ္ဖက္လံုးစပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္လာျပီ။ “ေကခိုင့္အသားေလးေတကြ အရမ္းႏူးညံ့တာပကဲိုး ကိုင္လ.ို အရမ္းေကာင္းတာပ ဲ ကြာ၊ ေနာက္ဆိုရင္မၾကမ္းေတာ့ဘူးသိလား ေျဖးေျဖးေလးပဲကိုင္မယ္ ………ေနာ”္
“ဟုတ္ကဲ့”
ေကခိုင္ဘာေျပာရမွန္းမသိတာန.ဲ လႊတ္ကနေဲ ျပာလိုက္မိတဲ့ပါးစပ္ကိုျဖတ္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက ္ သြားတယ္။ ဟုတ္က့ဲဆိုေတာ့ရပါတယ္ လုပ္ပါဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္မေနေပဘူးလား။
“ေကခုိင့္မွာရည္းစားရွိလားဟင”္
သူဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး ရုတ္တရက္ထေမးလိုက္ေတာ ့
“မရွိပါဘူး”
“ခုမရွိတာေတာ့သိတယ္ေလ အရင္တုန္းကေျပာတာ”
“တခါေတာ့ထားဖူးတယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက”
“ဘယ္ငယ္ငယ္ကလဲ”
“ကိုးတန္းေလာက္တုန္းကပါ”
“အံမယ္ေကခိုင္ကဘယ္ဆိုးလ.ို လ၊ဲ ကိုယ္တ.ို ဆိုကိုးတန္းတုန္းကပုဆိုးကငြ ္းသိုင္းျပီး
ေဂြလွိမ့္ေနတုန္းရွိေသးတယ္ ဟီးဟီး”
ေကခိုင္ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး ဒီအတိုင္းပျဲငိမ္ေနလိုက္တယ္။
“သူန.ဲ ေရာဒီလိုေနဖူးလား”
“ဘာေျပာတာလ”ဲ
“ခုကိုယ္န.ဲ ေနသလိုမ်ိဳးေလ၊ အဒဲ ါမ်ိဳးေနဖူးလားလို.”
“ဘာလ.ို ေနရမွာလ ဲ ဘာဆိုင္လ.ို လဲ”
ေကခိုင္စိတ္တိုသာြ းတယ္ ငါ့ကိုဘယ္လိုအစားမ်ားထင္ေနသလဲလ.ို စိတ္ထဲကေဒါသျဖစ္သြား မိတယ္။ “သမီးရည္းစားဆိုေတာ”့
“ဘာျဖစ္လ.ို ဒီလိုေနရမွာလ ဲ ကိုးတန္းပရဲ ွိေသးတာ ေနာက္ျပီးသူန.ဲ တစ္လေတာင္မၾကာ ဘူးျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္” “ဘယ္သူကျဖတ္တာလဲ”
“ေကခိုင္ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ”
“ဘာျဖစ္လ.ို ျဖတ္တာလဲ”
“အေမ့ကိုသနားလ.ို ”
“ဘာ…ဘယ္လို၊ေကခိုင့္အေမကဘယ္ကပါလာရတာလဲ”
“ဟုတ္ပါဘူး၊ အေမကပင္ပင္ပန္းပန္းေစ်းေရာင္းျပီးေက်ာင္းထားေပးရတာ၊ ေကခိုင္က ဒီလိုမ်ိဳးမလုပ္သင့္ဘူးထင္လုိ.”
“လိမၼာလိုက္တာ၊ ဒါန.ဲ အလဲိုျဖတ္လိုက္ေတာ့မခံစားရဘူးလား”
“ဘယ္လိုမွမေနပါဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းေတေြ မ့ေတာင္ေမ့ေနျပီ၊ ခုမွဆ… အ ဲ ကိုၾကီးေမး လ.ို ေျပာရတာ”
“အဒဲ ီေနာက္ပိုင္း အခုထိရည္းစားမထားေတာ့ဘူးေပါ”့
“မထားဘူး”
“ကိုၾကီးေကခိုင့္ကိုခ်စ္မိတာမွန္သာြ းျပီကာြ ၊ ေကခိုင္ကတကယ့္ကိုျဖဳစင္တ ဲ့ မိန္းကေလးပဲ”
ေက်နပ္ပီတိေတလြႊမ္းေနတ့အဲသံၾကီးန.ဲ ေျပာရင္းဦးစိုးလငြ ္လက္ေတြကေကခိုင့္ကိုယ္ ေပၚေရာက္လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ေခ်ာေမ.ြ ႏူးညံ့ေနတဲ့ဗိုက္သားအိအိေလးကိုအသာေလး ပြတ္ေပးေနျပန္တယ္။
“ေခ်ာအိေနတာပကဲေလးရယ္ ထိရက္စရာကိုမရွိပါဘူး”
ထိရက္စရာမရွိရင္မထိန.ဲ ေပါ့လ.ို ေကခုိင္စိတ္ထကဲေျပာေနမိတုန္းျဗဳန္းဆိုဦးစိုးလငြ ္ရ.ဲ
လက္တစ္ဖက္က ထဘီၾကားထေဲ ရာက္သာြ းတယ္။
“မလုပ္ပါန.ဲ ”
ေကခိုင္အတင္းလွမ္းဆေဲြ ပမယ့္မမွီလိုက္ပါဘူး။ ေလ်ာ့ရရဲ ဲျဖစ္ေနတဲ့ခါးနားကေနအထ ဲ ကိုေျမႊတစ္ေကာင္လိုတိုး၀င္သာြ းလိုက္တာမ်ားအရမ္းကိုျမန္ဆန္လြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ေတာ ္
ေသးတယ္ေကခိုင္ကအတငြ ္းခံေဘာင္းဘ၀ီ တ္ထားမိလ.ို ။
“ဟာ”
မေမွ်ာ္လင့္ပအဲတငြ ္းခံကိုစမ္းလိုက္မိလ.ို ဦးစိုးလငြ ္ဆီက စိတ္ပ်က္သြားတဲ့အသံထြက္လာတယ္။
“ဘာျဖစ္လ.ို လဟဲင”္
အမွန္ကေကခိုင္တမင္က၀ို တ္ထားတာပါ ဒါေပမယ့္မသိသလိုန.ဲ ေမးလိုက္တယ္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ရပါတယ္”
အတငြ ္းခ၀ံ တ္ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ပါးပါးေလးပဟဲာ။ ဦးစိုးလငြ ္ကဟိုကိုင္ဒီပြတ္လုပ္လာေတာ ့
အေနရမခက္ေအာင္ေတာ့ကာကြယ္မေပးႏုိင္ပါဘူး။
“မလုပ္ပါန.ဲ ကိုၾကီးရယ္၊ မေကာင္းပါဘူး”
ေကခိုင္ေတာင္းပန္ေပမယ့္မရဘူး၊ ဦးစိုးလငြ ္ကဆက္ျပီးလက္သရမ္းေနတယ္။ ေကခိုင္ လဘဲယ္လိုမွေနလ.ို မရေတာ့ဘူး ရွက္လရဲ ွက ္ သ.ူ အကိုင္အတြယ္ေတြကလည္းလူကိုမရိုးမရ ြ ျဖစ္လာေစေတာ့စိတ္ထမဲ ွာ ငိုခ်င္သလိုလို၊ ဦးစိုးလငြ ္ကိုပဲထုရိုက္ပစ္ခ်င္သလိုလိုန.ဲ ဘယ္လိုမွန္း ကိုမသိဘူး။ ေျပာမရတားမရတ့ေဲ နာက္ဆံုးေတာ့ဦးစိုးလငြ ္ရဲ့လက္ေမာင္းေတ ြ ပုခံုးေတြကိုပ ဲ အတင္းဆဆြဲိတ္ေနမိတယ္။ ေကခိုင္ဘယ္ေလာက္ဆိတ္ဆိတ္သူကေတာ့မျဖံဳပါဘူး ဘာမွမျဖစ ္
တဲ့အတိုင္းမနာသလိုန.ဲ သူလုပ္လက္စကိုဆက္လုပ္ေနတယ္ေလ။ အေတာ္ၾကီးၾကာေတာ့မ ွ
“ေကခိုင”္
“ရွင”္
ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စာြ န.ဲ ျပန္ထူးလိုက္မိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ခဏေလးမွာပေဲ ကခိုင့္အတြက္ခရီး အေ၀းၾကီးေျပးလုိက္ရသလိုပါပ။ဲ ေကခိုင္အရမ္းေမာေနျပီ။
“ခြ်တ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ”္
“ဟင…္ .ဟ…ို .ဟိုေလ ကိုၾကီးရယ”္
“မျငင္းပါန.ဲ ေကခိုင္ရယ္၊ ကိုၾကီးတ.ို ေတကြလင္မယားေတေြ လ”
ေကခိုင္ျငိမ္ေနလိုက္ရတယ ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနတာ၀န္ခံျခင္းပဲမဟုတ္လား။ ဦးစိုးလငြ ္ထ ထိုင္လိုက္ျပီးေကခိုင့္ထဘီေလးကိုဆခဲြ ်ြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေကခိုင္အရွက္ေျပလွမ္းဆေြဲသး တယ ္ ဒါေပမယ့္အတင္းျပန္ဆတဲြာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေပါင္တံေတေြ အးကနဲျဖစ္သြား တာန.ဲ အတူထဘီေလးကေမွာင္ထမဲ ွာေပ်ာက္သာြ းတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ေဘာင္းဘီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ေကခိုင္အေတာ္ေလးၾကိဳးပမ္းတားဆီးပါတယ္ ဒါေပမယ့္လေဲ နာက္ဆံုး ေတာ့ဦးစိုးလငြ ္လက္ထပဲ ါသာြ းေတာ့တာပါပ။ဲ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးဗလာက်င္းသြားျပ ီ ဆိုတာသိလုိက္ရတ့ေဲ နာက္ရွက္ရွက္န.ဲ မ်က္ႏွာကိုလက၀္ ါးနဲ.အုပ ္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုအတင္း ပူးကပ္ျပီးတဖက္ကိုေစာင္းေနလိုက္တယ္။ ကိုယ္လံုးေလးကိုလိမ္ထားျပီးေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ို ယွက္ျပီးခ်ိပ္ထားလိုက္တယ္။ ဦးစိုးလငြ ္ကေပါင္တံေတြကိုဆခြဲ ေြဲ ပမယ့္ေကခိုင္ကအားတင္းျပီး စိထားတာ။
တခ်က္တခ်က္ဦးစိုးလငြ ္ရဲ.ဆအဲြားကသာသာြ းလို.နဲနေဲ လးဟသြားတာန.ဲေပါင္ၾကားထ ဲ ေအးကနဲျဖစ္သာြ းရတ့ခဲ ံစားမႈကေကခိုင့္ကိုၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေစတယ္ေလ။ တျဖည္းျဖည္း
ဆရြဲ င္းရုန္းရင္းန.ဲ ဦးစိုးလငြ ္ကိုေက်ာေပးမိလွ်က္သားျဖစ္သြားတယ္။
“ေကခိုင”္
“ေကခိုင”္
ေနာက္ကေနေခၚေနေပမယ့္ေကခိုင္ျပန္မထူးဘူး။
“ဒီလိုမလုပ္ပါန.ဲ ေကခုိင္ရယ္၊ ကိုယ္ကေကခုိင့္ကိုခ်စ္လြန္းလို.ပါ”
“ေကခိုင္ရွက္တယ္”
“ဘာမွမရွက္ပါန.ဲ ေကခိုင္ရယ ္ ကိုယ္တ.ို ေတကြလင္မယားေတေြ လ”
“ေၾကာက္တယ ္ ေၾကာက္တယ”္
“ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူးကယြ္ ဒါဟာသဘာ၀တရားပဲလ.ို ”
“မသိဘူး ေကခိုင္မသိဘူး”
ေခါင္းတခါခါလက္တခါခါန.ဲ ေကခိုင္ျငင္းေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ ့
ဘယ္လိုလုပ္ဦးစုိးလငြ ္ျမင္ႏိုင္မွာလဲေလ။ “အဲလိုမလုပ္န.ဲ မလုပ္န.ဲ ”
ဦးစိုးလငြ ္ေကခိုင့္တင္ပါးေတကြိုပတြ္ေပးေနတယ္။ ေကခိုင္အတင္းျငင္းေနေပမယ ့္ တားမရႏိုင္ေတာ့မွန္းလသဲိေနတယ္။ ေကခိုင္ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္းခုန္လာတယ္။ ဦးစိုးလငြ ္လက ္ ကတင္ပါးႏွစ္ခုၾကားကေနေအာက္ကိုတေရ.ြ ေရ.ြ ဆင္းလာေတာ့ေကခိုင့္ႏွဖူးမွာေတာင္ေခြ်းစ ေလးေတသြီးလာတယ္။ သူမ.ို မရံမြ ရွာန.ဲ လ.ို စိတ္ေပါက္ေပါက္န.ဲ ေတြးေနတုန္း
“ဟင”္ လက္ထိပ္ဖ်ားေလးတစ္ခုရ.ဲ အထိအေတ.ြ ေၾကာင့္ေကခိုင္တစ္ကိုယ္လံုးတုန္သြားတယ္။
“ဟင့္အင္း ဟင္း….ဟင”့္
သူတ.ို ကိုယသ္ူတို.ဘုန္းရွိတယ္ဆိုျပီးၾကီးက်ယ္ၾကတဲ့ေယာကၤ်ားေတြဟာဒီလိုမ်ိဳးက်ရင ္ ေတာ့ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလေဲ ကခိုင္နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ဦးစိုးလငြ ္ရ.ဲ အဆက္မျပတ္ပြတ္သပ္မ ႈ ေတေြ အာက္မွာေကခိုင္မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနရျပီ။ ခုေတာ့ေကခိုင့္ရင္ထဲမွာရွက္တာလ ဲ မရွိေတာ့ဘူး ေၾကာက္တာလမဲ ရွိေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လ.ို ျဖစ္ေနမွန္းမသိတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ
ေဒါသျဖစ္ေနမိတယ္။ ဦးစိုးလငြ ္ကလက္န.ဲ ပတြ္တယ္ ညွစ္တယ ္ တကယ္လ.ို ေကခိုင့္ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကသာ ရႊံေစးတံုးတစ္တံုးျဖစ္မယ္ဆိုရင္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနေတာ့မွာပဲလ.ို ေတြးမိတယ္။
“မျငင္းပါန.ဲ ေတာ့ေကခိုင္ေလးရယ ္ ကိုယ္ေကခိုင့္ကခို ်စ္လြန္းလ.ို ပါ”
လက္ကအဆက္မျပတ္ပတြ္ေပးေနရင္း ႏႈတ္ကလည္းတတြတ္တြတ္ေျပာေနတယ္။
ေကခိုင့္နားထဲမွာေတာ့သ.ူ အသံေတကြၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္နဲ.။ “အားလံုးေကခိုင္ေလးအတကြ္ပါပဲကယြ္ ကေလးေပ်ာ္ရမွာပါ………ေနာ”္
ဒါေပ်ာ္စရာလားလ.ို ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္မေမးလိုက္မိေတာ့ဘူး။ ေကခိုင့္တစ္ကိုယ္လံုး ကိုေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနျပီပ၊ဲ ေကခိုင္ဒါ့ထက္ပိုျပီးဘာထပ္ေပးရဦး မွာလ။ဲ ရီေ၀ေ၀အေတးြ ေတထြမဲ ွာခ်ာခ်ာလည္ေနတုန္း ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ေပါင္ေလးတဖက ္ ကိုမလိုက္တယ္။
“အို”
ျပန္ရုပ္ေပမယ့္မမွီေတာ့ဘူး။ ဦးစိုးလငြ ္ကေကခိုင့္ေပါင္တံကိုသ.ူ ရင္ခငြ ္ထဲမွာက်ပ္ေန
ေအာင္ေပ.ြ ထားတယ္ ျပီးေတာ့ေျခသလံုးေလးကိုနမ္းတယ္။ တရရြ ြတဖြဖေြ လး လွ်ာန.ဲ ေတာင ္ လွ်က္လုိက္ေသးရ.ဲ ျပီးေတာ့…….
“အင္း”
ေကခိုင့္ကိုယ္ထကဲိုတိုး၀င္လာတ့အဲရာတစ္ခုေၾကာင့္ေကခုိင္သံရွည္ဆြဲျပီးညည္းလိုက္ မိတယ္။ နင့္ကနခဲ ံစားမႈေၾကာင့္ေခါင္းအံုးန.ဲ အိပ္ယာခင္းကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲလိုက္မိတယ္။ ရံုးကအိမ္ေထာင္သည္မမေတကြေျပာေတာ့အရမ္းနာတာပဲတဲ့။ ခုေတာ့ေကခိုင္မနာပါဘူး ခံရ ခက္တာပရဲ ွိတယ္။ ဘယ္လိုၾကီးမွန္းကိုမသိဘူး ရင္ထဲမွာကလိကလိျဖစ္ေနတဲ့အျပန္ ရင္တုန ္ သလိုလို ေမာသလိုလိုၾကီးနဲ.။ “ေကခိုင္ အဆင္ေျပရ.ဲ လား” ဦးစိုးလငြ ္ခပ္တိုးတိုးေလးေမးလာေတာ ့ ေကခိုင္ေခါင္းကိုဘယ္ညာခါရမ္းျပလုိက္မိတယ္ ေမွာင္ထဲမွာေတာ့သူျမင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေကခုိင္ေမ့ေနသလို ဦးစိုးလငြ ္လဲမျမင္ပါဘူး။
“ခ်စ္လ.ို ပါေကခိုင္ေလးရယ”္
“ဘာေတြလုပ္ေနတာလဟဲင”္
ေကခိုင့္ကိုယ္ထကဲအရာကအျငိမ္မေနလွည့္လိုက္ပတ္လိုက္ေမႊလိုက၀္ င္လိုက္ထြက္ လိုက္န.ဲ လုပ္ေနေတာသ့ီးမခံႏိုင္တ့အဲဆံုးမွာေကခိုင္ေမးလိုက္တယ္။ “အရမ္းခ်စ္တယ္ေကခိုင္ရယ္ ေကခိုင္ကအရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတာပ”ဲ ဦးစိုးလငြ ္ကမဆီမဆိုင္စကားေတေြ ျပာလာတယ္။
“ေကခိုင”္
“ရွင”္
“ဒီေလာက္ႏူးညံ့လိမ့္မယ္လ.ို ကိုယ္မသိဘူး အရမ္းေကာင္းတာပဲကြာ”
ဘယ္လိုေတြလဲ ေကခိုင္နားမလည္ေတာ့ဘူး။ “ကိုၾကီးဘာေတလြုပ္ေနတာလ”ဲ
“ေဟာဒီကအခ်စ္ေလးကိုခ်စ္ေနတာေလ၊ ဒီလိုဒီလို”
ေျပာေျပာဆိုဆိုန.ဲ ဦးစိုးလငြ ္ကခပ္သကြ္သကြ္ကေလးလႈပ္ရွားျပလိုက္ေတာ့ေကခုိင့္ရင ္ ထဲမွာေႏြးကနေဲ ႏးြ ကနျဲဖစ္သာြ းျပီး ကေယာင္ကတမ္းလွမ္းဆြဲလုိက္တာဦးစိုးလငြ ္လက္ဖ်ံကိုဆြဲမိ တယ္။ ဒါန.ဲ ပသဲ.ူ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္တဆြဲုပ္ထားမိတယ္။
“လႊတ္ေလကေလးရ.ဲ ကိုၾကီးကိုဒီလိုခ်ဳပ္မထားပါန.ဲ ”
“ဟင”္
ဦးစိုးလငြ ္သူမကိုဘယ္လိုေဆာ့ကစားေနတယ္ဆိုတာေကခိုင္သေဘာေပါက္သြားသလို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္လျဲဖစ္မိတယ္။ ဘာေတလြ ဲ ေယာင္ရမ္းျပီးျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ ့
“ဒီလိုမွေပါ ့ ကေလးရ.ဲ ”
ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္တအ့ဲသံန.ဲ ေျပာလိုက္ျပီးဦးစိုးလငြ ္ကသူ.လုပ္လက္စအလုပ္ကိုဆက ္ လုပ္တယ္။ ေစာင္းေစာင္းေကးြ ေကးြ ေလးျဖစ္ေနတ့ေဲ ကခိုင့္ကိုပက္လက္ဆြဲလွန္လိုက္ျပီးေကခိုင ့္ မ်က္ႏွာကိုနမ္းတယ္။ ႏႈတ္ခမ္း၊ လည္ပင္း၊ ရင္ဘတ္၊ ရင္သား အားလံုးေနရာအႏ.ွံ ပဲလုိက္နမ္း ေနတယ္။ ပါးစပ္ကလ ဲ “ေကခိုင္ရယ္အရမ္းခ်စ္တာပ ဲ ေကခိုင္ရယ္အရမ္းလွတာပဲ” ဆိုျပီးတဖြဖ ြ ရြတ္ရင္းန.ဲ ေပါ့။
ေကခိုင္မ်က္လံုးေတကြိုမွိတ္ထားလုိက္တယ္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ ဘာေတြျဖစ္လာဦး
မွာလ ဲ ေကခိုင္မသိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ဆိုတဲ့စိတ္ကဒီညအတြက္ပထမဆံုးရင္ထဲ ကိုေရာက္လာတယ္။
တျပိဳင္နက္ထဲမွာပေဲ ကခိုင၀္ မ္းနည္းလာမိတယ္။ ဦးစိုးလငြ ္လုပ္ေနတာကေကခိုင့္ကို အရုပ္ေလးအရုပ္ကိုကစားေနသလိုပ။ဲ ေကခိုင္ကသ.ူ အတြက္ေတာ့ကစားစရာအရုပ္ေလးတခ ု ေပါ့။ ဒီေန.မွရလိုက္တ့အဲသစ္စက္စက္အရုပ္ကေလး။ အိမ္ေထာင္သည္ရယ္လ.ို ျဖစ္လာရင ္ လင္ေယာကၤ်ားျဖစ္သူကိုတကိုယ္လံုးပံုေပးရမယ္ဆိုတာေကခုိင္နားလည္ထားပါတယ္ ဒါေပမယ ့္ ေဆာ့ကစားဖ.ုိ အတကြ္အျဖစ္မ်ိဳးဆိုေတာ့ရင္နာသလိုျဖစ္မိတယ္။ ငါဘာလ.ို မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္လ.ူ ဘ၀ကိုေရာက္လာရတာလ၊ဲ ဒီလိုမိန္းမျဖစ္ဖို.
ဖန္လာတဲ့အတိတ္ကံက၀ို မ္းနည္းပက္လက္န.ဲ အျပစ္တင္မိေတာ့တယ္။
“ေကခိုင္ရယ ္ အထမဲ ွာႏုေခ်ာေနတာပ ဲ သိလား ေကာင္းလိုက္တာကြာ” ေက်နပ္ပီတိသံေတနြ .ဲ ျမဴးၾကေြ နတ့ဥဲ ီးစိုးလငြ ္ရ့အဲသံၾကီးက ရႈပ္ေထြးေနတဲ့အေတြးေတြ ထဲမွာတဒဂၤနစ္ျမဳပ္သာြ းတ့ေဲ ကခိုင့္က ုိ ပစၥဳပၸန္ကိုျပန္ေခၚယူလိုက္တယ္။ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနတ့အဲေတးြ ေတေြ ၾကာင့္ေကခိုင္လက္ရွိအေျခအေနကေနခဏ ကင္းလြတ္ခငြ ့္ရသလိုျဖစ္သာြ းတယ္။ ခုေတာ့လျဲပန္မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဦးစိုးလြင္ကအရမ္းကို ၾကမ္းေနျပီေလ။ ရႈးကနရဲ ႈးကနဲၾကားေနရတ့ဥဲ ီးစိုးလငြ ္အသက္ရႈသံၾကီးကဖားဖုိၾကီးတစ္ခုလိုပ။ဲ သ.ူ ရ.ဲ အၾကမ္းပတမ္းႏိုင္မႈေၾကာင့္ေကခိုင္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္လာတယ္။
“ေတာ္ပါေတာ့ကိုၾကီးရယ ္ ေကခိုင္မေနတတ္ေတာ့ဘူး”
“မေကာင္းလို.လားကေလးရယ္”
သူေျပာတာေကခုိင္နားမလည္ဘူး အထမဲ ွာပူစပ္ပူေလာင္ျဖစ္ေနတာပသဲိတယ္။
“မရေတာ့ဘူး ရပ္ပါေတာ့ကုိၾကီးရယ”္
ေကခိုင့္အသံမွာငိုသံပါသာြ းေတာ့ကိုၾကီးရပ္သာြ းတယ္။
“နာလ.ို လား ကေလး”
“မသိဘူး ေကခိုင္မသိဘူး ေတာ္ပါေတာ”့
“ေအးပါကြာ ေကခိုင္ေလးမရေတာ့ဘူးဆိုလဲ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”
ေကခိုင့္ဗိုက္သားေလးကိုရႊတ္ကနဲတခ်က္နမ္းလိုက္ျပီးဦးစိုးလငြ ္ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေကခိုင္လဲစိတ္ထမဲ ွာေပါ့ပါးသာြ းျပီးသက္ျပင္းခ်လုိက္မိတုန္းမွာပ ဲ မီးကဖ်တ္ကနဲလင္းလာတယ္။ လက္န.ဲ ကိုယ့္ဖာသာမလံုမလကဲာရင္းဦးစိုးလငြ ္ကိုလွမ္းေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့သူကေကခိုင့္ကို လွည့္ၾကည့္ေဖာ္ေတာင္မရပါဘူး။ သ.ူ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုမီးေရာင္ေအာက္မွာေသခ်ာေထာင ္
ျပီးၾကည့္ေနတာေတ.ြ လိုက္ရပါတယ္။
အပိုင္း(၈)
“ကလင္ ကလင္ ကလင္”
တယ္လီဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ေကခိုင္အိမ္ေရ.ွ ခန္းကိုအေျပးကေလးထြက္လာရတယ္။ ခဏေလးဆိုျပီးအျပင္မွာေလွ်ာ္ျပီးသားအ၀တ္ေတထြြက္လွမ္းလိုက္တာဟင္းအိုးတူးသြားလ.ို ပစ္လိုက္ရတယ္ေလ။ ဘယ္လိုမွစားမရေတာ့တာန.ဲ အသစ္ျပန္ခ်က္ရလ.ို စိတ္ညစ္ေနတုန္းမွာ
ဖုန္းကျမည္လာတယ္။ “ဟယ္လို”
“ေကခိုင္ေရ ကိုၾကီးပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ကိုၾကီးေျပာေလ”
“ဒီညေနကိုေအးမင္းသားေလးေမးြ ေန.ပသဲြာြ းဖ.ို ရွိတယ္ေနာ္ ေမ့ေနမွာစိုးလ.ို လွမ္းျပီးသတိေပးတာ” ကုိၾကီးေျပာမွေကခုိင္သတိရေတာ့တယ္ သိေတာ့သိတယ္ ဒါေပမယ့္ဒီေန.လ.ို ထင္မထားဘူး။
“အေဲ တာ့ ေကခိုင္ေမ့ေနလိုက္တာ”
“သိတယ္ေလ၊ ကိုၾကီးကလဘဲယ္ရက္လ.ို ေသေသခ်ာခ်ာမွေျပာမထားမိတာကိုး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ဖုန္းဆက္လုိက္တာ အဆင္သင့္ျပင္ထားေနာ္ လွလွေလးျပင္ထား လက္ေဆာင္က
ေတာ့ကိုၾကီး၀င၀္ ယ္လာခ့လဲိုက္မယ”္
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုၾကီး”
ေကခုိင္ေျခကေလးေဆာင့္ျပီးမီးဖိုထကဲိုျပန၀္ င္လာခဲ့တယ္။ ဟင္းတအိုးတူးလ.ို ေနာက ္ တအိုးထပ္ခ်က္ထားကာမွေမးြ ေန.ပသဲြာြ းရမယ္ဆိုေတာ့ ေကခိုင္ခ်က္ထားတာေတြအလကား
ျဖစ္ကုန္ျပီေပါ့။
“ဒီလိုမွန္းသိရင္ ျပန္မခ်က္ပါဘူး”
ျငဴျငဴစူစူေလးေျပာရင္းမီးဖိုထမဲ ွာပစၥည္းေတသြိမ္းေနမိတယ္။ မိန္းကတ.ို ထံုးစံအတိုင္း ဘာေလး၀တ္သာြ းရရင္ေကာင္းမလလဲ.ို စဥ္းစားရင္းန.ဲ ေပါ့။ ကိုၾကီးန.ဲ ဒီလိုသြားရမယ့္ပြဲမ်ိဳးဆို ေကခိုင္ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ေလးပ၀ဲ တ္တတ္တယ္။ ရုပ္ရင့္သြားေအာင္ေလ ကိုၾကီးန.ဲ ေကခိုင္ကႏွစ ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါးကာြ ေတာ့ေကခိုင္ကသိပ္ငယ္ေနတယ္လ.ို မထင္ရေအာင၀္ တ္ေလ့ရွိတယ္။ကိုၾကီး ကမေတာင္းဆိုေပမယ့္ ေကခိုင္ကအဆင္ေျပေအာင္ၾကိဳးစားတဲ့သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ ကိုၾကီးကေတာ့ေကခိုင့္ကိုေခတ္ဆန္ဆန၀္ တ္မွသေဘာက်တယ္။ ပါးစပ္ကမေျပာေပ မယ့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေခတ္ဆန္ဆန၀္ တ္ထားတာျမင္ရင္တျပံဳးျပံဳးန.ဲ ကိုၾကီးသေဘာက်ေန တတ္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္အျပင္သာြ းခ်ိန္မွာဆိုရင္ဘာမွမေျပာေပမယ့္ အိမ္မွာေနရင္းဆ ို ရင္ေတာ့ကိုၾကီးက ဟိုအကီ်ၤေလး၀တ္ပါလား ဒီလံုခ်ည္ေလး၀တ္ပါလားန.ဲ ေျပာတတ္တယ္။ ေကခိုင္တေျဖးေျဖးသတိျပဳမိလာတာတစ္ခုရွိတယ္။ ကိုၾကီးက၀တ္ပါလားဆိုျပီး၀တ္ခိုင္းတဲ့ အ၀တ္အစားအမ်ားစုက ေကခိုင့္ရ.ဲ အမ.ို အေမာက္ေတြကိုပိုျပီးၾကရြ ေြ ပၚလငြ ္ေစတဲ့အမ်ိဳးအစား
ေတြျဖစ္ေနတယ္။
ရင္သားကိုမလံုတလံုျဖစ္ေစတ့လဲည္ဟုိက္အက်ီမၤ ်ိဳးတ.ို ၊ ကိုယ္လံုးကိုတိတ ိ
က်က်ေပၚလငြ ္ေစတက့ဲိုယ္က်ပ္အကီ်ၤမိ်ဳးတ.ို ေကခိုင၀္ တ္ထားရင္ ကိုၾကီးမ်က္လံုးေတြက
အေရာင္ေတြကိုတလက္လက္ေတာက္ေနတတ္တယ္။
အျပင္ထြက္ရင္ေတာ့ဒါမ်ိဳးေတ၀ြ တ္မခိုင္းတတ္ဘူး။ ေကခုိင့္ကိုသူမ်ားေတြၾကည့္မွာစိုး လ.ို တဲ့ အိမ္ထဲမွာသူတစ္ေယာက္ပၾဲကည့္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ “မမေကခိုင္ မမေကခိုင”္ ကိုယ္အေတြးန.ဲ ကိုယ္နစ္ေမ်ာေနတ့ေဲ ကခိုင္တစ္ေယာက္အိမ္ေရ.ွ ကေခၚသံကိုခ်က္ခ်င္း မၾကားေသးဘူး ေခၚသံကက်ယ္က်ယ္န.ဲ စိပ္လာမွသတိျပဳမိေတာ့တယ္။
“လာျပီ လာျပီ ဘယ္သူလဲ” အိမ္ေရ.ွ ကိုေျပးထကြ္သာြ းလိုက္ေတာ့ျခ၀ံ င္းတံခါးမွာဘယ္သူမွမရွိဘူး။ တစ္ေယာက ္ ေယာက္လာေနာက္ေနတာပထဲင္ျပီးအိမ္ထျဲပန၀္ င္မယ္လုပ္မွေခၚသံကျခံစည္းရိုးဖက္ကထြက္ လာတယ္။
“မမေကခိုင္ မမေကခိုင”္ တဖက္ျခံကလွမ္းေခၚေနတာပလဲ.ို သိလိုက္ျပီး ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုတဲ့အေတြးန.ဲ ျခံစည္းရိုး
ဖက္ကိုေလွ်ာက္လာမိတယ္။ “ေအာ…္ .ေမာင္ေလး.ဘာလ”ဲ ပုဏၰရိတ္ပင္ျခံစည္းရိုးတန္းေလးရ.ဲ တဖက္မွာရပ္ေနတာကဟိုဖက္အိမ္ကေကာင္ေလး
ေမာင္ေက်ာ္သူျဖစ္ေနတယ္။
“ခုနကေလတိုက္လ.ို မမတ.ို ျခံထကဲအ၀တ္ေတဒြ ီဖက္လငြ ့္လာတယ္” “ေအးဟုတ္ပါရ.ဲ ေတာ္၊ တန္းေပၚကဟာေတဘြယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ”့္ ခုမွေကခိုင္လဲျခံထမဲ ွာအ၀တ္ေတျြပန.္ က်ေဲ နတာကိုသတိထားမိေတာ့တယ္။ ေန.ခင္းက အ၀တ္လွမ္းရင္းအိမ္ထကဲဟင္းအုိးတူးန.ုံ ရလ.ို ကပ်ာကယာျပန၀္ င္ေျပးသြားလိုက္တာ ခုထိဒီ
အ၀တ္ေတြကိုေမ့ေနမိတယ္။ လငြ ့္မက်ေအာင္ကလစ္ကေလးေတြန.ဲ ညွပ္မယ္စိတ္ကူးထားေပ မယ့္ အာရံုမ်ားျပီးေမ့သာြ းတာျဖစ္မယ္။ “ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ငယ္ငယ္ရယြ္ရယြ္န.ဲ ေမ့တတ္ရန္ေကာ” ကိုယ္ဟာကိုယ္ျပန္အျပစ္တင္လိုက္ျပီးျခံထမဲ ွာျပန.္ က်ေဲ နတဲ့အ၀တ္ေတြကိုလိုက္
ေကာက္မိတယ္။
“ဒီဖက္မွာလေဲ ရာက္ေနတယ”္
“ေအးေအး ေက်းဇူးပါပေဲ မာင္ေလးရယ”္
ေမာင္ေက်ာ္သူကသူတ.ို ဘက္က်ေနတ့အဲ၀တ္ေတြကိုျခံစည္းရိုးေပၚကေက်ာ္ျပီးလွမ္း
ေပးတယ္။ ကိုၾကီးအက်ီၤတထည္၊ လက္ကိုင္ပ၀ု ါႏွစ္ထည္၊ ေခါင္းအုံးစြပ္တခု ေနာက္ျပီးေတာ ့
“ေရာ့ မမ ဒါက်န္ေသးတယ္”
အသားျဖဴတဲ့ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ မ်က္ႏွာေလးကရတဲတြ္လ.ို ၊ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္လ.ိုလွမ္းၾကည ့္ လိုက္ေတာ့ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ေနတ့သဲ.ူ လက္ထမဲ ွာ ေကခိုင့္ဘရာဇီယာအနက္ကေလးက
တလက္လက္ေတာက္လို.။
“ေအာ…္ ….ေပးေပး…ဟီးဟီး”
ေကခိုင္လဲလွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္ျပီးလွမ္းယူလိုက္တယ္။ ေမာင္ေက်ာ္သူရွက္ေနတာ
ျမင္ေတာ့ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္သာြ းမိတယ္၊ ရယ္လရဲ ယ္လိုက္မိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္မိန္းကေလးက မရွက္ရဘူး သူကရွက္ေနရတယ္လို.။ အင္းေလသူကလူပ်ိဳေပါက္ကေလးပ။ဲ
“ေက်းဇူးပေဲ နာ္ ေမာင္ေလး”
“ရ……ရ……ရပါတယ္”
ေကခိုင္ျပန္လွည့္ထကြ္လာေတာ့သူေနာက္ကေနေငးျပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေစ့မွာ မ်က္ေစ့တစ္လံုးအပိုပါလ.ို မဟုတ္ပါဘူး မိန္းကေလးေတရြ .ဲ ဆ႒မအာရံုန.ဲ အလိုလိုသိတာေလ။ ေကခိုင္မခိုးမခန.္ ေလးျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ေယာက်ၤားေတအြားလံုးဒီအတိုင္းပဲလား။ ေကခိုင့္ကိုၾကည့္တမ့ဲ ်က္လံုးေတြအားလံုးဟာ တစ္ပံုစံထအဲတိုင္းပ။ဲ တခ်ိဳ.ကေတာ့အိမ္ေထာင ္
ရွိမွန္းသိေတာ့ဆင္ျခင္ၾကပါရ.ဲ ။ တခ်ိဳ.ကေတာ့အိမ္ေထာင္သည္မွန္းသိသိန.ဲ ေတာင္ငမ္းဖ.ို ၀န ္ မေလးတတ္ၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္အိမ္ထေဲ ရာက္ေတာ့ေကခိုင္ဒီအေၾကာင္းကိုေမ့သြားပါတယ္။ အျပင္သြားဖ.ုိ
အ၀တ္အစားေရးြ ရဦးမယ္မဟုတ္လား။
ေမြးေန.ပြဲကလူသိပ္မမ်ားပါဘူး။ ရင္းႏွီးတ့မဲ ိတ္ေဆေြ တ၊ြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိသားစုေတ ြ ပဲပါတယ္။ ေကခိုင္ဒါကိုပသိုေဘာက်ပါတယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီးန.ဲ ဆိုေျပာရဆိုရႏႈတ္ဆက္ရန.ဲ အလုပ္ရႈပ္တယ္။ ျပံဳးျပရတာတစ္ခုန.ဲ တင္ပါးေတာင္ေညာင္းတယ္ေလ။ ခုေတာ့ကိုယ့္လူရင္းေတပြ ရဲ ွိတယ္။ဒီေတာ့ေယာက်ာၤ းေတြကတစ္ဖ.ြဲ မိန္းမေတြကတစ္ဖ.ြဲ ၀ိုင္းျပီးစားၾကေတာ့ပိုျပီးလတြ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတယ္။ ကေလးေတြကလည္းသူတ.ို ဖာသာသူတို.
ဆူညံေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။
အမွန္ေတာ့ကေလးေမးြ ေန.လ.ို အေၾကာင္းျပျပီးလူၾကီးေတ၀ြ ိုင္းဖ.ြဲ စားၾကေသာက္ၾကတ ဲ့ ပြဲပါပ။ဲ ထံုးစံအတုိင္းအမ်ိဳးသားေတြကပုလင္းေထာင၀္ ုိင္းဖ.ြဲ ၾက အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္းသူတို. အုပ္စုန.ဲ ဟိုဟာဒီဟာစံုစီနဖာစားရင္းေသာက္ရင္းအတင္းေျပာၾကေပါ့။ အ၀တ္အစားအေၾကာင္း ကိုရီးယားကားအေၾကာင္းကလမဲ ပါမျပီးပ။ဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးအုပ္ထမဲ ွာေကခုိင္ကအသက္အငယ္ဆံုး၊ ကိုၾကီးရ.ဲ မိတ္ေဆအြေပါင္း အသင္းသူငယ္ခ်င္းေတရြ .ဲ ဇနီးမယားေတထြကဲအငယ္ဆံုးကေတာင္ေကခိုင့္ထက္ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ၾကီးတယ္။ ဒီေတာ့ေကခိုင္ကိုယ္တိုင္လသဲူတ.ို ေရ.ွ မွာဆိုကေလးတစ္ေယာက္လိုခံစား
ရတယ္။ ေနာက္ျပီးကေလးအေမမဟုတ္တာဆိုလ.ို လေဲ ကခိုင္တစ္ေယာက္ပဲပါတယ္။
“ေကခိုင”္
“ရွင္ မမလဲ့”
“ကေလးမယူေသးဘူးလား”
“အာ………မမလ့ကဲလ…ဲ ဟီးဟီး”
ေကခုိင္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတာန.ဲ ရယ္ေနလိုက္တယ္။ မမလဲ့ဆုိတာကိုၾကီး သူငယ္ခ်င္းဗိုလ္မႈးမ်ိဳးေက်ာ္ရ.ဲ ဇနီးေပါ့ သ.ူ ေယာက်ာၤ းကေရ.ွ တန္းမွာခ်ည္းပေဲ နေနရတာေတာင ္ မွကေလးေလးေယာက္ေမးြ ျပီးျပီ။ ကိုၾကီးန.ဲ ေကခုိင့္လိုမ်ားတူတူေနေနရရင္တစ္ဒါဆင္ေလာက ္ မ်ားေမြးမလားမသိဘူး။
“ဟုတ္တယ္ ညီမေလးရ့၊ဲ ညီမအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ” နားစြန္နားဖ်ားၾကားျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကပါ၀င္ေျပာတယ္။
“ႏွစ္ဆယ့္ေလးေက်ာ္သာြ းျပ”ီ
“ဟာ.ဒီအရြယ္ဆိုအေတာ္ပ ဲ အသက္သိပ္ၾကီးမွေမးြ ရင္မေကာင္းဘူးကြဲ.” ဒီလိုစကားေတၾြကားေတာ့ေကခိုင့္စိတ္ထမဲ ွာရွက္သလိုလိုေၾကာက္သလိုလိုန.ဲ ။
“ညီမေလးက မယူခ်င္ေသးလ.ို လား”
“မဟုတ္ပါဘူး”
ေကခိုင္ဒီလိုပေဲ ျဖတတ္တယ္။
“ကိုစိုးလငြ ္ကမလိုခ်င္လ.ို လား”
“ဟိုေကခိုင့္ကို ကိုၾကီးကဘာမွမေျပာဘူး”
“ဒါျဖင့္လဲယူလိုက္ေပါ့ ညီမရယ္၊ အိမ္ေထာင္ဆိုတာသားသမီးရွိမွတင့္တယ္တာကြဲ.” တစ္ေယာက္တစ္ေပါက၀္ ိုင္းျပီးလက္ခ်ာရိုက္လိုက္ၾကတာ ေကခိုင္စိတ္ေတရြ ႈပ္လာတ ဲ့ အထိပ။ဲ ဒါန.ဲ ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ပျဲပံဳးစိစိန.ဲ ေနလိုက္တယ္။ သိပ္ေတာ့စိတ္မညစ္လိုက္ရ ပါဘူး စကား၀ိုင္းတ.ို ထံုးစံအတိုင္းကေလးေမးြ ဖ.ို အေၾကာင္းကေန ကေလးအေၾကာင္း၊ ကေလး အေၾကာင္းကေန ကေလးေက်ာင္းထားတ့ကဲိစၥ၊ က်ဳရွင္ကိစၥေတဆြီေရာက္သြားေတာ့ သူတို.
ေကခိုင့္ကိုကေလးေမးြ ခိုင္းဖ.ို ေမ့သာြ းၾကတယ္။
“မေက မေက”
ကိုယ္န.ဲ သိပ္မဆိုင္လွတ့ကဲိစၥေတြကိုပ်င္းပ်င္းရိရိနားေထာင္ေနတုန္းအမ်ိဳးသား၀ိုင္းရွိတ ဲ့
အိမ္ေရ.ွ ခန္းကေခၚသံလိုလိုၾကားလိုက္လ.ို
“ရွင”္
“ဒီကိုခဏလာပါဦးဗ်ာ ဟားဟား”
ေကခိုင္အိမ္ေရ.ွ ခန္းကိုေရာက္ေတာ့မႈန္ေတေတၾကည့္ေနတဲ့ကိုၾကီးကိုျမင္လိုက္ရတယ ္ က်န္တဲ့သူေတကြေတာ့အျပံဳးမ်က္ႏွာကိုယ္စီန.ဲ ။ “ေကခိုင္ဘာလ.ို ထကြ္လာရတာလဲ ဟိုဖက္ျပန္သာြ းေတာ”့
ကိုၾကီးကေလသံမာမာန.ဲ ဆီးေဟာက္ေတာ့ေကခိုင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတယ္။
“ေကခိုင့္ကိုလွမ္းေခၚလိုက္သလားလ.ို ” “အလကားဘာမွမဟုတ္ဘူး သာြ းေတာ”့ ကိုၾကီးကအတင္းႏွင္လႊတ္ေနေတာ့ေကခိုင္လေဲ ယာင္ခ်ာခ်ာန.ဲ ေဘးကလူေတြကိုၾကည ့္
မိတယ္။တစ္ေယာက္က
“ဒီလိုမေကရ.ဲ က်ြန္ေတာ္တ.ို က……” “ေကခိုင္ သြားေတာ့လ.ို ေျပာေနတယ္ေလ” ဟိုလ.ူ စကားမဆံုးေသးခင္ပကဲိုၾကီးကထေအာ္တယ္။ ဘာေတြလေဲ ကခုိင္နားမလည ္
ေတာ့ဘူး။ အဒဲ ီခ်ိန္မွာအိမ္ရွင္ျဖစ္တ့ ဲ ကိုေအးမင္းကထလာျပီး
“သြားသြား မေကေရ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ဒီလူေတ၀ြ ိုင္းစလ.ို ခင္ဗ်ားကိုစိတ္တိုေနတာ၊ ကဲက ဲ ခင္ဗ်ားတ.ို ကလေဲ တာ္ေတာ့၊ ကိုစိုးလငြ ္ကလ ဲ အခ်င္းခ်င္းစတာပဗဲ ်ာ လာလာ
ေနာက္တစ္ခြက…္ …ခ်ီးယားစ”္ ကိုေအးမင္းကိုအားနာလ.ို ထင္ပါရ.ဲ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာတင္းမာမႈေတြျပန္ေလွ်ာ့သြားတာျမင ္ လိုက္ရတယ္။ ေကခိုင္လေဲ ယာင္လည္လည္န.ဲ ျပန္လွည့္လာျပီးေတာ့ အေျခအေနကိုသိခ်င္တာ န.ဲ ေနာက္ထိေအာင္မသာြ းပ ဲ ခန္းဆီးအကယြ္မွာအသာေလးရပ္ေနလိုက္တယ္။
“ကိုစိုးလငြ ္ ေနာက္တစ္ခကြ္ယူဦးမလား”
“ေပးေလ ေမးေနရေသးလားလ.ို ”
“အင္းဒါမ်ိဳးက်ရင္ေတာ့သကြ္ပါ့၊ ဟိုကိစၥမ်ားေတာ့ေႏွးပံုရတယ”္
“ေဟ့လူေတြစလာျပန္ျပီလား က်ဳပ္ထျပန္မွာေနာ”္
“ဒီလိုေတာ့မလုပ္ပါန.ဲ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တ.ုိ ကေစတနာန.ဲ ”
“ဘာေစတနာလ”ဲ
၀ုန္းကနဲစားပြဲကိုထုလိုက္တ့အဲသံန.ဲ အတူလႈပ္ခတ္သြားတဲ့ဇြန္းသံပန္းကန္အသံေတြကို ပါၾကားလိုကရ္ ေတာ့ ေကခုိင္အိမ္ေရ.ွ ကိုပျဲပန္ထကြ္ရင္ေကာင္းမလားစဥ္းစားေနတုန္း အိမ္ရွင ္
ကိုေအးမင္းအသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“က ဲ သူငယ္ခ်င္းတ.ို ေရ ကိုယ္ေျပာျပီးျပီေလ သူမၾကိဳက္တာမေျပာပါန.ဲ ဆို ကိုစိုးလငြ ္ ခင္ဗ်ားကလစဲ ိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ ္ ဟိုလူေတြကလထဲပ္မစၾကပါန.ဲ ဗ်ာ က်ြန္ေတာ့္ကိုခင္ရင္ဒီမွာတင္ရပ္ၾကပါဗ်ာ ေနာ”္ ကိုေအးမင္းကိုအားနာလ.ို ထင္ပါရ.ဲ ျငိမ္သက္သာြ းၾကတယ္။ စကားသံေတြတိတ္သြားျပီး အရက္င.ွဲ သံ စားေသာက္သံေတပြ ၾဲကားရေတာ့တယ္။ ေကခိုင္လခဲ ုမွပဲစိတ္ေအးလက္ေအးနဲ. အေနာက္ဖက္ကိုျပန၀္ င္လာခ့ရဲ တယ္။ ဘာျဖစ္တာလဆဲိုတာေတာ့အျပန္က်မွကိုၾကီးကိုေမး ၾကည့္ေတာ့မယ္လ.ို ေကခုိင္စိတ္ထဲမွာေတးထားလုိက္တယ္။ အျပန္လမ္းက်ေတာ့ေကခိုင္ေမးၾကည့္ဖ.ို ၾကံေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ကိုၾကီးမ်က္ႏွာကသုန ္ မႈန္ေနလ.ို မေမးရျဲပန္ဘူး။ ေနာက္ျပီးကိုၾကီးကကားကိုလီဗာကုန္နင္းျပီးဒရၾကမ္းေမာင္းေနေတာ ့
ေရ.ွ ကဒက္ရွဘုတ္ကိုလွမ္းကိုင္ထားရင္း ေကခိုင္လန.္ ေနတာ။
အိမ္နားနီးလာေတာ့စိတ္နနဲ ေဲ ျပ သြားလ.ို ထင္ပါတယ္ ကားအရွိန္ေလွ်ာ့က်သာြ းျပီး ကိုၾကီးမ်က္ႏွာလဲနဲနဲျပန္ၾကည္လင္လာေတာ ့
တယ္။ ေကခုိင္ကမရတဲရနဲ .ဲ ေမးၾကည့္တယ ္
“ကိုၾကီး”
“ဘာလေဲ ကခိုင”္
“ခုနကိုၾကီးကိုသူတ.ို ဘာေတစြ လ.ို ကိုၾကီး အရမ္းစိတ္ဆိုးေနတာလဲဟင”္
“အလကားပါ၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြမူးမူးန.ဲ လာေျပာေနၾကတာ” “ကိုၾကီးကအရမ္းစိတ္ဆိုးေနတာျမင္ရေတာ့ ေကခုိင္လန.္ တာေပါ”့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကလာတ့ကဲားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာမဲ့သြားတာျမင္လိုက္ရျပီး
“မလန.္ ပါန.ဲ ေကခိုင္ရယ္၊ ကိုၾကီးကေကခိုင့္ကိုစိတ္ဆိုးတာမွမဟုတ္တာ ဟိုလူေတြကိုစိတ္တိုတာ”
“မဟုတ္ဘူးေလ ေကခိုင္မွကိုၾကီးစိတ္ဆိုးတာမျမင္ဖူးတာ”
“လူပေဲ ကခိုင္ရယ္ စိတ္ဆိုးစရာၾကံဳလာရင္စိတ္ဆိုးတာေပါ့ ေကခိုင္ကကိုၾကီးစိတ္ဆိုး ေအာင္တစ္ခါမွမလုပ္တ့မဲ ယားအလိမၼာေလးပ ဲ ကိုၾကီးကဘယ္စိတ္ဆိုးမလ”ဲ ဒီလိုက်ေတာ့ကိုၾကီးေလသံကႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေနျပန္တယ္။ ကိုၾကီးစိတ္ၾကည္လင ္ လာျပီဆိုတာသိေတာ့ေကခိုင္လ ဲ သိခ်င္စိတ္ကတားမရေတာ့တာန.ဲ
“ဟုတ္ပါျပီ သူတ.ို ကဘာေျပာလ.ို ကိုၾကီးကစိတ္ဆိုးတာလဲ ေကခိုင့္ကိုေျပာျပပါလား” “ေကခိုင္န.ဲ မဆိုင္ပါဘူးလ.ို ေျပာျပီးျပီေလ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြပါကြာ ေမးမေနပါန.ဲ အတင္းေမးရင္ ေကခိုင့္ကိုပါကိုၾကီးစိတ္ဆိုးမိေတာ့မယ”္ ကိုၾကီးေလသံကခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုျပန္ျပီးမာေက်ာေအးစက္သြားေတာ့ေကခိုင္လဲ ဇက္ကေလးပုျပီးညိမ္ေနလိုက္တယ္။
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေကခိုင္ကအ၀တ္အစားလဲဖ.ို အခန္းထ၀ဲ င္သြားခ်ိန္မွာကိုၾကီး ကလိုက္မလာပအဲိမ္ေနာက္ဖက္က၀ို င္သာြ းတယ္။ ေကခိုင္အ၀တ္လဲျပီးခ်ိန္ထိမလာေသးဘူး။ အိမ္ေရ.ွ ခန္းကိုထကြ္ၾကည့္ေတာ့လဲမေတ.ြ ဘူး။ ခါတိုင္းဆိုကိုၾကီးကမူးလာျပီဆိုရင္ေကခိုင ္ အ၀တ္လဲတာန.ဲ ၾကံဳရင္စိမ္ေျပနေျပကိုထိုင္ၾကည့္တတ္တာ။ အစပိုင္းေတာ့ရွက္သား ေနာက ္
ေတာ့လရဲ ိုးသြားတယ္။
အိမ္ေရ.ွ မွာမရွိလ.ုိ လိုက္ရွာရင္းထမင္းစားခန္းထကဲိုေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲမွာအရက ္ ထိုင္ေသာက္ေနတ့ကဲိုၾကီးကိုေတ.ြ လုိက္ရတယ္။ ကိုၾကီးကအိမ္မွာလဲပုလင္းေဆာင္ထားတတ္ တယ္ေလ။
“ဟင္ ကိုၾကီး ဟိုမွာလေဲ သာက္လာတာက”ို မေသာက္န.ဲ လ.ို ေျပာမယ္ၾကံေပမယ့္ ေကခိုင့္ကိုမ်က္ႏွာတည္တည္န.ဲ ဘုၾကည့္ၾကည ့္
လာေတာ့ ေကခိုင္ဆက္မေျပာရေဲ တာ့ဘူး။ “ေကခုိင္ အျမည္းလုပ္ေပးမယ္ေနာ”္
“ေန ေန ရတယ္၊ ဒအီတိုင္းပေဲ သာက္မယ”္
စားပေြဲ ပၚမွာအရက္ပုလင္းန.ဲ ေရတစ္ပုလင္းပရဲ ွိတယ္။ ေရေသာက္လိုက္အရက္ေသာက ္ လိုက္န.ဲ မ်က္ႏွာၾကီးကလတဲင္းေနတာပ။ဲ တစတြ္စြတ္ေသာက္ေနတာ တခါတေလဆိုဖန္ခြက ္
ထေဲ တာင္မထည့္ဘူး။ အရက္ကိုပုလင္းလိုက္ေမာ ့ ေရကိုပုလင္းလုိက္ေမာ့န.ဲ ။ေကခိုင္ၾကည့္ရင္း
ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္လာတယ္။
“ေကခိုင”္
“ရွင”္
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးၾကည့္ေနတ့ေဲ ကခိုင့္ကိုလက္ယပ္ျပီးလွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ အနားကိုကပ္သာြ းေတာ့လက္ထဲကပုလင္းကိုခ်ျပီး ေကခုိင့္လက္ကေလးကိုကိုင္လာတယ္။ ေကခိုင့္လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကိုသူ.လက္တစ္ဖက္ဆီနဆဲုပ္ကိုင္ထားတာ။လက္ေတြကလေဲ အးစက္
ေနတာပ။ဲ အဒဲ ါန.ဲ ေကခိုင္လသဲ.ူ ရ.ဲ ေအးစက္ေနတ့လဲက္ေတြကိုေႏြးလာေအာင္ျပန္ျပီးဆုပ္နယ ္
ေပးမိတယ္။ စိတ္ထမဲ ွာလဘဲာေတျြဖစ္ေနမွန္းမသိတဲ့ဇေ၀ဇ၀ါ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ.ေပါ့။ “ကိုၾကီး”
ေကခိုင့္လက္ေတကြိုကိုင္ထားရာကေန လက္လႊတ္လို.၀ုန္းကနဲထရပ္လိုက္ျပီး ေကခုိင ့္ အကီ်ကိုရင္ဘတ္ကေနဆခဲြ လဲြိုက္တယ။္ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့အားေၾကာင့္ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ထြက္ ရံုမကဘူး အက်ီပါရင္တျခမ္းလံုးျပထဲကြ္သာြ းတယ္။
ရုတ္တရက္ၾကီးဆိုေတာ့ေကခုိင ္ ဘာမွလျဲပန္မေျပာႏိုင္၊ လႈပ္လဲမလႈပ္ႏိုင္ဘေဲ ၾကာင္ေန မိတယ္။ ကိုၾကီးကဒီမွာတင္မရပ္ဘူး ဘရာဇီယာကိုပါေရ.ွ ကေနေဆာင့္ဆြဲလိုက္တာ ၾကိဳးေတြ
ျပတ္ထြက္ျပီးကိုၾကီးလက္ထပဲ ါသာြ းတယ္။
“ကိုၾကီး ဘာျဖစ္တာလ ဲ မလုပ္ပါန.ဲ ”
ေၾကာက္စိတ္ကိုျပန္လည္ထိန္းႏိုင္သာြ းတ့ေဲ ကခိုင္က လွည့္ေျပးဖ.ို ၾကိဳးစားေပမယ့္၊ ကိုၾကီးကေကခိုင့္ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုအတင္းဆထဲြားတယ္။
“ကိုၾကီး ဘာျဖစ္ေနတာလ ဲ လႊတ္ပါ”
“မသြားပါန.ဲ မရုန္းပါန.ဲ ေကခိုင္ရယ ္ ကိုၾကီးေတာင္းပန္ပါတယ”္
ေတာင္းပန္စကားဆိုေပမယ့္ကိုၾကီးအသံၾကီးကကဲြအက္နက္ရႈိင္းေနလ.ုိ ေကခုိင ္ ေၾကာက္စိတ္ေတ၀ြ င္လာတယ္။ တကိုယ္လံုးလတဲုန္ရီလာတယ္။ ကိုၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ ့ ကိုၾကီးတကိုယ္လံုးလနဲ တ္ပူးေနသလိုတုန္ေနတယ္။ မ်က္လံုးၾကီးေတြကလည္းေၾကာက္မက ္ ဖြယ္ရာ အေရာင္ေတတြလက္လက္န.ဲ ။
အာေစးထည့္ခံထားရသလ ုိ ႏႈတ္ဆံျြပီး မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ထိပ္လန.္ ေနတဲ့ေကခိုင့္ကိုယ္
ေပၚကအ၀တ္ေတကြ ို ကိုၾကီးကတခုခ်င္းဖယ္ပစ္ေနတယ္။ က်န္ေနေသးတဲ့အကီ်လက္ေတြနဲ. ေနာက္ေက်ာျခမ္း၊ ေျပေနတ့ထဲဘီ။ ခဏခ်င္းမွာပေဲ ကခိုင၀္ တ္လစ္စလစ္န.ဲ တုန္တုန္ရီရီရပ္ေန မိတဲ့ဘ၀ကိုေရာက္သာြ းတယ။္
“အဒဲ ီမွာပရဲ ပ္ေန ဘယ္မွမသာြ းန.ဲ ”
ေျပာျပီးကိုၾကီးကုလားထိုင္မွာျပန္ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့အရက္ပုလင္းကိုကုိင္ျပီး
ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ မ်က္လံုးေတကြေကခိုင့္ဆီကေနခြာမသြားဘူး။ ေကခုိင္ေၾကာက္ေနမိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ရွက္လာတယ ္ ေကခိုင့္တကိုယ္လံုးကိုစူး၀ါးတဲ့မ်က္လံုးေတြန.ဲ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည ္ ၾကည့္ေနတာခံရတ့အဲတကြ္ရွက္စိတ္ေနာက္မွာ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ကပါျဖစ္လာတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာမ်က္ရည္ေတျြပည၀့္ ိုင္းလာျပီးတ့ေဲ နာက…္ ….ေကခိုင္ရႈိက္ရင္းရႈိက္ရင္းကေနငိုခ်လိုက္မိတယ္
“အင…့္ ……ဟီး……….ဟီး”
အပိုင္း(၉)
“ကိုၾကီး ေကခိုင္ေၾကာက္တယ္၊ ဟီးဟီးဟီး…….ကိုၾကီးဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ”
ကိုၾကီးဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ေကခိုင့္ကိုပစဲ ူးစူး၀ါး၀ါးၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ မီးေရာင ္
ေအာက္မွာအဆီျပန္ေျပာင္လက္ေနတ့ ဲ မ်က္ႏွာၾကီးေပၚက မ်က္လံုးၾကီးေတြကေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ျပဴးက်ယ္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္းတင္းသြားလုိက္ မဲ့သြားလုိက္ အံကိုၾကိပ္လိုက္န.ဲ တမ်ိဳးျပီး တမ်ိဳးေျပာင္းေနတယ္။
“ခြမ္း”
ရုတ္တရက္ဆိုသလိုလက္ထဲကအရက္ပုလင္းကိုၾကမ္းျပင္ဆီေပါက္ခခြဲ ်လုိက္ေတာ့ ေကခိုင့္ကိုယ္ကေလးဆတ္ကနဲတုန္သာြ းတယ္။ အရက္ပုလင္းျပီးေတာ့ ေရပုလင္းန.ဲ ဖန္ခြက ္ ေတြကိုပါ ဆက္တိုက္တစ္ခုျပီးတစ္ခုေပါက္ခေဲြ နျပန္ေတာ့ ေကခိုင္စိုးရိမ္စိတ္န.ဲ အသက္ေတာင ္ မရႈႏိုင္ေတာ့ဘူး။
“ကိုၾကီးရယ္ ဘာျဖစ္ေနတာလ၊ဲ စိတ္ကိုထိန္းပါ ေကခိုင့္ကုိဘာမေက်နပ္တာရွိလ.ို လ၊ဲ မေက်နပ္ရင္ ေကခိုင့္ကိုရိုက္ပါ ဒီလိုၾကီးမလုပ္ပါနဲ.” အလန.္ တၾကားန.ဲ ကိုၾကီးအနားကိုေျပးကပ္သာြ းျပီး လက္ေမာင္းကိုကိုင္လႈပ္ရင္းေခ်ာ ့ ေပမယ့္မရပါဘူး။ ေကခိုင့္လက္ထမဲ ွာတုန္ရီေနတ့ ဲ ကိုၾကီးလက္ေမာင္းေတြကေအးစက္ေနျပီး
ေခြ်းေစးေတြျပန္လ.ို ။
ေကခိုင္ကေငးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကီးျဖစ္ေနတက့ဲိုၾကီးကို ကုလားထိုင္ေပၚကိုဆြဲထိုင္ခိုင္း လုိက္ေတာ့ ထိုင္တယ္။ စကားေတာ့တခနြ ္းမွမေျပာဘူး။ ေကခိုင္န.ဲ ကိုၾကီးအိမ္ေထာင္သက ္ တမ္းတေလွ်ာက္မွာဒါမ်ိဳးတခါမွမျဖစ္ဖူးဘူး။ ေကခိုင္အရမ္းကိုေၾကာက္ေနမိတယ္။ ကိုၾကီးျငိမ္သြားလ.ို ခဏစိတ္ေအးသြားတယ္။ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားေနတုန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန.္ က်ေဲ နတ့ပဲ ုလင္းကစဲြ ေတ ြ စိုရေႊဲ နတဲ့ေရေတအြရက္ေတြကိုျမင္မိေတာ ့ အိမ္ရွင္မစိတ္က၀င္လာျပီး အခန္းေထာင့္ကတံပ်က္စည္းကိုေျပးယူလိုက္ျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေလးလွဲ သိမ္းစုစည္းလိုက္တယ္။ ေတာ္ၾကာတက္နင္းမိရင္ဒုကၡမ်ားရဦးမယ္ေလ။ ပုလင္းကြဲစေတကြိုအခန္းေထာင့္မွာစုထားလိုက္ျပီးေနာက္ အခန.္ သင့္ပအဲမႈိက္ေကာ္တ ဲ့ ေဂၚျပားေလးကိုအနားမွာျမင္လိုက္လ.ို ေကာက္ယူလိုက္ျပီးအမႈိက္ပံုးထသဲြားထည့္ဖို.ပုလင္းကြဲ ေတြကိုကုန္းျပီးေကာက္ထည့္ေနတုန္းမွာ….
“၀ုန္း”
လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ေသးြ ေတစြ ီးက်ေနတ့လဲက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထား တဲ့ကိုၾကီးကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပုလင္းကေြဲ တြမေျပာင္စင္မွာစိုးလ.ို ဂရုစိုက္လုပ ္ မိေနခ်ိန္မွာ ကိုၾကီးကိုခဏဆိုသလိုသတိလတြ္သာြ းတယ္။ ေနာက္ျပီးအခန္းေထာင့္မွာဆိုေတာ ့ ကိုၾကီးကိုေက်ာခိုင္းလွ်က္သားျဖစ္ေနေတာ့ သူဘာလုပ္ေနသလဲမျမင္လုိက္ရဘူးေလ။
“ကိုၾကီးရယ”္
ေကခိုင္ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘူး ဒီတစ္ခနြ ္းပေဲ ျပာႏုိင္တယ္။ ကိုၾကီးဘာေတြျဖစ္ေနတာလ။ဲ
ေကခုိင္အဟုတ္ကိုနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္ ကိုၾကီးကိုဒီလ ို
ေပါက္ေပါက္ကကဲြတဲြစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူးေလ။
တံပ်က္စည္းလေွဲ နတုန္းကေဘးမွာခဏဖယ္ထားတဲ့ လံုခ်ည္ေလးကိုအရင္ေကာက္စြပ ္
လိုက္ျပီး ကိုၾကီးနားကိုေျပးသာြ းလိုက္တယ္။ ေကခိုင္အနားမေရာက္ခင္မွာပ ဲ ကိုၾကီးကနံရံက ို
ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ျပီးထိုးထည့္လိုက္တယ္။
“ကိုၾကီး”
ေသြးေတေြ တာက္ေတာက္စီးက်ေနတ့ကဲိုၾကီးလက္ကိုေကခိုင္ဆြဲယူလိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုၾကီး ကေကခိုင့္ကိုႏမြ ္းနယ္တ့မဲ ်က္ႏွာန.ဲ ၾကည့္တယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကလဲျပိဳေတာ့မယ့္မိုးလိုညိဳ လ.ို မႈိင္းလို.။
“ကိုၾကီး လာလာ”
ေရခ်ိဳးခန္းဆီကိုတေဲြ ခၚသာြ းေတာ့မွအရုပ္တစ္ရုပ္လိုေကခိုင့္ေနာက္ကိုလိုက္လာတယ္။ ဒါဏ္ရာေတြကိုေရေဆး၊ ေဆးထည့္၊ ပတ္တီးစည္းန.ဲ လုပ္ျပီးတဲ့ေနာက ္ အိပ္ယာဆီကိုေခၚလာခ ဲ့ တယ္။ ကိုၾကီးအရမ္းလည္းမူးေနျပီဆိုေတာ ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္သက္သာသြားလိမ့္မယ္လ.ို ထင ္
တယ္ေလ။
ခုလိုက်ေတာ့ကိုၾကီးက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပါပ။ဲ ေကခိုင္အိပ္ယာေပၚလဲွခိုင္း ေတာ့လဲွခ်လိုက္ျပီး မ်က္လံုးေတကြိုမွိတ္ထားတယ္။ စိတ္မခ်လ.ုိ ေကခိုင္ခဏေစာင့္ၾကည့္ေနမ ိ
ေသးတယ္။ အေတာ္ၾကီးၾကာတ့အဲထိကိုၾကီးကမလႈပ္ေတာ့တာန.ဲ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားျပီလ.ို ယူဆ ျပီး ေကခိုင္လေဲ စာေစာကအရႈပ္ေတဆြက္ရွင္းဖ.ို အခန္းျပင္ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ထမင္းစားခန္းထမဲ ွာအကအဲြရွေတရြ ွင္းလင္းသိမ္းဆည္းျပီးေတာ ့ ေကခိုင္လဲကိုယ္လက္ သန.္ စင ္ အိပ္ခန္းထျဲပန၀္ င္လာတယ္။ အခုထိေတာ့ကိုၾကီးကုတင္ေပၚမွာျငိမ္သက္ေနတုန္းပ။ဲ အ၀တ္လဲမလို.ဘီရိုတံခါးကိုဆြဖဲ ငြ ့္လုိက္ေတာ ့ “က်ြီ” ကနဲျမည္သြားခ်ိန္မွာေတာ ့ ကိုၾကီး မ်က္လံုးေတြျပန္ပငြ ့္လာတယ္။ ေကခိုင္လေဲ တြ.ရာအက်ီတစ္ထည္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ခပ္ျမန ္ ျမန္ေကာက္စြတ္လိုက္တယ္။ ကိုၾကီးဆီျပန္လွည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ ့ ကိုၾကီးကကုတင္ေပၚ
မွာေျခတြဲလခဲ ်ျပီး ထိုင္ေနျပီ။ ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်လ.ို ။
“ကိုၾကီးႏိုးသြားလား”
ေကခုိင့္အေမးကိုျပန္မေျဖပ ဲ ရီေ၀တ့မဲ ်က္လံုးေတနြ .ဲ ေကခိုင့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ေကခိုင ္
ကႏွစ္သိမ့္တဲ့သေဘာနဲ.ကိုၾကီးပုခံုးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုၾကီးမ်က္လံုးထဲကေန
မ်က္ရည္ေတြတလိမ့္လိမ့္က်လာတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္။
“ဘာျဖစ္လ.ို လကဲိုၾကီးရယ ္ ေကခိုင့္ကိုေျပာျပပါလား”
ေဘးမွာ၀င္ထိုင္ျပီးကိုၾကီးကိုဖက္ထားလိုက္ရင္းေကခိုင္ကေမးေပမယ့္ဘာတခြန္းမွာျပန ္ မေျဖဘူး။ မ်က္ရည္ေတကြဆက္ျပီးတလိမ့္ခ်င္းက်ေနတယ ္ ေနာက္ေတာ ့ တအင့္အင့္န.ဲ ရႈိက ္ ၾကီးတငင္ငိုပါေလေရာ။
“ကိုၾကီး ကိုၾကီး”
ေကခိုင့္ကိုတင္းေနေအာင္ျပန္ဖက္ျပီး အူလႈိက္သလဲႈိက္ကိုငိုေနတာ။ ေကခုိင္ဘာလုပ္ရ မွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ တတ္သမွ်မွတ္သမွ်ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုေနေပမယ့္လည္းမထူးပါဘူး။ ေကခိုင္လည္းမၾကံတတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးနီးစပ္ရာကိုၾကီးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက ္
ကိုပဲဖုန္းဆက္ျပီးလွမ္းအကူအညီေတာင္းရင္ေကာင္းမလားစဥ္းစားေနတုန္းမွာပ ဲကိုၾကီးဆီက အသံျပန္ထြက္လာတယ္။
“ေကခိုင”္ “ရွင္ ကိုၾကီး”
ကိုၾကီးေခၚလိုက္တအ့ဲသံကသူအရမ္းကိုဆ.ုိ နင့္ေၾကကေြဲ နတယ္ဆုိတာသိသာေစလွတယ္။ “ေကခိုင္ေလး”
“ေျပာေလကိုၾကီး ေကခိုင္နားေထာင္ေနပါတယ္ ေကခငို ္ဘာလုပ္ေပးရမလ”ဲ
“ကိုၾကီးကိုေလ၊ ကိုၾကီးကို ခ်စ္လား ေကခိုင”္ ကိုၾကီးမူးျပီးရစ္ေနျပီလ.ို ေတးြ လိုက္မိေပမယ့္ ကိုၾကီးကိုခ်စ္သလားဆိုတာကိုေတာ ့ ေကခိုင္တခါမွမစဥ္းစားခဖ့ဲ ူးဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလ ဲ သူစိတ္ေက်နပ္ပါေစေတာ ့ ရယ္လ.ို “ခ်စ္ပါတယ္ ကိုၾကီး”
“တကယ္ေျပာတာေနာ”္ “တကယ္ေျပာတာပါ ကိုၾကီးရယ”္ ကိုၾကီးမ်က္လံုးကမ်က္ရည္ေတရြ ပ္သာြ းတယ္။ မ်က္ႏွာလဲနဲနဲျပန္ျပီးၾကည္လင္လာတယ္။
“ေကခိုင္ေလး ကိုၾကီးကိုတကယ္ခ်စ္တယ္ေနာ”္ “ကိုၾကီးရယ္၊ ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုေနမ”ွ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာမွာအျပံဳးတစ္ခုေပၚလာတယ္။
“ဒါဆိုရင္ ကိုၾကီးကိုကေလးတစ္ေယာက္ေမးြ ေပးပါလား ေကခိုင္ရယ”္
“ရွင”္
ေကခိုင္ပါးစပ္အေဟာင္းသားန.ဲ အံအားသင့္သာြ းတယ္။
“ဘာလ ဲ ေကခိုင္ကေမးြ မေပးခ်င္ဘူးလား”
“ေမြး ေမြးေပးခ်င္ပါတယ္ ကိုၾကီးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ…့္ ….ဟ.ို ဟ.ို ေကခိုင္က ဘယ္လိုကေလးေမးြ ရမွာလ”ဲ ကိုၾကီးျငိမ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ျငိမ္ေနရာကေနတကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။
“ကိုၾကီးအမွားပါ ကိုၾကီးအမွားပါ အားလံုးကိုယ္မွားခဲ့တာ ခုေတာ့ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင ္
ေတာ့ဘူး”
“ကိုၾကီးရယ”္
ေကခိုင့္မွာလဲကိုၾကီးကိုႏွစ္သိမ့္မယ့္စကားေတမြ ရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမွန္းလမဲ သိဘူး။ ကိုၾကီးကေတာ့ငိုေနျပန္ေရာ။ ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို.ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားရင္း အေတြးထဲမွာလက္ကနဲအၾကံတစ္ခုရသာြ းတယ္။ တျပိဳင္နက္ထဲမွာပ ဲ ေကခိုင့္မ်က္ႏွာေလးရ ဲ တြတ္သြားတယ္။
“ဒါဆိုလ၊ဲ ဟိုေလ…….ဟိုဒင္း၊ ကေလးရေအာင္ေလ……..ဟိုဟာေလ ဟိုဟာ……….. အဒဲ ီလိုလုပ္ရင္ေရာ”
ျပသနာရွင္းေစဖ.ို မ်က္စိမွိတ္ေျပာခ်လိုက္မယ္ၾကံေပမယ ့္ ေကခိုင့္ပါးစပ္ကမထြကဘ္ူး ဒါေပမယ့္ေကခိုင္ေျပာတတ္သလိုေျပာလိုက္တာက ို ကိုၾကီးလည္းနားလည္ပါတယ္။
“မရဘူး မရဘူး…………အဒဲ ါမရဘူး…….အဒဲ ါမ်ိဳးမလုပ္ရဘူး”
ကိုၾကီး အရူးတစ္ေယာက္လုိေသးြ ပ်က္ေနတ ့ဲ အသံၾကီးနဲ.စူးစူး၀ါး၀ါး ထေအာ္လိုက ္ တယ္။ ေကခိုင့္ကိုဖက္ထားတာကိုလႊတ္လိုက္ျပီး သ.ူ ေခါင္းကိုသူလက္သီးန.ဲ ထုတယ္။
“မရလ.ို ေပါ ့ ေကခုိင္ရယ ္ မရလ.ို ေပါ”့
“ေကခိုင္ေတာ့ဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူး ကိုၾကီးရယ”္ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာမွာမ့တဲ့တဲ့အဲျပံဳးၾကီးတစ္ခုေပၚလာတယ ္ ျပီးေတာ ့
“ကိုၾကီးကိုႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္တာန.ဲ ဘာကိုမွမသိဟန္ေဆာင္မေနပါန.ဲ ေကခိုင္ရယ္၊
ေကခိုင္လေဲ ခတ္ပညာတတ္ဗဟုသုတရွိတ ့ဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပ ဲ ကိုၾကီးဖငြ ့္မေျပာေပ
မယ ့္ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတၾြကာျပီပ ဲ ေကခိုင္သိေနမွာပါ”
ေကခုိင္အေျဖမေပးပတဲိတ္တိတ္ေလးေနလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ေကခိုင္လ ဲ
ေရေရရာရာမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္အခုကိုၾကီးႏႈတ္ကဖငြ ့္ဟ၀န္ခံေနျပီေလ”
“ကိုၾကီးဘာလုပ္ရမလဟဲင္၊ ေကခိုင ္ ကိုၾကီးဘာလုပ္ရမလ”ဲ
ေကခိုင္လဘဲာလုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး ဒါေပမယ့္စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းျပီး သာယာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့အသံေလးနဲ.
“ခုလုပ္ရမွာေတာ ့ အိပ္ဖ.ို ပ၊ဲ ကိုၾကီးလအဲရမ္းပင္ပန္းေနျပီ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္လိုက ္ ပါလား ကိုၾကီးရယ ္ ေနာ”္
“ဘယ္လိုလုပ္အိပ္ေပ်ာ္မွာလ”ဲ
“ေကခိုင္ဖက္ထားမယ္ေလေနာ…္ …လာေလကိုၾကီးလွဲလိုက္”
ေကခိုင္ကမီးထပိတ္လိုက္ျပီးေတာ ့ ကိုၾကီးကိုဖက္ျပီးအိပ္ယာေပၚလခွဲ ်လိုက္တယ္။ “ကိုၾကီးအိပ္လိုက္ေနာ္၊ ေနာက္မွေကခိုင္တ.ို စဥ္းစားၾကတာေပါ ့ ကိုၾကီးရယ ္ ေနာ”္
နားနားကပ္ျပီးတိုးတိုးေလးေခ်ာ့ေမာ့ေျပာေနလိုက္ေတာ ့ တျဖည္းျဖည္းန.ဲ ကိုၾကီးျငိမ္က်သြား တယ္။ တခ်က္တခ်က္ဆတ္ကနကဲုိယ္လံုးကတုန္သြားေပမယ့္ထမလာေတာ့ဘူး။ အေတာ္ၾကီး ၾကာေတာ့မ ွ အသက္ရႈသံၾကားရျပီးအိပ္ေပ်ာ္သာြ းမွန္းသိလုိက္ရတယ္။ ေကခိုင္ကေတာ့တစ္ည လံုးအိပ္လို.မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး အေတးြ ေတထြမဲ ွာခ်ာခ်ာလည္လို………
အပိုင္း(၁၀) မိုးလင္းခါနီးမွေမွးကနအဲိပ္ေပ်ာ္သာြ းတာဆိုေပမယ့္ အက်င့္ပါေနတဲ့မ်က္လံုးေတ ြ ေၾကာင့္ မနက္လင္းတာန.ဲ ေကခိုင္အိပ္ယာေပၚမွာအိပ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ေကခုိင္အိပ္ယာ ကထလာျပီးမၾကာပါဘူး ကိုၾကီးလဲႏိုးလာတယ္။
ညကအျဖစ္အပ်က္ေတနြ .ဲ ပတ္သက္ျပီးဘာမွျပန္မေျပာပ ဲ သူလုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ေနလ.ို ေကခိုင္လနဲ နဲ စဲ ိတ္ေအးသာြ းရတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့သိပ္မေကာင္းတာကိုသတိ ထားမိတယ္။
ေကခုိင္ျပင္ဆင္ေပးတ့မဲ နက္စာကိုစားျပီးေတာ့ဘာမွေထေြ ထြထူးထူးေျပာမေနပဲတိုတ ို တုတ္တုတ္ႏႈတ္ဆက္ျပီးရံုးကုိထကြ္သာြ းတယ္။ ခါတိုင္းလိုသြားခါနီး ေကခိုင့္ပါးကိုေတာင္နမ္း မသြားေတာ့ဘူး။
ေကခိုင္လဲလုပ္စရာရွိတ့အဲိမ္အလုပ္ေတကြို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲလုပ္လိုက္တယ္။ ညကအိပ္ေရး ပ်က္ထားေတာ့အိပ္ခ်င္လွျပီေလ။ အားလံုးျပီးတာန.ဲ အိမ္တံခါးကိုပိတ္ျပီး တစ္ခါထ၀ဲ င္အိပ္လိုက္ တာပ။ဲ အိပ္ေကာင္းေကာင္းန.ဲ အိပ္လိုက္တာ ညေနကိုၾကီးျပန္လာခါနီးမွပဲႏိုးေတာ့တယ္။ အိပ္ေရး၀ေအာင္ျပန္အိပ္လိုက္ရလ.ို လူလၾဲကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္သြားျပီး ညေနစာ အတြက္ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေတာ့တာေပါ့။ ေကခိုင္ညတုန္းကကိစၥေတြကိုျပန္ေတြးေနမိတယ္။ အသိခ်င္ဆံုးကေတာ့ကိုၾကီးညကဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရတာလဆဲုိတာပါပ။ဲ
“ကိုၾကီးကိုေမးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား” တစ္ေယာက္ထတဲိုးတုိးေလးေရရတြ္လိုက္ျပီးမွ ေကခိုင္ေခါင္းကိုသြက္သြက္ေလးခါ လိုက္မိတယ္။ ေမးလ.ို မျဖစ္ဘူး ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့မွ ကိုၾကီးဒီအေၾကာင္းေတြကိုျပန္ေတြးမိျပီး
ေနာက္တစ္ခါထပ္ျပီးဒုကၡျဖစ္ေနဦးမယ္။
“စိတ္ရႈပ္လိုက္တာေနာ”္
ျငဴျငဴစူစူေလးေျပာလိုက္ရင္း ေကခိုင့္လက္ထကဲဓါးန.ဲ စဥ့္နီတံုးေပၚမွာ တစ္ေတာက ္
ေတာက္ခုတ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္စဥ္းစားေလ ေတြးၾကည့္ေလ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာသိခ်င္ေလ
ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုၾကီးဘာေတကြိုေပါက္ကေဲြ နတာလဲ အနာသိရင္ေဆးရွိရမယ္ ဒီေတာ့အဓိက ကအနာကိုသိဖ.ို ပ။ဲ
ေနာက္ျပီးေတာ့ထူးထူးျခားျခား ကေလးလိုခ်င္ျပန္သတဲ့။ သ.ူ ကိုေကခိုင္ကကေလးတစ ္
ေယာက္ေမြးေပးရမယ္တ့။ဲ ဒီကိစၥကိုေတးြ မိျပန္ေတာ့ေကခုိင္မ်က္ႏွာေလးနီလာတယ္။ေကခိုင ့္
အတြက္ကေတာ့ ဒီကိစၥကိုဘယ္လိုမွသေဘာမထားပါဘူးကေလးအရမ္းလိုခ်င္တယ္လဲမဟုတ ္ သလို မလိုခ်င္ဘူးဆိုတာမ်ိဳးလမဲ ရွိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ငါးႏွစ္နီးပါရွိတ့ ဲ အိမ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္လံုးဒီကိစၥကိုတစ္ခြန္းမွမဟခ ဲ့ တဲ့ကိုၾကီးက အခုမွေရာဂါထေနတာကိုေကခိုင္နားမလည္ဘူး။ ေကခိုင္ကက်န္းမာေရးန.ဲ ျပည့္စ ံု
တဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ ကိုယ၀္ န္ေဆာင္ဖ.ို ကေလးေမြးဖြားဖ.ို ဆိုတာ ေကခိုင့္အတြက္
ေတာ့ အခက္အခမဲ ရွိပါဘူး ခက္ေနတာက………
“တ…ီ …..တ…ီ …….တီ”
ျခ၀ံ က ကားဟနြ ္းသံေၾကာင့္ေကခိုင္ေတးြ ေနတာေတခြ ဏရပ္ျပီး တံခါးေျပးဖငြ ့္ေပးလိုက ္ တယ္။ ကားေမာင္း၀င္လာတ့ကဲိုၾကီးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပါပ။ဲ ဒါေပမယ့္ခါတငို ္းလိုရႊင္ရႊင္ျပျပေတာ့မရွိဘူး။ လက္ဆြဲအိပ္ကိုေကခိုင္လွမ္းယူလိုက္တာေတာင ္ မေပးဘသဲူဖာသာဆသဲြာြ းျပီးအိမ္ေပၚတက္ အခန္းထဲကိုတန္း၀င္သြားေတာ့တယ္။ ေကခိုင္ေနာက္ကေနလိုက္သာြ းေတာ့ အခန္းထမဲ ွာတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္အ၀တ္လေဲ န တဲ့ကိုၾကီးကိုေတ.ြ လိုက္တယ္။
“ကိုၾကီးဆာျပီလား”
“မဆာေသးပါဘူး”
ေကခိုင့္အေမးကိုခပ္တုိတိုပေဲ ျဖျပီးအိမ္ေရ.ွ ခန္းကိုျပန္ထြက္သြားတယ္။ အဒဲ ါနဲ.ေကခုိင ္ လဲမီးဖိုေခ်ာင္ထျဲပန၀္ င္သာြ းျပီး ညစာအတကြ္ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ထားတာေလးေတြကိုလက္စ သတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အရက္ေတာ့ေသာက္မလာဘူး။ ဒါဆိုရင္သူဘာျဖစ္ေနလဆဲိုတာေမး ရင္ေကာင္းမလား မေမးပထဲားလိုက္တာပေဲ ကာင္းမလား။ လူကအလုပ္ေတြလုပ္ေနေပမယ ့္ စိတ္ကေတာ့ဒီအေၾကာင္းကိုပေဲ တးြ ေနမိတယ္။ လုပ္စရာကိုင္စရာေလးေတြျပီးလ.ို အိမ္ေရ.ွ က ို ထြက္လာေတာ့ ကိုၾကီးကိုမေတ.ြ ဘူး။ အိပ္ခန္းထမဲ ွာလဲမရွိဘူး။ အဒဲ ါန.ဲ ခုနအမွတ္တမဲ့ျဖတ္လာ မိတဲ့ထမင္းစားခန္းကိုျပန္သာြ းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အရက္ထုိင္ေသာက္ေနတဲ့ကိုၾကီးကိုေတ.ြ တယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ေကခိုင္ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ.
“ေကခိုင္ဘာလုပ္ေပးရမလကဲိုၾကီး” “ရပါတယ္ ဘာမွမလုပ္န.ဲ ေတာ့ ဒီမွာခ်ိစ္ ရွိတယ”္ ဘာမွမလိုပါဘူးဆိုတာန.ဲ ေကခိုင္လဲ ကိုၾကီးေဘးကခံုမွာ၀င္ထိုင္ရင္းကိုၾကီးေသာက္ေနတာက ို ၾကည့္ေနမိတယ္။
ကိုၾကီးကိုၾကည့္ရတာစိတ္န.ဲ ကိုယ္န.ဲ မကပ္သလိုပ။ဲ အရက္ၾကိဳက္တတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္အရက္ကိုေသာက္ေနတ့ပဲ ံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သူေသာက္ေနပံုကပါးစပ္ထဲကိုအရက္ ေတ၀ြ တၱရားအရေလာင္းထည့္ေပးေနရသလိုမ်ိဳး။ သ.ူ မွစိတ္ညစ္စရာအေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ ့ ရွိေနတာေသခ်ာျပီ။
ေကခုိင္ေမးခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ မေမးရဘဲူး။ ညကလိုေပါက္ကြဲထြက္ျပီး ေကခိုင့္အ၀တ ္ ေတဆြြဲျဖ၊ဲ ပစၥည္းေတေြ ပါက္ခ၊ဲြ သ.ူ ကိုယ္သူလအဲနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ အဒဲ ါမ်ိဳးေတြထပ္ျဖစ ္ လာမွာလဲစိုးတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကိုဥာဏ္မွီသေလာက္ေကခိုင္စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္လို မွမေတြးတတ္ေတာ့ဘူး ဒီအေၾကာင္းေတစြ ဥ္းစားရင္းန.ဲ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး အလိုလ၀ို မ္း
နည္းလာတယ္။ ဆိုးလိုက္တ့ဲဘ၀ရယ္လ.ို ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ရင္နာမိျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ ့
မ်က္ရည္ေတြကအလိုလိုက်လာတယ္။
“ဘာျဖစ္လ.ို လေဲ ကခိုင”္ မ်က္ရည္ေတြကိုျမင္ေတာ့ လက္ထဲကခကြ္ကုိခ်လိုက္ျပီးကိုၾကီးကလွမ္းေမးတယ္။ ေကခုိင္မေျဖႏိုင္ဘူး ေျဖစရာစကားလည္းမရွိဘူးေလ။ အဒဲ ါန.ဲ ပဲစားပေြဲ ပၚေမွာက္ျပီးရႈိက္ၾကီး တငင္ငိုလိုက္မိေတာ့တယ္။
“ဘာျဖစ္လ.ို လေဲ ကခိုင္ရယ္ ဟင္ ကိုၾကီးကိုစိတ္ဆိုးလ.ို လား”
ခ်က္ခ်င္းေကခိုင့္နားကိုတိုးထိုင္လိုက္ျပီးကိုၾကီးေခ်ာ့ရွာပါတယ္။
“မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆိုဘာလ.ို ငိုတာလေဲ ကခိုငရ္ ယ္၊ တိတ္ေတာ့ေနာ္ တိတ္ပါကေလးရယ”္
“ေကခိုင၀္ မ္းနည္းလ.ို ပါ”
“ဘာျဖစ္လ.ို ၀မ္းနည္းတာလဲ”
“မသိဘူး”
“ဟင”္
ေကခိုင့္အေျဖစကားေၾကာင့္ကိုၾကီးစိတ္ရႈပ္သာြ းပံုရေပမယ့္ ေကခိုင့္ပုခံုးကုိညင္ညင ္ သာသာေလးဖက္ျပီးေခ်ာ့ပါတယ္။
“တိတ္ပါေကခိုင္ရယ္ ကေလးဒီလိုငိုေနေတာ့ကိုၾကီးလည္းဘယ္စိတ္ေကာင္ပါ့မလ ဲ တိတ္ေတာ့ေနာ္ ကေလး”
ေကခိုင့္ေမးဖ်ားေလးကိုေမာ့ျပီး မ်က္ရည္ေတကြိုသုတ္ေပးတယ္။ ေကခုိင္မ်က္လံုးေတ ြ ကိုပိတ္ထားလိုက္တယ္ မ်က္လံုးေတမြ ွိတ္ထားေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့တေပါက္ေပါက ္ က်ေနတုန္းပါပ။ဲ
“မေန.ကကိုၾကီးအဓိပၸါယ္မရွိတာေတလြုပ္ခ့မဲ ိတယ္ ေကခိုင့္ကိုလည္းေကာင္းေကာင္း မဆက္ဆံခဲ့ဘူး ေကခိုင္ဒါကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလား” ဒီအတြက္ေတာ့မေသခ်ာေပမယ့္ ေကခိုင္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္မိတယ္။
“ေကခိုင္ရယ”္ ကိုၾကီးအသံကအားေပ်ာ့တုန္ရီေနတယ္။
“ကိုယ္မွားခဲ့တယ္ေကခိုင္၊ ကိုယ္မလုပ္သင့္တာေတြလုပ္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ္အတၱၾကီးခဲ့တာ၊ အရူးထခဲ့တာ ဒါေပမယ့္ေကခငို ္ ကိုယ္ေကခိုင့္ကိုအရမ္းခ်စ္ခဲ့တာကေတာ့မွန္ေသာသစၥာစကား ပါ”
ကိုၾကီးဘာေတေြ ျပာေနတာလ ဲ ေကခိုင္တစ္ခုမွနားမလည္ဘူး ဒါေပမယ့္ေကခိုင္ေမးခ်င ္ စိတ္လည္းမရွိေတာ့ ဒီအတိုင္းပနဲ ားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
“မေန.ကဟိုလူေတကြေျပာတယ္ ခုခ်ိန္ထိကေလးမယူေသးတာဘာျဖစ္လ.ို လဲတဲ့
ကုိၾကီးကမစြမ္းဘူးဆရို င္လ ဲ သူတ.ို လာကူရမလားတ”ဲ့
ေကခိုင့္မ်က္ႏွာေႏးြ ကနျဲဖစ္သာြ းတယ ္ လူၾကီးလူေကာင္းေတဆြိုတဲ့ေယာကၤ်ားေတြဟာ ဒီလိုပဲစကားကိုလက္လတြ္စပါယ္ေျပာတတ္ၾကသလား။
“ကိုၾကီးကစိတ္ဆိုးျပီးသူတို.ကိုျပန္ေငါက္မိေတာ ့ အစြမ္းမရွိတဲ့သူ၊ ေယာကၤ်ားမပီသတဲ့ သူ၊ မ်ိဳးမေအာင္တသ့ဲူ ဆိုျပီး၀ိုင္းစၾကေတာ့တာပ။ဲ ကိုၾကီးသီးခံပါေသးတယ္ေနာက္ေတာ့သူတ.ို ကေကခိုင့္ကိုပါေခၚေမးမယ္ဆိုျပီး လွမ္းေခၚၾကေတာ ့ ကိုေအးမင္းသာၾကားမ၀င္ရင္ကိုယ္သူတ.ုိ ကိုတစ္ခုခုလုပ္မိေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ”္
“အို”
ဆက္ခါဆက္ခါၾကားလိုက္ရတ့စဲ ကားေတေြ ၾကာင့္ေကခိုင္အငိုတိတ္သြားျပီး ေဒါသေတရြ င္ထဲ ေရာက္လာတယ္။
“ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းတ့သဲူေတြ”
“ဟိုတုန္းထဲကသူတို.ကဒီလိုစတတ္တာ မေန.ကေတာ့ေတာ္ေတာ္လည္းမူးေနၾက
ေတာ့ပိုျပီးဆိုးကုန္တာေပါ”့ မေန.တုန္းကကိုၾကီးဘာလ.ို ဒီေလာက္စိတ္ဆိုးသာြ းရတယ္ဆိုတာခုမွေကခိုင္သေဘာ ေပါက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္အားလံုးကိုေတာ့နားလည္ႏိုင္ေသးတာန.ဲ . “ဒါန.ဲ ကိုၾကီးကေကခငို ့္ကိုဘာလ.ုိ ကေလးေမးြ ခိုင္းရတာလဲ” ကိုၾကီးငိုင္သြားတယ္ သ.ူ ေနရာမွာျပန္ထုိင္လိုက္ျပီးအရက္ကိုငွဲ.တယ္။ တစ္ငံုေသာက္လိုက္ျပီး
ေတာ့မ ွ
“ကိုၾကီးတ.ို ေကခိုင္တို.မွာကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိသင့္တယ္လို.ထင္တယ္ေလ” ဒီတစ္ခါေကခိုင္ငိုင္ရမယ့္အလွည့္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုၾကီးေမ့ေနေရာ့သလား။ ဒါမ ွ မဟုတ္ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းတစံုတရာရွိေနလ.ို လား ဖငြ ့္ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ပါးစပ္က မထြက္ဘူး။
“ေကခိုင္ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ”
ျငိမ္သက္ေနတ့ေဲ ကခိုင့္ကုိေမွ်ာ္လင့္တၾကီးန.ဲ ကိုၾကီးေမးေတာ့ေကခိုင္ေခါင္းကုိတျဖည္းျဖည္းခါ မိတယ္။
“ေမြးစားရင္ေကာ”
“ဘယ္ျဖစ္မလ ဲ ေကခိုင္ရယ ္ ေကခိုင္ကုိယ္တုိင္ေမးြ မွျဖစ္မွာေပါ”့
ေကခိုင္ေခါင္းေတေြ နာက္က်ိကိုက္ခဲလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာမထူးေတာ့ပါဘူးလို.
သေဘာပိုက္ျပီး..
“ေကခိုင္တို.မွာရႏိုင္စရာရွိလ.ို လား”
ကိုၾကီးလက္ထကဲအရက္ခကြ္ စားပေဲြ ပၚကိုလတြ္က်သြားတယ္။ ေလထဲမွာေျမာက္ေန တဲ့လက္ေတြကလည္းတုန္လို.။ ေတာ္ေသးတယခ္ ကြ္ကမကသြဲြားဘူး။ ခြက္ကိုျပန္ေကာက္ေပး ရင္း ကိုၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မႈိင္းညိဳေနတ့မဲ ်က္ႏွာထားန.ဲ နံရံကိုေငးေနတာကိုေတြ.လိုက္ရ
တယ္။ တစ္ခုခုကိုသူေျပာခ်င္ေနပံုပ။ဲ ႏႈတ္ခမ္းေတကြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနေပမယ့္စကားသ ံ ကထြက္မလာဘူး။
ကိုၾကီးသိပ္စိတ္ထိခိုက္သာြ းျပီဆိုတာသိလိုက္လ.ို ေကခိုင္လည္းျငိမ္ေန လိုက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးစကားေတတြခနြ ္းမွမဆိုျဖစ္ဘအဲၾကာၾကီးေနျပီးမွ ကိုၾကီးဆီက
အသံထြက္လာတယ္။
“ဘယ္လိုနည္းန.ဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေကခိုင္ရယ”္
“ရွင”္
ေကခိုင္ေသခ်ာမၾကားလိုက္ပါဘူး အေတးြ ထနဲ စ္ေနမိတာကိုး။ ဒါ့ေၾကာင့္ျပန္ေမးမိလိုက္တယ္။
“ဘာေျပာတာလ ဲ ကိုၾကီး”
“ဘယ္လိုနည္းန.ဲ ျဖစ္ျဖစ္ေကခိုင…္ …..ေကခိုင…္ ….ကိုယ့္အတြက္ကေလးတစ္ေယာက ္
ေမြးေပးပါ”
အရက္ေသာက္ထားတာေကခိုင္မဟုတ္ပါဘနဲ .ဲ ပတ၀္ န္းက်င္တစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္သြား တယ္။ ဒီစကားရ.ဲ အတိုင္းအတာကဘယ္ေလာက္ထိတာသြားတယ္ဆိုတာ ကိုၾကီးမသိလ.ို လား
ဒါမွမဟုတ္ သိလွ်က္န.ဲ တမင္ေျပာတာလား။
“ဟ…ို ….ႏငို ္ငံျခား……..ႏိုင္ငံျခားမွာေလ……………………….သြားရင္ရတယ္ဆို”
“အဒဲ ီေလာက္အမ်ားၾကီးကိုယ္တ.ုိ မွမခ်မ္းသာတာ ေကခုိင္ရယ”္
ညည္းညည္းညဴညဴန.ဲ ေျပာရင္းကိုၾကီးခကြ္ထကဲိုအရက္ေတငြ .ဲွ ျပန္တယ္။ ေကခိုင္လည္း ေၾကာင္ေငးေငးေလးထိုင္ေနမိတယ္။မ်က္ေစ့ေရ.ွ မွာတင္ကိုၾကီးအရက္ေတြတစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက ္ ေသာက္ေနတာျမင္ေပမယ့္ မျမင္သလိုပ။ဲ ကိုယ္န.ဲ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ျမင္ကငြ ္းတစ္ခုကိုျမင္ေနရလ.ို စိတ္ထဲမွာဘာမွမရွိသလိုမ်ိဳးပ။ဲ
“ခြမ္း”
အရက္ကုန္သြားတ့ပဲ ုလင္းလတြ္ကိုနံရံဆီကို ကိုၾကီးပစ္ေပါက္ခြဲလိုက္ေတာ့မ ွ ေကခိုင္လည္းသတိျပန၀္ င္လာတယ္။ ကိုၾကီးလုပ္ျပန္ျပီ။ ကိုၾကီးကထုိင္ေနရာကေန၀ုန္းဆို
ထရပ္လိုက္ျပီး ထမင္းစားခန္းထကဲ အရက္ပုလင္းေတြထားတဲ့ဘီရိုဆီကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။
“ငါ…….တယ…္ ………ေစာက္ ……!@#*”
ကိုၾကီးဆီကအယုတၱအနတၱဆေဲ ရးသံေတထြကြ္လာေတာ့ ေကခိုင္သ.ူ နားကိုေျပးၾကည့္မိတယ္။
“ဘာျဖစ္လ.ို လကဲိုၾကီး”
“အရက္ကုန္ျပ”ီ
“ဒါဆိုလဲ ကိုၾကီးေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ေလ ထမင္းစားၾကရေအာင…္ .ေနာ”္
“ထမင္းမစားခ်င္ပါဘူး၊ အရက္ပေဲ သာက္ခ်င္တယ”္
ေျပာေျပာဆိုဆို ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးန.ဲ အခန္းျပင္ကိုထြက္သြားတယ္။ ခုနသူပစ္ခြဲ လိုက္တဲ့ပုလင္းကတဲြစ္စကေျခဖ၀ါးကုိထိုးစိုက္မိျပီး ေသြးေတြကရဲကနဲျဖာက်လာတာေတာင ္ သ.ူ ေျခလွမ္းကုိမရပ္ဘူး။ ေျခမွာစိုက္ေနတ့ပဲ ုလင္းကြဲကိုဆတ္ကနဆဲြဲထုတ္လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး
ဒီအတိုင္းေသြးေတအြရသဲားန.ဲ ဆက္ေလွ်ာက္သာြ းတယ္။
ေကခိုင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္န.ဲ က်န္ခစ့ဲ ဥ္မွာပအဲိမ္ေရ.ွ ကကားသ၀ံ ူးကနဲၾကားလိုက ္ ရတယ္။ ေကခိုင္ေနာက္ကေနေျပးလိုက္သာြ းေပမယ့္မမွီေတာ့ဘူး။ ျခံတံခါးကိုေတာင္ျပန ္ မပိတ္ပ ဲ ဒီအတိုင္းေမာင္းထကြ္သာြ းလ.ို ေကခုိင္လိုက္ပိတ္လုိက္ရတယ္။ အရက၀္ ယ္ျပီးမ်ား ျပန္လာမလားလ.ို ေကခိုင္ထမင္းမစားေသးပေဲ စာင့္ေနေပမယ့္ ကိုၾကီးျပန္မလာဘူး။ ညေတာ္ေတာ္ၾကီးမိုးခ်ဳပ္မွမူးမူးရူးရူးန.ဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ေရာက္လာေတာ့လည္းေကခိုင့္ကုိဘာမွအေရးတယူစကားေျပာမေနေတာ့ဘ ဲ အိပ္ခန္း ထဲကုိတန္း၀ငသ္ာြ းတယ္။ ေကခိုင္လိုက၀္ င္သာြ းေတာ့ကိုၾကီးကကုတင္ေပၚေရာက္ေနႏွင့္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနလား အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလားမသိဘူး။ တုပ္တုပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူးျငိမ္လ.ို ။
ေကခိုင္ သက္ပ်င္းေလးခ်ျပီး မီးပိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ေကခိုင္အနားမွာ၀င္လလဲွိုက္ေတာ့လည္းလွည့္မလာဘူး။ ခါတိုင္းဆိုဒီလိုမ်ိဳးအရက္မူး
ေနျပီဆိုရင္ ေကခိုင္ေကာင္းေကာင္းေနရတယ္ကိုမရွိဘူး။ အခုေတာ့လည္းသူကကုတင္ေပၚမွာ
ေကခိုင္ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာင္မသိသလိုမ်ိဳးနဲ.။
ေကခိုင့္ကိုမ်ားစိတ္ဆိုးေနသလား။ ေကခိုင္မေရမရာစဥ္းစားမိတယ္။ စိတ္ဆိုးရေအာင ္ ေကခိုင္ကဘာမွအျပစ္က်ဳးလနြ ္ခ့တဲာလည္းမဟုတ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာကိုလိုခ်င္ေနတဲ့ကိုၾကီးအလြန ္ ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူကလည္းလနြ ္ေသး သူကပဲအဖက္မတန္သလိုလုပ္ေသးရ.ဲ ။
ေမွာင္ထဲမွာေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျမင္ေနရတ့ျဲခင္ေထာင္အမိုးျဖဴျဖဴကိုၾကည့္ရင္း ေကခိုင္စိတ္ေတ ြ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနတယ္။ ဒီလိုျဖစ္မယ္မွန္းသာသိရင္ေကခိုင္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ကိုယ္ေဖာ္တေ့ဲ ဆးကိုယ္မစားႏုိင္ျဖစ္ေနရျပီ။ အားကိုးအားထားတစ္ခုအေနနဲ.ကိုၾကီးက ို လက္ထပ္ခဲ့တာမွားမ်ားမွားေနျပီးလား။ အိမ္ေထာင္သားေမးြ လ.ို ဆိုရိုးစကားရွိခ့တဲာပ။ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးရင္ သားေမြးရမွာမိန္းမ ေတရြ .ဲ တာ၀န္ပါ။ ေကခိုင့္မွာဒါကိုေရွာင္လဖႊဲ .ို စိတ္ကူး မရွိပါဘူး။အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကရွက္စရာ လိုေတြးျပီးေခါင္းထမဲ ထားမိခ့ေဲ ပမယ့္ ကိုၾကီးကိုလက္ထပ္ေတာ့မယ္လ.ို ဆံုးျဖတ္ျပီးကထဲက ဒီကိစၥေတြကိုရင္ဆိုင္ဖ.ို ေကခိုင္အသင့္ျပင္ထားျပီးသားပါ။
ေကခိုင္တ.ို မဂၤလာေဆာင္မွာတုန္းကဖငြ ့္တ့သဲီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို နားထဲျပန္ျမင္ေယာင ္ လာမိတယ္။ ဟိုနားဒီနားမဂလၤာပေဲြ တမြ ွန္သမွ်မွာလည္းၾကားေနက်သီခ်င္းေလးပါ။ ဘာတဲ့ အကုန္လံုးေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ခုေကခိုင့္နားထမဲ ွာျပန္ၾကားေယာင္လာတာကတစ္ေၾကာင္း ထရဲ ယ…္ …
“ေမ က ယာေျမ၊ ေမာင္က မိုးေကာင္းကင္ ေလာကီ အျမဳေတ”
……..တ့မဲ ိုးေခါင္တ့ယဲာ မွာအပင္မရွိအပငြ ့္အသီးမ့ေဲ နတာဘာဆန္းလ.ို လေဲ နာ္။ ဒီလိုအေတြးေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးန.ဲ ေတာ ့ ေကခိုင္အိပ္ေပ်ာ္တ့ဆဲီေရာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ေနရေတာ့မွညတာကလည္း ရွည္လိုက္တာ။
အပိုင္း(၁၁)
”မမေကခိုင္ ေစ်းကျပန္လာျပီလား” ကိုယ့္အေတးြ န.ဲ ကိုယ္ေငးေငးေလးေလွ်ာက္လာတဲ့ ေကခိုင္ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလိုက္ လ.ို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘးအိမ္ကေမာင္ေက်ာ္သူျဖစ္ေနတယ္။
”ေအာ္ ေအး ေစ်းကျပန္လာတာ၊ မင္းေရာဘယ္သြားမလ.ုိ လ”ဲ
”လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကျပန္လာတာ မမ”
”ေက်ာင္းမသာြ းဘူးလား”
”စာေမးပေြဲ ျဖေတာ့မယ္ေလ private study ေပးထားတာ၊ မမဒီေန.အစ္ကိုၾကီးလိုက္ မပ.ို ဘူးလား”
”ေအးကြယ္ မနက္ထကဲကားန.ဲ ထကြ္သာြ းတာခုထိကိုျပန္မလာေသးဘူး သူရံုးကိုတန္း သြားျပီထင္ပါရ.ဲ ”
ေကခိုင္တစ္ပတ္မွႏွစ္ခါေလာက္ေစ်း၀ယ္ထကြ္ျဖစ္တာပါ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့သိပ္မ်ားမ်ားစားစား၀ယ္ျခမ္းထားစရာမလိုဘူးေလ။ ခါတိုင္းဆိုေကခိုင္ေစ်းသြားတုိင္း ကိုၾကီးလိုက္ပ.ို ေနက်။ ဒီေန.ေတာ့ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ကထြက္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ရဘူး။ ခုတေလာညဘက္ဆိုေကခိုင္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး မနက္မိုးလင္းလုခ်ိန္ေရာက္မွအိပ္ေပ်ာ ္ သြားတာမ်ားေတာ့ အိပ္ယာထခ်ိန္လည္းေနာက္က်ကုန္ေရာ။ ဒီေန.ႏိုးလာေတာ့လည္းကိုၾကီး မရွိေတာ့ဘူး သာြ းျပီ။ ကားစက္သံလိုလိုေတာ့ၾကားမိသား အိပ္မက္လိုလိုန.ဲ မ်က္လံုးလဲဖငြ ့္မရ တာန.ဲ ထမၾကည့္လိုက္မိဘူး။
”မမ ျခင္းေတာင္းက်ြန္ေတာ္ဆေြဲ ပးမယ္ေလ” တလမ္းထေဲ နတာဆိုေတာ့တူတူျပန္လာမိတ့ေဲ မာင္ေက်ာ္သူကေကခိုင့္လက္ထဲကျခင္းက ို
ေတာင္းတယ္။
”ရပါတယ္ မေလးပါဘူး ငါ့ေမာင္ရ.ဲ ” အမွန္ကေတာ့နနဲ ေဲ လးတယ္၊ ေနာက္ရက္ေတကြိုၾကီးလိုက္မပ.ို ရင္ေစ်းကိုေနာက္ထပ ္ သြားစရာမလိုေအာင္လ.ို ေကခိုင္ေတာ္ေတာ္ေလး၀ယ္လာမိေတာ့ ဆြဲလာရတာလက္ေမာင္းကို ေအာင့္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ေမာင္ေက်ာ္သူကိုအားနာတာန.ဲ ျငင္းလိုက္မိတယ္။ ဒီလိုန.ဲ ေလွ်ာက္လာ
ၾကရင္း ေမာင္ေက်ာ္သူကထပ္ေတာင္းျပန္တယ္။
”ေပးပါ မမရ.ဲ ရပါတယ”္ ”ေနပါေစ အားနာစရာၾကီး” ဒီလိုေျပာေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္သူကျပံဳးလိုက္ျပီး
”မမကသာကိုယ့္ဖာသာမသိတာ လူကတစ္ျခမ္းေစာင္းေနျပီ ျခင္းကေျမၾကီးကိုတိုက ္
ေတာ့မယ”္
”အင”့္
တကယ္လည္းေကခိုင္လက္ေညာင္းေနျပီ၊လက္ဆစ္ကေလးေတြေတာင္တဆစ္ဆစ္န.ဲ ကိုက္က်န္ခဲ့တယ္။ မျငင္းသာေတာ့တာန.ဲ ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ လက္ထဲျခင္းကိုေပးလုိက္ပါတယ္။ သ.ူ တ.ို ေယာက်ၤားေလးေတကြ်ေတာ့လည္း ေကခိုင့္အတြက္ေလးလွတဲ့ျခင္းကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အသာအယာေလးပဆဲြလဲို.။
”အမ်ားၾကီးပါလား အလႈလုပ္မလ.ို လား”
”မဟုတ္ပါဘူးကယြ္ တစ္ပတ္စာ၀ယ္လာတာေလ ေနာက္ေန.ေတဆြိုမသြားရေတာ့ဘူး
ေပါ”့
”ဒါျဖင့္လည္းဆိုက္ကားေလးဘာေလးစီးခ့ေဲ ရာေပါ့မမရယ”္ သူေျပာမွေကခုိင္သတိရတယ္ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား ဒါေပမယ့္ေစ်းမွာတုန္းကေတာ ့ ဆိုက္ကားစီးဖ.ို ေကခုိင္လံုး၀သတိမရမိဘူး။ ခုတေလာလူန.ဲ စိတ္ကလည္းသိပ္မကပ္ေတာ ့ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတခြ ဏခဏျဖစ္ရတယ္။
အရင္းစစ္ေတာ့ဒါေတအြားလံုးဟာကိုၾကီးေၾကာင့္ပ။ဲ လင္ေယာကၤ်ားရ.ဲဥေပကၡာျပဳျခင္း ကိုခံေနရတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္အတကြ္တကယ္ကိုခံရခက္ပါတယ္။ ခ်စ္လ.ို လက္ထပ္ခဲ့တာ
မဟုတ္ေပမယ့္ေကခုိင္ဟာကိုၾကီးကိုအားကိုးျပီးဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနရသူပါ။ အလုပ္ကလည္း ထြက္ခဲ့ျပီးျပီ။ ကိုၾကီးရ.ဲ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအသားက်ျပီး ကိုၾကီးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရတဲ့ဘ၀မွာေနရတာကို ေပ်ာ္ရႊင္တယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေနသားက်ေနခဲ့ပါျပီ။ ကိုၾကီး ကလည္းေကခိုင့္ကိုအရမ္းဂရုစုိက္တယ္ေလ။ ခုေတာ့သူအလြန္ခ်စ္အလြန္ဂရုစိုက္ခဲ့တဲ့ေကခိုင ့္ ကိုေတာင္ကိုၾကီးဂရုမျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။
”မမျငိမ္လွခ်ည့္လား”
ေကခိုင္ေတြးေငးေနတာကိုျမင္လ.ုိ ထင္ပါရ.ဲ ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ ဆီကစကားသံထြက္လာတယ္။
”ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးကယြ္ ဟိုေတးြ ဒီေတးြ ေပါ”့ ကိုယ့္ကုိကူညီေနသူတစ္ေယာက္ကိုေဘးမွာထားျပီးစကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတ ဲ့ အတြက္ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ ကိုအားနာမိတယ္။
”ေမာင္ေလးစာေမးပျဲြပီးရင္ နယ္ျပန္ဦးမွာလား”
”မျပန္ေတာ့ဘူးမမ ဒီမွာေစာင့္မယ့္သူမွမရွိဘဲ”
”အိမ္ရွင္ေတကြဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလ”ဲ
”မသိဘူးမမ အနည္းဆံုးေတာ့သံုးႏွစ္ၾကာမယ္ေျပာသြားတာပ၊ဲ ခုမွသူတို.သြားတာ တႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး“
ေမာင္ေက်ာ္သူက ေကခိုင္တ.ို ေဘးအိမ္က တအိမ္သားလံုးႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ အိမ္ကိုလာ
ေစာင့္ေပးရင္းေက်ာင္းတက္ေနတာေလ။
”မင္းန.ဲ က အမ်ိဳးေတလြား”
”မဟုတ္ပါဘူး ခင္တာပါ အိမ္ရွင္သားကက်ြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေလ”
”တစ္ေယာက္ထဆဲိုေတာ့ပ်င္းေနမွာေပါ့ေနာ”္
”မပ်င္းအားပါဘူးမမရယ္ အိမ္ကၾကီးေတာ့တေန.တေန.အမႈိက္လရွဲ ဖုန္သုတ္ရတာနဲ. ပဲမအားရပါဘူး”
”စားေတာ့ ေသာက္ေတာ့ေရာ”
”အဒဲ ါကေတာ့ ျဖစ္သလိုပေဲ ပါ့ ဟဟဲဲ” အိမ္မွာဟင္းေကာင္းေလးခ်က္တေ့ဲ န.က်ဒီေကာင္ေလးကိုတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ေပး ဦးမွလ.ို ေကခိုင္ေတးြ မိတယ္။ မိေ၀းဘေ၀းန.ဲ တစ္ေယာက္ထေဲ နရတဲ့အျပင္ေယာကၤ်ားသားဆုိ ေတာ့ စားေရးေသာက္ေရးအဆင္ေျပေအာင္ဘယ္လုပ္ႏုိင္မလ။ဲ ကိုယ့္ေမာင္ေလးအရြယဆ္ုိ
ေတာ့လသဲနားစိတ၀္ င္မိတယ္။ ေနာက္ျပီးေကခိုင္ကတစ္ဦးတည္းေသာသမီးဆိုေတာ့ေမာင္ႏွမ ေတသြိုက္သိုက၀္ န္း၀န္းေနခ့ရဲ တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။ ငါ့မွာသာဒီလိုေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရ ွိ ရင္ ကိုယ္မခ်စ္တေ့ဲ ယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကိုလက္ထပ္ဖ.ို ဘယ္လိုမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္အစ္ကို တစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
”ငါ့ေမာင္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလ”ဲ
”၁၈ ႏွစ…္ ….အ ဲ ၁၉ႏွစ္ထမဲ ွာေပါ့ မမေရာ”
”မမက ၂၄ မင္းထက္ငါးႏွစ္ၾကီးတာေပါ”့
”ရြာမွာေတာ့အစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူတ.ို ကေတာ့ေလးဆယ္နားနီးေနျပီ ကြ်န္ေတာ ္ ကအိမ္မွာအငယ္ဆံုးေလ”
”ေမာင္ေလးတ.ို ကေမာင္ႏွမဘယ္ႏွေယာက္လ”ဲ
”ငါးေယာက္”
”ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ”့
”အင္းေပါ့ ခုေတာ့သူတ.ို လည္းကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲကိုယ္ျဖစ္ကုန္ၾကပါျပီ ကြ်န္ေတာ္က လည္းဒီမွာေက်ာင္းလာတက္ေနေတာ့ အိမ္မွာအေဖရယ္ အေမရယ္ အတူေနတဲ့အစ္မတ.ို လင္မယားရယ္ပကဲ်န္ခ့တဲယ”္
ေမာင္ေက်ာ္သူက ၁၉ ႏွစ္ဆိုေပမယ့္အေတာ္ထြားတယ္။ အရပ္ကလည္းအျမင့္ၾကီးပ။ဲ အသားျဖဴျဖဴန.ဲ ရုပ္ရည္ကလည္းမဆိုးဘူး။ တီရွပ္လက္ျပတ၀္ တ္ထားတဲ့လက္ေမာင္းေတြက ေဖြးဥေနတာပ။ဲ ေတာကေနေက်ာင္းလာတက္တ့ေဲ ကာင္ေလးလ.ို ဘယ္သူမွထင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သ.ူ ကိုေကခုိင္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ေမာင္ေက်ာ္သူရွက္သြားတယ္ထင္ပါ တယ္ မ်က္ႏွာကေလးကိုရသဲာြ းတာပ။ဲ ေတာ္ေတာ္ရွက္တတ္တဲ့ေကာင္ေလး။
”ငါ့ေမာင္က လူေခ်ာပ ဲ ေက်ာင္းမွာေကာင္မေလးေတ၀ြ ိုင္းေနမွာေပါ့”
”မရွိပါဘူးမမရယ္ စိတ္လည္းမ၀င္စားပါဘူး”
”ဟုတ္လ.ို လား မညာန.ဲ ေနာ္ ငါ့ေမာင္ရုပ္ရည္န.ဲ ဆိုၾကိဳက္တဲ့မိန္းကေလးေခါင္းေခါက ္
ေရြးလ.ို ရတယ”္ ”မမလ ဲ အရမ္းလွတာပါပဲ” မဆီမဆိုင္စကားကိုေျပာခ်လိုက္တ ့ဲ ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ အသံကတုန္ရီအက္ကေြဲ နတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထမဲ ွာခ်ြသဲလိပ္ေတကြပ္ေနတ့အဲသံမ်ိဳး။
”ဟားဟား ေနာက္တစ္ခါက်မုန.္ ၀ယ္ေက်ြးမယ္ ဒါေပမယ့္မမကဂိတ္ဆံုးသြားျပီေလ ဘာမွရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး”
”မဟုတ္တာမမရာ မမကိုမသိတ့သဲူဆိုအိမ္ေထာင္သည္လ.ို ေတာင္ထင္မွာမဟုတ္ဘူး အပ်ိဳလ.ို ပဲထင္မွာ”
ဒါေတာ့ဟုတ္တယ္ ကိုၾကီးေဘးမွာပါရင္ေတာင္ပုရိသေတရြ .ဲ မ်က္လံုးေတြကေကခိုင့္က ုိ တပ္မက္စြာၾကည့္တတ္ၾကတာလက္ေတ.ြ ပေဲ လ။ ကိုၾကီးမပါပဲတစ္ေယာက္ထဲလမ္းထြက္ခ်ိန ္ မ်ိဳးဆိုပိုဆိုးတယ္။
ဒါဆိုရင္အခုသူတ.ို ႏွစ္ဦးအတူလမ္းေလွ်ာက္လာၾကတာကိုအေၾကာင္းမသိတဲ့သူေတဆြို ဘယ္လိုျမင္ၾကမလ။ဲ ခ်စ္သူစံုတေဲြ တလြ.ုိ ထင္ေကာင္းထင္ၾကမွာေပါ့။ ဒီလိုေတြးမိလိုက္ေတာ ့ ေကခုိင့္ေျခလွမ္းေတတြန.္ သာြ းတယ္။ဒါေပမယ့္ ျခ၀ံ ကိုေရာက္ေနျပီမ.ို သိပ္မသိသာလိုက္ပါဘူး။
”ေက်းဇူးပါပေဲ မာင္ေလးရယ္ ေနာက္ၾကံဳမွပျဲခင္းဆခြဲ မုန.္ ေကြ်းေတာ့မယ္ေနာ”္
”ရပါတယ္မမရ.ဲ အိမ္နီးခ်င္းေတြပဟဲာ”
ျခံတံခါးဖငြ ့္ျပီးအိမ္ထကဲ၀ို င္လာခ့ဲတယ္ ေနာက္စိတ္ထဲကထင့္ေနတာန.ဲ ေနာက္ကိုျပန ္ လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ျခ၀ံ မွာငူငူၾကီးရပ္ျပီးေကခိုင့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ေမာင္ေက်ာ္သူကိုေတြ.လိုက ္ ရတယ္။ ေကခိုင္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးပ်က္ျပီး တဖက္လွညသ့္ြားတယ္ ရွက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ.။
ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ေကခိုင္လည္းမ်က္ႏွာပူသလိုလို ရွက္သလိုလိုန.ဲ စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးပဲ ေယာကၤ်ားေတကြနားလည္ရခက္သလို မိန္းမေတရြ .ဲ စိတ္ကလည္းထူးဆန္းတာပဲလ.ို ေကခိုင ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေတးြ လိုက္မိတယ္။
”ေကခိုင”္
”ရွင”္
”ကိုၾကီးေျပာတ့ကဲိစၥဘယ္လိုသေဘာရလဟဲင”္ ”ဘာကိစၥလ ဲ ကိုၾကီးျဖင့္ဘာမွမေျပာဘနဲ .ဲ ”
ဒီေန.ရံုးပိတ္ရက္ဆိုေတာ ့ ကိုၾကီးအိမ္မွာရွိေနတယ္။ ေကခိုင့္ကိုေတာ့စကားသိပ္မေျပာ ေပမယ့္အျပင္လည္းမသာြ းဘူး။ သ.ူ ဟာသူအိမ္ေရ.ွ မွာစာအုပ္တစ္အုပ္န.ဲ ထိုင္ေနလ.ို ေကခိုင ္
လည္း ကိုၾကီးအရင္လိုျပန္ျဖစ္လာျပီလ.ုိ ေတးြ ျပီးစိတ္ခ်မ္းသာေနမိတာ။ ခုေတာ့အမွီးေမွာက္ မတည့္တာေတလြာေျပာေနျပန္တယ္။
”ေျပာထားတယ္ေလ ေကခိုင္ရ.ဲ ဟိုကေလးေမးြ ဖ.ို ကိစ”ၥ
ျပီးသြားျပီထင္ထားတာျပန္စလာျပန္လ.ို ေကခိုင္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ကိုၾကီးအရက္
ေသာက္မထားတ့အဲတကြ္ မူးလ.ို ေျပာတာေတာ့ဟုတ္ပံုမရဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစ
ေတာ့လ.ို စိတ္ကိုတင္းျပီး
”ကိုၾကီး ကိုၾကီးဒီလိုလာေျပာေနတာဘာသေဘာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိရ.ဲ လား”
”ဘာျဖစ္လ.ို လေဲ ကခိုင္ရ.ဲ ”
”ကေလးေမးြ ဖ.ို ၊ ေကခိုင…္ ……………..ေကခိုင…္ ……”
၀မ္းလဲနည္း စိတ္လပဲ ်က္လနြ ္းတာမ.ုိ ေကခိုင္စကားကိုေတာင္ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ရွက္လရဲ ွက္ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ခပ္တည္တည္ပဲၾကည့္ေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္စိတ္ကိုတင္း လိုက္ျပီး
”ေကခုိင္ကကိုၾကီးမယားပါ ေကခိုင့္တစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုၾကီးပိုင္ပါတယ္။ ကေလး လိုခ်င္ရင ္ ကိုၾကီး……….ေကခုိင့္က…ို ……ေကခိုင့္က…ို ……”
ရွက္လြန္းတာေၾကာင ့္ ေကခိုင္စကားဆက္မေျပာႏငို ္ေတာ့ဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရ.ဲ ပါးစပ္ကဒီလိုစကားမ်ိဳးထကြ္သင့္ရ.ဲ လား။ ေကခိုင္မ်က္ႏွာကိုလက၀္ ါးနဲ.အုပ္ထားလိုက္မိတယ္။ သက္ျပင္းခ်သံနဲ.အတူ ကိုၾကီးကေကခိုင့္ပုခံုးကုိလာကိုင္တယ္။
”မျဖစ္လ.ို ေပါ့ကယြ္ ကိုၾကီးက၊ ကိုၾကီးကေလ……..အို…………………………………….
ေကခိုင္ခုခ်ိန္ထိမရိပ္မိေသးဘူးလားဟင”္ ကိုၾကီးအသံကတုန္ရီအက္ကေဲြ နတယ္။ အရင္ထဲကေကခိုင္တစ္စံုတစ္ခုကိုေတြးမိျပီး သားပါ။ အိမ္ေထာင္သက္ဒီေလာက္ၾကာတအ့ဲထိ ဒီအေတြးကိုအတည္မျပဳမိခဲ့တာ ေကခိုင ္ မိုက္မဲတာလား ထံုလနြ ္းအလနြ ္းတာပလဲား။
”ဒါျဖင ့္ ေကခိုင္က ဘာလုပ္ရမွာလ”ဲ
ေဒါသလည္းထကြ္လာတာန.ဲ ေကခငို ္ကုန္းေအာ္လိုက္မိတယ္။ ကိုၾကီးကေတာ့ေကခိုင ္
ေအာင္တာကိုမၾကားသလိုပါပ ဲ သူေျပာခ်င္တာေတြကို တုန္တုန္ရီရီန.ဲ ဆက္ေျပာေနတယ္။ ”ကိုယ္မိန္းမလွ်ာမဟုတ္ပါဘူး ေကခိုင္ရယ ္ ကိုယ္ေယာကၤ်ားပါ။ မိန္းမစိတ္လည္း မေပါက္ပါဘူး။ သူတ.ို ကကိုယ့္ကုိမိန္းမလွ်ာတ့ဲ အေျခာက္ၾကီးတဲ့။ ကိုယ္မခံခ်င္စိတ္န.ဲ ေကခိုင ့္ ကိုလက္ထပ္ခဲ့မိတယ္။ ေကခိုင့္ကိုခ်စ္လနြ ္းတာေၾကာင့္လည္းပါပါတယ ္ ေကခုိင္ရယ”္ ေကခိုင္ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ. ကိုၾကီးကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဟုိတေလာတုန္းက ကိုၾကီးအရက္ေတမြ ူးျပီး ကိုယ့္အမွားပါကိုယ့္အမွားပါနဲ.တတြတ္တြတ္ေျပာခဲ့တာဒီလိုအေၾကာင္း ေတေြ ၾကာင့္လား။ ေျပာရင္းေျပာရင္းန.ဲ ကိုၾကီးအသံကက်ယ္လာတယ္။
”ကိုယ္ေယာက်ၤားေကခိုင ္ ကိုယ္ေယာက်ၤား မိန္းမလွ်ာမဟုတ္ဘူး အေျခာက္မဟုတ္ဘူး ေယာကၤ်ားမပီသတ့လဲူမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ကေလးတစ္ေယာက္လိုခ်င္တယ္၊ ေကခိုင္ကိုယ့္ အတြက္ေမြးေပးပါ”
ခက္ကုန္ျပီ။ဒီအတိုင္းဆိုဘယ္ကေနကေလးရမွာလ။ဲ ေကခိုင္ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။
ကိုၾကီးကေတာ့အရူးတစ္ေယာက္လို စကားေတဆြက္ေျပာေနတုန္းပ။ဲ
”ေကခုိင္ရယ္၊ ကိုယ့္ကိုကူညီပါေနာ္ ကိုယ္ေကခိုင့္ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္အရမ္းလဲျမတ္ႏိုး ပါတယ္၊ ကိုယ့္ကုိသနားရင္ ကေလးေမးြ ေပးပါေနာ”္
ေကခိုင့္ေရ.ွ မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ကိုၾကီးေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာေနတာက ို ၾကည့္ရင္း ေကခိုင္ရူးခ်င္လာတယ္။ ကိုၾကီးဘာကိုဆိုလိုေနတာလ ဲ ေကခိုင္နားမလည္ဘူး။ ကိုၾကီးကိုၾကည့္ရတာ ကေယာင္ေျခာက္ျခားန.ဲ ေသြးရူးေသြးတန္းႏိုင္လြန္းတယ္။ ၾကံရာမရတ ဲ့ စိတ္ အားငယ၀္ မ္းနည္းေနတ့စဲ ိတ္ ၊ ရင္နာေၾကကေဲြ နရတဲ့စိတ္။ အမ်ိဳးေပါင္းစံုေခါင္းထဲမွာရႈပ ္ ေထြးေနာက္က်ိလာျပီး တရိပ္ရိပ္န.ဲ မူးလာလ.ို လမဲ က်သြားေအာင္ အနားက စားပြဲကိုဖမ္းကုိင ္ ထားလိုက္ရတယ္။
”ေကခိုင္ေလး ကုိယ့္ကုိကူညီမယ္လားဟင”္
ေခါင္းမူးေနပါတယ္ဆိုမွ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ကိုၾကီးကသူေျပာလိုရာကိုစြတ္ေျပာ ေနတယ္။ ဆက္ျပီးနားေထာင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာန.ဲ အိပ္ခန္းထ၀ဲ င္ အထဲကေနခ်က္ခ်ျပီး
ကုတင္ေပၚလေွဲ နလိုက္ေတာ့တယ္။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့အခန္း၀က ကိုၾကီးအသံၾကားလိုက္ရတယ္။
”ေကခိုင္ ေကခိုင္ ကိုယ့္ကုိစိတ္ဆိုးသာြ းျပီလား ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေကခုိင္ရယ”္ ဒါေပမယ့္ေကခိုင္ဘာမွျပန္မေျပာမိဘူး။ ေျပာခ်င္စိတ္လည္းမရဘွိူးေလ။အျပင္ကေနေတာင္းပန ္
ေနတဲ့ ကိုၾကီးရ.ဲ အသံကလည္းတစ္စထက္တစ္စတုန္ရီအက္ကြဲလာတယ္။ပိုျပီးက်ယ္ေလာင္ လာတယ္။
”ခငြ ့္လႊတ္ပါ ေကခိုင္ရယ္ ခငြ ့္လႊတ္ပါ” အဒဲ ီလိုၾကားလိုက္ရျပီးတ့ေဲ နာက္မွာေတာ့ တံခါးကိုတ၀ုန္း၀ုန္းန.ဲ ထုတဲ့အသံေတြထြက္ လာတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ကိုၾကီးစိတ္ဆိုးျပီးေကခိုင့္ကိုတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္လ.ို တံခါးကိုဖ်က္ဆီးဖို. ၾကိဳးစားေနတာလ.ို ထင္မိေသးတယ္။ နနဲ ၾဲကာလာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေလလ.ို စဥ္းစားမ ိ တာန.ဲ အခန္းတံခါးကိုသာြ းဖငြ ့္လိုက္ေတာ့။
”ဟင္ ကိုၾကီး”
ေကခိုင္တံခါးကိုအဖငြ ့္လိုက္မွာ ကိုၾကီးအရွိန္လနြ ္ျပီးအခန္းထဲထိေရာက္လာတယ္။ နဖူး မွာလည္းေသြးေတရြ လဲႊ.ို ။ ေကခိုင္သိလုိက္တယ္ ခုနအသံေတြက ကိုၾကီးအခန္းတံခါးကိုေခါင္း န.ဲ ေဆာင့္တဲ့အသံေတပြ ။ဲ
”ဘာလ.ို ဒီလိုလုပ္ရတာလကဲိုၾကီးရယ”္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေလးဘက္ေထာက္လွ်က္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ကိုၾကီးကိုတြဲထူလိုက္ရင္းေကခိုင ္
ညည္းညည္းေလးေမးလိုက္တယ္။
”ကိုယ့္ကုိခငြ ့္လႊတ္ပါ ေကခိုင္ရယ္ ခငြ ့္လႊတ္ပါ”
ကိုၾကီးမွာေျပာစရာဒီတစ္ခနြ ္းပရဲ ွိေလေရာ့သလား။ ဒါကိုပခဲ ရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေတာ့တာပ။ဲ ဟုိေန.ေတတြုန္းကေတာ့မူးလ.ို ထားပါေတာ့ ခုခါမွာေတာ့သူမူးမွမူးမေနပ။ဲ
ေကခိုင္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္န.ဲ ေခါင္းကေလးခါရင္း ကိုၾကီးဒါဏ္ရာေတြကသိုန.္ ရွင္းေရးလုပ္ေပး
ျပီးေဆးထည့္ဖ.ို လုပ္ရတယ္။
ဒါဏ္ရာေတကြို ေကခိုင္ေဆးထည့္ေပးျပီးသာြ းေတာ့ ကိုၾကီးေလ…….ေကခိုင့္ကုိဘာမ ွ မေျပာေတာ့ပ ဲ ကားကို ၀ူးကနေဲ မာင္းျပီးအျပင္ကိုထြက္သြားျပန္ေတာ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္းည နက္မွမူးမူးရူးရူးန.ဲ ျပန္လာေတာ့မယ္။ ဆုိးလိုက္တ့ဘဲ၀ကံရယ္လ.ို ယိုးမယ္ဖ.ြဲ ညည္းတြားရံုကလြဲ လ.ို ေကခိုင္ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလ။ဲ
အပိုင္း(၁၂)
ပန္းပင္ေလးေတၾြကားကျမက္ေတကြိုရွင္းရင္း စိတ္ထဲမွာစႏိုးစေနာင့္ျဖစ္လာတာန.ဲ
ေကခုိင္ေဘးပတ၀္ န္းက်င္ကိုမ်က္ေစ့ကစားလိုက္တယ ္ ဘာမွလည္းမရွိဘူး။ ခုတေလာဒီလိုပ ဲ
ေကခိုင့္စိတ္ေတကြ ကေယာင္ေျခာက္ျခားန.ဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ေျပာရရင္ေကခိုင္တစ္ေယာက္ထေဲ တာ့မဟုတ္ပါဘူး ကိုၾကီးလည္းဒီလိုပါပ။ဲ စကား အေျပာအဆိုနည္းသာြ းျပီး ေကခိုင့္ကိုအရင္လိုမဆက္ဆံေတာ့ဘူး။ ေကခိုင္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုၾကီးန.ဲ စကားေျပာဆိုဆက္ဆံေနရတာကိုမ၀ံမရျဲဖစ္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ.။ ေမးထူးေခၚေျပာသေဘာ မ်ိဳးပရဲ ွိတယ္။ ေျပာရရင ္ တစ္အိမ္ထမဲ ွာသူစိမ္းႏွစ္ေယာက္တူတူေနေနၾကသလိုျဖစ္ေနျပီ။ ကိုၾကီးကအခုဆိုအိပ္ယာကိုထခ်င္တအ့ဲခ်ိန္မွထတယ္ မနက္စာလဲစားခ်င္မွစားတယ္။ ျပီးရင္ထြက္သြားေရာတစ္ေနကုန္။ ထမင္းခ်ိဳင့္လည္းမယူေတာ့ဘူး။ အရင္ကဆိုေကခုိင္ကသ.ူ
ေန.လည္စာအတကြ္ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပးရတယ္။ မနက္ဖက္သူရံုးမသြားခင္မမွီရင္ေတာင္မ ွ
သ.ူ တပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလႊတ္ျပီးယူခုိင္းတတ္တာ။ အခုေတာ့မယူေတာ့ဘူး။ ရံုးက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလာယူေလမလားလ.ို ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးထည့္ျပီး ေကခိုင္ေစာင့္ေနေပ
မယ့္လည္း ဘယ္သူမွေပၚမလာေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ေကခုိင့္ဘ၀ဟာအရမ္းကိုအထီးက်န္ဆန ္ လြန္းေနပါျပီ။
ေကခိုင္န.ဲ ၾကံဳတိုင္းကိုၾကီးေျပာတတ္တ့စဲ ကားတစ္ခြန္းပရဲ ွိတယ္။ ကေလးေမြးခိုင္းတာပ။ဲ သဘာ၀တရားမွာအဖိုန.ဲ အမေပါင္းစပ္မိမွသာ ေပါက္ဖြားလာရမယ့္မ်ိဳးဆက္ဆိုတာရွိႏိုင္မယ္။ လက္ခုပ္ဆိုတာတဖက္ထတဲီးလ.ို ျမည္ႏုိင္တာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။ ဒါကိုသိသိၾကီးန.ဲ ေကခိုင့္က ို အၾကပ္ကိုငသ္လုိေျပာေနတာ ၾကာေတာ့ေကခိုင္စိတ္ကုန္လာတယ္။ ကိုၾကီးရူးမ်ားရူးေနျပီလား လ.ို ေတာင္မၾကာခဏေတးြ မိတယ္။ ကိုယ့္အေတးြ နဲ.ကိုယ္အလုပ္လုပ္ရင္းစိတ္ထမဲ ွာ ေနာက္တခါမလံုမလဲျဖစ္လာျပန္ေတာ ့ ခဏေလာက္ေကခိုင္ျငိမ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ဒီလိုမလံုမျခံဳခံစားမႈကိုမခံစားႏိုင ္ ေတာ့လ.ို ေနာက္ဘက္ကိုဇတ္ကနလဲွည့္ျပီး ပတ၀္ န္းက်င္ကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္ၾကည့္လိုက္ တယ ္ ဘာမွမေတ.ြ ဘူး။ ဒါကိုမေက်နပ္ေသးတာန.ဲ ထိုင္ရာကထလိုက္ျပီးျခံထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမ ိ
ေတာ ့ ဟိုဖက္ျခံစည္းရိုးအစပ္မွာအရိပ္တစ္ခုလႈပ္ကနဲျဖစ္သြားတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္။
”ေမာင္ေက်ာသ္”ူ
ႏႈတ္ကတီးတိုးေရရတြ္လိုက္ရင္းျခံစည္းရိုးဘက္ကိုေကခိုင္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။
ေကခိုင္ေသခ်ာသိခ်င္တယ္ တကယ္ပေဲ မာင္ေက်ာ္သူရွိေနတာလား။ ေကခိုင့္စိတ္ကအလကား
ေနရင္းေျခာက္ျခားေနတာလား ဆိုတာေသေသခ်ာခ်ာသိခ်င္မိတယ္။
ျခံစည္းရိုးနားေရာက္ေတာ ့ ဟိုဖက္ျခံကိုေျခဖ်ားေလးေထာက္ျပီးေက်ာ္ၾကည့္လိုက္တယ္ ဘာမွမေတ.ြ မိဘူး တစ္ျခံလံုးျငိမ္သက္လ.ုိ ။ စိတ္ထမဲ ွာမေက်နပ္ႏိုင္ေသးတာန.ဲ ေနာက္တစ္ၾကိမ ္ ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မ ွ စကၠဴပန္းျခံဳကေလးေဘးမွာထြက္ေနတဲ့ပုဆိုးကြက္ကေလးကိုျမင ္ လိုက္ရတယ္။
ဒီေတာ့မွေကခိုင္ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးျပံဳးလိုက္ျပီး ”ေမာင္ေက်ာ္သူ ေမာင္ေက်ာ္သ”ူ
ဘာသံမွမၾကားရဘူး ဒါန.ဲ ေကခိုင္အသံကုိထပ္ျမင့္လိုက္ျပီး
”ေမာင္ေက်ာ္သူ ေမာင္ေက်ာ္သ”ူ ဒီေတာ့မွေကခိုင္ျမင္ေနရတ့ပဲ ုဆိုးစေလးလႈပ္သာြ းျပီး ပန္းျခံဳအကြယ္ကေနေမာင္ေက်ာ္သူထြက္
လာေတာ့တယ္။ ဒါဆိုေသခ်ာျပီခုနကဟာ ေမာင္ေက်ာ္သူပ။ဲ
”ဘာလဲမမ က်ြန္ေတာ္ဒီမွာ”
ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ ပံုစံကအခုမွေရာက္လာတဟ့ဲန္န.ဲ ။ ေကခိုင့္ရင္ထဲမွာက်ိပ္ျပီးျပံဳးလိုက္မိပါတယ္။
”ဘာကိစၥရွိလ.ို လမဲ မ က်ြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလ”ဲ
အဒဲ ါမွခက္ျပီလ.ုိ ေကခိုင္ေတးြ လိုက္မိတယ္ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ဘာျပန္ေျဖရမယ္မွန္း မသိဘူး။ စိတ္ထမဲ ွာထင့္ေနတာကို ေသခ်ာေအာင္ေခၚၾကည့္လိုက္တာမွန္ေပမယ့္ သူေမးလာ
ေတာ့လဘဲာေျပာရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
”မမ ခိုင္းစရာရွိလ.ုိ လား”
ေမာင္ေက်ာ္သူထပ္ေမးလိုက္ေတာ့မွ မင္သက္မိေနတဲ့ေကခိုင္သတိျပန၀္ င္လာတယ္။
”ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကာြ မင္းတ.ို ျခံထမဲ ွာလူရိပ္လိုလိုေတ.ြ မိတာန.ဲ လွမ္းေခၚၾကည့္တာ သူခိုးေတဘြာေတျြဖစ္ေနမွာစိုးလ.ို ” ခပ္တည္တည္န.ဲ ပါးစပ္ထရဲ ွိတာေျပာခ်လိုက္ရင္း သူေခ်ာင္းတာလူမိသြားမွာစိုးျပီး ေၾကာက္စိတ္န.ဲ နီရေဲ နတ့ ဲ ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေကခိုင္ရယ္ခ်င္လာတယ္။
”ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး မမရ.ဲ ျခံတံခါးလည္းေသာ့ခတ္ထားပါတယ္” ”ေအးေအး ဒါဆိုလည္းျပီးေရာ မမလလဲူလိုလိုျမင္လ.ို ေသခ်ာေအာင္ေခၚၾကည့္တာ သူခိုး၀င္ေနတာဆိုလည္းမင္းသိသာြ းေအာင္လ.ို ”
”ေက်းဇူးပါပဲ မမရယ”္
”ရပါတယ္ကာြ အိမ္နီးခ်င္းေတပြ ဲ” အျပံဳးေလးတစ၀္ က္န.ဲ ေျပာရင္း ေကခိုင္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ကေနေမာင ္ ေက်ာ္သူလိုက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပအဲိမ္ဘက္ကိုျပန္ေလွ်ာက္လာခ ဲ့ လိုက္တယ္။ ေကခိုင္တစ္ခုသတိထားလိုက္မိတာက ဒီလိုလူတစ္ေယာက္န.ဲ စကားေျပာလိုက ္ ရလ.ို ေလးေနတ့စဲ ိတ္ေတနြ နဲ ေဲ ပါ့ပါးသာြ းသလိုပ။ဲ တျပိဳင္နက္ထမဲ ွာပေဲ ခါင္းထမဲ ွာအၾကံတစ္ခုရလာတယ္။ ေကခိုင္အိမ္ထဲမွာတစ္ေနကုန ္ ေအာင္တစ္ေယာက္ထဒဲ ုကၡခံေနမယ့္အစား ကိုၾကီးရံုးသြားျပီဆိုရင္ ေကခိုင္လည္းဟိုဟိုဒီဒ ီ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေလွ်ာက္သာြ းေနလ.ို ရတာပ။ဲ ဒီလိုေတြးလိုက္မိတာန.ဲ ေကခိုင့္စိတ္ေတ ြ ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ဘယ္ေလာက္ပအဲၾကပ္အတည္းထရဲ ွိပါေစ ထြက္ေပါက္ဆိုတာ ရွိတယ္လ.ို ဆိုၾကတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္ေန.က်ေတာ့ပထမဆံုးအစီအစဥ္အေနန.ဲ ေကခငို ္ေဒၚေလးတ.ို အိမ္ကုိထြက္လာ ခဲ့တယ္။ အရင္ကေတာ့တစ္လေနမွတစ္ေခါက္ေလာက္ပ ဲ ကိုၾကီးလိုက္ပ.ို လ.ို သြားျဖစ္တာ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေနာက္ဆိုမၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ လမ္းမွာလည္းေဒၚေလးတ.ို
လင္မယားန.ဲ ကေလးေတအြတကြ္မုန.္ ေတ၀ြ င၀္ ယ္လိုက္ေသးတယ္။
”ေဟာေတာ”့
ေဒၚေလးတ.ုိ အိမ္ေရ.ွ လည္းေရာက္ေရာ ေသာ့ဂေလာက္ၾကီးတစ္ခုကေကခိုင့္ကိုဆီးၾကိဳ
ေနတယ္။ ဟုတ္ပါရ.ဲ ေကခိုင္ေမ့ေနလိုက္တာ ေဒၚေလးတ.ုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးကရံုး၀န ္ ထမ္းေတြပ။ဲ အလုပ္သာြ းၾကမွာေပါ့။ ကေလးေတကြလည္းေက်ာင္းသြားၾကျပီေပါ့။ ၀ယ္လာတဲ့အထုပ္အပိုးေတေြ ဘးမွာခ်ျပီး ေဒၚေလးတ.ို အိမ္ေရ.ွ ေလွခါးထစ္ေလးမွာ
ေကခိုင္ငူငူေလးထိုင္ေနမိတယ္။ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလ ဲ ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲ ေခါင္းပ ူ ေအာင္စဥ္းစားေပမယ့္ အေျဖမရဘူး။ ေကခိုင္အရင္ကထဲကမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းနည္း တယ္ေလ။ ရံုးမွာသိက်ြမ္းခ့တဲ့သဲူေတဆြိုတာလဲ ကိုၾကီးလက္ေအာက္ငယ္သားေတ ြ သူတ.ို ဆီ သြားလ.ို ဘာထူးလာမွလ။ဲ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းတကြဲတျပားစီ ဘယ္ဆီမွာ ေနၾကမွန္းမသိ။ သိတသ့ဲူေတကြလည္းဒီအခ်ိန္ဆိုကိုယ့္အလုပ္န.ဲ ကိုယ္ရႈပ္ေနၾကမွာ။ လမ္းေပၚကျဖတ္သာြ းျဖတ္လာေတကြ ေလွခါးထစ္ေပၚမွာငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့မိန္းမလ ွ
ေလးကိုစိတ၀္ င္တစားန.ဲ ေစာင္းင့ၾဲကည့္သာြ းၾကတယ္။
အရင္ကေကခိုင္လည္းဒီရပ္ကကြ္မွာေနဖူးတာပ။ဲ ဒါေပမယ့္ေကခိုင့္ကိုမမွတ္မိၾကဘူး ထင္တယ္။ တေသးြ တေမးြ န.ဲ ၾကည့္ေကာင္းေနတာကိုး။ ေကခိုင္ကလည္းသူတ.ို ေတြကိုမမွတ္မ ိ ဘူး။ ေဘးအိမ္ေတကြိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေကခိုင္တစ္ေယာက္မွမသိတဲ့လူသစ္ေတြျဖစ ္ ေနတယ္။ ေအးေလဒီအသိုက္အျမံဳေလးက ေကခိုင္ထြက္လာခဲ့တာေတာငအ္ေတာ္ၾကာျပီပ။ဲ လမ္းမေပၚမွာေလွ်ာက္ရင္းေကခိုင္ဘယ္သာြ းရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားေနမိတယ္။ အိမ္ ျပန္ဖ.ို လည္းစိတ္ကမပါဘူး။ က်ယ္၀န္းတ့အဲိမ္ၾကီးထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲလြတ္လြတ္လပ္လပ ္
ေနေနရတာမွန္ေပမယ့္ စိတ္ထမဲ ွာေတာ့မနြ ္းၾကပ္ေနရတဲ့ဘ၀မ်ိဳး။
ကားမွတ္တိုင္မွာရပ္ျပီးေငးေနတုန္း ဘတ္စ္ကားတစ္စီးထိုးဆိုက္လာေတာ့ရွည္ရွည ္
ေ၀းေ၀းစဥ္းစားမေနေတာ့ပ ဲ ကားေပၚတက္လိုက္တယ္။ ဘာကားမွန္းလည္းမသိဘူး ဘယ္ကို သြားမွာမွန္းလည္းမသိဘူး။
”ဘာျဖစ္လ ဲ ဂိတ္ဆံုးရင္ေတာ့ရပ္မွာပ ဲ အဒဲ ီကမွျပန္စီးလာမယ”္ ကိုယ့္ဟာကုိယ္အားတင္းလိုက္ျပီးလတြ္ေနတ့ခဲ ံုတစ္ခုမွာထုိင္ခ်လိုက္တယ။္ ေန.ခင္း ဆိုေတာ့ကားကလည္းေခ်ာင္ေနတယ္ေလ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ျပဴတင္းေပါက္ေဘးကခံုမွာ ေကခိုင္ေနရာရတယ္။ လမ္းမွာေတြ.သမွ်လူေတ ြ သစ္ပင္ေတ ြ အေဆာက္အဦေတြကိုမလြတ္ တမ္းေငးရင္း ေကခိုင္ကားေပၚပါသာြ းတယ္။ စပါယ္ယာကကားခေတာင္းေတာ့ ငါးရာတန ္ တစ္ရြက္ထုပ္ေပးလိုက္ျပီး ”ဂိတ္ဆံုးအထ”ိ လ.ို ေျပာလိုက္တယ္။ သူဘယ္ေလာက္ျပန္အမ္း သလဆဲိုတာေတာင္မၾကည့္ပ ဲ အိပ္ထထဲိုးထည့္လိုက္ျပီး အျပင္ကိုဆက္ေငးေနတယ္။
လမ္းေပၚမွာလူေတ ြ ကားေတကြအစုန္အဆန္သာြ းၾကလာၾကန.ဲ သြားေနတဲ့သူေတ ြ လည္းရွိမယ္ ျပန္လာတ့သဲူေတလြည္းရွိမယ္။ အခုေကခိုင္စီးေနတဲ့ကားၾကီးေတာင္မွသူ.ဂိတ ္ ဆီကိုဦးတည္သာြ းေနတာပ။ဲ ေကခိုင့္မွာသာဘယ္ကိုသြားလ.ို ဘယ္ကိုလာေနတာလဲမသိရတ ဲ့ ဘ၀။ သက္မဲ့ဘတ္စ္ကားကိုေတာင္မမီတ့ဘဲ၀။
သက္မဲ့ဘတ္စ္ကားေတာင္သ.ူ ရည္မွန္းခ်က္ဂိတ္ဆံုးဆိုတာရွိတယ္။ ေကခိုင့္ဦးတည္ ရာကေရာဘယ္မွာလ။ဲ ခုခ်ိန္ထိေကခိုင္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့မြန္းၾကပ္မႈေတြကေရာဘယ္ေတာ့မ ွ ဆံုးမွာလ။ဲ ဒါမွမဟုတ္ဒီထဲကေနလတြ္ေျမာက္ခငြ ့္ရဖ.ို ေကခိုင္ဘာလုပ္ႏုိင္မလ။ဲ ေတြးရင္း
ေတြးရင္းခ်ာခ်ာလည္လာတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ရယ္လ.ို ထြက္လာခါမွစိတ္ကဒီအရႈပ ္
ေတြထဲပဲျပန္လည္ေနရတ့အဲျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္လ။ဲ
ေကခိုင္ေခါင္းေလးကိုသြက္သြက္ခါလိုက္ရင္း ဒီလိုခါလိုက္လ.ို ေခါင္းထဲကအမိႈက္လို အေတြးေတ ြ စိတ္ညစ္စရာေတလြငြ ့္ထကြ္ကုန္ရင္ေကာင္းမွာပဲလ.ို ေတြးမိတယ္။ အာရံုကိုအျပင ္ ကေနကားထဲကိုျပန္ေရ.ႊ ယူလိုက္တယ္။ ကားေပၚမွာလူေတာ္ေတာ္ျပည့္ေနျပီပ။ဲ ထုိင္ခံုေတအြကုန္ျပည့္ေနတဲ့အျပင္အလည္ မွာပါမတ္တပ္ရပ္ေနရတ့သဲူေတအြမ်ားၾကီးပ။ဲ ေကခိုင့္ေဘးမွာေတာင္ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက ္
ေရာက္ေနျပီ။
ကားအတငြ ္းဖက္ကိုမ်က္ေစ့ကစားေနတ့အဲခ်ိန္မွာပ ဲ ေကခိုင့္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတ ဲ့ မ်က္လံုးသံုးေလးစံုန.ဲ တည့္တည့္တိုးမိတယ္။ ေယာကၤ်ားေတေြ ပါ့ အရြယ္စံုပ။ဲ ေကခိုင့္ကိုစား ေတာ၀့ ါးေတာ့မလိုမ်က္လံုးေတနြ .ဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ငါကဘာျဖစ္ေနလ.ို လဲလို.ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဘာမွလထဲူးျခားမေနပါဘူး။ဒီအခ်ိန္မွာပေဲ ကခိုင့္ေဘးကဦးေလးၾကီးကလည္း မ်က္မွန္ၾကီးန.ဲ ကယြ္ျပီး ေကခိုင္အကီ်လည္ပင္းေပါက္ကိုေခ်ာင္းေနတာျမင္လိုက္ရတယ္။
”အို”
ေကခုိင္အလန.္ တၾကားန.ဲ ရင္ဘတ္ကိုဖိထားလုိက္မိေတာ့ ဦးေလးၾကီးကသူမဟုတ္တဲ့ မ်က္ႏွာန.ဲ ေရ.ွ တည့္တည့္ကိုျပန္ၾကည့္လ.ုိ ။ ေကခိုင္ကားေပၚကေတာင္ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ တယ္။
ဒါန.ဲ မထူးေတာ့ဘူးဆိုျပီးထိုင္ရာကထျပီးအေပါက၀္ ဆီကိုတိုးလာခဲ့တယ္။ လူၾကားထဲက တိုးထြက္လာရတာဆိုေတာ့ေကခိုင့္ကိုယ္လံုးန.ဲ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကိုထိလိုက္တိုးလိုက္မိ တာန.ဲ ေကခိုင့္မွာက်င္စက္န.ဲ အတ.ုိ ခရံ သလိုစိတ္ထဲမွာခံစားရတယ္။
”မွတ္တိုင္ပါတယ္”
ေရ.ွ ရပ္မွာဘာမွတ္တိုင္လမဲ သိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ဒီလိုပေဲ ျပာလိုက္တယ္။ကားရပ္လိုက္ တာန.ဲ ေအာက္ကိုျမန္ျမန္ဆင္းလိုက္တယ္ ဒီေတာ့မွစိတ္ကေပါ့ပါးသြားေတာ့တယ္။ မွတ္တိုင္မွာေယာင္လည္လည္နဲ.ဘယ္သာြ းရမလ ဲ ဘာကားစီးရမလဲစဥ္းစားေနမိတုန္း ေကခိုင့္ေရ.ွ မွာကားတစ္စီးျဖတ္သာြ းတယ္။ ဘီအမ္ဟီးႏိုးကားၾကီး ဘီးလွိမ့္ရံုအသာေလးေမာင္း သြားတာ။ ေကခိုင္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ကားေပၚမွာအမ်ိဳးသမီးေတြအမ်ားၾကီးပေဲ တ.ြ လိုက္ရ တယ္။ ေယာကၤ်ားဆိုမပါသေလာက္ပ ဲ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပရဲ ွိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လိုက္သာြ းလိုက္ဦးမယ္လ.ို ေတးြ ျပီး ေကခိုင္ေျဖးေျဖးေလးေမာင္းသြားတဲ့ ကားေနာက္ကိုေျပးလိုက္သာြ းမိတယ္။ ေကခိုင္ေျပးလာတာကိုျမင္ေတာ့ကားေပၚကအမ်ိဳးသမီး
ေတြကေအာ္ဟစ္ျပီးကားကိုရပ္ခိုင္းၾကတယ္။
ကားရပ္ေပးေတာ့ေကခိုင္လကဲားေပၚတက္လိုက္တယ္။ ဒီကားလည္းေခ်ာင္တာပ။ဲ လြတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာေကခိုင၀္ င္ထငုိ ္လိုက္တယ္။ အဒဲ ီမွာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလွမ္းျပီး ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းန.ဲ ေရသန.္ ဗူးေလးတစ္ဗူးလွမ္းေပးတယ္။ ေယာင္နနန.ဲလွမ္းယူလိုက္ျပီး ယပ္ေတာင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ”ေဒၚေကခိုင္ အသက္ ၅၅ႏွစ”္ တဲ့။ ”ေသလိုက္ပါေတာ့မိေကခိုင္ရယ္ အဒဲ ါနင္သာျဖစ္လုိက္ပါေတာ့ဟယ”္
လည္ပင္းကိုေတာ္ေတာ္ေလးဟိုက္ထားတအ့ဲက်ီကအသားနဲနဲပါးတဲ့အျပင္ဇာေပါက္က ေလးေတြပါေတာ့ ေအာက္ကအသား၀င္း၀င္းေလးေတြကအေပ်ာက္အေပ်ာက္ထင္ေနတယ္။ ေအာက္မွာ၀တ္ထားတာကလ ဲ (half-cup) အေပ်ာ့ေလးဆိုေတာ့လူကိုလႈပ္လိုက္လွည့္လိုက္ တုိင္း မ.ုိ မ.ို ၀ါ၀ါအသားေလးေတကြို အက်ီထဲကေနခုန္ထြက္ေတာ့မလို။ ခါးကိုလိမ္ျပီးေနာက ္ ဖက္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လ ဲ အတိအက်တိုင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ထဘီစကပ္ေလးေအာက္မွာတင ္ ကျပည့္တင္းလို.။
ေကခိုင္မွန္ထကဲရုပ္ပံုလႊာကိုေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးလိုက္ျပီးမွန္တင္ခံုေပၚ ကလက္ကိုင္အိပ္ကိုလွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဒီေန.လေဲ ကခိုင္အျပင္ထကြ္ဦးမယ္။ မေန.ကလအိုသုဘပ.ို ကားန.ဲ ၾကံဳေတာ့လဲလိုက္ သြားလိုက္မယ္စဥ္းစားထားတယ္။ မသာတစ္ေခါက္ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္တဲ့ ကုသိုလ္ေတာင ္ ရေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လျဲမိဳ.ထပဲ တ္ အ၀တ္အစားေလးဘာေလး၀ယ္ေပါ့။ ေန.လည္စာလခဲ ်က္မစားေတာ့ဘူး ၾကံဳတ့ေဲ နရာမွာပ၀ဲ ယ္စားလိုက္ေတာ့မယ္။ အျမဲတမ္းစီးေလ့စီးထမရွိတ့ေဲ ဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေလးစီးျပီးေတာ့ ေဒါင္းပ်ိဳမေလးလိုၾကြၾက ြ ရရြ ြလွလွပပေလးန.ဲ ေကခိုင္လမ္းေပၚကိုလွမ္းထကြ္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္းမဟာပုရိသတ.ို ရ.ဲ ရတဲင္းတ့မဲ ်က္လံုးေတြကေကခိုင့္ဆီကိုအာသာငမ္းငမ္း ေရာက္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ မသတီသလိုခံစားရေပမယ့္ေကခိုင္ဘယ္လိုမွသေဘာမထား ေတာ့ပါဘူး။ မေန.ကအသုဘပ.ို ရင္းတရားရခ့ျဲပီေလ။ လူဆိုတာတစ္ေန.ေတာ့ေသရမွာပေဲ လ။ မေသခင္ဒီအပုတ္ေကာင္ကိုရုပ္ေဆာင္ေနၾကတာ။ဒါၾကီးကိုမွလာျပီးတပ္မက္ေနရင္လဲတပ္မက ္ ၾကေပါ့ ေကခိုင္ပ့ပဲ ါသာြ းတာမွမဟုတ္တာ။
ေကခိုင္မေန.ကလိုက္ပ.ို ခ့တဲ့ ဲ ေကခိုင္န.ဲ နာမည္တူတဲ့အမ်ိဳးသမီးၾကီးဆိုရင္ေခ်ာတုန္း လွတုန္းပ။ဲ ခုထိေတာင္ဒီလိုေခ်ာေနေသးရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကသာဆိုဘယ္ေလာက္ေခ်ာလိုက ္ လွလိုက္မလ။ဲ သ.ူ ကိုလိုခ်င္တပ္မက္တ့သဲူေတကြ၀ို ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနမွာပ။ဲ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆံုး
ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ ေခါင္းတိုင၀္ ကမီးခိုးေတပြ ။ဲ
ဒီလိုအေတြးန.ဲ မ့ျဲပံဳးေလးျပံဳးျပီးေအးေအးသာသာပေဲ ကခိုင္လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ သိတဲ့သူေတ.ြ ရင္ႏႈတ္ဆက္တယ္ ၾကည့္စရာေတ.ြ ရင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ ့ ျမိဳ.ထသဲြားမယ့္ကားတစ္စီးေပၚတက္လိုက္တယ္။
ျမိဳ.ထသဲြားတ့ကဲားဆိုေတာ့လူနဲနၾဲကပ္တယ္။ ေနရာလည္းမရဘူး ဒါေပမယ့္ေကခိုင ္ ေခ်းမ်ားမေနပါဘူး။ ကားေပၚတိုးေခ.ြ ျပီးတက္လိုက္တယ္။ ပထမေတာ့တကၠစီငွားစီးရင္ေကာင္း မလားစဥ္းစားမိေသးေပမယ့္ ပိုက္ဆံႏွေမ်ာတာေၾကာင့္မစီးျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေန.ေတာ့ကားေပၚမွာေကခိုင့္ကိုေယာက်ၤားေတသြာမကမိန္းမေတြပါေငးၾကရတယ္။ ဒီအၾကည့္ေတြကိုအဓိပၸါယ္ဖငြ ့္မေနေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလ ဲ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္း မလဲလ.ို ပဲစဥ္းစားေနလိုက္တယ္။ သူတ.ို ဖာသာၾကည့္ခ်င္လ.ုိ ၾကည့္ၾကတာပဲလ.ိုပသဲေဘာထား လိုက္ေတာ့တယ္။
ျမိဳ.ထေဲ ရာက္ေတာ့ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ လူေတေြ ရာင္စံုျပည့္ေနတဲ့ေရစီး
ေခ်ာင္းၾကီးတစ္ခုထေဲ ကခိုင္လည္းေမ်ာ၀င္လိုက္သာြ းတယ္။ လမ္းေဘးကဆိုင္ေတြကိုေငးရင္း
ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္လာမိတယ္။ ေၾကာ္ညာဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုလိုက္ဖတ္ေနမိတယ္ ဘာမ ွ
ေရေရရာရာမရွိတ့အဲေတးြ ေတနြ .ဲ ေလ။
အပိုင္း(၁၃)
ဟိုေငးဒီေငးန.ဲ စိတ္ကူးတည့္ရာေလွ်ာက္သာြ းေနရင္းကေဘးဘီကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့မ ွ ဆူးေလဘုရားလမ္းမၾကီးေပၚကိုေရာက္ေနမွန္းသတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ဆာကူရာတာ၀ါျမင့္ျမင ့္ ၾကီးေရ.ွ ကေနညာဘက္ကခုိ ်ိဳးျပီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမၾကီးေပၚကိုတက္လိုက္ေတာ့ရုပ္ရွင ္ ရံုတန္းဘက္ကိုေရာက္သာြ းတယ္။
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရရင္ေကာင္းမလား။ ဒါေပမယ့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲၾကည့္လ.ို တင ့္ တယ္ပါ့မလား။ ေကခိုင္ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုၾကီးအားတဲ့ရက္ေတဆြို ရုပ္ရွင္လာၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ခုေတာ့သိတ့အဲတိုင္းကိုၾကီးကထင္ရာစိုင္းေနေတာ့ မေရာက္ျဖစ ္
ေတာ့တာေတာင္ၾကာျပီ။
ဘာရယ္လ.ို မဟုတ္ပါဘူး ေယာင္လည္လည္န.ဲ ရုပ္ရွင္ရံုေတေြ ရ.ွ မွာကပ္ထားတဲ့ေၾကာ ္ ညာဓါတ္ပံုေတကြိုလိုက္ေငးၾကည့္ေနတုန္း ေခၚသံတစ္ခုၾကားလိုက္ရတယ္။
”ေဟ့” ပထမေတာ့ေကခိုင့္ကိုေခၚတယ္လ.ို မထင္မိဘူး။
”ဒီမွာ ဒီမွာ”
အနားနားကိုကပ္ျပီးေခၚလိုက္ေတာ့မွ ေကခိုင္သ.ူ ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ မ်က္ႏွာ
ခပ္တည္တည္န.ဲ လူတစ္ေယာက္ အသက္ကေတာ့သံုးဆယ၀္ န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္ ဆံပင္ေတြကိုေနာက္လွန္ျပီးသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖီးထားတယ္။ အက်ီအျဖဴလည္ကတံုးန.ဲ ေယာ လံုခ်ည္အနက္က၀ို တ္လ.ုိ သ.ူ လက္ထမဲ ွာေတာ့သားေရဖံုးဒိုင္ယာရီစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုကိုင္ထား
တယ္။ ၀တ္ထားတာန.ဲ မလိုက္ဖက္တာကေတာ့ နားတဖက္ကျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္လက္ေနတဲ့စိန ္ တစ္ပငြ ့္ပ။ဲ
ခပ္ပိန္ပိန္န.ဲ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္……. အသိအကြ်မ္းတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား
လ.ို ေကခိုင္စဥ္းစားၾကည့္ေပမယ့္ စဥ္းစားလ.ို မရဘူး။ အဒဲ ါန.ဲ မ်က္ႏွာလႊဲျပီးကိုယ့္လမ္းကိုကိုယ္
ဆက္သြားမယ္အလုပ္မွာ……
”ဘယ္လိုလ ဲ ၊ ျဖစ္မွာလား”
ဘာေတြလဲ ေကခိုင္နားမလည္ေတာ့ဘူး ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလိုမ်ားဒုစရိုက္ဂိုဏ္းသားေတြ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ရင္း ေကခိုင့္ကိုလူမွားဆက္သယြ္တာမ်ားလား။ သူ.ၾကည့္ရတာလူဆိုးသူခိုး ရုပ္ေတာ့ မေပါက္ပါဘူး။
”ဟိုေလ…ရွင္ဘာေျပာလိုက္တာလ ဲ ကြ်န္မေသခ်ာမၾကားလုိက္လ.ို ”
”သြားမွာလား….လ.ို ”
”ရွင”္
”လိုက္မွာလား လ.ို ေမးတာ”
ရွင္းကာမွပိုရႈပ္လာတယ္။ သာြ းမွာလားလေဲ မးေသးရ.ဲ လိုက္မွာလားလေဲ ျပာေနျပန္ေတာ့။
ဟိုလူမွားေနျပီထင္တယ ္ ခငြ ့္ျပဳပါဦး” ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာျပီးေကခိုင္ထကြ္သာြ းဖို.ၾကိဳးစားေပမယ ့္ ငနသဲားက ကပ္လိုက္လာျပန ္ တယ္။
”ေနပါဦး မင္းလိုခ်င္သေလာက္သာေျပာပါ၊ ကိုယ္မဆစ္ပါဘူး ဘယ္ေလာက္ေပးရမလ”ဲ ေက်ာခ်မွဓါးျပမွန္းသိလိုက္ရခ်ိန္မွာေကခိုင့္မ်က္ႏွာက ို ေရေႏြးပူပူန.ဲပက္ထည့္လိုက္သ လိုပ။ဲ ရွက္စိတ၀္ မ္းနည္းစိတ္န.ဲ ေကခိုင္ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုျဖစ္သြားတယ္။ စကားလဲတုန.္
ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး။ ငါကဒီလိုပံုေပါက္ေနလ.ို လားဆိုတဲ့အေတြးက ေကခိုင့္ကိုဆြံအသြားေစ တယ္။
”မစဥ္းစားန.ဲ ေျပာသာခ်လိုက ္ ရတယ”္
ေကခိုင္ျငိမ္ေနတာကိုၾကည့္ျပီး ဟိုလူကေလာလိုက္ျပန္တယ္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေကခိုငဒ္ ီေနရာ မွာပ ဲ လေဲ သလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ျဖဳတ္ကနကဲိုယ္ေဖ်ာက္ျပီးထြက္သြားႏုိင္တဲ့အစြမ္းမ်ိဳး ရလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဒါေတြကတကယ့္လက္ေတ.ြ ေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။ လက္ေတ.ြ မွာ ျဖစ္လာတာက မ်က္ရည္ေတတြေပါက္ျပီးတေပါက္လိမ့္ဆင္းလာတာပ။ဲ
ေျခစံုရပ္ျပီး မ်က္ရည္ေတကြ်လာတ့ေဲ ကခိုင့္ကိုၾကည့္ရင္း ဟိုလူလအဲံအားသင့္ေနပံုပ။ဲ ေကခိုင့္ကိုမ်က္လံုးအျပဴးသားန.ဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနျပီးေတာ့မွႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့အသံန…ဲ …..
”မင္းမွာဘာအခက္အခရဲ ွိေနလ.ို လ ဲ ကိုယ္ကူညီႏိုင္ရင္ကူညီပါရေစ” အဒဲ ီအသံကုိေကခိုင့္နားထမဲ ွာၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္နဲ. အေ၀းၾကီးကလာတဲ့အသံ တစ္ခုလိုပ။ဲ ေဘးမွာဆူညံလႈပ္ရွားသာြ းလာေနတ့အဲသံေတြကလည္းေကခိုင္န.ဲ အေ၀းၾကီးလိုပ ဲ ခံစားရတယ္။
ေကခိုင္ေခါင္းကိုသကြ္သကြ္ခါလုိက္မိတယ္။ ဟိုလ.ူ ကိုအကူအညီမယူပါဘူးလ.ို ေျပာ လုိက္တာလား တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ပေဲ ခါင္းကိုခါလုိက္မိတာလား ေသခ်ာမသိဘူး။
ျပီးေတာ့ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္နဲ. ဦးတည့္ရာကိုေျပးလာမိတယ္။ ဒီလိုန.ဲ ေျပးထကြ္လာရင္း ေကခိုင့္စိတ္ထမဲ ွာမလံုမလဲျဖစ္လာတာန.ဲ ေနာက္ကိုလွည့္
ၾကည့္လိုက္မိေတာ ့ ထပ္ခ်ပ္မကာြ လိုက္လာတ့ဲ ဟိုအကီ်အျဖဴန.ဲ လူကိုေတ.ြ လိုက္ရတယ ္
”ဒုကၡပါပ”ဲ တိုးတုိးေလးညည္းရင္းလမ္းတစ္ခုထကဲိုခ်ဳိးေကြ.၀င္လုိက္ေတာ…့ ….. ”အေမ”့
”ေဆာရီးဗ်ာ၊ က်ြန္ေတာ္မျမင္လိုက္လ.ို ပါ”
ေကခိုင့္ကိုယ္လံုးေလးကလမ္းထကဲထကြ္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္က ို အင့္ကန.ဲ ေန ေအာင္အရွိန္န.ဲ ၀င္တိုက္လိုက္မိတယ္။ ေဘးကိုယိုင္သြားေပမယ့္တဖက္လူကလွမ္းဆြဲထား
လိုက္လ.ို ေတာ္ေသးတယ္ လကဲ်မသာြ းဘူး။
”ရပါတယ”္
ဆြဲထားတဲ့လက္ကိုရုန္းရင္းေကခိုင္ခပ္တိုးတိုးပျဲပန္ေျပာလိုက္တယ္။
”ဟင…္ ……မမေကခိုင”္
”ေမာင္ေက်ာ္သ”ူ မေမွ်ာ္လင့္ပ ဲ ေကခိုင္န.ဲ ၀င္တိုက္မိတ့လဲူကေမာင္ေက်ာ္သူျဖစ္ေနတယ္။
”သုတ္တီးသုတ္ျပာန.ဲ မမဘာအေရးၾကီးလာလ.ို လဲ”
”ဟိုေလ……..ဟို ဘာမွမဟုတ”္
မလံုမလဲျငင္းရင္း မ်က္လံုးကိုေဒါင့္ကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုလူကလမ္းေထာင့္ကကြမ္း ယာဆိုင္မွာေဆးလိပ၀္ ယ္သလိုလိုကမြ ္း၀ယ္သလိုလုိန.ဲ ရပ္ရင္း လွမ္းၾကည့္ေနတာေတ.ြ လိုက ္ တယ္။ ေကခိုင္ၾကည့္ရာကိုလိုက္ၾကည့္တေ့ဲ မာင္ေက်ာ္သူလည္းရိပ္မိသြားပံုရတယ္။
”ဘာျဖစ္လ.ို လ ဲ မမ” ဟိုလ.ူ ကိုစူးစူးရရဲ ၾဲကည့္ရင္း ေမးလိုက္ေတာ့ေကခိုင္ရင္ထိတ္သြားျပီး
”ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကယြ္ ခုမင္းဘယ္ကိုသာြ းမွာလဲ”
”သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကလာတာ အိမ္ျပန္ေတာ့မလ.ို ”
”တ.ို လဲအိမ္ျပန္မလ.ုိ ပ ဲ သာြ းၾကမယ္ေလ လာလာ”
ေမာင္ေက်ာ္သူကလူေအးေပမယ့္လူငယ္ဆိုေတာ့ေျပာလ.ို ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ရန္ေတဘြာေတျြဖစ္ကုန္မွာစိုးတာန.ဲ အတင္းေခၚျပီး ေကခိုင္ေရ.ွ ကေနထြက္လာခဲ့ရတယ္။
”မမ မမ မွတ္တုိင္က ဟိုဖက္မွာေလ”
ထူထူပူပူန.ဲ ထကြ္လာမိျပီးမွ သာြ းတ့ေဲ နရာကမွားေနလ.ို ေမာင္ေက်ာ္သူကေနာက္က ေနလိုက္ေခၚရတယ္။ အဒဲ ါန.ဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လာေတာ့ ဟိုလူကကြမ္းယာဆိုင္နားမွာ ရပ္ေနတုန္းပ။ဲ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုအေင.ြ တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ဖြာရင္း ေပေစာင္းေပ
ေစာင္းန.ဲ ေကခိုင္တ.ုိ ကိုၾကည့္ေနတယ္။
ေကခိုင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးထကြ္လာခ့တဲယ္။ ေနာက္ကေနလိုက္ၾကည့္ေနမွာ
ေတာ့အေသအခ်ာပ။ဲ
”သူကဘယ္သူလဲ မမ”
”ဘာလဲ ေမာင္ေလး”
”ဟ…ို တစ္ေယာက္ေလ”
”မသိပါဘူးကယြ္”
”မမကိုလိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနတာလား”
”ထားလုိက္ပါေမာင္ေလးရယ္၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားတာေပါ”့
စကားနည္းရန္စေဲ ျပာျပီး ေကခိုင္ကခပ္သုတ္သုတ္ေလးေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ေမာင ္
ေက်ာ္သူလဘဲာမွမေျပာေတာ့ပ ဲ လိုက္လာတယ္။ အခန.္ သင့္ခ်င္ေတာ့ေကခိုင္တ.ို မွတ္တိုင္ေရာက္တာန.ဲ ကားတစ္စီးကအဆင္သင့္ထိုး
စိုက္လာတယ္။ လူလည္းေခ်ာင္တာန.ဲ ေျပးတက္လုိက္ၾကတယ္။
”မမ ေပးလိုက္မယ္ေနာ”္
ေမာင္ေက်ာ္သူကအကီ်အိပ္ထလဲက္ႏိႈက္ေနတာျမင္လ.ို ေကခိုင္တားလိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလေကခိုင္ကလူၾကီးပလဲ.ို ။ ကားကေခ်ာင္ေပမယ့္ထိုင္စရာေနရာေတာ့မက်န္ေတာ ့ ဘူး လမ္းတစ၀္ က္ေလာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ရေကာင္းရ.ဲ လ.ို ေတြးျပီးမတ္တပ္ပဲစီးခဲ့ရတယ္။ ကားေပၚမွာလသဲိပ္စကားမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ ေက်ာင္းအေၾကာင္း စာေမး ပအြဲေၾကာင္းေတပြ ေဲ ျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မမျမိဳ.ထဘဲာလာလုပ္တာလဲလ.ို ေမးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေစ်းလာ၀ယ္သလိုလိုေယာင၀္ ါး၀ါးပဲေျဖလိုက္တယ္။ ေစ်းလာ၀ယ္တဲ့သူကလက္ထဲမွာအိပ္တစ ္ လံုးကလရြဲ င္ဘာမွပါမလာဘူး။ ဘာေတ၀ြ ယ္လာတာလဲလ.ို မေမးတာကိုပေဲ က်းဇူးတင္ရတယ္။ ကားကအစပိုင္းမွာေခ်ာင္ေပမယ့္ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းက်ပ္လာတယ္။ ညေနရံုး ဆင္းခ်ိန္လဲနီးျပီေလ အလယ္တန္းမွာစပယ္ရာကလူေတြတစ္တန္းျပီးတစ္တန္းစီထည့္ရင္းန.ဲ ေကခိုင္က ထိုင္ခံုေတေြ ဘးေရ.ွ ဆံုးတန္းမွာေရာက္သြားျပီး ေမာင္ေက်ာ္သူကေကခိုင့္ေနာက ္ ကိုေရာက္သြားတယ္။
ေကခိုင့္တစ္ကိုယ္လံုးေမာင္ေက်ာ္သ.ူ ရင္ခငြ ္ထမဲ ွာ။ ေရ.ွ ကိုတိုးဖ.ို ၾကိဳးစားေပမယ့္ ေရ.ွ ကိုတိုးရင္ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနတ့သဲူရ.ဲ ပုခံုးကေကခိုင့္ေပါင္ၾကားထဲတိုး၀င္သြားမွာမ.ို မတိုးရဘဲူး။ ေမာင္ေက်ာ္သူလည္းအားနာျပီးအေနရခက္ေနပံုပ။ဲ ေကခုိင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မ်က္ ႏွာၾကီးနီျပီး စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနပံုရလ.ို ေကခိုင္ကရပါတယ္ဆိုတဲ့သေဘာန.ဲ ျပံဳးျပလိုက ္ ရေသးတယ္။ ကားေပၚမွာလူကလည္းေတာ္ေတာ္က်ပ္ေနျပီ။ ေကခိုင့္ေက်ာျပင္ကေမာင္ေက်ာ္သူ. ရင္ဘတ္န.ဲ တသားထျဲဖစ္ေနျပီး ခါး၊ တင္၊ ေပါင္တံေတြကေန ေျခသလံုးအထိအတြဲလိုက္ကပ္ မိေနတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ေကခိုင္လည္းေနရခက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလးအရြယ္ပေဲ လလို.စိတ ္ ကိုေျဖထားေပမယ့္ ခဏအၾကာမွာေတာ့ဒီလိုစိတ္ကိုေျဖလ.ို မရတဲ့အေၾကာင္းကေပၚလာတယ္။ ေကခိုင့္တင္ပါးေတေြ နာက္မွာခပ္မာမာန.ဲ ေႏးြ ေႏြးအေတ.ြ တစ္စံုကိုရလိုက္တဲ့အခိုက္မွာ ေတာ ့ အသက္ေတာင္မရႈရသဲလိုျဖစ္သာြ းတယ္။ အဒဲ ါဘာလဆဲိုတာေကခိုင္ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။
အိမ္ေထာင္မက်ခင္ေက်ာင္းသူဘ၀၊ စာေရးမေလးဘ၀တုန္းကေကခိုင္လေဲ န.စဥ္ Bus
ကားတိုးစီးခဲ့ရတာပေဲ လ။ အဒဲ ီတုန္းကလက္နက္အျဖစ္သံုးစခြဲ ဲ့တဲ့ တြယ္ခ်ိပ္တ.ို ပင္အပ္တ.ို က လအဲခုပါမလာဘူး။ ပါလာျပန္ေတာ့ေရာဘယ္လိုလုပ္မလ ဲ အခုဟာကလူတစိမ္းလဲမဟုတ္၊ ကိုယ္န.ဲ ရင္ႏွီးသိက်ြမ္းတ့သဲူျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုန.ဲ ပေဲ ကခိုင့္တင္ပါးေနာက္ကအရာဟာတင္းမာသည္ထက္တင္းမာလာလိုက္တာ သံေခ်ာင္းၾကီးက်ေနတာပ။ဲ ရင္ထိပ္ရလနြ ္းလ.ို ေကခိုင္အသက္ကိုေတာင၀္ ေအာင္မရႈႏိုင္ဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္သ.ူ ခမ်ာလည္းေဘးကိုဖယ္ထကြ္ဖ.ို ၾကိဳးစားရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လူေတ ြ ကအရမ္းက်ပ္ေနေတာ့သူလည္းလႈပ္လ.ို မရဘူး။ ေကခိုင္လည္းေရွာင္လ.ို မလြယ္ေအာင္ျဖစ ္
ေနတယ္။ ဒီၾကားထကဲားကခ်ိဳင့္တစ္ခုထကဲို ၀ုန္း ကနဲျပဳတ္အက်မွာအဲဒီမာမာဟာၾကီးက ေကခိုင့္တင္ႏွစ္ျခမ္းၾကားအလယ္တည့္တည့္ကိုေထာက္မိလ်က္သားျဖစ္သြားတယ္။ ဘာမ ွ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ေကခိုင္မ်က္လံုးကိုမွိတ္ျပီး သက္ျပင္းကိုပဲတငြ ္တငြ ္ခ်ေနမိတယ္။
”မမ…….ေဆာ………ေဆာရီးေနာ”္
တုန္ရင္အက္ကတဲြ့အဲသံၾကီးန.ဲ ေမာင္ေက်ာ္သူကေတာင္းပန္းေတာ့ ေကခိုင္ဘာမွျပန ္ မေျပာပေဲ ခါင္းကိုသာင.ံု ထားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျပန္ေျပာရမလ။ဲ ရပါတယ္ေမာင္ေလး ရယ္လ.ို ေျပာရမလား ဒါမွမဟုတ္လွည့္ျပီးပါးရိုက္ထည့္လိုက္မွာလား။ ဘာမွေျပာမရ လုပ္မရတ ဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ ေရ.ွ ကခံုစနြ ္းကုိတင္းတင္းဆုပ္ျပီး ျငိမ္သက္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ကားကေဆာင့္လိုက္ ဘယ္ညာယိမ္းထိုးလိုက္န.ဲ ျဖစ္သြားေလတိုင္းအဒဲ ီမာမာဟာၾကီး က ေကခိုင့္တင္ပါးၾကားမွာဟိုထိုးလုိကဒ္ ီတိုက္လိုက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ပြတ္မိလိုက္န.ဲ ။ ေကခိုင ့္ မွာရင္ေတခြ ုန္ရလနြ ္းလ.ို အလိုလိုေနရင္းကိုေမာေနရျပီ။
ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့လ.ို ဆုေတာင္းမိေပမယ့္ ဒီေန.မွကားကလဲ ၾကာလိုက္တာ။ မွတ္တိုင္ေစ့ရပ္ျပီးလူအတင္အခ်လုပ္ေနတယ္။ ဆင္းတာကနည္းနည္းတက္ တာကမ်ားမ်ားဆိုေတာ့ ကားေပၚမွာလူကလည္းက်ပ္သည္ထပ္က်ပ္လာတယ္။
ေကခိုင့္ဘ၀မွာအဒဲ ီေလာက္အေနရခက္တာမ်ိဳးတခါမွမၾကံဳဖူးဘူး။ေမာင္ေက်ာ္သူလည္း တျဖည္းျဖည္းန.ဲ အသက္ရႈသံကျပင္းလာတယ္။ သ.ူ ႏွာေခါင္းကမႈတ္ထုပ္လုိက္တဲ့ ၀င္သက္ ထြက္သက္ေလပူပူေတကြေကခိုင့္ပုခံုးေလးကိုအရွိန္ျပင္းျပင္းန.ဲ လာလာျပီးရိုက္ခတ္ေနတယ္။ ဒီေန.မွေကခိုင္ကလည္းပုခံုးသားမ်ားမ်ားေပၚတ့လဲည္ပင္းက်ယ္အက်ီက၀ို တ္လာမိတယ္။
”ဗုေဒၵါ”
အက်ီကိုသတိရမိလ.ုိ မွိတ္ထားတ့မဲ ်က္လံုးကိုဖငြ ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေကခိုင္လန.္ သြား တယ္။ အက်ီလည္ပင္းေပါက္ကက်ယ္လနြ ္းတာေၾကာင့္ေရာ ကားေပၚမွာလူတိုးခံရတာေၾကာင ့္
ေရာထင္ပါရ.ဲ အက်ီလည္ပင္းေပါက္ကေအာက္ကိုအိက်ျပီး ရင္သားေဖြးေဖြးေလးေတြကတစ္
၀က္ေလာက္ကိုအျပင္ထကြ္ေနတယ္။ ေကခိုင္ရွက္လိုက္တာမေျပာပါန.ဲ ။ အဒဲ ါန.ဲ ေနာက္ေက်ာကေနျပန္ဆခဲြ ်ဖ.ို အတတ္ႏုိင္ဆံုးခါးေလးကိုေကာ့လိုက္ျပီးလက္က ို ေနာက္ျပန္လ်ိဳသငြ ္းလိုက္ေတာ့….
”အို”
ေကခိုင္မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းသာြ းျပီး ခ်က္ခ်င္းလက္ကိုျပန္ရုပ္လုိက္ရတယ္။ ေကခိုင ့္
ေနာက္ကေနဒုကၡေပးေနတ့ ဲ မာမာဟာၾကီးကိုမွသာြ းကိုင္မိတယ္ေလ။
”ရွက္လိုက္တာေနာ”္ စိတ္ထဲကေနတိတ္တိတ္ေလးညည္းညဴလိုက္ျပီးေကခိုင္အၾကံထုပ္ၾကည့္တယ္။ ပိုျပီး အခက္ေတ.ြ ေစတာကေကခိုင္ေရ.ွ ကေနဂဏာမျငိမ္ျဖစ္ျပီးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ေလေလ ေကခိုင့္ကိုေထာက္မိထားတ့မဲ ာမာၾကီးကပိုျပီးတနြ ္းမိထုိးမိေလဆိုေတာ့ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ရယ္လ.ို ထိုင္ဆုေတာင္းေနရတဲ့ဘ၀။ အဒဲ ီအခိ်န္မွာပစဲ ပယ္ရာရ.ဲ မွတ္တိုင္ေမးသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါေကခိုင္ၾကားဖူးသမွ် စပယရ္ ာေတရြ .ဲ အသံေတထြမဲ ွာ သာယာနာေပ်ာ္ဖယြ္အေကာင္းဆံုးအသံပါပ။ဲ ေကခိုင္တ.ို ဆင္း ရေတာ့မယ္။ ၀မ္းသာအားရန.ဲ ပိတ္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနတဲ့လူေတြထဲကအတင္းတိုးထြက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္မွာေမာင္ေက်ာ္သူပါလာသလားမပါဘူးလားဆိုတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။
ေအာက္ေရာက္လ.ို ေျမျပင္ေပၚကိုေျခခ်လိုက္တာန.ဲ အိုက္စပ္မြန္းၾကပ္မႈေတ ြ ေျပေပ်ာက ္ သြားသလို စိတ္လလဲတြ္လပ္ေပါ့ပါးသာြ းတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေကခိုင္စဥ္စားမိတာက အိမ္အေရာက္ျပန္ေျပးဖ.ို ပ။ဲ တစိမ္းေယာကၤ်ားတစ္ ေယာက္သာဆိုရင္ေကခိုင္ဒီေလာက္ရွက္ခ်င္မွရွက္မိမယ္။ ခုေတာ့ေန.စဥ္ေတ.ြ ျမင္ေနရတဲ့အိမ ္ နားနီးခ်င္း ၊ သိကြ်မ္းရင္းႏွီးျပီးသားလူဆိုေတာ့။ မေျပးရုံတမယ္ေျခလွမ္းေတနြ .ဲ အိမ္ဘက္ကိုခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာရင္း ေနာက္က ို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကခိုင့္ေနာက္ဖက္ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းအကြာေလာက္ကလုိက္လာ တဲ့ေမာင္ေက်ာ္သူကိုေတ.ြ လိုက္ရတယ္။
ေကခိုင္ေျခလွမ္းေတကြိုအရွိန္ထပ္ျမွင့္လိုက္ျပီး အိမ္အေရာက္သုတ္ေျခတင္မိတယ္။ လမ္းမွာအသိအကြ်မ္းေတကြႏႈတ္ဆက္တာကိုေတာင္ေကာင္းေကာင္းျပန္မေျဖမိဘူး။ ျခ၀ံ ေရာက္လ.ို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေမာင္ေက်ာ္သူကဟိုးအေတာ္ေ၀းေ၀း မွာက်န္ေနခဲ့တာကိုျမင္ရတယ္။ သ.ူ ေျခလွမ္းေတကြျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လွမ္းေနတာေတာ့မဟုတ ္ ဘူး။ ျခံတံခါးေသာ့ကိုဖငြ ့္ေတာ့လည္းလက္ေတကြတုန္ေနလ.ို ေတာ္ေတာ္န.ဲ ကိုဖငြ ့္မရဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္သူနီးလာမွာစိုးေလ လက္ကပိုတုန္ေလန.ဲ ။ ေနာက္ဆံုးအသက္ကိုအ၀ရႈ စိတ္ကို အတည္ျငိမ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ထိမ္းခ်ဳပ္ျပီးဖငြ ့္လိုက္ေတာ့မွ ရသြားတယ္။ အေလာတၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ျခံတံခါးကိုပိတ္ရံုပပဲ ိတ္လိုက္တယ္ ေသာ့ေတာင္ျပန္မခတ ္ ေတာ့ပဲျခံထဲကိုျမန္ျမန၀္ င္လုိက္တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ျခံထေဲ ရာက္လာလ.ို လားမသိဘူး အိမ္ တံခါးေသာ့ကိုေတာ့ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈဖငြ ့္လ.ို ရသာြ းတယ္။ အိမ္ထေဲ ရာက္တာန.ဲ ေကခိုင္အရင္ဆံုးထမင္းစားခန္းဆီတန္း၀င္သြားလုိက္တယ္။ ေရခေဲ သတၱာထကဲေရေအးပုလင္းတစ္ပုလင္းကိုဆြဲထုပ္ျပီး ခြက္ေတာင္မယူပဲပုလင္းလုိက္ေမာ ့ ခ်လိုက္တယ္။ ဗိုက္ထကဲိုေရပုလင္းတစ၀္ က္ေလာက၀္ င္သြားေတာ့မွနဲနဲတည္ျငိမ္မႈရသြားတယ ္ ေကခိုင့္လိုအိမ္ေထာင္သည္မိန္းမတစ္ေယာက္ကဒီလိုျဖစ္ေနရသလားလ.ို သူမ်ားေတြ သိရင္ပိုရန္ေကာလ.ို အျပစ္တင္ေကာင္းတင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ေကခိုင့္အေျခအေန ေကခိုင့္ဘ၀ကိုေတာ့ ေကခိုင္ပအဲသိဆံုးမဟုတ္လား။
ေရကိုတ၀ေသာက္ ထမင္းစားခန္းထမဲ ွာခဏေလာက္ထိုင္ျပီး စိတ္ထေဲ အးသြားေတာ့မွ အ၀တ္အစားလဖဲ .ို အိပ္ခန္းထကဲ၀ို င္ခ့တဲယ္။ မွန္တင္ခံုကမွန္ၾကီးထဲမွာကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည ့္
ျပီးမခ်ိျပံဳးေလးျပံဳးလုိက္မိေသးတယ္။ ဆံပင္ေတြကဖရိုဖရ ဲ အ၀တ္အစားကမလံုတလံုန.ဲ ဒီပံုအတိုင္းသာကိုၾကီးျမင္ရင္ဘာ မ်ားေျပာမလ။ဲ ဘာမွလည္းေျပာမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ကိုၾကီးကေကခိုင့္ကိုေခါင္းထဲမထားတာ ၾကာလွျပီပဲဟာ။ မခ်ိျပံဳးေလးဆက္ျပံဳးရင္းေခါင္းေပၚကကလစ္ေတဆြံညွပ္ေတြကိုျဖဳတ္ျပီးေခါင္းကိုဘယ္ ညာရမ္းလိုက္မိတယ္။ ေခါင္းထကဲစိတ္ညစည္ဴးစရာေတြထြက္သြားမလားလ.ို ။ ဒါေပမယ ့္
ေကခိုင္ဘယ္ေလာက္ခါခါဒီအတိုင္းပါပ။ဲ
အက်ီကိုခြ်တ္လိုက္ေတာ့မွ စိတ္ထနဲ နဲ ေဲ ပါ့သာြ းသလိုပ။ဲ ေနာက္ျပီးေတာ့ဘရာဇီယာ။ မွန္ထဲမွာေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနမထိေလမထိအသားေလးေတြက၀င္း၀င္း၀ါ၀ါန.ဲ လွေန တုန္းပါပ။ဲ ကိုၾကီးရ.ဲ လက္ၾကီးေတနြ ဲ.မညွာမတာေခ်မခြ ဲ့ေပမယ့္ အသားဆိုင္ေတြကတင္းတင္း ရင္းရင္းရွိေနတုန္းပ။ဲ
ျပီးေတာ့ထဘီစကတ္ကိုခ်ြတ္ျပီးေျခရင္းကတန္းေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။ေနာက္ေအာက ္ ခံပင္တီ။ ပင္တီကိုဆခဲြ ြ်တ္လိုက္တ့ဲအခ်ိန္မွာ ေကခိုင့္ကိုယ္န.ဲ ပင္တီေလးၾကားမွာေငေြ ရာင ္ အတန္းေလး တစ္တန္းကိုျမင္လိုက္ရတယ္။
ဘာပါလိမ့္လ.ို ေဘာင္းဘီအတငြ ္းဘက္ကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခြ်ဲက်ိက်ိအကြက္ၾကီး တကြက္။ ေယာင္ယမ္းျပီးကိုယ့္ဟာကုိယ္ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းစ…ို …..ရ…ႊဲ ….လ.ို ။ စိတ္ပ်က္တာလား ၀မ္းနည္းတာလား။ ေဒါသျဖစ္တဲ့စိတ္န.ဲ ေဘာင္းဘီကိုလံုးေခ်ျပီးၾကမ္းျပင ္ ေပၚကိုပစ္ေပါက္လုိက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ဒီအတိုင္းပငဲ ူငူၾကီးန.ဲ ဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲကနာရီကေလးခ်က္တီးသံၾကားမွအသိစိတ္ျပန၀္ င္လားျပီး ေရခ်ိဳးခန္းဘက ္ ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ ေကခိုင္ဒီေန.လည္းေရအၾကာၾကီးခ်ိဳးမိေတာ့မယ္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အပိုင္း(၁၄)
“ဟိုတစ္ေန.ကေနခင္းဖက္ၾကီး ကိုယ္လမ္းၾကံဳတာန.ဲ အိမ္ဖက္လွည၀့္ င္လာခဲ့ေသးတယ္
ေသာ့ခတ္ထားလ.ို ”
ဒါဆိုျမိဳ.ထသဲြားတ့ေဲ နကျဖစ္မယ္လ.ို ေကခိုင္ေတးြ လိုက္မိတယ္။ အဒဲ ီေန.ေနာက္ပိုင္း ေကခိုင္အျပင္မထကြ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ အဒဲ ီေန.ကစျပီးေမာင္ေက်ာ္သူကိုလည္းမျမင္မိေတာ ့ ဘူး။
“ျမိဳ.ထသဲြားတာကိုၾကီး ေစ်းေလးဘာေလး၀ယ္မလားလ.ို ” “ေစ်း၀ယ္တယ္ဆိုေတာ ့ ဘီရိုထကဲပိုက္ဆံလည္းမေလွ်ာ့ပါလား” ကိုၾကီးမ်က္ႏွာက ဒီေန.ထူးထူးျခားျခားၾကည္လင္ေနတယ္။ “ဟိုေရာက္ေတာ့လဲ ဘာ၀ယ္ရမွန္းမသိတာန.ဲ ဒီလိုပဲျပန္လာလိုက္တာ” “ေကခိုင္ရယ ္ ဒါျဖင့္လအဲိမ္မွာကထဲကစဥ္းစားသာြ း၊ ဘာ၀ယ္ရရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ ဟိုေရာက္လ.ို စဥ္းစားထားတာေတ.ြ တာန.ဲ ၀ယ္ပစ္လိုက”္
“သေဘာေျပာတာပါကိုၾကီးရယ္၊ ေကခိုင့္အတကြ္လိုအပ္တာလဲသိပ္မရွိပါဘူး အားလံုး ျပည့္စံုေနတာပ”ဲ
“အားလံုးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာဘယ္ရွိမွာလ ဲ ေကေလးရ.ဲ ခုကိုယ္ၾကီးကိုပဲၾကည့္ပါလား ေနစရာ ၊ ၀င္ေင ြ အားလံုးျပည့္စံုေပမယ ့္ အိမ္ရတနာဆိုတ ဲ့ သားသမီး ကမရွိ” ဇာတ္လမ္းစျပန္ျပီဟုေတးြ ရင္း ေကခိုင္မၾကား